"SPHINX, Το ακατάλυτο ερώτημα" του εικαστικού Νίκου Γιαβρόπουλου | Dépôt Αrt gallery

Η Dépôt Αrt gallery (Νεοφύτου Βάμβα 5, Κολωνάκι) εγκαινιάζει το Σάββατο 7 Μαΐου και ώρες 19:00 – 23:00 την εικαστική έκθεση του Νίκου Γιαβρόπουλου με θέμα «SPHINX, Το ακατάλυτο ερώτημα».

Ο Νίκος Γιαβρόπουλος είναι ένας ιδιαίτερος εικαστικός καλλιτέχνης με πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις τις οποίες καταγράφει στα έργα του, αγγίζοντας με πολύ ευαισθησία διαχρονικά κοινωνικά θέματα, θέτοντας ερωτήματα και προβληματισμούς.

Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε σημαντικές εκθέσεις και διεθνή φεστιβάλ.

Το 2013 το έργο του Self exile διακρίθηκε με το βραβείο Odysseus Best video art στο Λονδίνο στο πλαίσιο του London Greek film festival.

Ο Ιστορικός Τέχνης Κωνσταντίνος Μπάσιος σημειώνει:

«Οι συσχετίσεις, αλλά κυρίως οι ‘‘συναντήσεις’’ μεταξύ μιας εύρωστης εικονολογικά Δύσης και μιας πλούσιας σε ιδέες, σκέψεις και διερωτήματα ελληνόγλωσσης παράδοσης, συνήθως χαρακτηρίζονται από μια πολιτικότητα, διότι ενυπάρχουν στοιχεία έντονης, αλλά εν πολλοίς λανθάνουσας, επιβολής, από εκείνη την πλευρά που χειρίζεται καλύτερα το φαίνεσθαι. Και από ό,τι ξέρουμε, ζώντας επί αιώνες σε χρόνια ισχυρής οπτικοποίησης, η εικόνα μοιάζει να έχει αυτονομηθεί από τις βαθιές υπαρξιακές μας αγωνίες και να επανακαθορίζει το είναι.

Η σημερινή έκθεση μάς δίνει τη δυνατότητα να ξαναζήσουμε μέσα από τις αναπαραστάσεις της, ζητήματα ειπωμένα και μαθημένα σε ανύποπτες στιγμές της ζωής μας, προκαλώντας τις βεβαιότητες μας, ανακαλώντας ανασφάλειες και ενδεχομένως δημιουργώντας άλλης κατηγορίας προσδοκίες.

Με αφορμή το αίνιγμα ενός μύθου και τη διαχρονική του καταξίωση, που ορθώς θεωρείται μια τεράστια διανοητική σύλληψη, με προεκτάσεις και συνδηλώσεις διαρκείς μέχρι σήμερα, παρατηρούμε μια σταδιακή διαχείριση και διαπραγμάτευση των -κατά καιρούς- αρχετυπικών εικαστικών και γλυπτικών εκδοχών αυτού του μύθου (όπως από τον Ingres και τον Ziller), υπαινισσόμενος ο δημιουργός τις δικές μας συσκοτίσεις και προτείνοντας δυο ακόμη εμβληματικές αναφορές, τον Έκτορα και τον Πάτροκλο (του David), ως προέκταση του οιδιπόδειου μυθεύματος, που καταξιώθηκαν με αφορμή, όμως, το θάνατό τους και μια πιο ερμητικά προσδιορισμένη φιγούρα, τον Άγγελο (Caravaggio).

Πέρα από την καλλιτεχνία την ίδια, όπως και άσχετα από την Ιστορία της Τέχνης ή την Ψυχανάλυση, το υπαινιχθέν από τη σφίγγα ήταν πρωτίστως στοιχείο επίγνωσης, δηλαδή ένα άλλο, επιπλέον, επίπεδο της ίδιας της γνώσης. Και ο καλλιτέχνης καταφεύγει στη γνώση, υποδεικνύοντας έναν πιθανό χώρο (όπως είναι η Βιβλιοθήκη του Hansen στην Αθήνα) εντός του οποίου, κάτι τόσο φευγαλέο αλλά ευτυχώς κληρονομούμενο, μπορεί να εντοπισθεί και πιθανώς να απελευθερώσει.

Ο Ν. Γιαβρόπουλος επιλέγει τρόπους που σχετίζονται με το πώς συνδιαλέγεται ο ίδιος με όλες αυτές τις εικαστικές αποδόσεις του μύθου, επιτυγχάνοντας να τις καταστήσει και αυτές ‘‘μυθικές’’: είτε χρησιμοποιώντας με μεγάλη ευστοχία μια σειρά από διακριτικά ξεχωριστές πολλαπλότητες, είτε υιοθετώντας την τεχνική της super-imposition επάνω στο γλυπτό, είτε προσφέροντας πληθωρικά τη δυνατότητα να σχολιάσουμε αδιαμεσολάβητα ‘‘ταυτόχρονες εικόνες’’ ενός απροσδιόριστου παρελθόντος και ενός ευκρινούς παρόντος στα γυμνά και στο αρχιτεκτονικό. Κυρίως, όμως, μάς υπενθυμίζει, με πολύ σύγχρονους όρους, χάρι στην οιονεί ομιλούσα κεφαλή της σφίγγας, ότι, ακόμη και σήμερα, θα μπορούσε να μας εκφοβίσει, ως ένα έσχατο στοιχείο υπόμνησης της δραματικής επικαιρότητας των πάντων.»

Η έκθεση συμπεριλαμβάνεται στις εκδηλώσεις 2016 της Εταιρείας Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας.

Από τις πωλήσεις των έργων θα αγοραστούν φάρμακα για το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.

