«Η αράχνη» Νότα Χρυσίνα

Ήμουν ξακουστή υφάντρα

με τέχνη περισσή ύφαινα τα υφαντά μου νύχτα μέρα.

Κόρη βαφέα, του Ίδμονα του Κολοφώνιου,

κι έμενα στη Λυδία.

Νύχτα μέρα ύφαινα, κι έμαθα άριστα την τέχνη της υφαντικής∙

Κι έγινα ξακουστή. Ακόμη και οι Νύμφες την τέχνη της υφαντικής

μου ήρθαν για να θαυμάσουν.

Το έργο μου μαθεύτηκε σαν προκάλεσα την Αθηνά Εργάνη

σε αγώνα. Κι εκείνη ζήλεψε τη θνητή δική μου τέχνη,

γριά ντύθηκε,  ήρθε στο πλάι μου και με αυτά τα λόγια

με συμβούλεψε:

«Είναι ασέβεια να προκαλείς σε αγώνα τους θεούς»

Μα εγώ από της νιότης την ορμή δεν άκουσα

κι έκανα το δικό μου∙ Σε αγώνα τόλμησα

να παραβγώ της Αθηνάς,

Κι ύφανα πάνω στο υφαντό τον έρωτα του Δία κι άλλων θεών

με θνητές, καθώς και τις μορφές που πήραν σαν ενώθηκαν

μαζί τους. Κι η Αθηνά, ύφανε  τον αγώνα της με τον θεό της θάλασσας

τον ατρόμητο Ποσειδώνα για την προστασία της πόλης της Αθήνας.

Και σ’ άλλο υφαντό το μήνυμα φάνηκε καθαρά καθώς

παρίστανε θνητούς που τόλμησαν σε αγώνα να καλέσουν θεό

και τιμωρήθηκαν γι’ αυτή τους την τόλμη.

Έτσι κι εγώ έγινα αράχνη αφού η θεά με έσωσε ενώ

πρώτα με ατίμασε χτυπώντας με στο πρόσωπο

 από ζήλια.

Σαν θέλουν οι θεοί κανείς θνητός δεν γλίτωσε απ’ το θυμό τους.

Μεταμορφώθηκα σε αράχνη και πλέκω τον ιστό, το έργο μου

με τέχνη περισσή υφαίνω μα αυτό διαλύεται σαν τον αέρα. Αέρας είναι ο θνητός

μπροστά στη μοίρα του.

Τώρα πια ξέρω πως

κι ο θάνατος υφαίνει καλύτερα από τις υφάντρες.

