ΤΡΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ του ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

 ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Εκατοστά γενέθλια κι αν κάνω

κι αν έχω δίπλα μου χίλιους ανθρώπους

κι αν έρθουν να με δουν απ’ άλλους τόπους

εσένα πάντα φως μου θα ζητάω

που μ’ έμαθες να ζω και ν’ αγαπάω.

Ανούσια η ζωή χωρίς εσένα

σαν τους σταθμούς

τους σκοτεινούς

που δεν περνάνε τρένα.  

Αν αποκτήσω δόξα και παλάτια

εκατομμύρια ευρώ και να κερδίσω

και αν τον κόσμο εκατό φορές γυρίσω

θα λέω η ζωή έχει κεσάτια

τα φωτεινά σου αν μου λείψουν τα δυο μάτια. 

ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ 15-11-2009 

ΣΟΚΟΛΆΤΑ


Δεν είμαι παιδαράς μα ούτε κοιλαράς
και πρέπει να προσέξω
τι τρώω τι θα πιω να μην παρασυρθώ
για Πάσχα να νηστέψω.
Έχω συμβιβαστεί και περιορισθεί
σε φρούτα  και σαλάτα,
κι από το πουθενά μου σκάει ξαφνικά
φουντούκι σοκολάτα.


Πώς να αντισταθώ και πώς να αρνηθώ
με σκέψεις αμαρτάνω,
να βγάλω το χαρτί για να την δω γυμνή
κι ας πέσω να πεθάνω.
Σίγουρα ναι θα πω  και θα παραδοθώ
τυφλά στην πρόκλησή της
ν’ αγγίξω τρυφερά έστω για μια φορά
το σοκολά  κορμί της.


Όσο για την ψυχή κάνω ανακωχή
σπάω την συμφωνία
και λέω μοναχός, είναι πολύς καιρός, 
δεν βγαίνει με νηστεία!
Στη αμαρτία αυτή δεν κάνω το παπί
γουστάρω να πληρώσω,
ύστερα θα πλυθώ και θα προσευχηθώ
και την ψυχή θα σώσω.

ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ 3-4-2009

ΚΤΥΠΩ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ

Κτυπώ στον υπολογιστή

κι αυτός μου απαντάει

με γράμματα και με φωνή

 τι κάνεις με ρωτάει,

κι εγώ του λέω πως πονώ

που έχω μείνει μόνος

βγάζει ερωτηματικό

δεν ξέρει τι είναι πόνος.

Είναι ο δίσκος του σκληρός όπως και η καρδιά σου

που έφυγες και με άφησες να λιώνω μακριά σου.

Είναι το διαδίκτυο σαν τα δικά σου δίχτυα

και με τα δύο μπλέχτηκα  και λιώνω στα ξενύχτια. 

Χάριν στον υπολογιστή

φίλους δεν έχω τώρα

η κοινωνία πιο κλειστή

στης μοναξιάς την χώρα.

Λογισμικά  και κείμενα

και mail μέρα νύχτα

τα χάδια μου σου στέρησα 

και παίζω με τα πλήκτρα.

Googlάρισα στη φτώχια αυτή

κι απάντηση δεν παίρνω

απ’ ένα άψυχο κουτί

σαν τι να περιμένω;
Τον ρώτησα αν μ' αγαπάς

μα η λέξη έχει σβήσει

με τι μυαλό με τι καρδιά

να με κατανοήσει.

ΚΑΛΛΙΘΕΑ  19-11 -2007 

Ο Νικόλαος Παπαχατζής γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Παναγιά (κοντά στην Κυλλήνη στον Ν.Ηλείας),οι κάτοικοι του οποίου προέρχονται από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Έτσι τα μουσικά του ακούσματα ήταν από την Μικρασιατική και Αιγαιοπελαγίτικη παράδοση.

Από μικρός άκουγε στο ραδιόφωνο, (ένα από τα λίγα μέσα ενημέρωσης της εποχής), εκπομπές που λείπουν σήμερα όπως «η ραδιοφωνική βιβλιοθήκη» και «το θέατρο στο ραδιόφωνο», ακούσματα που πλαταίνουν τη σκέψη και η φαντασία γεμίζει εικόνες.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών πήγε σχολείο στον Πύργο όπου έγραψε τις πρώτες του σάτιρες καθώς και ορισμένα ποιήματα. Από 20 ετών ήρθε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα.

Συνέχισε το συγγραφικό του ταλέντο όταν εισήχθη στην εκπαίδευση στη Σιβιτανίδειο Σχολή ως καθηγητής.    Στα επόμενα χρόνια η πένα του δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη Σχολή αυτή γράφοντας ποιήματα και στίχους, ένας εκ των οποίων έχει μελοποιηθεί. 

Σχετικό βίντεο βρίσκεται ανερτημένο στο διαδίκτυο με τίτλο « Ερωτική επιταγή»

 (https://www.youtube.com/watch?v=QLiksLsQX_g).

Είναι παντρεμένος με την αγαπημένη του Ιωάννα και έχει μία κόρη.

Στίχους του έχει μελοποιήσει και ερμηνεύσει, ο μοναδικός στο είδος του, Παντελής Θαλασσινός με το γνωστό παραδοσιακό του ταμπεραμέντο.   

ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΔΩ:

http://cantfus.blogspot.gr/2017/03/blog-post_11.html

Αλλα ποιήματά του εδώ:

https://cantfus.blogspot.gr/2018/01/blog-post_20.html

και εδώ:

http://cantfus.blogspot.com/search/label/ΝΙΚΟΣ%20ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ

ΔΩΔΕΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

ΧΡΟΝΟΣ

Είναι ευεργέτης ο καιρός και στάζει βάλσαμο

μέσ’ τα σκοτάδια του μυαλού μου που τρυπώνεις

κι ενώ πιστεύω ότι πέρασε το βάσανο

έρχεσαι πάλι δυνατά και με πληγώνεις .

Είναι ο χρόνος ο γιατρός που με το χάδι του

κλείνει πληγές ρίχνει σκιές στη θύμηση μας

μας απατά γιατί γλυκά τρυπά τα αγκάθι του

και όπως τρέχει λιγοστεύει η ζωή μας .

Να ‘χει χειρόφρενο ο χρόνος να το τράβαγα

στις ωραιότερες στιγμές να σταματήσω

και στις ανάποδες ημέρες να τον γκάζωνα

να φύγουν  γρήγορα να μην ξανά δακρύσω.

Λήθη ο χρόνος

σαν σφουγγάρι με καθάρισε,

λύπη και πόνος

μου ‘στερεί ότι μου χάρισε,

είναι ο χρόνος ο γιατρός

για τις πληγές

ακαταμάχητος εχθρός

θέλεις δε θες .   

Νέα Ιωνία

Παπαχατζής Νικόλαος.-

Μέσα στο απέραντο περιβόλι των τραγουδιών του ΜΑΝΩΛΗ ΜΗΤΣΙΑ προσπάθησα να χαράξω ένα μονοπάτι που να σηματοδοτεί τη διαδρομή του και ο κάθε στίχος να σε παραπέμπει σε ένα από τα τραγούδια του.

ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Τον Άθω πίσω άφησα

στην Ελευσίνα αγάπησα

κι ήταν πλατύ το χάδι ,

χιλιάδες άλλαξα σταθμούς

μ’ αυτά τα χέρια οδηγούς

και λάμπα στο σκοτάδι.

Μου ‘κλεισε το μάτι η αθανασία

και της κάνω δώρο την Αργώ,

πήρα μια πιρόγα βγήκα στην Ασία

με τους αργοναύτες σεργιανώ.

Κολίγα γιό κάνω αστό 

στη γη χρυσάφι δεν ζητώ

με του Σεβάχ τα πλοία,

αρκούδα διώχνω και φονιά

να τραγουδάει η γειτονιά

και όλη η πολιτεία .

Φύσηξε αγέρας κι έριξε τα άνθη

στο φρεσκολουσμένο σου κορμί,

του τρελού η τρέλα πλήρωσε τα πάθη

μήπως και γλυκάνει η  Κυριακή.

Αθήνα 27-5-2008

Παπαχατζής Νικόλαος

ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Τραπεζομάντιλο καρό

δίπλα στο κύμα τα’ αλμυρό

στήνουν χορό

γαλάζιοι είν’ οι κάμποι ,

γύρω καρέκλες με ψαθί

στα βότσαλα έχουν χωθεί

κι έχω ψηθεί

στον ήλιο σου που λάμπει .

Ελλάδα του καλοκαιριού

της κάψας και του αγεριού

στο γαλανό βουλιάζουν

τα κάτασπρά σου τα νησιά

βαρκούλες είναι με πανιά

που ρότα δεν αλλάζουν .

Μεσ’ τα καντούνια τα στενά

ονειρεμένα δειλινά 

και παστρικά

ασβεστωμένες μάντρες ,

γερμένη πέργολα πιο κει

γλάστρα σε τσίγκινο κουτί

και δυνατοί

ηλιοκαμένοι άντρες.

Εκατοντάδες εκκλησιές

σε ξέφωτα κι ανηφοριές

με μπαλοθιές

γλεντούν στα πανηγύρια ,

όπως του μπάλου το χορό

κάνουν φιγούρες στο νερό

το καθαρό

βάρκες και τρεχαντήρια .

Αθήνα

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΚΑΣΤΕΣ - ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΓΕΝΝΑΝΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Θολό το βλέμμα καρφώνεις στο κενό

σειρήνα τρένου τσακίζει τη γαλήνη

μες τα μπαγκάζια να χώραγε κι εκείνη

που έχεις στο μυαλό

μυαλό που μένει εδώ.

Μακριά σου τρέχουν οι κορυφογραμμές

τρέχεις κι εσύ μακριά απ’ την Ελλάδα

ήμασταν λένε η εύφορη κοιλάδα

μα ξένοι θεριστές

έρχονται για αρπαχτές.

Τα όνειρά σου σε κίνηση αργή

και τη ζωή σου ο φόβος να τη ζώνει

μεταναστεύεις να μη γίνεις γκαρσόνι

αυτών που με κλαγγή

μοιράζουνε τη γη.

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΚΟΣΜΕ

Κόσμε άδικε και ψεύτη

στο θολό σου τον καθρέφτη

καθρεφτίζομαι και βλέπω μια απ’ τα  ίδια,

αδικώ και αδικούμαι

και υπόγεια κινούμαι

πόρτες και καρδιές ανοίγω μ’ αντικλείδια .

Κόσμε εσύ μου έχεις μάθει

και Ανάσταση και Πάθη.

Κόσμε εσύ μου έχεις δείξει

αν δεν πνίξω θα με πνίξει .

Κόσμε άδικε και ψεύτη

η σκιά σου όταν πέφτει

μεταλλάσσομαι και παίρνω τη μορφή σου

όπου ψέμα είμαι μέσα

συμφωνίες δίχως μπέσα

είμαι εικόνα σου και κλώνος και παιδί σου.

Αθήνα 30/04/2007

Παπαχατζής Νίκος.-

ΠΙΝΩ ΑΠΟ ΔΥΟ ΠΟΤΗΡΙΑ

Έστρωσα ξανά τραπέζι

με κεράκια αναμμένα

σιγανά ο δίσκος παίζει

τα δικάσου αγαπημένα.

Γρήγορα χτυπά η καρδιά μου

αν δεν έρθεις τι θα γίνω

δεν σ' ακούω στα σκαλιά μου

κι άρχισα να σιγοπίνω.

Πίνω από δυο ποτήρια

και τ' αδειάζω συνεχώς

μα το ποιο πικρό ποτήρι

είναι που είμαι μοναχός. 

Στο παράθυρο προβάλω

και λοξά το βλέμμα ρίχνω

τώρα πια δεν αμφιβάλω

πάλι μόνος μου θα μείνω.

Πάει η μέρα να χαράξει

σβίσαν τα κεριά λιωμένα

ένα δάκρυ δεν θα στάξει

στο μαντίλι σου για μένα.

Νέα Ιωνία  20-1-2017

Παπαχατζης Νικόλαος.-

ΣΤΑ ΔΙΑΝΥΧΤΕΡΕΥΟΝΤΑ

Βουβό επισκεπτήριο μου κάνεις

τα μάτια σου πηγάδια γκρεμισμένα

το πρόσωπο ξερόβουνο της Μάνης

κουρτίνα μας χωρίζει σιδερένια .

Ποντάρεις στο παχύ το χαρτζιλίκι

πατσίζεις την αγάπη με το χρήμα

το ξόδεψα για το τσιγαριλίκι

που μ’ έφερε μεσάνυχτα στο τμήμα .

