«Μια Δευτέρα στη Βουλιαγμένη: εικόνες της κοινωνικής αλλαγής σε ένα ‘ιστορικό’ πάρτυ»

της Νότας Χρυσίνα 

επιβλέπουσα άρθρου: Ελπίδα Βόγλη, 

επίκουρη Καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας (ΤΙΕ) του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης (ΔΠΘ) 

 Την 25^η Ιουλίου του 1983 το «πάρτυ» που οργάνωσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στη Βουλιαγμένη «πραγματοποιεί» την πολυπόθητη «αλλαγή» που είχε εξαγγείλει το τότε κυβερνόν κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Ο λαός συμμετέχει ισότιμα στη διασκέδαση δίχως να χωρίζεται κοινωνικά, ταξικά, πολιτισμικά, πολιτικά. Γίνεται πράξη το σύνθημα «Ο λαός στην  εξουσία». Ο κόσμος που παρακολουθεί το θέαμα-συναυλία ανήκει σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, δεν έχει ορισμένο επίπεδο μόρφωσης ή πολιτικής ιδεολογίας. Το «πάρτυ» διαφοροποιείται από τις μέχρι τότε πολιτικές συναυλίες της μεταπολίτευσης. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Κηλαηδόνης δεν είχε την πρόθεση να εφαρμόσει το πολιτικό όραμα του ΠΑΣΟΚ. Καλεί να συμμετάσχουν καλλιτέχνες που εκπροσωπούν διαφορετικές πολιτικές και πολιτισμικές ταυτότητες, όπως τον Γιώργο Νταλάρα, που ήταν ένας από τους βασικούς ερμηνευτές των πολιτικών τραγουδιών της μεταπολίτευσης, τον Διονύση Σαββόπουλο, με τον σατιρικό-ειρωνικό στίχο και τη μίξη μουσικών ειδών  αλλά και τον Βαγγέλη Γερμανό, που εκπροσωπούσε την ελληνική ροκ.  

Η πλαζ και τα περίφημα «μπάνια του λαού», που αργότερα γίνονται πολιτικό σύνθημα,  παραπέμπουν στα νέα ήθη, όπου ο εργαζόμενος δεν είναι μόνο ο ψηφοφόρος ή το υποζύγιο αλλά έχει δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και τη διασκέδαση. Επιπλέον, ο Έλληνας πολίτης βγαίνει από το «περιθώριο» καθώς ο πολιτισμός που παράγει και καταναλώνει καθώς και τα πολιτισμικά του προϊόντα απενοχοποιούνται και αποσυνδέονται από τον συντηρητισμό, τον εθνοκεντρισμό και την ξενομανία. Η μουσική ενώνει. Αυτό γίνεται πράξη στο «πάρτυ της Βουλιαγμένης». Τα είδη που παράγονται από τον λαό όπως τα δημοτικά τραγούδια ή οι καντάδες των Επτανήσιων αλλά και το ελαφρό τραγούδι που είχε συνδεθεί με  την στροφή προς το λαϊκό, που απευθυνόταν σε ένα μη εξειδικευμένο κοινό, με τα οποίο «συνομιλούσε» και η ίδια η χούντα απενοχοποιήθηκαν και ζυμώθηκαν με το ροκ αλλά με στίχο ελληνικό.

Ο κόσμος, ιδιαίτερα η νεολαία της εποχής, είχε κουραστεί από το πολιτικό τραγούδι και το «πολεμικό» κλίμα, τον διαχωρισμό σύμφωνα με τις κομματικές παρατάξεις και ερχόμενος σε επαφή με τις νέες τεχνολογίες, ραδιόφωνο και τηλεόραση, που τον έφερναν σε επαφή με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις και γενικότερα την δυτική κουλτούρα, ενδυόταν νέους ατομικούς ρόλους ως προς την ταυτότητά του. Ήταν η εποχή που η γυναίκα μπαίνει ισότιμα στον χώρο εργασίας, η σεξουαλικότητα αρχίζει να απελευθερώνεται, ο πολίτης μπορεί να ονειρεύεται ένα μέλλον στο οποίο θα έχει καλύτερη ποιότητα ζωής καθώς η χώρα αυξάνει το βιοτικό της επίπεδο. Καθοριστική είναι η αναδιανομή του πλούτου, μετά το 1981, καθώς η σοσιαλιστική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κοινωνική κινητικότητα. Από την άλλη, ο πολιτισμός που παράγεται είναι μαζικός και εμπορευματοποιημένος. Ο πολίτης προορίζεται για τον ρόλο του καταναλωτή.  Σε αυτόν τον ρόλο τον εκπαιδεύει η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και ο δημοσιογραφικός λόγος ο οποίος γίνεται περισσότερο «εκπαιδευτικός» και λιγότερο πληροφοριακός αν και τα ΜΜΕ φαινομενικά κάνουν άνοιγμα προς την πολυφωνία.

Ο Κηλαηδόνης χρησιμοποιεί τη νέα τεχνολογία και το «πάρτυ» καθιερώνει ένα νέο τύπο διασκέδασης, σε χώρο φυσικό, το υπερθέαμα ένα θέαμα που αντιγράφει τις μεγάλες παραστάσεις ή θεάματα τα οποία στην πορεία έμελλε να κυριαρχήσουν  παραγκωνίζοντας ακόμη και την ίδια την τέχνη.