Δέκα τραγούδια του Νίκου Παπαχατζή

ΚΥΡΙΑΚΗ

Ήτανε Κυριακή προς μεσημέρι

σπανίως  το τηλέφωνο χτυπά,

κοφτές οι πέντε λέξεις του Λευτέρη

σαν το μαχαίρι,

ύστερα παύση και λυγμός σιωπή ξανά

μαυρίσανε τα πάντα ξαφνικά .

Η εκκλησιά δεν είχε αποψάλει

βουβός στ’ ακουστικό έχω παγώσει

στον ΕΡΥΘΡΟ τον έχουν μαύρο χάλι,

βούβα και πάλι.

Απ’ τον διάδρομο ακούγονται καμπόσοι

που λένε ΄΄αναπνέει θα γλιτώσει΄΄.

Χαράματα στην παραλιακή

λες κι ο θεός δεν ήτανε εκεί

γκάζι καρφί  κλειστή στροφή

και όλα άλλαξαν πριν έρθει Κυριακή.

Την Κυριακή δεν στρώσαμε τραπέζι

τα χέρια μας δηλώνουν ταραχή

ο πόνος μας στα μάτια τρεμοπαίζει

γυαλί και γρέζι,

μα κάναμε σταυρό και προσευχή

για το Νικόλα του Λευτέρη μια ευχή. 

Νέα Ιωνία 8-4-2009

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Απόψε το φεγγάρι δεν εβασίλεψε

παρέα να του κάνω λίγο μου γύρεψε

τα αστέρια το προδώσαν κι έμεινε μόνο του

και ήθελε σε μένα να πει τον πόνο του.

Μου θύμισε την εποχή που έπαιρνα απ' το φως σου

και μου 'λεγες απ' την αρχή πως είμαι ο άνθρωπό σου,

τώρα σε δρόμο σκοτεινό γυρίζω νύχτα μέρα

ψάχνω για λίγο ουρανό, ψάχνω να βρω αέρα.

Απόψε το φεγγάρι δεν χαμογέλασε

με είδε λυπημένο και με προσπέρασε

τις πιο ωραίες νύχτες θέλει να θυμηθεί

τράβηξε προς τη δύση μα δεν θα κοιμηθεί.

Πανσέληνος που λάμπει και όμως εδάκρυσε

η πούλια δεν εφάνει και μόνο τ' άφησε.

Μεσούρανα κι αν είσαι κι αν πλημμυρίζεις φως

ανώφελη η λάμψη αν είσαι μοναχός.

Νέα Ιωνία 11-2-2017

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΒΑΡΚΟΥΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΛΙ (Τα Παραδοσιακά)

Στης εξοχής τη σιγαλιά

ακούγετε φλογέρα

σαν ανθισμένη μυγδαλιά

μοσχοβολιά τ' αγέρα.

Αχ! της καρδιάς παράπονο

τσαμπούνα και κλαρίνο

στον κόσμο αυτό τον άπονο

μέρα και νύχτα σβήνω.

Βαρκούλα είναι το βιολί

κατάρτι το δοξάρι

σε ταξιδεύει με πανί

κι έχει δική του χάρη.

Σαν το μαγνήτη σε κρατά

και στο χορό σε πάει

κάνει τα πόδια φτερωτά

και η καρδιά πετάει.

Λαούτο κι όλα τα κρουστά

στο πανηγύρι πάνε

το κανονάκι πιο μπροστά

τη Σμύρνη τραγουδάνε.

Μ' ένα νταούλι και ζουρνά

κι χορευτάδες γύρω

στο στήθος σου παντοτινά

θα ήθελα να γείρω. 

Νέα Ιωνία 23-1-2016.

ΕΙΣΑΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Απ' τη Κρήτη ως τον Έβρο

κάθε τόσο σεργιανώ

όλη μέρα σε γυρεύω

και το βράδυ σε ζητώ.

Το μπουρίνι με 'χει πιάσει

μου έσβησε τη μηχανή

μα ο κόσμος κι αν χαλάσει

θα ανεβάσω το πανί.

Είσαι ο κύκλος της ζωής μου

αχ! τζιέρι μου

η ψυχούλα της ψυχής μου

τζιβαέρι μου.

Το πανάκι κι αν ξηλώσει

κολυμπώντας θε να 'ρθω

άνθρωπος δεν έχει νιώσει

τη λαχτάρα να σε ειδώ.  

Να έχεις αναμμένα φώτα

να έχεις γλάστρα στο σκαλί

'κείνα τα φιλιά τα πρώτα

αχ! μου λείψανε πολύ. 

Νέα Ιωνία 23-1-2017

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΕΛΕΝΗ

Να ‘μουνα λέει Αχαιός ή να ‘μουν απ’ την Τροία

θυσία να γινόμουνα  στην ομορφιά τη θεία,

να πέσω όπως πέσανε στρατιές και λεγεώνες

στης ομορφιάς την ταύτιση που μένει στους αιώνες.

Του Έκτορα ταπείνωση, θνητός σ’ αρχαίο δράμα

να σέρνομαι στη σκόνη  της πληγή πίσω απ’ το άρμα,

να είμαι αποτύπωμα  χλαμύδας ματωμένης

θυμίαμα για το βωμό της σύγχρονης Ελένης.

Επιθυμώ Οδύσσεια και μ’ αδειανό δισάκι

κι ας ξέρω ότι δεν θα βρω ποτέ μου την Ιθάκη!

Καλλιθέα 24-5-2006

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΕΣΥ ΦΩΤΙΖΕΙΣ ΤΟ ΓΙΑΛΟ

Βαρκούλες και λευκά πανιά

και μύλοι που γυρίζουν

σαν σκουλαρίκια τα νησιά

το Αιγαίο να στολίζουν.

Τέσσερις μύλοι στη σειρά

πάνω στην παραλία

με τα πανιά τους χαλαρά

να χαιρετούν τα πλοία.

Οι τρις γυρίζουν δεξιά

ένας ζερβά γυρίζει

τη φούστα σου τη μενεξιά

σηκώνει κι ανεμίζει.

Εσύ φωτίζεις το γιαλό

τα κύματα μερεύεις

και το δικό μου το μυαλό

τις νύχτες το παιδεύεις. 

Τέσσερις μύλοι στη σειρά

πιασμένοι χέρι – χέρι

αλέθουνε τα σιτηρά

καθώς φυσά τ' αγέρι.

Έχουν αντένες και πανιά

θαρρείς πως αρμενίζουν

και το λιθάρι τους γυρνά

καθώς στριφογυρίζουν. 

Νέα Ιωνία 9-2-2017

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΚΑΣΤΕΣ - ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΓΕΝΝΑΝΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Θολό το βλέμμα καρφώνεις στο κενό

σειρήνα τρένου τσακίζει τη γαλήνη

μες τα μπαγκάζια να χώραγε κι εκείνη

που έχεις στο μυαλό

μυαλό που μένει εδώ.

Μακριά σου τρέχουν οι κορυφογραμμές

τρέχεις κι εσύ μακριά απ’ την Ελλάδα

ήμασταν λένε η εύφορη κοιλάδα

μα ξένοι θεριστές

έρχονται για αρπαχτές.

Τα όνειρά σου σε κίνηση αργή

και τη ζωή σου ο φόβος να τη ζώνει

μεταναστεύεις να μη γίνεις γκαρσόνι

αυτών που με κλαγγή

μοιράζουνε τη γη.

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΜΕ ΤΟ ΚΤΕΝΆΚΙ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ

Γερμένη εσύ στην κουπαστή

το Αιγαίο να χαϊδεύεις

τον ήλιο πριν να βυθιστεί

αλάργα ν’ αγναντεύεις.

Γη κι ουρανό τα έδεσε

πολύχρωμη κορδέλα

ζωγράφος που δεν έπιασε

παλέτα και πινέλα.

Με το κτενάκι στα μαλλιά

είσαι για μένα φως μου

η τελευταία πινελιά

στον πινάκα του κόσμου.

Βουβός κρυφά παρακαλώ

να μην τελειώσει η μέρα

αχόρταγα να σε θωρώ

από την τιμονιέρα.

Ο μπάτης τρέχει σαν παιδί

και σου τραβά το σάλι

μα της καρδιάς μου το κλειδί

δεν θα το πάρει άλλη.

  

(Απ’ τον καμβά του δειλινού

μόνο ένα χρώμα πήρα

μάζεψα άστρα τ’ ουρανού

και σ’ έντυσα πορφύρα.)

