Πηγή :http://www.art22.gr
Nίκος Κρανάκης – Το Συναίσθημα της Φύσης
της Ήρας Παπαποστόλου
Ο Νίκος Κρανάκης δουλεύει για να δώσει την αίσθηση των πραγμάτων γύρω μας, όπως τα εισπράττουμε σαν από μια φευγαλέα ματιά. Πάντα χρησιμοποιώντας ενότητες, τα θέματά του ποικίλουν: νυχτερινά τοπία και άλλα λουσμένα στο φως, δάση, νησιά, θάλασσες και γενικά ό,τι έχει να κάνει με τη φύση (γη, νερό, αέρας). Κάθε έργο του δουλεύεται και με διαφορετική τεχνική. Τα εργαλεία του τα φτιάχνει μόνος του. Για την επίτευξη του στόχου του χρησιμοποιεί διαφορετικά υλικά και μέσα: ακρυλικά, κάρβουνα, μελάνια, πίσσα, λινάτσα, αλλά κυρίως λάδια σε καμβά. Ορισμένα έργα δεν έχουν καθόλου πινέλο. Το ρόλο του παίρνει η σπάτουλα με αποτέλεσμα να νιώθεις τις υφές.
Ο Νίκος Κρανάκης έχει παρατηρήσει πολύ τη φύση και τους ανθρώπους και το αποτέλεσμα βγαίνει αβίαστα στον καμβά του. «Η ζωγραφική μου δεν είναι αφηρημένη, αλλά αφαιρετική», όπως λέει ο ίδιος. «Το θέμα είναι να ξέρεις μέχρι που να αφαιρέσεις». Τα έργα του, μεγάλων διαστάσεων, παίρνουν μνημειακό χαρακτήρα. Λόγω της χειρονομίας του, χρειάζεται χώρο και άρα μεγάλες επιφάνειες. Παρ’ όλα αυτά, κάποια σημεία στα έργα του δουλεύονται σαν να πρόκειται για μικρά έργα. Για να χρησιμοποιήσει τα υλικά του πρέπει πρώτα να τα έχει κατανοήσει όλα. «Θέλω να φτάνω τα υλικά στα όριά τους… και να τα μπερδεύω». Έτσι στον ίδιο καμβά συναντάμε λάδι και μελάνι. «Τα έργα θέλω να είναι περισσότερο χτισμένα και όχι ζωγραφισμένα».
Στα έργα του τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι πινελιές και τα τριξίματα ακόμα είναι ελεγχόμενα και το αποτέλεσμα είναι αυτό που έχει σκεφτεί και σχεδιάσει στο μυαλό του από την αρχή. Το αποτέλεσμα που εισπράττει ο θεατής είναι ένταση και ενέργεια. Οι πίνακές του Νίκου Κρανάκη μαγνητίζουν το βλέμμα και παράλληλα περιέχουν κρυφές εικόνες που πρέπει ο θεατής να ανακαλύψει παρατηρώντας με προσοχή το έργο: ένα νησί, ένα εκκλησάκι, ένα κτίριο. «Δεν θέλω να φαίνονται όλα από την αρχή», επισημαίνει. «Θέλω να αποκρυπτογραφεί κανείς το έργο αργά και να ανακαλύπτει συνέχεια κάτι καινούριο».
Η σειρά με τις Αντανακλάσεις είναι μια σειρά έργων όπου πρωταγωνιστεί η φύση. Ο άνθρωπος είναι απών. Ο καλλιτέχνης ανακαλύπτει τα μηνύματά της και το συναίσθημα που βγάζει και τα μεταφέρει στον καμβά. Ο ίδιος λέει: «Ο περιβάλλων χώρος, ο τόπος και ο χρόνος απορροφούν και αποτυπώνουν την ψυχική διάθεση της τελευταίας στιγμής του θεατή και σταδιακά αποδομώντας τον και απαλλάσσοντάς τον από τη θωριά του μυαλού και της λογικής τον παροτρύνει να κοιτάξει τον κόσμο γύρω του με τα μάτια της ψυχής. Επηρεάζει το συναίσθημα του θεατή, φέρνοντας στο προσκήνιο βιώματα και μνήμες καλά κρυμμένες. Τον προτρέπει να κοιτάξει προς το φως σε μια αδιόρατη αλλά συνεχή κίνηση, να παίξει μαζί του και να δει έναν κόσμο όχι όπως είναι αλλά όπως θα ήθελε να είναι. Άλλωστε, κλείνοντας ερμητικά τα μάτια αυτό που μένει τι άλλο είναι από το φως της τελευταίας θωριάς».