Κατά την διάρκεια της έκθεσης έχουν προγραμματιστεί οι παρακάτω εκδηλώσεις, λεπτομέρειες για τις οποίες θα ανακοινωθούν μέσα από ξεχωριστά δελτία τύπου:

1.       Ανάλυση των έργων του καλλιτέχνη από τον Ψυχαναλυτή Αθανάσιο Αλεξανδρίδη και ανοιχτή συζήτηση

2.       "performative writing" workshop, Σάββατο 21 Μαΐου, ώρες 12:00 έως 3:00 και Κυριακή 22 Μαΐου, ώρες 12:00 έως 3:00 από την σκηνοθέτρια Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου. Τηλέφωνο επικοινωνίας για συμμετοχή 210- 36 48 174.

3.       Συνάντηση Ελλήνων εικαστικών καλλιτεχνών με 20 διακεκριμένους Κινέζους ζωγράφους.

Πληροφορίες σχετικά με την έκθεση:

Εγκαίνια: 7 Μαΐου 2016, ώρες 19:00 – 23:00

Διάρκεια: 7 Μαΐου- 1 Ιουνίου 2016

Επιμέλεια έκθεσης: Γωγώ Κολυβήρα, τηλ. 6977 44 89 88, e-mail: gogo.kolyvira@gmail.com

Κείμενα έκθεσης : Αθανάσιος Αλεξανδρίδης Ψυχαναλυτής & Κωνσταντίνος Μπάσιος Ιστορικός Τέχνης

Dépôt Αrt gallery,

Νεοφύτου Βάμβα 5,

106 74 Κολωνάκι Αθήνα

Τηλ :+30 210 3648174

e-mail:info@depotgallery.gr

Facebook:depotgallery.gr

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή 12:00 – 21:00

Σάββατο 11:00 –17:00

(εκτός της ημέρας εγκαινίων)

Κυριακή & Δευτέρα κλειστά

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΒΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ατομικές εκθέσεις:

2013 - Ελλάδα-Αθήνα, Artwall project space, “Vandalism”.

2010 - Ελλάδα-Αθήνα, Cheap art gallery, “Athens 2450 years later”.

2006 - Ελλάδα-Θεσσαλονίκη, Kalfayan galleries, “metaOedipous”.

2006 - Ελλάδα-Αθήνα, Φούρνος κέντρο τέχνης και τεχνολογίας, “Αφροδίτη”.

2005 - Ελλάδα-Αθήνα, Φούρνος κέντρο τέχνης και τεχνολογίας, “metaOedipous”.

2004 - Ελλάδα-Αθήνα, Φούρνος κέντρο τέχνης και τεχνολογίας, “VideoPortraits”.

2003 - Ελλάδα-Αθήνα, Φούρνος κέντρο τέχνης και τεχνολογίας, “Nude”.

Συμμετοχές σε εκθέσεις:

2015 - Αυστρία-Βιέννη, Kunstlerhaus, Cheap art, Art mart.

2014 - Ελλάδα-Αθήνα, Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, Τέχνη και Τρέλα.

2013 - Ηνωμένο Βασίλειο - Λονδίνο, London Greek film festival.

2012 - Σουηδία - Sweden-Orebro, Βίντεο φεστιβάλ Μηδέν.

2012 - Δανία-Κοπεγχάγη, Erotica exhibition.

2012 - Αυστρία-Βιέννη, Kunstlerhaus, Cheap art, Boiling Point.

2011 - Ελλάδα- Ναύπλιο, Presenta gallery, αίθουσα βουλευτικού Ναύπλιο.

2011 - Ελλάδα-Αθήνα, Out View festival, Ινστιτούτο Θερβάντες.

2011 - Γαλλία-Cannes, Carte Blance festival.

2011 - Ελλάδα-Αθήνα, Art Αθήνα, Cheap Art.

2011 - Ολλανδία-Ρότερνταμ, Cucosa gallery, International Film Festival Rotterdam.

2011 - Ελλάδα-Πάτρα, A Cube is opening, The Cube gallery.

2011 - Ελλάδα-Αθήνα, Artists for Athens Pride, Breeders gallery.

2010 - Ελλάδα-Αθήνα, Art Αθήνα, Art AZ.

2009 - Δανία- Silkeborg, Art center Silkeborg Bad , Exile

2008 - Αυστρία-Βιέννη, Kunstlerhaus, Cheap art, Art mart.

2007 - Ιταλία-Finale Ligure, Bludiprussia, guest artist in solo exhibition of Nes Lerpa.

2007 - Ελλάδα- Θεσσαλονίκη, Τελόγλειο , 1^st Biennale, Ετεροτοπίες. 

2007 - Αυστρία-Βιέννη, Kunstlerhaus, Cheap art, Art mart.

2006 - Δανία-Κοπεγχάγη, Charlottenborg, European reflections.

2005­ - Η.Π.Α-Detroit, Museum of new art Mona, 3^rd international film-video festival.

2004 - Δανία-Κοπεγχάγη, Charlottenborg, European alliances.

ΒΡΑΒΕΙΑ:

2013 - Ηνωμένο Βασίλειο - Λονδίνο, London Greek film festival, Odysseus award – Best video art.

Angela Occhipinti| L’ Arte dell’ Incisione e la poetica dell’ imagine

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος έχει την τιμή και τη χαρά να φιλοξενεί την πολύ σημαντική Ιταλίδα καλλιτέχνιδα, Angela Occhipinti, στην πρώτη της ατομική έκθεση στην Ελλάδα με τίτλο “L’ Arte dell’ Incisione e la poetica dell’ imagine”(«Η τέχνη της χάραξης και η ποίηση της εικόνας»).  Η έκθεση θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 10 Μαρτίου και θα διαρκέσει μέχρι και το Σάββατο 2 Απριλίου.