"Τίποτα" Νότα Χρυσίνα

Η ώρα της ποιητικής έμπνευσης πλησιάζει

Κι η πλάση μέσα σε βαθύ όνειρο ησυχάζει

ο ποιητής θαυμάζει την λαμπρή του στιχομυθία

κι ο αναγνώστης αναπολεί τους χρησμούς και την Πυθία

Ζούμε σε αιώνες ποιητικούς με ποιήματα ανείπωτα

θέλουμε τόσα να ειπωθούν και δεν λέμε τίποτα

είμαστε σαν ξεχαρβαλωμένες κιθάρες

και κατά βάθος γράφουμε μεγάλες κουταμάρες

Όμως στα χέρια κουβαλάμε το μαρμάρινο κεφάλι

Κι ο ποιητής μας πάτησε τον κάλο μας και πάλι

διότι τι είναι ο έλληνας χωρίς τα μάρμαρά του

ένας αστός χορτάτος με σπανακόπιτα απ’ τη μαμά του

Μήπως κι ο ποιητής δεν έγραψε για θέατρα κα θεατρίνους

με υποβολείς και συμβουλές για όλους τους κρετίνους

που συμφωνούν με όλους μας σκύβοντας το κεφάλι

και περιμένουν να φανεί η Δόξα μας και πάλι

"Ίσκιος ονείρου ο άνθρωπος" Νότα Χρυσίνα

Ο μύθος της ζωής μας είναι ο τελευταίος  άθλος

που μήτε κι ο Ηρακλής κατόρθωσε μονάχος

Είναι η ζωή ένα όνειρο –λένε- οι ποιητές

ο Καλντερόν πλειοδοτεί:  είν’ όνειρο τ’ονείρου

Η επιστήμη  προχωρεί στην έρευνα του απείρου

Κι  ο άνθρωπος  όνειρο σκιάς σε ποίημα του Πινδάρου

Πολλοί τον κόσμο ερμήνευσαν κατά το πώς συμφέρει

μα ποιος γνωρίζει τελικά ποιος την αλήθεια ξέρει

Δεν είναι λίγο να περνάς της μέρας το κατώφλι

να λένε πως γεννήθηκες από αβγό ή τσόφλι

Κι άλλοι -να λένε- πως η Γη ολόγυρα γυρίζει

και το κορμί την κεφαλή στους ώμους να στηρίζει∙

Να σε βγάζουν συγγενή με όλους πιθήκους

να κυβερνιέσαι μια ζωή από όλους τους αγροίκους

Δεν είναι λίγο να ζητάς μια ζωή το δίκιο

κι η δικαιοσύνη να είν’ τυφλή, να περπατάει στον ίσκιο

Να αναζητάς τον στόχο σου πάντα σε μια Ιθάκη

κι αυτός στίχος να γίνεται σε ποίημα του Καβάφη∙

Είναι η ζωή ένα όνειρο, κι εμείς οι καπετάνιοι

μα δεν γνωρίζουμε ποτέ της τύχης το λιμάνι…

Η επιστήμη  προχωρεί στην έρευνα του απείρου

μα εμείς θα παραμείνουμε στον κόσμο του ονείρου

Ο μύθος της ζωής μας είναι ο δικός μας άθλος

στου κύκλου τα γυρίσματα, μα ο καθείς μονάχος…

γυρίζει κύκλο η ζωή και η φλόγα της ανάβει

και των θνητών η μια γενιά φυτρώνει κι άλλη παύει.

Γρηγόριος Σακαλής "Πρωϊνά "

Είναι κάτι νύχτες

αϋπνίας, ατέλειωτες

που είναι αξημέρωτες

και τα πρωϊνά

κάνεις απολογισμό

όχι της προηγούμενης μέρας

μα ολάκερης της ζωής

την τεμαχίζεις και λες

γιατί Θεέ μου

μου συνέβησαν αυτά

όλη η μαυρίλα της ψυχής

βγαίνει στην επιφάνεια

και τίποτα καλό

δεν θυμάσαι

μα είναι ψευδαίσθηση

γιατί καλά υπήρξαν πολλά

μα δεν τα βλέπεις

γιατί οι πληγές

ποτέ δεν επουλώνονται

είναι εκεί και πονάνε

όταν κάποιες νύχτες

δεν μπορείς να κοιμηθείς

και τα πρωϊνά κάνεις

 αιματηρούς απολογισμούς.

Χειμωνιάτικο ταξίδι» του Σταμάτη Πολενάκη

«Στούντιο Μαυρομιχάλη

Για 20 παραστάσεις (Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00)

Από 7 Οκτωβρίου μέχρι 26 Νοεμβρίου

Το «Χειμωνιάτικο ταξίδι» του βραβευμένου συγγραφέα, Σταμάτη Πολενάκη παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο και πιο συγκεκριμένα στο Στούντιο Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Έφης Ρευματά.

Το έργο:

Ποιο είναι το νήμα που μπορεί να συνδέει τρεις ιστορίες που διαδραματίζονται σε διαφορετικό χώρο και χρόνο; Την αυτοκτονία του ποιητή Χάινριχ φον Κλάιστ και της Ενριέττε Φόγκελ στη λίμνη Βανζέε έξω απ’ το Βερολίνο, το 1811· μια μυστική συνάντηση αξιωματούχων των SS, που σφράγισε τη μοίρα εκατομμυρίων Εβραίων, στην ίδια λίμνη το 1942 · και ταυτόχρονα το θάνατο από πείνα του ποιητή Σουβάροφ τον ίδιο χρόνο, στο πολιορκημένο από τους Ναζί Λένινγκραντ.

Τρεις διαφορετικές αφηγήσεις ξετυλίγονται παράλληλα και συνδέουν μια ιστορία αγάπης και μια σειρά από τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν τον κόσμο, αναδεικνύοντας τα πιο φωτεινά και τα πιο σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου· την καλύτερη και τη χειρότερη εκδοχή της Ανθρωπότητας.