Στα διανυχτερεύοντα

και στις γωνιές του τρόμου

της κοινωνίας θύματα

μας σέρνουνε στα τμήματα

σαν λάφυρα του νόμου.

Σε πνίξανε μου λες υποχρεώσεις,

κυνήγησες τη δόξα πιο πολύ 

και ξέχασες στις έγνοιες σου να δόσεις

μια λέξη ,ένα χάδι ,ένα φιλί.

Τη νύχτα διαδέχεται σκοτάδι

πότε Κορυδαλλός και πότε  Αυλώνα

την έλλειψη απ’ των γωνιών το χάδι

την πνίγω στα παραισθησιογόνα .

Αθήνα 1-10-2007

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ

Αν θες γλυκιά πενιά να πας στην Κοκκινιά

στο στέκι του Μανώλη

με τρίχορδη φωνή μιλάει στην ψυχή

με νότες απ’ την Πόλη.

Παιδί στην αγκαλιά τον φέραν’ απ’ τη Σμύρνη

ποιος να θυμάται πια την εποχή εκείνη.

Μεσ’ τα προσφυγικά σε σπίτια φτωχικά

με τους απλούς δασκάλους

κουρδίσματα κρυφά της τέχνης μυστικά

δρόμους ανοίγει άλλους .

Με τρίχορδο παλιό ταξίμια και τσαλίμια

μελώνει τον καημό ‘μερεύει και τα’ αγρίμια.

Περνάει ο καιρός κι ο Μάνος νηστικός

μονάχος του πλαγιάζει

κι αν γιάτρεψε καημούς κι έδιωξε στεναγμούς

κανέναν πια δεν νοιάζει.

Έφυγε ένα πρωί απ’ της ζωής το λούκι

για χώρα μακρινή κρατώντας το μπουζούκι.

Ή

(Περνάει ο καιρός και παίζει συνεχώς

στους φίλους του με χάρη,

κι ο χάρος ο σκληρός φίλος του πια κι αυτός

δεν θέλει να τον πάρει .

Ο άχαρος παιδιά, εδώ θα τον αφήσει

γιατί κάθε βραδιά γουστάρει να γλεντήσει.)

Καλλιθέα 27-3-2009

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ

Στου αιώνα τη στροφή

κάπου πόλεμος ηχεί

σκλαβοπάζαρα και πάλι

βιοπάλη και κραιπάλη

περασμένων εποχών αντιγραφή.

Στου αιώνα τη στροφή

σταθερά εγώ κι εσύ

χέρι –χέρι να βαδίζουμε το δρόμο,

στου αιώνα τη στροφή

λες και είναι στην αρχή

ανεξίτηλη η αγάπη μας στο χρόνο.

Στου αιώνα τη στροφή

με ψηφιακή γραφή

το βινύλιο στ’ αρχείο

η δραχμή σ’ ένα μουσείο

και ο έρωτας σε ταχυσυσκευή. 

Στου αιώνα τη στροφή

χρεωμένοι και ταπί

με χρυσή Ολυμπιάδα

κι από τότε η Ελλάδα

σε μία χάρτινη βαρκάδα

δίχως άγκυρα, τιμόνι και κουπί.

Νέα Ιωνία 8 / 1 / 2008

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟΥ ΑΧΕΡΟΝΤΑ ΤΙΣ ΟΧΘΕΣ

Στου Αχέροντα τις όχθες

στ’ ουρανού τις πόρτες

οι Αγγέλοι κι οι διαβόλοι

κι οι αμαρτωλοί

κοροϊδεύουν το βαρκάρη

γιατί έχω πάρει

της αθανασίας μπόλι

από το φιλί.

Ήπια στο φιλί σου

νέκταρ παραδείσου

σαν μικρός θεός,

τώρα που σε χάνω

θέλω να πεθάνω

μα δεν ξέρω πως,

θέλω να πεθάνω αλλά πως.

Έκανα χιλιάδες μίλια

για τα δυό σου χείλια

το νερό να σου γυρίσω

το αθάνατο ,

την καρδιά που έχεις κλέψει

να μου δώσεις πίσω

το κορμί πόσο ν’ αντέξει

δίχως θάνατο.

Νέα Ιωνία  2-10-2007   

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ

(Παράγγειλα στον άνεμο)

Παράγγειλα στον άνεμο να πάψει να φυσάει

είναι η καλή μου στο γιαλό κι όλο με καρτεράει.