Με την ευκαιρία της οργάνωσης του Athens Print Festival που τον μήνα Μάρτη θα «τρέχει» στην Αθήνα  παρουσιάζονται χαρακτικά έργα της που έχει δημιουργήσει από το 1968 μέχρι και σήμερα. Τα έργα της Angela Occhipintiπου παρουσιάζονται, πραγματεύονται τις έννοιες της χαράς και της θλίψης, της ζωής και της ύπαρξης όπως αυτά εμπλέκονται σε κάθε μεμονωμένη στιγμή του ανθρώπου. Χειριζόμενη με αριστοτεχνικό τρόπο τις τεχνικές της χαρακτικής, ηAngela Occhipinti δημιουργεί οξυγραφίες και λινοτυπίες που σχολιάζουν ποικίλα θέματα της καθημερινότητας και της ανθρωπότητας και τα οποία δε γνωρίζουν γεωγραφικά ή πολιτιστικά όρια. Χωρίζοντας τη δουλειά της σε ενότητες, αγγίζει πολιτικά θέματα, εμβαθύνοντας και σχολιάζοντας μέσα από την τέχνη της τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της δεκαετίας του ’70 ανά τον κόσμο, την έννοια της αλληλεγγύης, ενώ αναζητά απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει η ίδια.  

Η Angela Occhipinti γεννήθηκε στην Περούτζια, ενώ ζει και εργάζεται στο Μιλάνο.  Αποφοίτησε από το τμήμα ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας και εξειδικεύτηκε στον τομέα των γραφικών τεχνών και της χαρακτικής υπό την καθοδήγηση των Pietro Parigi και Giuseppe Viviani.  Στα συχνά ταξίδια της στο εξωτερικό ήρθε σε επαφή με τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μοντέρνας τέχνης, συμπεριλαμβανομένων τους Picasso και Miró. Πραγματοποίησε μία διεξοδική μελέτη με τον Hayter για τις χημικές διαδικασίες σε σχέση με τη χρήση του χρώματος στις φάσεις της τύπωσης και των οξέων στη χαρακτική. Στην Μπολόνια συνάντησε τον Giorgio Morandi και σπούδασε στο εργαστήρι του για τη χαρακτική. Το 1958, ενώ είχε μετακομίσει στο Μιλάνο, συνάντησε τον Lucio Fontana, με τον οποίο ασχολήθηκε με την πειραματική κεραμική τέχνη ενώ στο "Grafica Uno" του Giorgio Upiglio στο Μιλάνο ασχολήθηκε με τη χαρακτική.

Από το 1961 μέχρι το 1975 ανέπτυξε την εμπειρία της ως γραφίστρια ενώ ήρθε σε επαφή με καλλιτέχνες όπως οι De Chirico, Duchamp, Lam, Man Ray, Paladino, Seuphor, Vedova κ.α.
Η Angela Occhipinti μετατρέπει τις μνήμες του ταξιδιού σε νέες εικόνες που αποτελούν ασαφείς ενδείξεις της πραγματικότητας.  Το καθετί αποτελεί αντικείμενο και «μητέρα» όλων των εικόνων, ενώ η πραγματικότητα μετουσιώνεται σε έναν ποιητικό κόσμο όπου η καλλιτέχνις επιβεβαιώνει   την προσωπική της σύλληψη αναπαράστασης του χρώματος και του φωτός. 

Από το 1974 κατέχει τη θέση της υπεύθυνης του τμήματος χαρακτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ματσεράτα, και από το 1978 διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μιλάνου.
Έχει διδάξει, ύστερα από επίσημη πρόσκληση, μαθήματα σχετικά με την χαρακτική στα Πανεπιστήμια του Σικάγο, στη Στοκχόλμη, την Άγκυρα, την Κωνσταντινούπολη τη Σεούλ, το Τόκυο, το Μπουένος Άιρες, την Κόρδοβα και σε πολλά ακόμη μέρη του κόσμου.  Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 90 ατομικές εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία, ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, εθνικές και διεθνείς μπιενάλε ζωγραφικής και χαρακτικής και έχει κερδίσει πλήθος βραβείων.  Τα έργα της εκτίθενται σε ιταλικές και ξένες προσωπικές συλλογές και  μουσεία.

Η έκθεση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών.

Την βραδιά των εγκαινίων θα συνοδέψουν τα εξαιρετικά κρασιά από το κτήμα Εύχαρις καθώς και αυθεντική ιταλική παρμετζάνα από το ιταλικό εστιατόριο da Bruno
  
Χορηγοί επικοινωνίας είναι: culture now , global view και το art22.

Διάρκεια Έκθεσης: 10 Μαρτίου - 2 Απριλίου 2016

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30

Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00

Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Angela Occhipinti
L’ Arte dell’ Incisione e la poetica dell’ imagine

Εγκαίνια: Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016, 20:00
Διάρκεια: 10 Μαρτίου έως 2 Απριλίου 2016

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος έχει την τιμή και τη χαρά να φιλοξενεί την πολύ σημαντική Ιταλίδα καλλιτέχνιδα, Angela Occhipinti, στην πρώτη της ατομική έκθεση στην Ελλάδα με τίτλο “L’ Arte dell’ Incisione e la poetica dell’ imagine” («Η τέχνη της χάραξης και η ποίηση της εικόνας»).  Η έκθεση θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 10 Μαρτίου και θα διαρκέσει μέχρι και το Σάββατο, 2 Απριλίου.

Με την ευκαιρία της οργάνωσης του Athens Print Festival που τον μήνα Μάρτη θα «τρέχει» στην Αθήνα  παρουσιάζονται χαρακτικά έργα της που έχει δημιουργήσει από το 1968 μέχρι και σήμερα. Τα έργα της Angela Occhipinti που παρουσιάζονται, πραγματεύονται τις έννοιες της χαράς και της θλίψης, της ζωής και της ύπαρξης όπως αυτά εμπλέκονται σε κάθε μεμονωμένη στιγμή του ανθρώπου. Χειριζόμενη με αριστοτεχνικό τρόπο τις τεχνικές της χαρακτικής, η Angela Occhipinti δημιουργεί οξυγραφίες και λινοτυπίες που σχολιάζουν ποικίλα θέματα της καθημερινότητας και της ανθρωπότητας και τα οποία δε γνωρίζουν γεωγραφικά ή πολιτιστικά όρια. Χωρίζοντας τη δουλειά της σε ενότητες, αγγίζει πολιτικά θέματα, εμβαθύνοντας και σχολιάζοντας μέσα από την τέχνη της τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της δεκαετίας του ’70 ανά τον κόσμο, την έννοια της αλληλεγγύης, ενώ αναζητά απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει η ίδια.  

Η Angela Occhipinti γεννήθηκε στην Περούτζια, ενώ ζει και εργάζεται στο Μιλάνο.  Αποφοίτησε από το τμήμα ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας και εξειδικεύτηκε στον τομέα των γραφικών τεχνών και της χαρακτικής υπό την καθοδήγηση των Pietro Parigi και Giuseppe Viviani.  Στα συχνά ταξίδια της στο εξωτερικό ήρθε σε επαφή με τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μοντέρνας τέχνης, συμπεριλαμβανομένων τους Picasso και Miró. Πραγματοποίησε μία διεξοδική μελέτη με τον Hayter για τις χημικές διαδικασίες σε σχέση με τη χρήση του χρώματος στις φάσεις της τύπωσης και των οξέων στη χαρακτική. Στην Μπολόνια συνάντησε τον Giorgio Morandi και σπούδασε στο εργαστήρι του για τη χαρακτική. Το 1958, ενώ είχε μετακομίσει στο Μιλάνο, συνάντησε τον Lucio Fontana, με τον οποίο ασχολήθηκε με την πειραματική κεραμική τέχνη ενώ στο "Grafica Uno" του Giorgio Upiglio στο Μιλάνο ασχολήθηκε με τη χαρακτική.

Από το 1961 μέχρι το 1975 ανέπτυξε την εμπειρία της ως γραφίστρια ενώ ήρθε σε επαφή με καλλιτέχνες όπως οι De Chirico, Duchamp, Lam, Man Ray, Paladino, Seuphor, Vedova κ.α.
Η Angela Occhipinti μετατρέπει τις μνήμες του ταξιδιού σε νέες εικόνες που αποτελούν ασαφείς ενδείξεις της πραγματικότητας.  Το καθετί αποτελεί αντικείμενο και «μητέρα» όλων των εικόνων, ενώ η πραγματικότητα μετουσιώνεται σε έναν ποιητικό κόσμο όπου η καλλιτέχνις επιβεβαιώνει   την προσωπική της σύλληψη αναπαράστασης του χρώματος και του φωτός. 

Από το 1974 κατέχει τη θέση της υπεύθυνης του τμήματος χαρακτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ματσεράτα, και από το 1978 διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μιλάνου.
Έχει διδάξει, ύστερα από επίσημη πρόσκληση, μαθήματα σχετικά με την χαρακτική στα Πανεπιστήμια του Σικάγο, στη Στοκχόλμη, την Άγκυρα, την Κωνσταντινούπολη τη Σεούλ, το Τόκυο, το Μπουένος Άιρες, την Κόρδοβα και σε πολλά ακόμη μέρη του κόσμου.  Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 90 ατομικές εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία, ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, εθνικές και διεθνείς μπιενάλε ζωγραφικής και χαρακτικής και έχει κερδίσει πλήθος βραβείων.  Τα έργα της εκτίθενται σε ιταλικές και ξένες προσωπικές συλλογές και  μουσεία.

Η έκθεση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών.

Τη βραδιά των εγκαινίων θα συνοδέψουν τα εξαιρετικά κρασιά του κτήματος Εύχαρις καθώς και αυθεντική ιταλική παρμετζάνα από το ιταλικό εστιατόριο da Bruno.
Χορηγοί επικοινωνίας είναι οι culture now, global view και art22.

Εγκαίνια Έκθεσης: Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016, 20:00

Διάρκεια Έκθεσης: 10 Μαρτίου - 2 Απριλίου 2016

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30

Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00

Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού

Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Τηλέφωνο 211 182 38 18
www.technohoros.org | info@technohoros.org

«ΚΩΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΛΕΙΔΙΑ» Έλενα Μαρίνου

                                                                     Εγκαίνια: Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016, 20:00
Διάρκεια: 11 Φεβρουαρίου έως και 4 Μαρτίου 2016

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος φιλοξενεί την πρώτη ατομική έκθεση της εικαστικού  Έλενας Μαρίνου με τίτλο «Κώδικες και κλειδιά», που εγκαινιάζεται την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016, στις 20:00.

Πρόκειται για έναν εικαστικό διάλογο με Έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς του ’60 και συγκεκριμένα τους Αλέξη Ακριθάκη, Παύλο (Διονυσόπουλο), Βλάση Κανιάρη, Μιχάλη Κατζουράκη, Νίκο Κεσσανλή, Δημήτρη (Μίμη) Κοντό, Παντελή Ξαγοράρη, Κωνσταντίνο Ξενάκη, Δανιήλ (Παναγόπουλο), Ναυσικά Πάστρα και Κώστα Τσόκλη, καθένας από τους οποίους όπως αναφέρει η ίδια η εικαστικός, «πυροδότησε το ύφος και τη μορφολογία των προσωπικών σχολίων της στο έργο τους», ενώ τονίζει ότι «αναζήτησε την υλική και εννοιολογική συνάφεια, αφουγκραζόμενη τα μηνύματα του σημερινού εικαστικού ιδιώματος, χωρίς να κόψει τον ομφάλιο λώρο που την έδεσε μαζί τους». Με κεντρικό άξονα τα QR Codes και τα ασπρόμαυρα τετράγωνα που δημιουργούν άπειρους και μοναδικούς συνδυασμούς και αντιστοιχούν σε προκαθορισμένες, από την ίδια, λέξεις,  επιχειρεί να συστήσει τους καλλιτέχνες και το έργο τους στους θεατές, οδηγώντας τους να κάνουν τη δική τους «σύγχρονη» ανάγνωση και ερμηνεία.

Παρουσιάζονται 11 έργα μικτής τεχνικής και ένα βίντεο της Έλενας Μαρίνου και παράλληλα εκτίθενται έργα των πολύ σημαντικών προαναφερθέντων καλλιτεχνών της γενιάς του ’60.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι τα έργα των εικαστικών της γενιάς του ΄60 θα εκτίθενται δίπλα στο αντίστοιχο έργο της Έλενας Μαρίνου ώστε να πραγματοποιείται εικαστικός διάλογος και να είναι άμεσα εμφανής η επιρροή και το σκεπτικό που ακολούθησε η ίδια.

Ο κατάλογος της έκθεσης θα παρουσιαστεί στο κοινό σε εκδήλωση που θα γίνει κατά την διάρκεια της έκθεσης, προκειμένου να περιέχει φωτογραφίες από τα έργα τοποθετημένα στον χώρο της αίθουσας τέχνης.

Όπως αναφέρει ο ιστορικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης, «…η έκθεση- πρόταση της Έλενας Μαρίνου η οποία συνομιλεί άμεσα με τους εικαστικούς της προγόνους και τα έργα τους, δημιουργώντας έτσι ένα καινούριο έργο, προϊόν μαθητείας αλλά και έμπνευσης, έρευνας αλλά και αναστοχασμού. Τίποτε πιο παρήγορο! Μία καλλιτέχνις του σήμερα που αναγνωρίζει ότι η γενιά του ’60 συγκροτεί ένα σώμα ιστορίας εκπροσωπώντας διεθνώς τον ελληνικό μοντερνισμό και που προσεγγίζει τη δημιουργία αυτής της γενιάς και αυτής της εποχής, όχι φολκλορικά ή επετειακά, δηλαδή μυθοποιητικά, αλλά με μια αυστηρή μέθοδο εργασίας. Τόσο για να συμπορευθεί όσο και να διαφοροποιηθεί. Κυρίως για να κατανοήσει. Αντιμετωπίζοντας τη τέχνη όχι ως συναισθηματικό παραλήρημα αλλά ως διαδικασία μεθόδου, μαθητείας και ένδον προβολής. Το ξαναλέμε: Κοιτώντας κανείς πίσω βλέπει καλύτερα μπροστά…
…τα έργα της Έλενας Μαρίνου αποτελούν γοητευτικά υβρίδια που σχολιάζουν με τα όπλα του μοντερνισμού το σημερινό καθεστώς του μεταμοντέρνου. Προσωπικό της ύφος είναι η απάρνηση του προσωπικού ύφους, δηλαδή του ego του καλλιτέχνη, προς όφελος, τόσο της ιστορίας όσο και της συλλογικής μας μνήμης η οποία πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί χωρίς παραμορφωτικούς φακούς.  Τα έργα είναι έξυπνα επειδή δεν είναι εξυπνακίστικα και είναι ευαίσθητα επειδή δεν υποκρίνονται καμία αυθεντία.  Η έκθεση γενικότερα, με τον διττό της χαρακτήρα, έτσι καθώς τα έργα της «μαθήτριας» τίθενται δίπλα στις συνθέσεις των «δασκάλων», είναι ταυτόχρονα παιδαγωγική και διασκεδαστική. Και μάλιστα με την αρχαία σημασία της λέξης «διασκέδαση», ενώ προσθέτει ότι η καλλιτέχνις «προχωρά άμεσα σε μια συμφιλιωτική χειρονομία προς το παρελθόν της νεοελληνικής τέχνης, ενώ έμμεσα καταγγέλλει τη βλακώδη διαμάχη που σοβεί για δέκα δεκαετίες ανάμεσα στους (θεωρούμενους ως) κριτικούς και τους (θεωρούμενους ως) καλλιτέχνες», φορώντας «την τήβεννο του θεωρητικού, όχι για να κρύψει αλλά, αντιθέτως, για να αποκαλύψει τη λερωμένη αλλά λαμπερή ποδιά του καλλιτέχνη…».

Η Έλενα Μαρίνου σπούδασε Γραφιστική και Διακόσμηση εσωτερικών χώρων στην Α.Τ.Ε.Σ. (Αθηναικό Τεχνολογικό Επιμορφωτικό Σπουδαστήριο) κατά τα έτη 1990-1993. Από το 1992 έως το 2007 δούλεψε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην διαφήμιση.

Το 2009, εισήχθη στη σχολή Καλών Τεχνών στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από το οποίο και αποφοίτησε με άριστα το 2014, από το εργαστήριο του Ι. Φωκά. Το 2015 εισήχθη στο Ελληνογαλλικό Μεταπτυχιακό πρόγραμμα της ΑΣΚΤ  “Τέχνη, Εικονική πραγματικότητα και πολυχρηστικά συστήματα καλλιτεχνικής έκφρασης”.

Από το 2011, έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Αγγλία καθώς και τη Σερβία. Τον Φεβρουάριο του 2016 πραγματοποιεί την πρώτη της ατομική έκθεση. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Την βραδιά των εγκαινίων θα συνοδέψουν τα εξαιρετικά κρασιά από το κτήμα Εύχαρις. Χορηγοί επικοινωνίας είναι: culture now , global view και το art22.

Έλενα Μαρίνου - Κοιτώντας πίσω βλέπεις καλύτερα μπροστά

Η τέχνη είναι τρέλα χωρίς αρρώστια.

