Τα καραμανλήδικα

Πηγή:http://www.glossesweb.com/2011/01/karamanli-turkish.html

το βιβλίο 'Μουκεμμέλ Ιερουσαλήμ Ταρίχι' του Σάββα Αλιακιόζογλου ,εκδόθηκε το 1903 στη Σταμπόλδα και ήταν γραμμένο στα καραμανλήδικα

Τα τουρκικά καραμανλί ήταν μια διάλεκτος της τουρκικής γλώσσας και ιστορικά μιλιούνταν από τους Καραμανλήδες.Για τη γραφή τους  χρησιμοποιούταν  το ελληνικό αλφάβητο αντί για την επίσημη οθωμανική τουρκική γραφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Εργασίες  που είχαν δημοσιευθεί στην οθωμανική τουρκική γλώσσα  και χρησιμοποιούσαν την ελληνικήγραφή καλούνταν Καραμανλήδικα και η γραφή τους καραμανλήδεια γραφή. Αυτόαποκαλύπτει μια άλλη διαπολιτισμική πτυχή για τις δύο αυτές γλώσσες,τα ελληνικά και τα τουρκικά

Παρά το γεγονός ότι η επίσημη γλώσσα της κυβέρνησης ήταν η οθωμανική τουρκική γραμμένη στην αραβική γραφή, η Ανατολική Ορθόδοξη Χριστιανική Κοινότητα δημοσιεύσε πολλές εργασίες στα Καραμανλήδικα,ενώ μερικές από αυτές δημοσιεύθηκαν από τον Ευαγγελινό Μισαηλίδη, από τον εκδοτικό οίκο 'Ανατολή' ή 'Μισαηλίδης' (Μισαηλίδης 1986,σ. 134) . Τα καραμανλήδικα έργα αντιπροσωπεύουν μοναδικές πολιτιστικές και ιστορικές αποχρώσεις της περιόδου που υπήρχαν Καραμανλήδες. Τα μόνα στοιχεία του παρελθόντος για την ιστορία τους είναι τα έργα που δημοσιεύτηκαν.

Η προέλευση των Καραμανλήδων

---

Η ακαδημαϊκή κοινότητα έχει διαφωνίες σχετικά με την προέλευση των Καραμανλήδων και αυτό οδήγησε στο σχηματισμό των δύο μεγάλων θεωριών. Σύμφωνα με την πρώτη θεωρία,οι Καραμανλήδες είναι οι απευθείας απόγονοι των βυζαντινών ελληνόφωνων. Παρά το γλωσσικό εκτουρκισμό τους, διατήρησαν την ελληνική ορθόδοξη πίστη τους. Αυτή η θεωρία είναι η πιο πιθανή αφού  γλωσσολόγοι του  19ου αιώνα  ήταν σε θέση να ταξίδεψουν σε περιοχές της Καππαδοκίας και να τεκμηριώσουν τις λίγες ελληνικές λέξειςπου είχαν απομείνει και  μπορούσαν να θυμηθούν  ως επί το πλείστον ηλικιωμένοι κάτοικοι.Επομένως καταγράφηκε  και η διαδικασία του εκτουρκισμού των Καραμανλήδων.Η δεύτερη θεωρία υποστηρίζει  ότι οι Καραμανλήδες προέρχονται από εκχριστιανισμένους Τούρκους στρατιώτες που εγκατέστησαν οι βυζαντινοί  αυτοκρατόρες στη Μικρά Ασία.Ωστόσο, στην εποχή των εθνικισμών του 19ου αιώνα, οι περισσότεροι Καραμανλήδες ταυτίστηκαν με ένα αίσθημα  ελληνικότητας διακριτό  από  τους άλλους τουρκόφωνους γείτονές  τους,γεγονός που οφείλεται κατά το πλείστον στο ότι ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι.

Πολλοί Καραμανλήδες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους κατά τη διάρκεια τηςανταλλαγής  πληθυσμών του 1923 ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Οι πρώτες εκτιμήσεις τοποθετούσαν τον αριθμό των Ορθοδόξων Χριστιανών που είχαν εκδιωχθεί από την κεντρική και νότια Ανατολία σε περίπου 100.000. [2] Ωστόσο, οι Καραμανλήδεςαριθμούσαν περίπου 400.000 [3] κατά τη στιγμή της ανταλλαγής.

1. ^ Vryonis, Speros. Studies on Byzantium, Seljuks, and Ottomans: Reprinted Studies. Undena Publications, 1981, ISBN 0890030715, p. 305. "The origins of the Karamanlides have long been disputed, there being two basic theories on the subject. According to one, they are the remnants of the Greek-speaking Byzantine population which, though it remained Orthodox, was linguistically Turkified. The second theory holds that they were originally Turkish soldiers which the Byzantine emperors had settled in Anatolia in large numbers and who retained their language and Christian religion after the Turkish conquests..."
2. ^ Blanchard, Raoul. "The Exchange of Populations Between Greece and Turkey."Geographical Review, 15.3 (1925): 449-56.
3. ^ Pavlowitch, Stevan K. A History of the Balkans, 1804-1945. Longman, 1999, ISBN 0582045851, p. 36. "The karamanlides were Turkish-speaking Greeks or Turkish-speaking Orthodox Christians who lived mainly in Asia Minor. They numbered some 400,000 at the time of the 1923 exchange of populations between Greece and Turkey."

Πηγή:http://karamanlidika.gr/ekdoseis-sta-karamanlidika/

Δείγμα έντυπων εκδόσεων στα καραμανλίδικα, από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα

Τα πρώτα καραμανλίδικα βιβλία εκδόθηκαν από τους ορθοδόξους τουρκόφωνους πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, στα μεγάλα τυπογραφεία της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης και της Βενετίας. Σήμερα, αποτελούν αντικείμενο μελέτης και αποκαλύπτουν μια κοινότητα ανεπτυγμένη, με οργάνωση και θεσμούς, με ισχυρή ταυτότητα και παραδόσεις αιώνων, δραστήρια στο εμπόριο, στις τέχνες, στα γράμματα, στον αθλητισμό, στην πολιτική.

Πρώην Αγκύρας Σεραφείμ, 1782

Η πληρέστερη καταγραφή καταλόγου εκδόσεων στα καραμανλίδικα ονομάζεται «Karamanlidika: bibliographie analytique d’ouvrages en langue turque imprimés en caractères grecs» και προέρχεται από τους Sévérien Salaville, Eugenio D’ Allessio Dalleggio και την ιστορικό Ευαγγελία Μπαλτά (1).

Karamanlidika: bibliographie analytique d’ouvrages en langue turque imprimés en caractères grecs

Καραμανλίδικα, τόμος I, 1584-1850, Salaville, Dalleggio (1958)

Καραμανλίδικα, τόμος II, 1851-1865, Salaville, Dalleggio (1966)

Καραμανλίδικα, τόμος III, 1866-1900, Salaville, Dalleggio (1974)

Καραμανλίδικα, 1958-1987, Salaville, Dalleggio, Balta (1987)

Ο κατάλογος των καραμανλίδικων εκδόσεων έχει εκδοθεί από το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Οι τρεις πρώτοι τόμοι έχουν συμπεριληφθεί στην έκδοση «Επιστημονικαί Διατριβαί» του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός.

Προσωρινός κανονισμός των 10 βουλευτών της πρωτευούσης, στα καραμανλίδικα, 1877

Στο enacademic.com σχετικά με την καραμανλίδικη φιλολογία διαβάζουμε:

«… Αν και δεν σώζονται δείγματα παλαιότερα του 16ου αι., θεωρείται βέβαιο, ότι οι ρίζες του ιδιότυπου αυτού κλάδου της νεοελληνικής φιλολογίας ανάγονται στον 12o αι. Την περίοδο εκείνη, οι πυκνοί ελληνικοί πληθυσμοί των ανατολικών επαρχιών της Μικράς Ασίας (Παμφυλίας, Ισαυρίας, Καππαδοκίας, δυτικής Κιλικίας, που αποτέλεσαν αργότερα το εμιράτο της Καραμανίας), ιδιαίτερα όσοι δεν εξισλαμίστηκαν υπό την πίεση των Τούρκων, αφομοιώθηκαν γλωσσικά από τον κατακτητή, χωρίς ωστόσο να χάσουν τη συνείδηση της θρησκευτικής και φυλετικής τους αυτοτέλειας.

Κιτάπι Μουκαττές, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, στα καραμανλίδικα, 1884

Τα περιεχόμενα της Βίβλου, στα καραμανλίδικα, 1884

Υπάρχουν μαρτυρίες, σύμφωνα με τις οποίες ήδη κατά τον 14o και 15o αι. πολυάριθμες χριστιανικές κοινότητες της κεντρικής Μικράς Ασίας γνώριζαν μόνο μία γλώσσα, την τουρκική, την οποία μάλιστα χρησιμοποιούσαν σε όλες τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, εκτός από την ανάγνωση του Ευαγγελίου, που εξακολουθούσε να γίνεται στην ελληνική. Η παράδοξη αυτή σύζευξη της ακμαίας θρησκευτικής – και αργότερα εθνικής – συνείδησης αφενός και της τουρκογλωσσίας αφετέρου, διατηρήθηκε έως την εποχή της ανταλλαγής των πληθυσμών (1924) και αποτέλεσε την ιστορική βάση για την ανάπτυξη της τουρκόφωνης ή καραμανλίδικης φιλολογίας.

Ο ουμανιστής και φιλέλληνας Μαρτίνος Κρούσιος Crusius, Martin (1526-1607)

Το παλαιότερο γνωστό καραμανλίδικο κείμενο είναι η λεγόμενη «Έκθεσις της χριστιανικής πίστεως», του πατριάρχη Γενναδίου Σχολαρίου, η οποία μεταφρασμένη στην τουρκική και μεταγραμματισμένη με ελληνικούς χαρακτήρες, εκδόθηκε από τον Γερμανό ελληνιστή Μαρτίνο Κρούσιο (1584). Κατά τον 18o αι. κυκλοφόρησαν περίπου τριάντα εκδόσεις καραμανλίδικων βιβλίων θρησκευτικού περιεχομένου, οι οποίες είχαν τυπωθεί κυρίως στη Βενετία και στην Κωνσταντινούπολη· οι περισσότερες από αυτές οφείλονται στη συγγραφική, μεταφραστική και εκδοτική δραστηριότητα του Σεραφείμ Πισιδίου, μετέπειτα μητροπολίτη Αγκύρας.

H Turcograecia του M. Crusius δημοσιεύτηκε το 1584. Πρόκειται για ένα τόμο πλέον των 500 σελίδων, με όλες τις πληροφορίες που ο γερμανός ουμανιστής κατόρθωσε να συγκεντρώσει, σχετικά με τη ζωή των χριστιανών στην οθωμανική αυτοκρατορία του 16ου αι. Η έκδοση του 1584 έχει ψηφιοποιηθεί και διατίθεται από το 
πανεπιστήμιο του Μάνχαϊμ

Δίγλωσος κανονισμός της Καππαδοκικής Εκπαιδευτικής Αδελφότητας στην Κωνσταντινούπολη, 1872

Κατά τον 19o αι. (και έως το 1922) οι καραμανλίδικες εκδόσεις πολλαπλασιάστηκαν και παρουσίασαν εκπληκτική ποικιλία, ως προς το περιεχόμενο, αφού περιελάμβαναν γραμματικές, τουρκοελληνικά λεξικά, ιστορικά και λογοτεχνικά έργα, ακόμα και αρχαίους συγγραφείς. Ψυχή αυτής της νέας εκδοτικής προσπάθειας ήταν ο δημοσιογράφος Ευαγγελινός Μισαηλίδης, «ο Κοραής των τουρκόφωνων Ελλήνων» όπως χαρακτηρίστηκε, που ήταν και ο εκδότης της πρώτης καραμανλίδικης εφημερίδας (Ανατολή, Κωνσταντινούπολη 1840)…»

Ο άρχων του Κόσμου, του Αλέξανδρου Δουμά, στα καραμανλίδικα, 1884

Διαφήμιση ραπτομηχανής Singer, στα καραμανλίδικα, 1882

Γεροστάθης, του Λέοντα Μελά, στα καραμανλίδικα, 1866

                Μικρασιατικόν ημερολόγιον, στα καραμανλίδικα, εκδόσεις Αστήρ, 1913

  Βιβλίον ψυχωφελέστατον – διδασκαλία προς τον Πνευματικόν, στα καραμανλίδικα, 1889

Η Ευρωπαϊκή (ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι) και η Βυζαντινή (πα, βου, γα, δι, κε, ζω νη) μουσική κλίμακα, στα καραμανλίδικα, 1872

Δίγλωσσο Ευχολόγιο σε Ελληνικά και Καραμανλίδικα, 1782

Την πλουσιότερη συλλογή καραμανλίδικων βιβλίων διαθέτει η βιβλιοθήκη της Ακαδημίας. Εκδόσεις στην Καραμανλήδεια γραφή, διαθέτει και η βιβλιοθήκη της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης. Εκδόσεις στην Καραμανλήδεια γραφή σε ψηφιακή μορφή, είναι διαθέσιμες στους συνδέσμους που ακολουθούν, από τους οποίους προέρχονται και εικόνες της ανάρτησης.

Ίδρυμα Mελετών Xερσονήσου του Aίμου (IMXA)

Αρχείο του Ίδρύματος Mελετών Xερσονήσου του Aίμου (IMXA)

Ψηφιακή βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κρήτης

Anemi – Digital Library of Modern Greek Studies

Σισμανόγλειο Μέγαρο

Σισμανόγλειο Μέγαρο – Βιβλιοθήκη Σακκουλίδη

Ψηφιακό Αποθετήριο, Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας

Medusa at Veria Central Public Library

Ψηφιακό Αποθετήριο, Openarchives

Ψηφιακό Αποθετήριο – openarchives.gr

———-

(1) Στις 11 Ιουνίου 2014 απονεμήθηκε από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Αμπντουλλάχ Γκιούλ το Παράσημο Αριστείας (Liyakat Nişan) στην ιστορικό Ευαγγελία Μπαλτά, διευθύντρια Ερευνών του ΕΙΕ, για τη θητεία της στον τομέα των Οθωμανικών Σπουδών.

Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών – Εκδόσεις στην Καραμανλίδικη γραφή

Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών – kms.org.gr

Ο προσωπικός δικτυακός τόπος της καθηγήτριας Ευαγγελίας Μπαλτά

evangeliabalta.com

Σχετικές, με τα Καραραμανλίδικα, εκδόσεις της κ. Ευαγγελίας Μπαλτά, από το Τμήμα Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

National Hellenic Research Foundation, Centre for Modern Greek Studies

#karamanlidika #καραμανλίδικα #Καππαδοκία

Ο Γιαννιώτικος Διαφωτισμός, από τον πάροικο έμπορο στον Αθανάσιο Ψαλίδα και τον Ιωάννη Βηλαρά.

Ελένη Κουρμαντζή-Παναγιωτάκου

Η Νεοελληνική αναγέννηση στα Γιάννενα

Από τον πάροικο έμπορο στον Αθανάσιο Ψαλίδα και τον Ιωάννη Βηλαρά (17ος-αρχές 19ου αιώνα)

(Εκδόσεις Gutenberg)

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΑΧΑΝΑΣ στον Πρωϊνό Λόγο των Ιωαννίνων.

• Δεν χρειάζεται να είσαι Γιαννιώτης την καταγωγή για να νιώσεις υπερήφανος με αυτό το κυριολεκτικά βαρύτιμο βιβλίο. Χωρίς περιττούς βερμπαλισμούς η συγγραφέας παραθέτει την ιστορία του «Γιαννιώτικου Διαφωτισμού».

Οι σκέψεις και τα ερωτήματα που γεννιούνται ενόσω περιπλανιέσαι στις 300 σελίδες του είναι ίσως το πιο πολύτιμο απόσταγμά του. Έτσι «Η Nεοελληνική αναγέννηση στα Γιάννενα» δεν είναι απλά ένα βιβλίο για τους Γιαννιώτες , αλλά γίνεται εφαλτήριο για καλύτερη κρίση όλων μας.

Η Ελένη Κουρμαντζή -Παναγιωτάκου όρμησε γεμάτη δίψα στους αιώνες των «φάρων μες στο σκοτάδι» και ρούφηξε άπληστα κάθε πτυχή του μανδύα των πρωτοπόρων του νεοελληνικού διαφωτισμού ,τον Αθανάσιο Ψαλίδα και τον Ιωάννη Βηλαρά. Τους «διάβασε» με τα μάτια προσήλυτης, τους «άκουσε» σαν αγρίμι που μερεύει από φλογέρα. Και όταν έριξε εμπρός της τα σπαράγματα ιστορίας και ιστοριών που συγκέντρωσε, κατάφερε να στήσει ένα πανέμορφο ψηφιδωτό. Πρόκειται για έργο τέχνης.