(η τελευταία στροφή μπορεί να διαγραφεί)

Νέα Ιωνία

Παπαχατζής  Νικόλαος.-

ΜΠΗΚΑ ΣΤΟΝ ΑΧΕΡΟΝΤΑ

Μπήκα στον Αχέροντα κι ήτανε αργία

ο βαρκάρης έβριζε, μαύρη είχε καδιά,

κρόταλα στα χέρια της η αθανασία

και ρυθμό μου κράταγε σε μια ζεϊμπεκιά.

Χόρεψα λεβέντικο στο βωμό του κόσμου

γιατρικό του πόνου και της λησμονιάς

τα πλατάνια ρίγησαν, λύγισαν εμπρός μου

και τα φύλα έτρεμαν σαν της λυγαριάς.

Μ' άφησαν τα χείλη σου

λίγο κοκκινάδι

και από το βλέμμα σου

μπήκε ουρανός

ρίχνω το μαντίλι σου

στη σπηλιά του Άδη

στο πηχτό σκοτάδι

γίναν όλα φως.

Τον βαρκάρη τράβηξα στον χορό τον βάζω

κι  ο λυγμός του μέτραγε κάθε μια στροφή,

χίλια χρόνια μου 'λεγε τις ψυχές διαβάζω

τώρα μόλις έμαθα τι θα πει ζωή!

Τούτο το ζεϊμπέκικο χρόνια να κρατήσει

τον βαρκάρη πλάνεψα σε αργό ρυθμό,

άξαφνα θα έλεγα άλλαξα τη φύση

και τον κόσμο απάλλαξα από το χαμό!

Νέα Ιωνία  21-10-2016

Παπαχατζής Νικόλαος.-

ΣΤΟΥ  ΧΡΟΝΟΥ  ΤΗ  ΡΟΗ

Δεν μέτραγα την κάθε ανατολή

δική μου είναι η μέρα ως τη δύση

γεμάτο το ποτήρι με ζωή

που μοιάζει ατελείωτο μεθύσι .

Τα χρόνια μας που φεύγουν σαν φτερό           

βαρκούλα που πηδά πάνω στο κύμα 

άλλος πηγαίνει πρίμα στον καιρό

και άλλος της ζωής είναι το θύμα.

Γυρίζω για να δω τη διαδρομή

τ’ απόνερα απ΄ τη δική μου ρότα

σιωπή και κόντρες και συμβιβασμοί

λιμάνια δίχως θόρυβο και φώτα .

Στου χρόνου την αλάνθαστη ροή

χρονόμετρα ,ρολόγια και κλεψύδρες

από μπροστά μας πέρασε η ζωή

κι ούτε την είδα κι ούτε την είδες .

Κάτω Παναγιά 14-9-2007

Παπαχατζής Νικόλαος.-

Ο Νικόλαος Παπαχατζής γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Παναγιά (κοντά στην Κυλλήνη στον Ν.Ηλείας),οι κάτοικοι του οποίου προέρχονται από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Έτσι τα μουσικά του ακούσματα ήταν από την Μικρασιατική και Αιγαιοπελαγίτικη παράδοση.

Από μικρός άκουγε στο ραδιόφωνο, (ένα από τα λίγα μέσα ενημέρωσης της εποχής), εκπομπές που λείπουν σήμερα όπως «η ραδιοφωνική βιβλιοθήκη» και «το θέατρο στο ραδιόφωνο», ακούσματα που πλαταίνουν τη σκέψη και η φαντασία γεμίζει εικόνες.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών πήγε σχολείο στον Πύργο όπου έγραψε τις πρώτες του σάτιρες καθώς και ορισμένα ποιήματα. Από 20 ετών ήρθε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα.

Συνέχισε το συγγραφικό του ταλέντο όταν εισήχθη στην εκπαίδευση στη Σιβιτανίδειο Σχολή ως καθηγητής.    Στα επόμενα χρόνια η πένα του δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη Σχολή αυτή γράφοντας ποιήματα και στίχους, ένας εκ των οποίων έχει μελοποιηθεί. 
Σχετικό βίντεο βρίσκεται ανερτημένο στο διαδίκτυο με τίτλο « Ερωτική επιταγή»

 (https://www.youtube.com/watch?v=QLiksLsQX_g).

Είναι παντρεμένος με την αγαπημένη του Ιωάννα και έχει μία κόρη.

Στίχους του έχει μελοποιήσει και ερμηνεύσει, ο μοναδικός στο είδος του, Παντελής Θαλασσινός με το γνωστό παραδοσιακό του ταμπεραμέντο.