Γιώργος Λάππας

Αν υπάρχει ένα έλλειμμα και μάλιστα ένα έλλειμμα πολύ σοβαρό στη σύγχρονη ελληνική δημιουργία , αυτό σχετίζεται με την ανυπαρξία της ιστορικής μνήμης και της συνείδησης της συνέχειας παρότι αυτή η συνέχεια παντού και πάντα διέπει και οργανώνει τα καλλιτεχνικά φαινόμενα. Ίσως αυτό να οφείλεται στον πτωχοπροδρομισμό ή στον αρχοντοχωριατισμό που στιγματίζει την μικρή ιστορία της εγχώριας τέχνης μας. Δηλαδή, ότι θα θέλαμε να είμαστε κέντρο και γι’ αυτό δεν συμβιβαζόμαστε με την ιδέα της περιφέρειας. Με άλλα λόγια, διαπιστώνεται στα δρώμενα της τέχνης ένας ιδιότυπος αυτισμός ο οποίος εγκλωβίζει τον καλλιτέχνη αποκλειστικά στο έργο του, εμποδίζοντάς τον να κοιτάξει γύρω του και λίγο προς τα πίσω, μήπως και μπορέσει να δει, καθαρότερα και μονιμότερα, εμπρός. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, π.χ. στην προβληματική παιδεία που παρέχεται εν γένει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα στις Σχολές Καλών Τεχνών (η τέχνη, δηλαδή η αυτοέκφραση, είναι πάντοτε το πιο οχληρό και γι’ αυτό το πιο δύσκολο «μάθημα»). Όπως επίσης είναι εγγενές χαρακτηριστικό κάθε γενιάς να στηρίζει την ύπαρξή της στην πατροκτονία των τυπικών αλλά και των ουσιαστικών δασκάλων της. Δηλαδή υπάρχουμε επειδή διαγράφουμε τους προηγούμενους. Κάτι τέτοιο, αυτός ο αισθητικός κανιβαλισμός, συχνά αποτελεί modus vivendi για τους καλλιτέχνες, τουλάχιστον για τους πιο ανασφαλείς από αυτούς.

Προσωπικά μιλώντας, ξεκίνησα την καριέρα μου τη δεκαετία του ’80 παρατηρώντας και μελετώντας το πώς η γενιά του ’60 απομυθοποιούσε τη γενιά του ’30 και ιδιαίτερα τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Σπύρο Βασιλείου. Έπρεπε να γνωρίσω τον Βλάση Κανιάρη, μαθητή και συνεργάτη του Τσαρούχη αλλά και του Μόραλη, για να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι η ελληνικότητα της γενιάς του ’30 δεν ήταν κατ’ ανάγκην αντίθετη με τον διεθνισμό της γενιάς του ’60. Πρόσφατα, ο Δημήτρης Αληθεινός, -ο οποίος μαζί με τον αδόκητα χαμένο Γιώργο Λάππα, το Νίκο Μπάικα, την Διοχάντη, τον Νίκο Αλεξίου, τον Γιώργο Ξένο και τον Άγγελο Παπαδημητρίου συγκροτεί την dream team της γενιάς μου-, οργάνωσε ως επιμελητής μια σειρά εκθέσεων σε έναν μικρό χώρο στην οδό Μηλιώνη, το «Οπλοστάσιο Τέχνης», μόνο και μόνο για να θυμίσει στους νεότερους μερικούς πολύ σημαντικούς προγόνους, άδικα λησμονημένους, όπως π.χ. ο Γιώργος Τούγιας, ο Βασίλης Σκυλάκος και η Φούλα Σακέλλη.

Για όλους αυτούς τους λόγους, αποτέλεσε για μένα μία πολύ ευχάριστη έκπληξη η έκθεση- πρόταση της Έλενας Μαρίνου η οποία συνομιλεί άμεσα με τους εικαστικούς της προγόνους και τα έργα τους, δημιουργώντας έτσι ένα καινούριο έργο, προϊόν μαθητείας αλλά και έμπνευσης, έρευνας αλλά και αναστοχασμού. Τίποτε πιο παρήγορο! Μία καλλιτέχνις του σήμερα που αναγνωρίζει ότι η γενιά του ’60 συγκροτεί ένα σώμα ιστορίας εκπροσωπώντας διεθνώς τον ελληνικό μοντερνισμό και που προσεγγίζει τη δημιουργία αυτής της γενιάς και αυτής της εποχής, όχι φολκλορικά ή επετειακά, δηλαδή μυθοποιητικά, αλλά με μια αυστηρή μέθοδο εργασίας. Τόσο για να συμπορευθεί όσο και να διαφοροποιηθεί. Κυρίως για να κατανοήσει. Αντιμετωπίζοντας τη τέχνη όχι ως συναισθηματικό παραλήρημα αλλά ως διαδικασία μεθόδου, μαθητείας και ένδον προβολής. Το ξαναλέμε: Κοιτώντας κανείς πίσω βλέπει καλύτερα μπροστά.

Πιο συγκεκριμένα τα έργα της Έλενας Μαρίνου αποτελούν γοητευτικά υβρίδια που σχολιάζουν με τα όπλα του μοντερνισμού το σημερινό καθεστώς του μεταμοντέρνου. Προσωπικό της ύφος είναι η απάρνηση του προσωπικού ύφους, δηλαδή του ego του καλλιτέχνη, προς όφελος τόσο της ιστορίας όσο και της συλλογικής μας μνήμης η οποία πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί χωρίς παραμορφωτικούς φακούς. Τα έργα της είναι έξυπνα επειδή δεν είναι εξυπνακίστικα και είναι ευαίσθητα επειδή δεν υποκρίνονται καμία αυθεντία. Η έκθεση γενικότερα με τον διττό της χαρακτήρα, έτσι καθώς τα έργα της «μαθήτριας» τίθενται δίπλα στις συνθέσεις των «δασκάλων», είναι ταυτόχρονα παιδαγωγική και διασκεδαστική. Και μάλιστα με την αρχαία σημασία της λέξης «διασκέδαση». Διασκορπίζοντας φόβους και ανασφάλειες. Επαναξιοποιώντας παλαιότερους αλλά όχι γερασμένους κώδικες, αρχαία αλλά όχι άχρηστα κλειδιά.

