είν’ από δέκα χρόνια πιο πολύ
και ο μακρύς ο χρόνος ο μετέπειτα·
ήμουν μαζί σου στη σπηλιά της Καλυψώς;
όχι, όχι – εγώ γι’ αυτήν ποτέ δεν άκουσα,
αλλά θυμάμαι την καμπύλη απ’ το αγιόκλημα
επάνω σ’ έναν παλιό τοίχο, θυμάμαι
το αγιόκλημα σαν το ’δα
ή έμοιαζε να το ’βλεπα
για πρώτη μου φορά,
ήτανε το χωνάκι του μακρύτερο, πιο άσπρο—
τι εννοώ;
“δάγκωσε μόνο τον βλαστό
και ρούφηξε το μέλι,”
μια παιδική μου συντροφιά ή μια γριά μεγάλη
μου ’μαθαν να ρουφώ το μέλι
από τ’ αγιόκλημα·
τι είναι η σπηλιά της Καλυψώς;
αυτή είν’ η σπηλιά σου, η περιπέτειά σου·
πώς θα μπορούσα εγώ, ποτέ, ξανά να ερωτευτώ;
επανάληψη, επανάληψη, Αχιλλεύς, Πάρις, Μενέλαος;
έχεις ωστόσο δίκιο, έχεις δίκιο,
υπάρχει κάτι ξεχασμένο πίσω,
ο πρώτος πόθος ο ανικανοποίητος—
η πρώτη η φορά, εκείνο το φιλί το πρώτο,
οι άγριες πέτρες ενός τοίχου,
το άρωμα απ’ τ’ αγιόκλημα, οι μέλισσες,
και το πώς δε θα ερωτευόμουν παρά τη φωνή,
που με καλούσε ανάμεσ’ απ’ τα βάτα
και την τζίβα απ’ τ’ αρμυρίκια
κι απ΄ το σκληρό αμμόχορτο,
Ελένη, Ελένη, γύρνα σπίτι·
υπήρξε μια Ελένη πριν να υπάρξει ο Πόλεμος,
ποιος όμως την θυμάται;
μτφρ. Σοφία Γιοβάνογλου
Hilda Doolittle, Hermetic Definition, “Winter Love (Espérance) (January 3 – April 15, 1959)”