Παράγγειλα στον άνεμο τα σύννεφα να διώξει

γιατί έχουν τα ματάκια της συννεφιασμένη όψη.

Στου πέλαγου την αγκαλιά

κοιμάται το νησί μου

μα η καλή μου ξαγρυπνά

κι αν κοιμηθεί παραμιλά

πάνω στη θύμησή μου.

Μαλώνω με τον άνεμο που τα πανιά μου σκίζει

και μιά καρδιά που καρτερά δεν την υπολογίζει.

Τον κλείδωσα τον άνεμο σ' ένα βαθύ πηγάδι

η αύρα να την σεργιανά σαν το δικό μου χάδι.

Νέα Ιωνία 8-9-2014

Νικόλαος Παπαχατζής.-

ΤΩΡΑ ΤΙ ΜΕΝΕΙ

Μ’ αρέσει να κοιτάζω τη βροχή

στους τσίγκους και στα τζάμια ν’ αντηχεί

αργή ,θλιμμένη,

θυμάμαι τα ξανθά σου τα μαλλιά

σαν μια εικόνα που γυρνά απ’ τα παλιά

θαμπή και ξένη.

Μ’ αρέσει να σκαλίζω τη φωτιά

θυμάμαι τη δική σου τη ματιά

μελιά, αραγμένη,

στα μάτια μου που κρύβουν τη σιωπή

τη λέξη «μου αρέσεις» ποιος να πει,

βαθιά κριμένη.

Μ’ αρέσει να κοιτώ από βαθιά

τα κύματα να βγαίνουν στη στεριά

βουή και χάρη,

σαν κύμα η δική σου η μορφή

που με κρατάει πάντα στην κορφή

και με σερφάρει.

Δεν ξέρω αν με θυμάσαι μια στιγμή,

ποτέ δεν ανταλλάξαμε φιλί,

τώρα τι μένει;

Ανάμνηση μονάχα που πονά 

και το όμορφο σου γέλιο ζωγραφιά

γλυκιά Ελένη.

Νέα Ιωνία 27-9-2009

Παπαχατζής Νικόλαος.-

Ο Νικόλαος Παπαχατζής γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Παναγιά (κοντά στην Κυλλήνη στον Ν.Ηλείας),οι κάτοικοι του οποίου προέρχονται από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Έτσι τα μουσικά του ακούσματα ήταν από την Μικρασιατική και Αιγαιοπελαγίτικη παράδοση.

Από μικρός άκουγε στο ραδιόφωνο, (ένα από τα λίγα μέσα ενημέρωσης της εποχής), εκπομπές που λείπουν σήμερα όπως «η ραδιοφωνική βιβλιοθήκη» και «το θέατρο στο ραδιόφωνο», ακούσματα που πλαταίνουν τη σκέψη και η φαντασία γεμίζει εικόνες.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών πήγε σχολείο στον Πύργο όπου έγραψε τις πρώτες του σάτιρες καθώς και ορισμένα ποιήματα. Από 20 ετών ήρθε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα.

Συνέχισε το συγγραφικό του ταλέντο όταν εισήχθη στην εκπαίδευση στη Σιβιτανίδειο Σχολή ως καθηγητής.    Στα επόμενα χρόνια η πένα του δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη Σχολή αυτή γράφοντας ποιήματα και στίχους, ένας εκ των οποίων έχει μελοποιηθεί. 
Σχετικό βίντεο βρίσκεται ανερτημένο στο διαδίκτυο με τίτλο « Ερωτική επιταγή»

 (https://www.youtube.com/watch?v=QLiksLsQX_g).

Είναι παντρεμένος με την αγαπημένη του Ιωάννα και έχει μία κόρη.

Στίχους του έχει μελοποιήσει και ερμηνεύσει, ο μοναδικός στο είδος του, Παντελής Θαλασσινός με το γνωστό παραδοσιακό του ταμπεραμέντο.   

ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΔΩ:

http://cantfus.blogspot.gr/2017/03/blog-post_11.html

Αλλα ποιήματά του εδώ:

https://cantfus.blogspot.gr/2018/01/blog-post_20.html

Δέκα τραγούδια του Νίκου Παπαχατζή

ΚΥΡΙΑΚΗ

Ήτανε Κυριακή προς μεσημέρι

σπανίως  το τηλέφωνο χτυπά,

κοφτές οι πέντε λέξεις του Λευτέρη

σαν το μαχαίρι,

ύστερα παύση και λυγμός σιωπή ξανά

μαυρίσανε τα πάντα ξαφνικά .

Η εκκλησιά δεν είχε αποψάλει

βουβός στ’ ακουστικό έχω παγώσει

στον ΕΡΥΘΡΟ τον έχουν μαύρο χάλι,

βούβα και πάλι.

Απ’ τον διάδρομο ακούγονται καμπόσοι

που λένε ΄΄αναπνέει θα γλιτώσει΄΄.

Χαράματα στην παραλιακή

λες κι ο θεός δεν ήτανε εκεί

γκάζι καρφί  κλειστή στροφή

και όλα άλλαξαν πριν έρθει Κυριακή.

Την Κυριακή δεν στρώσαμε τραπέζι

τα χέρια μας δηλώνουν ταραχή

ο πόνος μας στα μάτια τρεμοπαίζει

γυαλί και γρέζι,

μα κάναμε σταυρό και προσευχή

για το Νικόλα του Λευτέρη μια ευχή. 

Νέα Ιωνία 8-4-2009

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Απόψε το φεγγάρι δεν εβασίλεψε

παρέα να του κάνω λίγο μου γύρεψε

τα αστέρια το προδώσαν κι έμεινε μόνο του

και ήθελε σε μένα να πει τον πόνο του.

Μου θύμισε την εποχή που έπαιρνα απ' το φως σου

και μου 'λεγες απ' την αρχή πως είμαι ο άνθρωπό σου,

τώρα σε δρόμο σκοτεινό γυρίζω νύχτα μέρα

ψάχνω για λίγο ουρανό, ψάχνω να βρω αέρα.

Απόψε το φεγγάρι δεν χαμογέλασε

με είδε λυπημένο και με προσπέρασε

τις πιο ωραίες νύχτες θέλει να θυμηθεί

τράβηξε προς τη δύση μα δεν θα κοιμηθεί.

Πανσέληνος που λάμπει και όμως εδάκρυσε

η πούλια δεν εφάνει και μόνο τ' άφησε.

Μεσούρανα κι αν είσαι κι αν πλημμυρίζεις φως

ανώφελη η λάμψη αν είσαι μοναχός.

Νέα Ιωνία 11-2-2017

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΒΑΡΚΟΥΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΛΙ (Τα Παραδοσιακά)

Στης εξοχής τη σιγαλιά

ακούγετε φλογέρα

σαν ανθισμένη μυγδαλιά

μοσχοβολιά τ' αγέρα.

Αχ! της καρδιάς παράπονο

τσαμπούνα και κλαρίνο

στον κόσμο αυτό τον άπονο

μέρα και νύχτα σβήνω.

Βαρκούλα είναι το βιολί

κατάρτι το δοξάρι

σε ταξιδεύει με πανί

κι έχει δική του χάρη.

Σαν το μαγνήτη σε κρατά

και στο χορό σε πάει

κάνει τα πόδια φτερωτά

και η καρδιά πετάει.

Λαούτο κι όλα τα κρουστά

στο πανηγύρι πάνε

το κανονάκι πιο μπροστά

τη Σμύρνη τραγουδάνε.

Μ' ένα νταούλι και ζουρνά

κι χορευτάδες γύρω

στο στήθος σου παντοτινά

θα ήθελα να γείρω. 

Νέα Ιωνία 23-1-2016.

ΕΙΣΑΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Απ' τη Κρήτη ως τον Έβρο

κάθε τόσο σεργιανώ

όλη μέρα σε γυρεύω

και το βράδυ σε ζητώ.

Το μπουρίνι με 'χει πιάσει

μου έσβησε τη μηχανή

μα ο κόσμος κι αν χαλάσει

θα ανεβάσω το πανί.

Είσαι ο κύκλος της ζωής μου

αχ! τζιέρι μου

η ψυχούλα της ψυχής μου

τζιβαέρι μου.

Το πανάκι κι αν ξηλώσει

κολυμπώντας θε να 'ρθω

άνθρωπος δεν έχει νιώσει

τη λαχτάρα να σε ειδώ.  

Να έχεις αναμμένα φώτα

να έχεις γλάστρα στο σκαλί

'κείνα τα φιλιά τα πρώτα

αχ! μου λείψανε πολύ. 

Νέα Ιωνία 23-1-2017

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΕΛΕΝΗ

Να ‘μουνα λέει Αχαιός ή να ‘μουν απ’ την Τροία

θυσία να γινόμουνα  στην ομορφιά τη θεία,

να πέσω όπως πέσανε στρατιές και λεγεώνες

στης ομορφιάς την ταύτιση που μένει στους αιώνες.

Του Έκτορα ταπείνωση, θνητός σ’ αρχαίο δράμα

να σέρνομαι στη σκόνη  της πληγή πίσω απ’ το άρμα,

να είμαι αποτύπωμα  χλαμύδας ματωμένης

θυμίαμα για το βωμό της σύγχρονης Ελένης.

Επιθυμώ Οδύσσεια και μ’ αδειανό δισάκι

κι ας ξέρω ότι δεν θα βρω ποτέ μου την Ιθάκη!

Καλλιθέα 24-5-2006

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΕΣΥ ΦΩΤΙΖΕΙΣ ΤΟ ΓΙΑΛΟ

Βαρκούλες και λευκά πανιά

και μύλοι που γυρίζουν

σαν σκουλαρίκια τα νησιά

το Αιγαίο να στολίζουν.

Τέσσερις μύλοι στη σειρά

πάνω στην παραλία

με τα πανιά τους χαλαρά

να χαιρετούν τα πλοία.

Οι τρις γυρίζουν δεξιά

ένας ζερβά γυρίζει

τη φούστα σου τη μενεξιά

σηκώνει κι ανεμίζει.

Εσύ φωτίζεις το γιαλό

τα κύματα μερεύεις

και το δικό μου το μυαλό

τις νύχτες το παιδεύεις. 

Τέσσερις μύλοι στη σειρά

πιασμένοι χέρι – χέρι

αλέθουνε τα σιτηρά

καθώς φυσά τ' αγέρι.

Έχουν αντένες και πανιά

θαρρείς πως αρμενίζουν

και το λιθάρι τους γυρνά

καθώς στριφογυρίζουν. 

Νέα Ιωνία 9-2-2017

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΚΑΣΤΕΣ - ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΓΕΝΝΑΝΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Θολό το βλέμμα καρφώνεις στο κενό

σειρήνα τρένου τσακίζει τη γαλήνη

μες τα μπαγκάζια να χώραγε κι εκείνη

που έχεις στο μυαλό

μυαλό που μένει εδώ.

Μακριά σου τρέχουν οι κορυφογραμμές

τρέχεις κι εσύ μακριά απ’ την Ελλάδα

ήμασταν λένε η εύφορη κοιλάδα

μα ξένοι θεριστές

έρχονται για αρπαχτές.

Τα όνειρά σου σε κίνηση αργή

και τη ζωή σου ο φόβος να τη ζώνει

μεταναστεύεις να μη γίνεις γκαρσόνι

αυτών που με κλαγγή

μοιράζουνε τη γη.

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΜΕ ΤΟ ΚΤΕΝΆΚΙ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ

Γερμένη εσύ στην κουπαστή

το Αιγαίο να χαϊδεύεις

τον ήλιο πριν να βυθιστεί

αλάργα ν’ αγναντεύεις.

Γη κι ουρανό τα έδεσε

πολύχρωμη κορδέλα

ζωγράφος που δεν έπιασε

παλέτα και πινέλα.

Με το κτενάκι στα μαλλιά

είσαι για μένα φως μου

η τελευταία πινελιά

στον πινάκα του κόσμου.

Βουβός κρυφά παρακαλώ

να μην τελειώσει η μέρα

αχόρταγα να σε θωρώ

από την τιμονιέρα.

Ο μπάτης τρέχει σαν παιδί

και σου τραβά το σάλι

μα της καρδιάς μου το κλειδί

δεν θα το πάρει άλλη.

  

(Απ’ τον καμβά του δειλινού

μόνο ένα χρώμα πήρα

μάζεψα άστρα τ’ ουρανού

και σ’ έντυσα πορφύρα.)

(η τελευταία στροφή μπορεί να διαγραφεί)

Νέα Ιωνία

Παπαχατζής  Νικόλαος.-

ΜΠΗΚΑ ΣΤΟΝ ΑΧΕΡΟΝΤΑ

Μπήκα στον Αχέροντα κι ήτανε αργία

ο βαρκάρης έβριζε, μαύρη είχε καδιά,

κρόταλα στα χέρια της η αθανασία

και ρυθμό μου κράταγε σε μια ζεϊμπεκιά.

Χόρεψα λεβέντικο στο βωμό του κόσμου

γιατρικό του πόνου και της λησμονιάς

τα πλατάνια ρίγησαν, λύγισαν εμπρός μου

και τα φύλα έτρεμαν σαν της λυγαριάς.

Μ' άφησαν τα χείλη σου

λίγο κοκκινάδι

και από το βλέμμα σου

μπήκε ουρανός

ρίχνω το μαντίλι σου

στη σπηλιά του Άδη

στο πηχτό σκοτάδι

γίναν όλα φως.

Τον βαρκάρη τράβηξα στον χορό τον βάζω

κι  ο λυγμός του μέτραγε κάθε μια στροφή,

χίλια χρόνια μου 'λεγε τις ψυχές διαβάζω

τώρα μόλις έμαθα τι θα πει ζωή!

Τούτο το ζεϊμπέκικο χρόνια να κρατήσει

τον βαρκάρη πλάνεψα σε αργό ρυθμό,

άξαφνα θα έλεγα άλλαξα τη φύση

και τον κόσμο απάλλαξα από το χαμό!

Νέα Ιωνία  21-10-2016

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟΥ  ΧΡΟΝΟΥ  ΤΗ  ΡΟΗ

Δεν μέτραγα την κάθε ανατολή

δική μου είναι η μέρα ως τη δύση

γεμάτο το ποτήρι με ζωή

που μοιάζει ατελείωτο μεθύσι .

Τα χρόνια μας που φεύγουν σαν φτερό           

βαρκούλα που πηδά πάνω στο κύμα 

άλλος πηγαίνει πρίμα στον καιρό

και άλλος της ζωής είναι το θύμα.

Γυρίζω για να δω τη διαδρομή

τ’ απόνερα απ΄ τη δική μου ρότα

σιωπή και κόντρες και συμβιβασμοί

λιμάνια δίχως θόρυβο και φώτα .

Στου χρόνου την αλάνθαστη ροή

χρονόμετρα ,ρολόγια και κλεψύδρες

από μπροστά μας πέρασε η ζωή

κι ούτε την είδα κι ούτε την είδες .

Κάτω Παναγιά 14-9-2007

Παπαχατζής Νικόλαος.-

Ο Νικόλαος Παπαχατζής γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Παναγιά (κοντά στην Κυλλήνη στον Ν.Ηλείας),οι κάτοικοι του οποίου προέρχονται από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Έτσι τα μουσικά του ακούσματα ήταν από την Μικρασιατική και Αιγαιοπελαγίτικη παράδοση.

Από μικρός άκουγε στο ραδιόφωνο, (ένα από τα λίγα μέσα ενημέρωσης της εποχής), εκπομπές που λείπουν σήμερα όπως «η ραδιοφωνική βιβλιοθήκη» και «το θέατρο στο ραδιόφωνο», ακούσματα που πλαταίνουν τη σκέψη και η φαντασία γεμίζει εικόνες.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών πήγε σχολείο στον Πύργο όπου έγραψε τις πρώτες του σάτιρες καθώς και ορισμένα ποιήματα. Από 20 ετών ήρθε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα.

Συνέχισε το συγγραφικό του ταλέντο όταν εισήχθη στην εκπαίδευση στη Σιβιτανίδειο Σχολή ως καθηγητής.    Στα επόμενα χρόνια η πένα του δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη Σχολή αυτή γράφοντας ποιήματα και στίχους, ένας εκ των οποίων έχει μελοποιηθεί. 
Σχετικό βίντεο βρίσκεται ανερτημένο στο διαδίκτυο με τίτλο « Ερωτική επιταγή»

 (https://www.youtube.com/watch?v=QLiksLsQX_g).

Είναι παντρεμένος με την αγαπημένη του Ιωάννα και έχει μία κόρη.

Στίχους του έχει μελοποιήσει και ερμηνεύσει, ο μοναδικός στο είδος του, Παντελής Θαλασσινός με το γνωστό παραδοσιακό του ταμπεραμέντο.