Έχουμε με την παρούσα έκθεση υλοποιημένο ένα μικρό μουσείο- γέφυρα με τη γενιά του ’60, αυτήν ακριβώς την κρίσιμη στιγμή της κρίσης τόσο του τόπου όσο και των μουσείων τα οποία όφειλε ο τόπος να δημιουργήσει αλλά ως αυτήν τη στιγμή αδυνατεί να πραγματοποιήσει. Η Έλενα Μαρίνου με την ενότητα των έργων «Κώδικες και κλειδιά», προχωρά άμεσα σε μια συμφιλιωτική χειρονομία προς το παρελθόν της νεοελληνικής τέχνης, ενώ έμμεσα καταγγέλλει τη βλακώδη διαμάχη που σοβεί για δεκαετίες ανάμεσα στους (θεωρούμενους ως) κριτικούς και τους (θεωρούμενους ως) καλλιτέχνες. Όσοι επωμίζονται το βάρος της θεωρίας, καταγγέλλονται από την αντίπερα όχθη των σημαιοφόρων της καλλιτεχνικής πράξης, του αυθορμητισμού, του συναισθήματος κλπ. ως εγκεφαλικοί και απροσδιόνυσοι. Αυτό το θέατρο που θέλει τους θεωρητικούς και τους κριτικούς τέχνης a priori εχθρούς των καλλιτεχνών και του ταλέντου που μόνο αυτοί, σχεδόν μεταφυσικά, διαθέτουν, είναι και ξεπερασμένο και παλαιομοδίτικο.

Αντίθετα, η Έλενα Μαρίνου, έχοντας μελετήσει το δοκίμιο του Όσκαρ Ουάιλντ «Ο κριτικός ως καλλιτέχνης», φοράει την τήβεννο του θεωρητικού, όχι για να κρύψει αλλά, αντιθέτως, για να αποκαλύψει τη λερωμένη και, παρ’ όλα αυτά, λαμπερή ποδιά του καλλιτέχνη. Και πράττει άριστα.

Μάνος Στεφανίδης

26/ 1/ 2016

Διάρκεια Έκθεσης: 11 Φεβρουαρίου έως 4 Μαρτίου2016

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30  & 17:30 – 20:30

Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00

Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού

Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος

Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα | metro Ακρόπολη

Τηλέφωνο 211 182 38 18

www.technohoros.org | info@technohoros.org

ΠΑΥΛΟΣ ΣΑΜΙΟΣ

http://www.samiospavlos.gr

Ο Παύλος Σάμιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948.

Από μικρός ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σχέδιο βοηθώντας τον πατέρα του στο εργαστήριο παπουτσιών.

Aγάπησε τη θρησκευτική ζωγραφική που τον κέρδισε από πολύ νωρίς και εργάστηκε στο εργαστήρι Αγιογραφίας του Διονύση Καρούσου μέχρι τα δεκαοκτώ του χρόνια. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου στο Εργαστήρι του Πάνου Σαραφιανού και πέρασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Δάσκαλοί του ήταν ο Νίκος Νικολάου στο Προκαταρκτικό και ο Γιάννης Μόραλης στο Εργαστήριο Ζωγραφικής. Ο Νίκος Νικολάου είχε σαν αρχή το σχέδιο και την παράδοση της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης και ο Γιάννης Μόραλης εισήγαγε τους σπουδαστές του στη σύγχρονη τέχνη. Σπουδαίοι δάσκαλοι που τους οφείλει πολλά, όπως επίσης και στο Γιάννη Τσαρούχη. Είχε την ευκαιρία να τον γνωρίσει στο Παρίσι και να μάθει τόσα πολλά για την ελληνική παράδοση, μέσα από τα μάτια ενός μοναδικού ζωγράφου που στα πρώτα του έργα τον επηρέασε πολύ. Την ίδια εποχή ήταν στη μοναδική παρέα του «Μαγεμένου Αυλού», όπου ο Μάνος Χατζιδάκις, μάγος του λόγου και γνώστης της ανάγκης των νέων, τους έμαθε να σκέπτονται χωρίς όρια.

Από το 2000 είναι καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (Εργαστήριο παραδοσιακής ζωγραφικής fresco-βυζαντινές εικόνες-χειρόγραφα). Έχει ζωγραφίσει με την τεχνική του fresco πολλές μικρές εκκλησίες.

Οι ζωγραφικές εικόνες του Σάμιου βγαλμένες αρχικά από παιδικές και μετά από προσωπικές εμπειρίες θυμίζουν τους παλιούς παραμυθάδες που ο Άνθρωπος «Ήρωας» παίζει σαν ηθοποιός διάφορους ρόλους στα έργα του, που άλλοτε είναι ερωτικοί και άλλοτε ζούν μέσα σε κάποιο όνειρο της καθημερινότητας.

Ατελιέ : Ρεμούνδου 17 10446 Αθήνα
Τηλ. : 210 88 46 047
Κινητό : 6972 42 65 20
Email: pavlos@samiospavlos.gr

Εικαστική έκθεση “Stand up for…” της πλατφόρμας “The ArtLoft”

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΚΙΝΑΚΗ, Χαμένος Παράδεισος , Ακρυλικά σε μουσαμά,90x90cm.

Η εικαστική πλατφόρμα "The ArtLoft" που επιμελείται η εικαστικός Κέλλυ Αθανασιάδου παρουσιάζει την Παρασκευή 29 Ιανουαρίου και ώρα 20:00 την ομαδική έκθεση ζωγραφικής "Stand up for...", στον εικαστικό πολυχώρο The Loft, Καπνικαρέας 3, στο κέντρο της Αθήνας.

Από τον Οκτώβρη του 2014 η εικαστική πλατφόρμα "The ArtLoft" παρουσιάζει ομαδικές εκθέσεις που βασίζονται είτε στη συνεργασία με τις σχολές Καλών Τεχνών της Ελλάδας και τη διαδοχική παρουσίαση κάποιων εκ των εργαστηρίων τους, είτε περιλαμβάνει projects ανεξάρτητων επιμελητών.

H πλατφόρμα τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων. 

Στην ομαδική έκθεση "Stand up for..." σύγχρονοι εικαστικοί ορμώμενοι από τα φυσικά δίκαια, ανθρώπινα και μη, ιδέες και αξίες που κάποιες φορές έχουν εξοστρακιστεί από τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε σήμερα, εμπνέονται και δημιουργούν, πραγματεύονται και αποτυπώνουν, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να διαπραγματεύονται την αξία των ίδιων των εννοιών που εμπεριέχονται στα δίκαια, ενδυναμώνοντας τις με την ψυχή που καταθέτουν στα έργα τους. 

Αφαιρετικά ή παραστατικά και με διαφορετικές τεχνικές επικοινωνούν δίκαια όπως η ανθρώπινη ελευθερία και ανεξαρτησία, συγκινούν, ανασύροντας στη μνήμη μας εικόνες του παρελθόντος που η συνέχεια τους αναχαιτίστηκε από το μέλλον, ευαισθητοποιούν με την αγνότητα των παιδιών που αποτυπώνουν ή προκαλούν αντικρουόμενα συναισθήματα για το μέλλον που διαγράφεται ή που ίσως τελικά θέλουν κάποιοι να αποφασίζουν χωρίς εμάς. 

Ο επιμελητής της έκθεσης Κωνσταντίνος Βαφειάδης σημειώνει:

"Τόσο ο τίτλος της Εκθέσεως όσο και η ιδιοτυπία του χώρου προαναγγέλλουν όλα όσα διαλαμβάνει η εικαστική τούτη διαμαρτυρία. Ενότητα διαμορφώνουν τα έργα εκείνα, που παραπέμπουν σε δομές του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού των μέσων του 20ου αι. Εδώ η κηλίδα ή οι κηλιδώσεις  σχηματίζουν ρέουσες και απροσδιόριστες μορφές, των οποίων η «αντίστιξη» ηχεί στο συναίσθημα, καλώντας τον θεατή να αναλάβει παραστατική δράση. Σε ανάλογο πεδίο ενδημούν άλλα έργα, των οποίων η παραστατικότητα υποκρύπτεται κάτω την επεξεργασμένη, με τρόπο δομικό, σύνθεση. Αντίθετα από τα προηγούμενα, τα εν λόγω έργα διαθέτουν ισχυρή χρωματοπυξίδα, με το χρώμα και την υλικότητά του να αποτελούν το δομικό υλικό της σύνθεσης και της απόδοσης του χώρου. Ετέρα κατηγορία έργων ανήκει στο ευρύτερο περιβάλλον του Μεταμοντερνισμού και της Νεοπαραστατικότητας. Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο που στα μεταμοντέρνα τούτα έργα το πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα είναι κυρίαρχο και εναργές. Δεν είναι επίσης τυχαία η εμμονή στην αναγνωρισιμότητα και, από πλευράς τεχνικής, η έμφαση στην πλαστικότητα της γραμμής. Μικρή συμμετοχή έχει άλλη ομάδα έργων με σαφή αναφορά τόσο στον Φοβικό Εξπρεσιονισμό του Henri Matisse όσο και στον «ονειρικό» του Marc Chagall. Εδώ ο συναισθηματισμός και το όνειρο, ως προσμονή κυρίως, προσλαμβάνεται ως αξία θετική. Η αλλοίωση των μορφών προσβλέπει στην αποδοχή μιας πραγμάτωσης, η οποία μόνον μέσα από την «παραμόρφωση» και τη «διαστροφή» των πραγμάτων μπορεί να αποκτηθεί. Ορισμένοι άλλοι καλλιτέχνες, εντός των ορίων του Συμβολισμού του 19^ου αι.,  αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη ύπαρξη ως argumentum. Για αυτό και οι τίτλοι των έργων αυτών αφορούν σε έννοιες ή καταστάσεις. Η ιστορημένη ανθρώπινη μορφή συγκεφαλαιώνει και διερμηνεύει το σύνολο της αντιφατικής πραγματικότητας. Είτε με τη γραμμή είτε με το χρώμα, τα συμβολιστικά τούτα έργα κατορθώνουν να σηματοδοτήσουν πτυχές της ανθρώπινης κατάστασης, ρευστές και αδιόρατες, αλλά οι οποίες θέτουν τον θεατή ενώπιον μιας αναπαλλοτρίωτης και υποχρεωτικής Μεταμόρφωσης".

Στην έκθεση συμμετέχουν οι εικαστικοί: 

Μάγδα Αποστόλου // Κωνσταντίνος Βαφειάδης // Κατερίνα Bildjuga - Lemodeti // Μαίρη Γιαννακοπούλου - Χρήστου // Αναστασία Γκινάκη // Λουκία Δραγάτση // Κατερίνα Ε. // Γωγώ Ιερομονάχου // Αγγέλα Καράλη // Βιργινία Κομνηνακίδου // Πένυ Κωνσταντίνου // Αγγελική Μπόμπορη // Βαγγέλης Μπόμπορης // Παναγιώτης Νέζης // Δημήτρης Πανταζής // Γιώργος Παπαδημητρίου // Σοφία Παπαδοπούλου // Γιώργος Φερέτος // Μαρία Φιλιππακοπούλου // Ηλιάνα Χρήστου // Αριστείδης Χρυσανθόπουλος 

Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Βαφειάδης, Ιστορικός Τέχνης, Ερευνητής ΕΚΠΑ.

Concept, Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου 

Σελίδα έκθεσης στο facebook: https://www.facebook.com/events/721364084665779/

Τοποθεσία: The Loft, Καπνικαρέας 3, είσοδος από Collage

Εγκαίνια: Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016, ώρα 20:00 

Διάρκεια: 29 Ιανουαρίου έως 12 Φεβρουαρίου 2016

Ώρες λειτουργίας έκθεσης: Καθημερινά 12:00 - 23:00

Αγγέλα Καράλη, Κίνητρο, 120x100, Ακρυλικά σε μουσαμά

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΠΟΜΠΟΡΗ, ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΟ, Κάρβουνο σε χαρτί, 100Χ80cm

Αριστείδης Χρυσανθόπουλος, Όναρ, 37Χ51-Ακουαρέλα

Πένυ Κωνσταντίνου,Δικαίωμα στην Ελευθερία, 80x60cm, Λάδια σε καμβά