Αναδημοσίευση από: http://notesmuthoikaielpida.blogspot.com/2015/03/robert-lowell.html
"ΣΑΠΦΩ"
Βάζω τον άνθρωπο αυτό πάνω από ήρωες και θεούς -
όλη μέρα κάθεται μπροστά μου αντικρυστά,
σαν συμπαίχτης στα χαρτιά. Ο αγκώνας μου τον δικό του ξυστά αγγίζει'
αν είναι να μιλήσω, ακούει. Συγκινημένη ταράσσεται η καρδιά
το γέλιο είναι νερό βιαστικό πάνω απ' τα βότσαλα...
Είναι αυτός το πιο φωτεινό πράγμα στη γη τη σκοτεινή'
τον αφουγκράζομαι, άδειο κάτι μες στ' αυτιά μου:
είναι τα βήματά του. Να μιλήσω δεν μπορώ ούτε να δω.
Μια νεκρή λευκότητα στάζει κεντήματα ιδρώτα...
Είμαι πιο χλωρή απ' την πιο χλοερή χλόη'
εύκολα μπορώ να σε κάνω να το καταλάβεις αυτό:
μια γυναίκα σπάνια φτάνει το άριστο'
το παιδί της, οι σκλάβοι της, ο καθημερινός του σπιτιού της μόχθος'
το φεγγάρι γλιστρά στα δυτικά. Ο χρόνος γίνεται σκόνη.
Κοιμάμαι μόνη.
(μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου