PAUL ELUARD "ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ"

photo: Laura Makaresku

ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ

Να κοιμάσαι
με τον ήλιο στο ένα μάτι και με το φεγγάρι στο άλλο 
μ’ έναν έρωτα στο στόμα κι ένα ωραίο πουλί μέσ’ στα
μαλλιά
στολισμένη σαν τους κάμπους, σαν τα δάση, σαν τη θάλασσα
στολισμένη και πεντάμορφη σαν το γύρο του κόσμου.

Να φεύγεις και να χάνεσαι
μέσ’ απ’ τους κλώνους των καπνών και τους καρπούς του
ανέμου
πόδια πέτρινα με κάλτσες άμμου
γερά πιασμένη από του ποταμού τους μυώνες

και μιαν έγνοια, τη στερνή, στην καινούρια σου όψη επάνω.

Πωλ Ελυάρ, μτφρ. Οδυσσέας Ελύτης
(1911-1996)

Πωλ Ελυάρ (Paul Eluard)

Πηγή:http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C131/595/3931,17411/

Από τα εφτά ποιήματα της αγάπης στον πόλεμο

Γαλλος Ποιητης (1895-1952). Ενώ συνεχιζόταν ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, φανέρωσε τις φιλειρηνικές πεποιθήσεις του με την ποιητική συλλογή Καθήκον και ανησυχία (1917). Ανήκε στην ομάδα των Γάλλων ποιητών, που πρωτοστάτησαν στο κίνημα του υπερρεαλισμού (1924). Αποφασιστική επίδραση στo έργο του άσκησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος. Η ανθρώπινη δυστυχία, η ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων επηρέασαν επίσης πολύ την ποίησή του. Σε κάποιο έργο του έχει γράψει: «Ποιητής είναι περισσότερο εκείνος που εμπνέει παρά εκείνος που εμπνέεται». Πραγματικά. Η ποίησή του φτάνει με απόλυτη φυσικότητα στο λυρισμό κι όταν θέλει να ψάλει τον έρωτα ή τη συναδέλφωση των ανθρώπων, βρίσκει τους θερμούς τόνους, που κάνουν το νόημα του ποιήματος κατανοητό. Από τις ποιητικές του συλλογές σημειώνουμε τις: Η Αγάπη, η Ποίηση (1929), Ποίηση και Αλήθεια (1942), Πολιτικά Ποιήματα (1948) κ.ά.

Το ποίημα που ακολουθεί είναι το έβδομο (και τελευταίο της ενότητας: Από τα εφτά ποιήματα αγάπης στον πόλεμο.) Η αγάπη όμως που κυριαρχεί σ' όλο το ποίημα δεν είναι μόνο ερωτική. Μαζί της συνυφαίνεται και η αγάπη για τους ανθρώπους που αγωνίζονται, φυλακίζονται, εξορίζονται, σφαγιάζονται «για να μη δεχτούν τον ίσκιο» (να μη δεχτούν δηλαδή τίποτε που θα σκιάσει, θα απειλήσει τους ανθρώπους).

Στ' όνομα του τέλειου ψηλού μετώπου Στ' όνομα των ματιών που κοιτάζω Και του στόματος που φιλώ Για σήμερα και για πάντα. Στ' όνομα της θαμμένης ελπίδας Στ' όνομα των δακρύων μέσα στη νύχτα Στ' όνομα των φυτών που φέρνουν γέλιο Στ' όνομα του γέλιου που φέρνει φόβο. Στ' όνομα του γέλιου κάτω στο δρόμο Της γλύκας που δένει τα χέρια μας Στ' όνομα της οπώρας σαν σκεπάζει το λουλούδι Σε μια όμορφη γη και καρπερή. Στ' όνομα των ανθρώπων που σαπίζουνε στη φυλακή Στ' όνομα τιυν εξορισμένων γυναικών. Στ' όνομα όλων των συντρόφων μας Που μαρτύρησαν και σφαγιάστηκαν Για να μη δεχτούν τον ίσκιο. Πρέπει να στραγγίξουμε την ορμή Και να σηκώσουμε το ξίφος Για να φυλάξουμε την ιερή εικόνα Των αθώων που κυνηγήθηκαν παντού Και που παντού θα θριαμβεύσουν. μτφρ: Γ. Καραβασιλης kai ΕδΩ

ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ- ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΚΙΑ (ΜΤΦ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ)

Αναδημοσίευση: http://licithos.blogspot.gr/2014/09/blog-post_23.html

Ω αδερφοί μου αντίμαχοι που κρατάτε στα μάτια
Τη νύχτα αναλυμένη και τη φρίκη της
Πού να σας έχω αφήσει
Με τα βαριά σας χέρια μες στο λάδι το νωθρό
Μες στις παλιές σας πράξεις

Με τόση λίγη ελπίδα που κι ο θάνατος
Φαίνεται να'χει δίκιο
Χαμένοι μου αδερφοί
Εγώ πηγαίνω προς τη ζωή έχω την όψη ανθρώπου
Για ν' αποδείξω πως ο κόσμος έγινε στ' ανάστημά μου.

Και δεν είμαι μόνος
Χίλιες εικόνες από εμένα πληθαίνουν το φως μου
Χίλιες ματιές πανόμοιες ισοπεδώνουν τη σάρκα
Να το πουλί το παιδί κι ο βράχος κι ο κάμπος
Σμίγουν μαζί μας
Γελά το χρυσάφι που έμεινε από την άβυσσο έξω
Γυμνό νερό γυμνή φωτιά για μια εποχή μονάχα
Έκλειψη δεν υπάρχει πια στο μέτωπο του κόσμου

Χέρια από τα χέρια μας αναγνωρισμένα
Χείλι με τα χείλια μας ενωμένα
Οι πρώτες ανθισμένες ζέστες
Παραστέκουνται το αίμα δροσερό
Το πρίσμα ανασαίνει μαζί μας

Εύφορη αυγή
Στην κορφή του κάθε χόρτου βασίλισσα
Στην κορφή των μούσκλων στην αιχμή του χιονιού
Του κυμάτου της ταραγμένης άμμου
Της επίμονης παιδικής ζωής
Έξω από όλες τις σπηλιές μας
Έξω από τον εαυτό μας.

(μτφ. Γιώργος Σεφέρης)