Αναδημοσίευση από: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/
ΞΑΙΤΙΑΣ τῆς ἀπεργίας τῶν ἐλεγκτῶν ἐναέριας κυκλοφορίας, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ καταλάβουν τὸν μοναδικὸ διάδρομο ἀπογείωσης-προσγείωσης τοῦ ἀεροδρομίου, ζητήθηκε, εὐγενικά, ἀπὸ τοὺς ἐπιβάτες τῆς πτήσης MCL 33 νὰ τραβήξουν τὸ ἀεροπλάνο πρὸς τὰ περίχωρα τῆς πόλης μέχρι νὰ βροῦν ἕνα χερσοχώραφο ἀπὸ ὅπου θὰ μποροῦσαν νὰ ἀπογειωθοῦν. Οἱ ἐπιβάτες, καρτερικά, τράβηξαν τὸ ἀεροσκάφος μέσα ἀπὸ τοὺς φαρδεῖς δρόμους, τὶς μεγάλες λεωφόρους καὶ τὰ περιαστικὰ δάση τῆς πόλης, μέχρι ποὺ ἔφτασαν στὰ ὅρια τοῦ ἀπέραντου κάμπου ποὺ ἐκτείνεται πρὸς νότια.
Τότε μόνο ἀντιλήφθηκαν ὅτι στὸ δρόμο εἶχαν χαθεῖ τὰ δύο φτερὰ τοῦ σκάφους. Ἔντρομοι, ἀπευθύνθηκαν στὸν πιλότο, ἀλλὰ ἐκεῖνος, μειλίχια, τοὺς καθησύχασε καὶ τοὺς διαβεβαίωσε πώς, γιὰ κάτι τέτοιους «φανταστικοὺς» ἐπιβάτες, ἦταν διατεθειμένος νὰ ἀπογειώσει τὸ ἀεροπλάνο δίχως τὰ ἀναθεματισμένα φτερά, τὴ συνεισφορὰ τῶν ὁποίων στὴν ἐν λόγῳ «ἀεροναυτικὴ διαδικασία» χαρακτήρισε ὡς καθαρὰ «ἀνεκδοτολογική».