Στην Ελλάδα πριν από 50 χρόνια, όσοι ήξεραν ανάγνωση είχαν και αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Δεν συμβαίνει το ίδιο σήμερα. Οι Έλληνες έχουν εξελιχθεί σε ανθρώπους χωρίς παρελθόν, σε «αμνήμονες». Και αποτελεί παράδοξο το ότι δεν συζητήθηκε τόσο πολύ το «καθήκον της μνήμης» όσο στη σημερινή εποχή της λήθης, γιατί ως γνωστόν ένα προτέρημα δεν εκθειάζεται παρά μόνο όταν έχει πλέον ξεχαστεί. Μια κινηματογραφική ταινία σε συνέχειες, «Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών», μια εποποία που δεν διεξάγεται σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος, αποδεικνύει με την τεράστια επιτυχία της, τη γενική αμάθεια. Δεν φταίνε όμως οι σύγχρονοί μας αν κανένας δεν έκανε τον κόπο να τους μάθει τόπους και χρονολογίες. Μια μόδα επέβαλε να αντικατασταθεί η χρονολογική μελέτη της ιστορίας με εκείνη των διαχρονικών θεμάτων. Όσο για τους τόπους, τοποθετούνται όλοι στον ίδιο παρανομαστή από τους βιαστικούς τεχνοκράτες, οι οποίοι δεν νοιάζονται πια να ξεχωρίσουν το ένα μέρος από το άλλο, καθώς όλες οι σύγχρονες πόλεις παρουσιάζουν παντού το ίδιο τοπίο. Μέσα στη γενική σύγχυση, τα τοπία ξεθωριάζουν, οι πολιτισμοί διαλύονται, οι συλλογικές ιστορίες σβήνουν. Στο συνοθύλευμα αυτό , οτιδήποτε επέτρεπε άλλοτε σε κάθε άνθρωπο να ανιχνεύσει την πολιτιστική του κληρονομιά εξαφανίζεται. Σήμερα παράγουμε περισσότερο αναλώσιμους καταναλωτές που αλλάζουν μανιωδώς κανάλια, καθώς και «παιδιά της διαφήμισης», απʼ ό,τι υπεύθυνους πολίτες με θέληση να εννοήσουν και να οικοδομήσουν. Όμως ο κύριος ρόλος ενός πολιτισμού είναι να αφήνει ένα καταπίστευμα στα παιδιά του, τα οποία με τη σειρά τους θα έχουν τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν, να σπαταλήσουν ή να αξιοποιήσουν δημιουργικά την κληρονομιά αυτή ….

Αν καταργηθεί η ερώτηση του μαθητή προς τον δάσκαλο, η μεταβίβαση αυτή της γνώσης από τους δασκάλους στους νεοφώτιστους, δεν παύει μόνο να υπάρχει πολιτισμός, αφήνοντας στη θέση του τη βαρβαρότητα, αλλά, πέρα από αυτό εξαφανίζεται και το ίδιο το ανθρώπινο είδος… Στην εποχή μας οι άνθρωποι δυσκολεύονται να συγκρίνουν τα διάφορα θέματα μεταξύ τους αλλά και να τοποθετηθούν οι ίδιοι στην αλυσίδα των εποχών. Χωρίς όμως σημείο σύγκρισης δεν υπάρχουν κατανοητά προβλήματα. Σκέψη και σύγκριση είναι έννοιες ταυτόσημες. Είναι δυνατό να καταλάβουμε την επικαιρότητα χωρίς ιστορικά σημεία αναφοράς, τη στιγμή που τα πιο σύγχρονα γεγονότα έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν;

Xωρίς χρονολογικά και γεωγραφικά σημεία αναφοράς, οι τηλεοπτικές «ειδήσεις των οχτώ» μετατρέπονται σε φανταστικές ιστορίες, σε επεισόδια του Άρχοντα των δαχτυλιδιών….

Με μια φράση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια «Αρχεία, Μνήμη και Ιστορία χωρίς στερεότυπα» ξεκινάει το πόνημα της κυρίας Κουρμαντζή για την Νεοελληνική Αναγέννηση στα Γιάννενα.

Η ίδια στον πρόλογό της κάνει αναφορά στο έναυσμα, στις ρίζες αυτού του έργου: «Το έναυσμα για το πόνημα αυτό έχει τις ρίζες του στις φοιτητικές παραδόσεις του καθηγητή Χ. Π. Φράγκου, με τις οποίες επιχειρούσε να εμπνεύσει την ιδέα της μελέτης της τοπικής λογιοσύνης.

Την ιδέα αυτής της ενασχόλησής μου καλλιέργησε προσωπικά ο Δημήτρης Χατζής, όταν σε μία επίσκεψή του στη γενέτειρα πόλη μας με παρότρυνε να ασχοληθώ με «αυτό το θαύμα που λέγεται Γεώργιος Σουγδουρής, Μεθόδιος Ανθρακίτης και γενικότερα με αυτό που λέγεται «Γιαννιώτικος Διαφωτισμός».

Διαφωτισμός, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για την ιδεολογική, πνευματική και πολιτιστική κίνηση που επέβαλε τον ορθολογισμό και τις νέες μεθόδους στην επιστήμη.

Για να περπατήσει ο δυτικός κόσμος στον 18ο αιώνα και να τον μετατρέψει σε Αιώνα των Φώτων, για να εμπιστευθεί τους ανθρώπους και την έλλογη δύναμή τους να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους και να μπορούν να τον κάνουν καλύτερο, έπρεπε να αφήσει πίσω του μια σειρά από ιδεοληψίες, προκαταλήψεις ,προλήψεις, δεισιδαιμονίες, μισαλλοδοξίες των εκκλησιαστικών ιερατείων, εξουσίες των ευγενών και το θρησκευτικό σκοταδισμό, που λειτουργούσαν σαν ασφαλιστικές δικλίδες για οποιαδήποτε αλλαγή και κρατούσαν δέσμιες τις ανθρώπινες κοινωνίες σε κλειστά ανορθολογικά συστήματα πεποιθήσεων και παρεμπόδιζαν τη γνώση, την ανεξιθρησκία και την ελευθερία . Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα πνευματικά κινήματα στην ιστορία του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού που διαμορφώθηκε κυρίως το 18ο αιώνα στη Γαλλία, την Αγγλία, τη Σκωτία και τη Γερμανία, αλλά είχε σημαντική επιρροή και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Ισπανία, Ιταλία, Ρωσία, Ελλάδα), καθώς και στις τότε πρωτοεμφανιζόμενες Η.Π.Α.

Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός είναι ιδεολογικό, φιλολογικό, γλωσσικό και φιλοσοφικό ρεύμα που επιχείρησε να μεταφέρει τις ιδέες και τις αξίες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού στον χώρο του υπόδουλου γένους. Οι ιδέες του διαφωτισμού διαχύθηκαν στον ελληνικό χώρο, όταν διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες στις αρχές του 18ου αιώνα με την ανάθεση της εξουσίας των παραδουνάβιων ηγεμονιών σε Έλληνες ηγεμόνες και αργότερα με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774. Κύριοι φορείς του νεοελληνικού διαφωτισμού είναι οι Έλληνες που ζουν στις παροικίες του εξωτερικού.

Αυτοί παρακολουθούν από κοντά όλες τις αλλαγές που γίνονται στην σκέψη, παρακολουθούν τις ανακαλύψεις πάνω στις νέες τεχνικές, ανακαλύπτουν τις ιδεολογικές αρχές πάνω στις οποίες πραγματοποιείται η γαλλική επανάσταση. Αυτό το κοινωνικό και πολιτικό γεγονός δανείζει τις αρχές στον νεοελληνικό διαφωτισμό. Οι Έλληνες της Δύσης αντιλαμβάνονται πως μόνο με την πνευματική αναγέννηση των υποδούλων θα μπορέσει να ωριμάσει η ιδέα της επανάστασης. Μέσα σε αυτά τα δεδομένα πολλοί μορφωμένοι Έλληνες συμμετείχαν στην διάδοση των ιδεών του διαφωτισμού, που προσαρμόστηκαν στις ανάγκες του υπόδουλου γένους.

Τέτοια πρόσωπα ήταν οι Γεώργιος Σουγδουρής, Μεθόδιος Ανθρακίτης, Ευγένιος Βούλγαρις, Ιώσηπος Μοισιόδαξ, Χριστόδουλος Παμπλέκης, Δημήτριος Καταρζής ,Ρήγας Φεραίος κ.α. Κεντρικό πρόσωπο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής.

Το εμπόριο και οι έμποροι , οι παροικίες και οι πάροικοι, τα κέντρα μόρφωσης και οι διανοούμενοι δημιουργούν την προυπόθεση, η οποία θα λειτουργήσει ως κύριος συντελεστής για τη ριζική υλική και πνευματική αναθεώρηση βασικών αξιών της προεπαναστατικής νεοελληνικής κοινωνίας.

Μέσα από το γιαννιώτικο εμπόριο στις παροικίες σχηματίζεται ένα κίνημα, το λεγόμενο «Γιαννιώτικος διαφωτισμός», βασικό μέρος του ευρύτερου «νεοελληνικού διαφωτισμού» και της αντίστοιχης ελληνικής εθνικής «διαφωτιστικής συνωμοσίας». Οι Γιαννιώτες πάροικοι έμποροι και λόγιοι καθίστανται φορείς των σύγχρονων ιδεών της Δύσης, τις οποίες διαδοχικά μεταφέρουν στα Ιωάννινα. Τα Ιωάννινα, από βυζαντινό κέντρο με φεουδαρχικά χαρακτηριστικά που επιτείνονται στον χρόνο, μετασχηματίζονται σταδιακά σε μια κατεξοχήν εμπορική πόλη, ενώ Γιαννιώτες δημιουργούν πολυπληθείς εστίες στις παροικίες του εξωτερικού.

Οι ίδιοι ιδρύουν από τα μέσα του 17ου αιώνα τα νεωτεριστικά Σχολεία στα Ιωάννινα (Μαρούτσειος και Καπλάνειος Σχολή), ενώ παράλληλα την ίδια χρονική περίοδο ιδρύονται από Γιαννιώτες τα πρώτα αμιγώς ελληνικά τυπογραφεία στη Βενετία. Γιαννιώτες έμποροι και λόγιοι διαφωτιστές , ήταν σύμφωνα με το βιβλίο, στη Βενετία (Γ.-Λ.Σουγδουρής, Π.Λαμπανιτζιώτης, Ν.Γλυκύς, Ζ.Τζιγαράς, Ε.Ηγούμενος, Λ.Ματρούτζης, Μομτάνος,Σότος, Γκιόνμας, Μ.Ανθρακίτης, Μ.Μήτρου, Ε.Βούλγαρις ,Ι.Μονοβάρδος, Ι.Βηλαράς, Σ.Κολοβός κ.α.)

στο Λιβόρνο (Δ.Κονδαξής, Α.Πετρηνός, Δ.Σιώκος, Ι.-Π.Πάνου, Θ.-Μ.Ζωσιμάς, Γ.Παλιουρίτης, Ι.Περραιβός, Α.Ψαλίδας, Α.Σπάχος, Α.Τσακάλωφ κ.α.),

στη Μόσχα-Νίζνα-Οδυσσό (Μελάδες, Ζωσιμάδες, Καπλάνης, Κονιτζιώτης, Κοτοπούλης, Γοργόλης, Μαρούλης, Μάτζος, Παππαφίλος, Πατζιμάδης, Τσακάλωφ, Τζουκαλάς, Χατζή Νίκου, Χατζή Πολύζου, Χατζηχρήστος, Ψαλίδας, Βρετός, Μελάς κ.α.)

στη Μολδοβλαχία (Ζ.Τζιγαράς, Ι.Σιμωτάς, Σ.-Π.Τομαράς, Ν.Ηγούμενος, Ν.Παπασαράφης, Σ.Μουλαϊμης, Ν.Βηλαράς,Λ.Δήμαρος,Ι.Καλλούσιος,Κ.Ιωάννου, Π.Κοντός, Λ.Φωτιάδης, Λ.Γκιόνμας, Ζ.Καπλάνης κ.α.) ,

στο Σεμλίνο-Σίμπιο-Μπρασόβ-Πέστη (Α.Καφετζής, Ι.Φυλακτού, Γ.-Θ.-Ν.Βηλαράς, Α.Νικολάου, Δ.Μπέρκος, Θ.Χρήστου, Π.Χατζη Νίκου, Π.Κοντός κ.α.),

στη Βιέννη (Α.-Σ.Ρακιτζής, Μ.Ιωάνου, Π.Κωνσταντάς, Σ.Τζαπαλάμος, Α.Ψαλίδας, Π.Λαμπανιτζιώτης, Ι.Καρατζάς, Γ. Θεοχάρης, Μ.Πούλιος, Γ.Σταύρου κ.α.)

και στη Τεργέστη (Α.-Ν.Νίκου, Α.Παπαλέκας, Α.Παππάς, Κ.Πατρινός, Π.Νικοστόρης, Μ.Σελέκης, Π.Μπαλαούρας, Δουρούτης, Σεμιτέλλος, Ν.Πλασταράς, Α.Βασιλείου, Γ.Κωνσταντίνου, κ.α.).

Οι λόγιοι μεταφράζουν, συγγράφουν εργάζονται και ως τυπογράφοι, οι έμποροι γίνονται συνδρομητές, χρηματοδότες και διακινητές βιβλίων, οι διδάσκαλοι διασκορπίζονται και δραστηριοποιούνται οπουδήποτε ζουν Έλληνες, από τον ελλαδικό έως και τον ευρωπαϊκό χώρο. Βρισκόμαστε στην εποχή της άνθησης του παροικιακού φαινομένου και της ακμής της νεοελληνικής αναγέννησης. Είναι η στιγμή του εμπόρου , του λογίου, αλλά και του συνωμότη, οι οποίοι θα τολμήσουν την απελευθέρωση του ελλαδικού κόσμου από τον Οθωμανικό κατακτητή, όταν πλέον ωριμάσουν οι συνθήκες για την Επανάσταση.

Ο Αθανάσιος Ψαλίδας υπήρξε ο κορυφαίος εκπρόσωπος του νεοελληνικού διαφωτισμού, λόγιος, ριζοσπάστης, διδάσκαλος και φιλόσοφος.

Γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1767, όπου και σπούδασε στη Μαρούτσειο Σχολή και μετοίκησε νέος στη Ρωσία.

Μετά πήγε στη Βιέννη όπου παρέμεινε οκτώ χρόνια και παρακολούθησε φιλοσοφία, ιατρική, μαθηματικά και πειραματική φυσική.

Επέστρεψε στα Ιωάννινα το 1795 και ανέλαβε τη διεύθυνση της Καπλανείου Σχολής. Υπήρξε φανατικός οπαδός της δημώδους γλώσσας.

Για πρώτη φορά εισήγαγε στα Ιωάννινα, εκτός από τα λατινικά, και τη διδασκαλία των μαθηματικών και της πειραματικής φυσικής.

Μολονότι κατηγορήθηκε ως άθεος από τον Ιερόθεο, για την εισαγωγή των παραπάνω μαθημάτων, κατόρθωσε και απέδειξε την αξία του.

Ως σοφός και ικανός διδάσκαλος, τιμήθηκε από τον Αλή Πασά και του ανατέθηκε το αξίωμα του «αιρετόκριτου» για την επίλυση διαφόρων προβλημάτων, που αφορούσαν τους συμπολίτες του.

Μετά την πυρκαγιά των Ιωαννίνων, πήγε στο Τσεπέλοβο, την Κέρκυρα και τη Λευκάδα, όπου και πέθανε το 1829.

Ο Γιάνης Βηλαράς (1771 - 1823) ήταν πρωτοπόρος διαφωτιστής, πρωτοπόρος σατιρικός ποιητής και διηγηματογράφος, με ευρύτατη αρχαιογνωσία αλλά και με γνώση της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας και της νεοελληνικής γραμματείας, και με σημαντική συνεισφορά στο γλωσσικό ζήτημα. Ασκούσε το επάγγελμα του γιατρού. Διδάχτηκε λατινικά, ιταλικά, γαλλικά και στοιχειώδη μαθηματικά.

Με την επιστροφή του στην Ηπειρωτική πρωτεύουσα διορίστηκε ως προσωπικός γιατρός του Βελή πασά, γιου του Αλή Πασά και του χαρεμιού του.

Στο βιβλίο αυτό θα εμβαθύνουμε στα επώνυμα έργα του Α. Ψαλίδα («Αληθής Ευδαιμονία», «Καλοκινήματα», «Έρωτος αποτελέσματα» ), θα συγκριθούν από την συγγραφέα ,τα κείμενα αυτά, με άλλα ριζοσπαστικά έργα («Αληθής ηστορία»,» «Ελληνική Νομαρχία», «Ρωσσαγγλογάλλος», «Στοχασμοί του Κρίτωνος», «Λόγος προτρεπτικός προς τους Έλληνας εις απόκτησιν της αυτών Ελευθερίας και Δόξης» και «Ο Ανώνυμος του 1789»- στα έργα αυτά βάλλεται κάθε είδος συντηρητισμός, όπως αυτός των διανοουμένων και των λογίων, του κλήρου και των τοπικών αρχόντων, και γενικότερα η ιδεολογία που πηγάζει από την προσκόλληση ορισμένων στρωμάτων, στο υπάρχον καθεστώς, όπως αυτό εκπροσωπείται από την κεντρική εξουσία, δηλαδή την Υψηλή Πύλη , το «Φανάρι», τους «τσιφλικάδες», τους κοτσαμπάσηδες, τους εμπόρους κ.α.) τα οποία θα μπορούσαν να αποδοθούν σʼ αυτόν, μέσω υφολογικών και εννοιολογικών κριτηρίων.

Τέλος παρουσιάζεται ο Ιωάννης Βηλαράς, ο σατιρικός ποιητής, ο διαφωτιστής, ο φιλόσοφος, ο λόγιος, ο γλωσσολόγος (η «δημοτικιστική» κίνηση) και το αντικληρικό του πνεύμα και η κριτική του Ιερατείου. Αναλύονται και εξετάζονται τα έργα του: «Πρόλογος στους Μύθους», «Οι Λαγοί», «Γνώρισε του Λόγου σου!», «Η Αμαρτία», «Το μυστήριον της Δημιουργίας», «Ο Λογιώτατος Ταξιδιώτης», «Ο Λογιώτατος ή ο Κολοκυθούλης», «Ο Πατεράγιος και ο Φιλάληθος», «Καλόγερος Καλόγερον», «Ο Εξομολογούμενος», «Το Μαγεμένο Δέντρο» και το «Κατά Καλογήρων».

Υποδειγματική γραφή από μία επιστήμονα που διακρίνεται για το ήθος και το πάθος που υπηρετεί την Νεοελληνική Λογοτεχνία. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από όλους μας και κυρίως από τους Ηπειρώτες. Στόχος του είναι να αποτελέσει μια εμπεριστατωμένη ανάλυση σε αυτό που λέγεται «Γιαννιώτικος Διαφωτισμός» , γεμάτη όμως από αναπάντεχους συσχετισμούς και αυθάδεις απορίες. Δεν είναι απλώς ένα βιβλίο «απάντηση στα γκρίζα φαινόμενα» των ημερών που ευνοούνται από τη σαρωτική επικράτηση της μαζικής κοινωνίας, είναι ένα από τα κλασικά, λόγω ύλης, συνέπειας και περιεχομένου ιστορικό έργο.

Η Ελένη Κουρμαντζή - Παναγιωτάκου είναι Λέκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ασχολείται με θέματα που αφορούν τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό και την ιστορία της εκπαίδευσης κατά την προεπαναστατική περίοδο (1645-1820). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα άπτονται επίσης της τοπικής λογιοσύνης της πόλης των Ιωαννίνων.

Η Ελένη Κουρμαντζή - Παναγιωτάκου προσπαθεί να συνδυάσει τα ερευνητικά με τα κοινωνικά της ενδιαφέροντα.

Έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε επιστημονικά συνέδρια και έχει οργανώσει σειρά ομιλιών με θέματα όπως η ιστορία και ο πολιτισμός των Ιωαννίνων, η Ισραηλινή Κοινότητα της πόλης και τα Ολοκαυτώματα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Πεποίθησή της παραμένει ότι ο ακαδημαϊκός οφείλει να αφουγκράζεται την κοινωνική συνείδηση και να είναι πρότυπο ενεργού πολίτη.

Νεοελληνική Αναγέννηση στα Γιάννενα

Ελένη Κουρμαντζή-Παναγιωτάκου

Από τον πάροικο έμπορο στον Αθανάσιο Ψαλίδα και τον Ιωάννη Βηλαρά (17ος - αρχές 19ου αιώνα)

Ο προεπαναστατικός Νεοελληνικός Διαφωτισμός συνιστά μία άγνωστη πτυχή της παραμελημένης Ιστορίας μας. Μέρος αυτής της Ιστορίας αποτελούν οι Έλληνες, οι οποίοι ήδη από τον 16ο αιώνα διασκορπίστηκαν στους χώρους της δυτικής και ανατολικής Ευρώπης, όπου και ίδρυσαν συμπαγείς παροικίες. Στις παροικίες αυτές εμφανίστηκε αρχικά ο πεφωτισμένος έμπορος, στη συνέχεια ο ριζοσπάστης λόγιος και τελικά ο συνωμότης των Εταιρειών. Τα πρόσωπα αυτά διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέλιξη των Γραμμάτων και ειδικότερα στην πνευματική Νεοελληνική Αναγέννηση, ενώ παράλληλα προετοίμασαν το έδαφος για την απελευθέρωση του Γένους.

Δεσπόζουσα θέση στο κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού επείχε η πόλη των Ιωαννίνων, με τις συμπαγείς παροικίες των Γιαννιωτών στην Ιταλία, τη Μολδοβλαχία, τη Ρωσία, την Αυστροουγγαρία και αλλού, όπου επρόκειτο να ανθήσει ένα γενικότερο αναγεννητικό κίνημα. 

Στο βιβλίο αυτό εξετάζονται οι παροικίες των Γιαννιωτών εμπόρων, λογίων και συνωμοτών, η πνευματική τους παραγωγή, καθώς και ο σχηματισμός του λεγόμενου «κύκλου» των Ιωαννίνων στις αρχές του 19ου αι., από λόγιους Γιαννιώτες και μη, όπως οι Σακελλάριος, Χατζή Πολύζου, Ταγιαπιέρας, Ψαλίδας, Βηλαράς, κ.ά. 

Τέκνα του παροικιακού φαινομένου υπήρξαν οι Αθανάσιος Ψαλίδας και Ιωάννης Βηλαράς. Ο πρώτος, με σπουδές στην Ακαδημία της Βιέννης, χαρακτηρίζεται από τον Λέανδρο Ι. Βρανούση ως «κορυφαίος Διδάσκαλος του Γένους, αντιπροσωπευτικός εκπρόσωπος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και φυσιογνωμία από τις πιο δυνατές που έβγαλε ο προεπαναστατικός Ελληνισμός»• ο δεύτερος, με σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας, φημιζόταν, όπως τονίζει ο Βρανούσης, «για την επιστημονική του κατάρτιση, την πολυμάθεια και την πολυμέρειά του. Διακρίθηκε ως ποιητής –λυρικός και σατιρικός–, κυρίως όμως τον απορρόφησε ο “φωτισμός του Γένους”». Υπήρξε πρωτοπόρος δημοτικιστής και συνέγραψε προδρομικά διηγήματα και αντικληρικά ποιήματα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί σημαντικοί σύγχρονοι μελετητές συνηγορούν στο ότι τα κορυφαία ριζοσπαστικά έργα της προεπαναστατικής περιόδου, Ελληνική Νομαρχία και Ρωσσαγγλογάλλος, γράφηκαν στα Γιάννενα από τον Αθανάσιο Ψαλίδα.

Περιεχόμενα

Πρόλογος || Εισαγωγή || Το παροικιακό φαινόμενο: Οι παροικίες της Ιταλίας, Οι παροικίες της Ρωσίας, Οι παροικίες της Μολδοβλαχίας, Οι παροικίες της Αυστροουγγαρίας || Αθανάσιος Ψαλίδας: Αληθής ευδαιμονία, ήτοι βάσις πάσης θρησκείας, Έρωτος αποτελέσματα, ήτοι ιστορία ηθικοερωτική με πολιτικά τραγούδια, Καλοκινήματα, ήτοι εγχειρίδιον κατά φθόνου και κατά της λογικής του Ευγενίου, Αληθής ιστορία, Ελληνική νομαρχία, ήτοι λόγος περί ελευθερίας , Ρώσος, ʼγγλος και Γάλλος, Στοχασμοί του Κρίτωνος, Λόγος προτρεπτικός προς τους Έλληνας εις απόκτησιν της αυτών ελευθερίας και δόξης || Ιωάννης Βηλαράς: Πρόλογος, Ο "διαφωτιστής" Βηλαράς, Το γλωσσικό πρόβλημα, Το αντικληρικό πνεύμα και η κριτική του ιερατείου 

Sandro Botticelli

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΒΕΝ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΣΤΗΝ HEILIGENSTADT, ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ (1806)

γράφει η Μαριλένα Κασιμάτη- Δημητράκου *

Αλέξανδρος Κορογιαννάκης, Η νεκρική μάσκα του Μπετόβεν, Μanière noir, Συλλογή Εθνικής Πινακοθήκης.

"Α, εσείς άνθρωποι που θεωρείτε ή πιστεύετε πως είμαι εχθρικός, πεισματάρης ή μισάνθρωπος, πόσο με αδικείτε: δεν γνωρίζετε το κρυφό αίτιο αυτού που λέτε. Η καρδιά και τα συναισθήματά μου ήταν από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια πλασμένα για τρυφερότητα, για καλοσύνη, ακόμη και για να κάνω σπουδαία πράγματα, πάντοτε υπήρξα πρόθυμος γι’ αυτά. Σκεφτείτε όμως ότι εδώ και έξι χρόνια έχω περιέλθει σε μια απελπιστική κατάσταση που χειροτερεύει εξαιτίας παράλογων γιατρών, που κάθε χρόνο με εξαπατούσαν με την ελπίδα μιας καλυτέρευσης. Εντέλει με εξανάγκασαν να αποδεχθώ την προοπτική ενός διαρκούς κακού, η θεραπεία του οποίου πιθανώς να κρατήσει χρόνια ή μπορεί να είναι και αδύνατη.

Γεννημένος με ένα ζωηρό τεμπεραμέντο, ήμουν πάντοτε πρόθυμος για να διασκεδάζω σε παρέες. Αναγκάστηκα όμως γρήγορα να απομονωθώ και να περνώ τη ζωή μου μονάχος. Ακόμη και αν ήθελα να τα ξεπεράσω όλα αυτά, α, πόσο σκληρή ήταν η παραδοχή που με απόδιωχνε, να παραδεχτώ δηλαδή έχω κακή ακοή. Και όμως, δεν μπορούσα να πω στον κόσμο: 'Μιλήστε πιο δυνατά, φωνάξτε, είμαι ΚΟΥΦΟΣ'. Α, πώς να πω ότι η αδυναμία μου αφορούσε μια αίσθηση που θα όφειλε να είναι η τελειότερη από όλες τις άλλες, μια αίσθηση που διέθετα παλαιότερα σε τελειότατο βαθμό, μια αίσθηση που πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου δεν έχουν, και δεν είχαν ποτέ. Α, δεν το μπορώ! Γι' αυτό συγχωρέστε με όταν με βλέπετε να αποσύρομαι, ενώ θα ήθελα τόσο πολύ να ζω ανάμεσά σας! [...]".

Ο Μπετόβεν γεννήθηκε περίπου τη μέρα αυτή. Σαν σήμερα βαφτίστηκε, αλλά τα παιδιά τα βάφτιζαν τότε 2-3 ημερών. Το 1806 ήταν 36 ετών και ήδη σχεδόν κουφός. Το απελπισμένο αυτό κείμενο που ονόμασε διαθήκη, απευθυνόταν προς τα δύο αδέλφια και τον ανιψιό του, γιατί προετοίμαζε την αυτοκτονία του. Πέθανε ευτυχώς από φυσιολογικά αίτια το 1827, έχοντας περάσει 27 χρόνια σε απόλυτη ηχητική απομόνωση. Η διαθήκη ανακαλύφθηκε μετά τον θάνατο του από τους βιογράφους του μέσα σε ένα συρτάρι.

 Έχουμε εδώ μπροστά μας ένα ανθρώπινο, αβοήθητο ράκος, όχι μόνο από την οικογένεια, αλλά από τους πάντες. Τον έσωσε η μουσική που έβλεπε τουλάχιστον γράφοντας στο χαρτί με τα πεντάγραμμα και ακούγοντάς την με το μέσα αυτί. Τιμή στον θαρραλέο αυτόν άνθρωπο και στον μεγάλο συνθέτη.

*
http://www.biblionet.gr/author/23413/Μαριλένα_Κασιμάτη