Ζωνταντή μουσική:

Κατά τη διάρκεια της παράστασης η μουσικός Μάγκυ Μελισσάρη ερμηνεύει ζωντανά στο πιάνο κομμάτια από το Winterreise του Schubert, ενώ ακούγεται ηχογραφημένο ένα ποίημα του συγγραφέα με τη φωνή του ηθοποιού Γιώργου Νινιού.

Λίγα λόγια για την αληθινή ιστορία:

Ο Heinrich von Kleist (Χάινριχ φον Κλάιστ) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1777 στη μικρή πόλη της Φρανκφούρτης-πάνω-στον-Όντερ. Ορφανός από μικρός ζούσε με τη θεία του και στα 14 του στάλθηκε σε οικοτροφείο.

Με τη συγγραφή θεατρικών έργων ασχολήθηκε από το 1803 μέχρι το 1811.Η «Σπασμένη Στάμνα», η «Πενθεσίλεια» και πολλά άλλα έργα του θεωρούνται σήμερα κλασικά.

Ο ίδιος ήταν καταθλιπτικός και κάποιες επαγγελματικές ατυχίες επιδείνωσαν την κατάστασή του. Τότε έτυχε να συναντήσει τη Χενριέτε Φόγκελ, μια παντρεμένη γυναίκα που έπασχε από ανίατο καρκίνο. Πριν είχε προτείνει στην ξαδέρφη του μια συμφωνία αυτοκτονίας, την οποια εκείνη αρνήθηκε. Αντίθετα η Φόγκελ δέχτηκε με ενθουσιασμό την ιδέα ενός διπλού θανάτου. Ετοίμασαν επιμελώς τις τελικές λεπτομέρειες. Ο Κλάιστ έκαψε τα υπολείμματα των έργων του . Το μεσημέρι της 21ης Νοεμβρίου του 1811, βγήκαν στην εξοχή,στις όχθες της  λίμνης Wannsee, νοτιοδυτικά του Βερολίνου. Εκεί ο Κλάιστ πρώτα πυροβόλησε τη Φόγκελ κι έπειτα τον εαυτό του.

Την προηγούμενη μέρα είχαν κάνει πρόβα αυτοκτονίας στο πανδοχείο Στίμμινγκ και είχαν αφησει επιστολές στον πανδοχεα για να σταλούν στα δικά τους πρόσωπα. Ο ίδιος φυσικά, δεν γνώριζε τίποτα.

Το μνημείο:

Μπορεί κανείς να φτάσει στον τάφο του Heinrich von Kleist και της Henriette Vogel πηγαίνοντας με το τρένο μέχρι τη στάση του S-bahn Wannsee. Από εκεί ο τάφος απέχει περίπου 10 λεπτά με τα πόδια. Κατά τους θερινούς μήνες μπορεί κανείς να δανειστεί και ακουστικά από ένα περίπτερο που έχει τοποθετηθεί δίπλα στη στάση του τρένου και να ακούσει τις σχετικές με την αυτοκτονία καταθέσεις, καθώς και πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα. Κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα της επετείου του θανάτου τους, διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις στο σημείο του τάφου.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Δύο πραγματικά γεγονότα:

Μία ρομαντική ιστορία αγάπης δύο επιφανών ανθρώπων που ολοκληρώνεται με την εκπλήρωση του στόχου που τους ένωσε: τη διπλή αυτοκτονία τους.

Μια γιορτή αξιωματούχων της ελίτ του γερμανικού στρατού για την εκπλήρωση του δικού τους στόχου: την εξόντωση ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης.

 Τα δύο αυτά γεγονότα συμπληρώνονται με την αφήγηση μιας φανταστικής ιστορίας με φόντο  το πολιορκημένο από τους Ναζί Λένινγκραντ και πρωταγωνιστή έναν δάσκαλο, που μοιράζει όλα τα δελτία τροφίμων του σε ηλικιωμένους και παιδιά μέχρι που πεθαίνει από την ασιτία.

Στο έργο του Σταμάτη Πολενάκη τρία πρόσωπα αφηγούνται αυτές τις τρεις ιστορίες: Ένας πανδοχέας (Δημήτρης Φραγκιόγλου), του οποίου το πανδοχείο βρίσκεται λίγο έξω απ’ τη λίμνη Βάνζεε και φιλοξένησε το ζευγάρι τις δύο τελευταίες μέρες της ζωής του, ο ίδιος ο Κλάιστ  (Βασίλης Μπατσακούτσας) και η Ενριέττε (Μέρω Μελισσάρη). Εμπνέονται από την Έβδομη συμφωνία του Σοστακόβιτς και από το έργο του Σούμπερτ Χειμωνιάτικο ταξίδι, κομμάτια του οποίου ερμηνεύει ζωντανά στο πιάνο η μουσικός Μάγκυ Μελισσάρη και μέσα από ένα ταξίδι στο χώρο και το χρόνο, οι τρεις τους – ο καθένας με το δικό του τρόπο και από τη δική του οπτική - αφηγούνται το παρελθόν, βιώνουν το παρόν και προφητεύουν το μέλλον, μας θυμίζουν την ανάγκη του ανθρώπου για ευτυχία, την  προσευχή που όλοι κάποια στιγμή απευθύναμε σ’ έναν  άγνωστο Θεό και επιβεβαιώνουν τη ρήση του Λέσσινγκ:  «Τι είναι λοιπόν ο άνθρωπος; Πολύ κακός για να είναι δημιούργημα του Θεού. Πολύ καλός για να είναι δημιούργημα της τύχης».

                                                                           Έφη Ρευματά

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Έφη Ρευματά

Σκηνικά: Νίκος Δεντάκης

Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου

Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς

Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρονοπούλου

Επιμέλεια κίνησης: Περικλής Σκορδίλης

Παίζουν: Δημήτρης Φραγκιόγλου, Μάρω Μελισσάρη Βασίλης Μπατσακούτσας

Πιάνο ζωντανά στη σκηνή: Μάγκυ Μελισσάρη

Παραγωγή: Αντώνης Λάμπρος

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Φραγκούλης

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Facebook: https://www.facebook.com/xeimoniatikotaxidi/

Διάρκεια: 70 λεπτά

Τιμές: 12 ευρώ  κανονικό, 10 εύρω μειωμένο (φοιτητικό, ανω  των 65), 8ευρώ (ατέλεις, ανέργων)

Από τις 7 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 για 20 παραστάσεις

στο Στούντιο Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134 Αθήνα)

τηλέφωνο κρατήσεων: 21 0645 3330

"Ἡ ἀ­πο­γεί­ω­ση" του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Αναδημοσίευση από: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

ΞΑΙΤΙΑΣ τῆς ἀ­περ­γί­ας τῶν ἐ­λεγ­κτῶν ἐ­να­έ­ριας κυ­κλο­φο­ρί­ας, οἱ ὁ­ποῖ­οι μά­λι­στα ἔ­φτα­σαν στὸ ση­μεῖ­ο νὰ κα­τα­λά­βουν τὸν μο­να­δι­κὸ δι­ά­δρο­μο ἀ­πο­γεί­ω­σης-προ­σγεί­ω­σης τοῦ ἀ­ε­ρο­δρο­μί­ου, ζη­τή­θη­κε, εὐ­γε­νι­κά, ἀ­πὸ τοὺς ἐ­πι­βά­τες τῆς πτή­σης MCL 33 νὰ τραβήξουν τὸ ἀ­ε­ρο­πλά­νο πρὸς τὰ πε­ρί­χω­ρα τῆς πό­λης μέ­χρι νὰ βροῦν ἕ­να χερ­σο­χώ­ρα­φο ἀ­πὸ ὅ­που θὰ μπο­ροῦ­σαν νὰ ἀ­πο­γει­ω­θοῦν. Οἱ ἐ­πι­βά­τες, καρ­τε­ρι­κά, τράβηξαν τὸ ἀ­ε­ρο­σκά­φος μέ­σα ἀ­πὸ τοὺς φαρ­δεῖς δρό­μους, τὶς με­γά­λες λε­ω­φό­ρους καὶ τὰ πε­ρι­α­στι­κὰ δά­ση τῆς πό­λης, μέ­χρι ποὺ ἔ­φτα­σαν στὰ ὅ­ρια τοῦ ἀ­πέ­ραν­του κάμ­που ποὺ ἐ­κτεί­νε­ται πρὸς νό­τια.

