«Η αράχνη» Νότα Χρυσίνα

Ήμουν ξακουστή υφάντρα

με τέχνη περισσή ύφαινα τα υφαντά μου νύχτα μέρα.

Κόρη βαφέα, του Ίδμονα του Κολοφώνιου,

κι έμενα στη Λυδία.

Νύχτα μέρα ύφαινα, κι έμαθα άριστα την τέχνη της υφαντικής∙

Κι έγινα ξακουστή. Ακόμη και οι Νύμφες την τέχνη της υφαντικής

μου ήρθαν για να θαυμάσουν.

Το έργο μου μαθεύτηκε σαν προκάλεσα την Αθηνά Εργάνη

σε αγώνα. Κι εκείνη ζήλεψε τη θνητή δική μου τέχνη,

γριά ντύθηκε,  ήρθε στο πλάι μου και με αυτά τα λόγια

με συμβούλεψε:

«Είναι ασέβεια να προκαλείς σε αγώνα τους θεούς»

Μα εγώ από της νιότης την ορμή δεν άκουσα

κι έκανα το δικό μου∙ Σε αγώνα τόλμησα

να παραβγώ της Αθηνάς,

Κι ύφανα πάνω στο υφαντό τον έρωτα του Δία κι άλλων θεών

με θνητές, καθώς και τις μορφές που πήραν σαν ενώθηκαν

μαζί τους. Κι η Αθηνά, ύφανε  τον αγώνα της με τον θεό της θάλασσας

τον ατρόμητο Ποσειδώνα για την προστασία της πόλης της Αθήνας.

Και σ’ άλλο υφαντό το μήνυμα φάνηκε καθαρά καθώς

παρίστανε θνητούς που τόλμησαν σε αγώνα να καλέσουν θεό

και τιμωρήθηκαν γι’ αυτή τους την τόλμη.

Έτσι κι εγώ έγινα αράχνη αφού η θεά με έσωσε ενώ

πρώτα με ατίμασε χτυπώντας με στο πρόσωπο

 από ζήλια.

Σαν θέλουν οι θεοί κανείς θνητός δεν γλίτωσε απ’ το θυμό τους.

Μεταμορφώθηκα σε αράχνη και πλέκω τον ιστό, το έργο μου

με τέχνη περισσή υφαίνω μα αυτό διαλύεται σαν τον αέρα. Αέρας είναι ο θνητός

μπροστά στη μοίρα του.

Τώρα πια ξέρω πως

κι ο θάνατος υφαίνει καλύτερα από τις υφάντρες.