       Τό­τε μό­νο ἀν­τι­λή­φθη­καν ὅ­τι στὸ δρό­μο εἶ­χαν χα­θεῖ τὰ δύ­ο φτε­ρὰ τοῦ σκά­φους. Ἔν­τρο­μοι, ἀ­πευ­θύν­θη­καν στὸν πι­λό­το, ἀλ­λὰ ἐ­κεῖ­νος, μει­λί­χια, τοὺς κα­θη­σύ­χα­σε καὶ τοὺς δι­α­βε­βαί­ω­σε πώς, γιὰ κά­τι τέ­τοι­ους «φαν­τα­στι­κοὺς» ἐ­πι­βά­τες, ἦ­ταν δι­α­τε­θει­μέ­νος νὰ ἀ­πο­γει­ώ­σει τὸ ἀ­ε­ρο­πλά­νο δί­χως τὰ ἀ­να­θε­μα­τι­σμέ­να φτε­ρά, τὴ συ­νει­σφο­ρὰ τῶν ὁ­ποί­ων στὴν ἐν λό­γῳ «ἀ­ε­ρο­ναυ­τι­κὴ δι­α­δι­κα­σί­α» χα­ρα­κτή­ρι­σε ὡς κα­θα­ρὰ «ἀ­νεκ­δο­το­λο­γι­κή».

 

Πηγή: Πρώτη δημοσίευση.

Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαι­ο­λό­γος (Ἀ­θή­να 1963). Ἀναπληρωτὴς κα­θη­γη­τὴς Με­τα­φρα­σε­ο­λο­γί­ας στὸ Ἀ­ρι­στο­τέ­λει­ο Πα­νε­πι­στή­μιο Θεσ­σα­λο­νί­κης. Δι­δά­σκει, ἐ­πί­σης, Ἰ­σπα­νι­κὴ Λο­γο­τε­χνί­α στὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Ἀ­νοι­κτὸ Πα­νε­πι­στή­μιο. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κὰ στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ ἔρ­γα τῶν Ἐ. Σάμ­πα­το, Μ. Ἀλ­το­λαγ­κί­ρε, Ἰ. Ἀλ­δε­κό­α, Μ. Βάθ­κεθ Μον­ταλ­μπάν, Χ. Γι­α­μα­θά­ρες, Ρ. Τσίρ­μπες, Χ. Ἀ­γέ­στα, Λ.Μ. Πα­νέ­ρο, Σ. δὲ Τό­ρο, Ἀ. Μπρά­ις Ἐ­τσε­νί­κε, Ἀ. Τρα­πι­έ­γιο, Ἀ. Γκα­μο­νέ­δα, Σ. Πά­μι­ες καὶ Ἀ. Κου­έ­το με­τα­ξὺ ἄλ­λων.

ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Σαν να δανείστηκε το χρώμα από τη διπλανή εκκλησία του Άγιου Σπυρίδωνα, να πήρε το γεωμετρικό σχήμα από το μεσοπολεμικό κτίριο που βρίσκεται στα πόδια του επί της Ερατοσθένους και να επέμεινε στην αρχιτεκτονική πρωτοπορία που απαιτεί ένα σύγχρονο μουσείο, το πολυώροφο κτίριο με πρόσοψη-πλάκες πωρόλιθου που αποκαλύφθηκε στο Παγκράτι είναι το νέο διαμάντι της Αθήνας. Όπως ήταν αναμενόμενο, η πρώτη εικόνα του νέου Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή είναι τόσο αποστομωτική όσο και τα ονόματα που έχουν ακουστεί ότι φέρει στη συλλογή του. Πικάσο, Βαν Γκογκ, Μονέ, Ελ Γκρέκο, Ντε Κίρικο, Μιρό και πόσοι ακόμη. Τελικά, μετά από αρκετές αναποδιές και δυσκολίες, το όνειρο του ζεύγους Γουλανδρή γίνεται πραγματικότητα: η αμύθητης αξίας συλλογή που είχαν χτίσει τα χρόνια που συμπορεύονταν βρίσκει μόνιμη έδρα στην πρωτεύουσα και ανοίγεται στο κοινό, σε έναν πολύ εντυπωσιακό μάλιστα χώρο.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: