Παρουσίαση του βιβλίου του γλύπτη Βασίλη Παπασάικα, "Μικρές συντάξεις και σχέδια"

Το βιβλίο του Βασίλη Παπασάικα "Μικρές συντάξεις και σχέδια" παρουσιάστηκε στην γκαλερί "Έκφραση"της Γιάννας Γραμματοπούλου.

Το βιβλίο παρουσίασαν η επιμελήτρια των εκδόσεων Γαβριηλίδη, Βάσω Κυριαζάκου και η ιστορικός τέχνης, Λεωνή Θανασούλα.

Η επιμελήτρια του βιβλίου Βάσω Κυριαζάκου τόνισε ότι "είναι από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της επαγγελματικής μου πορείας αυτή η συνάντηση με τον Βασίλη Παπασάικα αν και έχω πολλά χρόνια στην παραγωγή και επιμέλεια των βιβλίων.Γνώρισα έναν δημιουργό που έχει μία ολοκληρωμένη άποψη και φιλοσοφία και δεν παραπαίει ανάλογα με τα ρεύματα"

Σχέδιο από το βιβλίο  του γλύπτη Βασίλη  Παπασάικα, "Μικρές συντάξεις και σχέδια"

Ο Βασίλης Παπασάικας απάντησε σε ερωτήσεις που τού έθεσε η Βάσω Κυριαζάκου.

Β.Κ.:Πώς αποφάσισες να γίνεις γλύπτης;

Β.Π:Είδα σε ηλικία έντεκα ετών στον κινηματογράφο, στο χωριό μου, ένα φίλμ για τον Μπενβενούτο Τσελίνι βασισμένο ακριβώς πάνω στην αυτοβιογραφία του, όπως διαπίστωσα μετά, που έδειχνε πώς χύτευσε τον Περσέα και αποφάσισα τότε, ότι δεν ήθελα να γίνω ζωγράφος, αλλά γλύπτης.

B.K.:Παρακολούθησες μαθήματα όταν ήρθες στην Αθήνα;

Β.Π.: Προετοιμάστηκα στο φροντιστήριο του μεγάλου δασκάλου Βρασίδα Βλαχόπουλου για να μπω στη σχολή Καλών Τεχνών, όπου φοίτησα στο πρώτο εργαστήριο.

B.K.:Ποιές επιρροές είχες;

Β.Π.:Στη σχολή άκουγα από όλους πως αυτά που έρχονται από το εξωτερικό είναι σπουδαία και έλεγα πως μου αρέσουν για να μην δείξω άγνοια αλλά στην πορεία άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι υπακούω σ’ένα μηχανισμό εκβιασμού του επαίνου και καθώς δεν μου ταίριαζε η μοντέρνα Τέχνη λίγο λίγο απομακρύνθηκα από κάθε είδος τέχνης που δεν με ήλκιε πραγματικά.

B.K.:Πότε είναι καλό ένα άγαλμα και πότε κακό;

Β.Π.:Θα πω αυτό που έλεγε ο Καπράλος "Το κακό άγαλμα πιάνει σκόνη". Εννοούσε ότι το άγαλμα καθώς απευθύνεται στην αφή δεν απλώνεις να το πιάσεις όταν είναι κακό και σε απωθεί.Όταν όμως είναι καλό επιθυμείς να το αγγίξεις και έτσι δε στέκεται η σκόνη επάνω του.

Β.Κ.:Ένα γλυπτό έχει εσωτερικό νόημα;

Β.Π.: Έχει νόημα όταν γίνεται σωστά και αβίαστα και με τον συγκεκριμενο τρόπο. Όλη η αρχαία ελληνική φιλοσοφία αναζητεί το ον και την αλήθεια. Δεν επιδιώκει να σκανδαλίσει. Αφηγείται. Εάν διαβάσουμε την "Πολιτεία" του Πλάτωνα ή έναν στίχο του Πίνδαρου θα κατανοήσουμε τι σημαίνει λόγια τέχνη και πως αναγιγνώσκεται το λόγιον έργο μετά απο πολλές αναγνώσεις. Στη σύγχρονη τέχνη ο συμβολισμός είναι αυτοσκοπός και στις περισσότερες περιπτώσεις υπερσκελίζει το έργο έως και το καταργεί και έτσι δεν υπάρχει εσωτερικό νόημα πραγματικά...

Β.Κ.: Διαβάζεις αρχαίους μύθους και κείμενα. Έχουν αυτά κάποια επίδραση στην Τέχνη σου;

B.Π.: Οι μύθοι διδάσκουν. Εάν τους διαβάσεις επιπόλαια δεν θα διδαχτείς. Ο Δίων ο Χρυσόστομος αναλύει τον 'Ομηρο και λέει ότι  ο 'Ομηρος βάζει τον Αγαμέμνονα να μοιάζει με ταύρο πανίσχυρο, μυαλωμένο και σοβαρό ως βασιλιά που προστατεύει το κοπάδι. Δεν τον βάζει να μοιάζει με λιοντάρι ή αετό διότι θεωρεί τα ζώα τούτα τυρρανικά καθώς επιτίθενται ακόμα και στο γένος τους.

Β.Κ.: Τι παροτρύνει ένα γλύπτη να κάνει ένα γλυπτό;

Β.Π.:Εγώ θέλω να περιγράψω την αθέατη πλευρά του εαυτού μου και κατ' επέκταση να επικοινωνήσω σε ένα επίπεδο πάνω από το σύνηθες, να συγκινήσω δηλαδή τον συνάνθρωπό μου.

Β.Κ.:Όταν σου κάνουν μία παραγγελία συνδέεσαι συναισθηματικά με το έργο;

Β.Π.: Πάντα. Όπως ξέρετε εκθέτω πολλές φορές ιστορικά πρόσωπα στις εκθέσεις μου, που έχουν προκύψει απο παραγγελίες όταν άλλοι εκθέτουν μοντέρνα γλυπτά.

Β.Κ.: Ποιά είναι η ελληνικότητα ενός έργου Τέχνης;

Β.Π.:Εάν δεις ένα γλυπτό ελληνικό θα παρατηρήσεις πως οι φόρμες είναι προς τα έξω ενώ ένα έργο ενός γλύπτη απο τη βόρεια Ευρώπη ας πούμε έχει πολλές κυλότητες καθώς προσπαθεί να δημιουργήσει κοντράστ ανάμεσα στα σκούρα και τα αδύναμα φωτισμένα μέρη του έργου λόγω του λίγου φωτός του Βορρά, αντιθέτως οι έλληνες προσπαθούμε να διώξουμε το φως γιατί εάν κάνουμε βαθιές κυλότητες στα έργα μας τα έργα κρατούν πολλά μαύρα  μέσα και διασπώνται οι φόρμες. Αυτό δεν είναι ευχάριστο στο μάτι. Αλλά και στη ζωγραφική αν δείς ένα έργο του Σπύρου Βασιλείου για παράδειγμα βλέπεις όλο αυτό το φως, που λούζει και σένα κάθε μέρα αυτό είναι ένα στοιχείο απ΄αυτά που συνιστούν την ελληνικότητα.

Β.Κ.: Πώς επιλέγεις τα υλικά της γλυπτικής και γιατί;

Β.Π.:Η γλυπτική γίνεται σε σκληρό υλικό  από έξω προς τα μέσα ενώ η πλαστική γίνεται με μαλακά υλικά είναι προσθετική πηγαίνει από μέσα προς τα έξω. Θεωρώ τον εαυτό μου χαλκοπλάστη.

Β.Κ.:Στην σημερινή εποχή είναι κοινωνική ανάγκη ένα έργο τέχνης;

B.Π.: Είναι πάντοτε. Ένα έργο τέχνης διαμορφώνει την αισθητική της κοινωνίας. Σε εποχές καχεκτικές όπως η σημερινή, υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες αλλά εμποδίζονται να φτάσουν στο κοινό, δεν προβάλλονται διότι  προβάλλονται όσοι σκανδαλίζουν και εξυπηρετούν την σημερινή πολιτική με το προσωπικό της που όλοι γνωρίζουμε δεδομένου ότι με τον τρόπο τους το αναπαράγουν.

Β.Κ.:Υπάρχουν καλλιτέχνες που στηρίζονται στο σκανδαλώδες;

B.Π.:Σήμερα είναι ο κανόνας. Δέστε τα εξωφρενικά πράγματα που ονομάζουν τέχνη, αυθαίρετα και βίαια. Σήμερα όλοι αυτοί λένε ότι "τώρα κάνουμε κάτι άλλο".Όμως η τέχνη δεν είναι ένα πράγμα που λες ξαφνικά ότι κάνεις κάτι άλλο. Ανακουφίζει το δράμα του ανθρώπου. Άλλαξε το δράμα του ανθρώπου;

B.K.:Τι εννοείς με τον όρο εθνικό επαρχιωτισμό που αναφέρεις στο βιβλίο;

B.Π.:Παράδειγμα κάνουν έναν στρεβλό νόμο και ξεσηκώνονται οι άνθρωποι που έχουν λογική και φωνάζουν "μα τι κάνετε"; Αυτό είναι στρεψόδικο και παράνομο  και οι νομοθέτες απαντούν "Μα στην Γαλλία έτσι γίνεται".Αυτό είναι εθνικός επαρχιωτισμός, η σταβομάρα δηλαδή του Γάλλου, να έρθει και εδώ.  Τα ίδια καταγγέλει και ο Περικλής Γιαννόπουλος 100 χρόνια πρίν.

Β.Κ.: Τι πρέπει να ακολουθήσει κάποιος ώστε να ξέρει τι είναι αληθινό έργο τέχνης;

Β.Π.:Να ακολουθήσει την καρδιά του. Όλοι γνωρίζουν τι είναι Ωραίο. Είναι ανθρώπινη ανάγκη.

B.K.: Ο καλλιτέχνης πρέπει να διάγει μοναχικό βίο;

Β.Π.:Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να απομονώνεσαι στο εργαστήριο και να δουλεύεις.

Β.Κ.: Ο γλύπτης πρέπει να έχει μοντέλα; 

Β.Π.: Ο μεγαλύτερος δάσκαλος είναι η φύση έλεγε ο Καραβάτζο. Εάν δημιουργήσεις από μνήμης το έργο θα είναι απονευρωμένο, δεν θα υπάρχει η σπαργή της ζωής και η μαγεία που δημιουργείται από έναν ικανό εικαστικό όταν με την αντιληπτική του δύναμη αποδώσει την αλήθεια.

Β.Κ.: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι εικαστικοί;

Β.Π.:Εκτιμώ τον Βασιλείου, τον Τσαρούχη, τον Μανουσάκη, την Καραγάτση, τον Μαλάμο αλλά και πολλούς άλλους που τώρα ξεχνώ, από την Αναγέννηση τον Μιχαήλ Άγγελο,  τον Μπενβενούτο  Τσελίνι, τους Γκιμπέρτι, τον Μπρουνελέσκι. Από το Βυζάντιο τον Εμμανουήλ Πανσέληνο. Αυτό που με καταπλήσσει  με τους βυζαντινούς είναι ότι δεν ξεχωρίζεις που σταματάει η ανατομία στην εικόνα και πού αρχίζει η γεωμετρία. Απίστευτη γνώση σού δίνει την εντύπωση οτι δεν κατακτιέται σε μια ζωή.

    γράφει η Λεωνή  Θανασούλα

Η έκδοση του βιβλίου του Βασίλη Παπασάικα παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα: δεν αφορά έργα πλαστικής, αλλά αποτελεί μια διπλή συνομιλία του γλύπτη με το κοινό, μέσω της γραφής με τη σύγχρονη έννοια και της γραφής που αναφέρεται στη ζωγραφική, με την αρχαία της έννοια.

Ύστερα από σαράντα και πλέον χρόνια εντρύφησης στην τέχνη του, ο γλύπτης απευθύνεται στο κοινό μέσω της ζωγραφικής, συνοδευόμενη από μεστό λόγο, συνειδητά ή ασυνείδητα με μια γλώσσα που περισσότερο έχει αναφορές στη νεότητά του και στις πρώτες σπουδές του. Όπως αναφέρει σε αδημοσίευτο κείμενό του περιγράφοντας τη ζωή του κοντά στον Χρήστο Καπράλο, ο Καπράλος αναγνώρισε το ταλέντο του νεαρού τότε Παπασάικα όχι από τα γλυπτά του, αλλά από τα ζωγραφικά του σχέδια. Η έκδοση «Μικρές συντάξεις και σχέδια» λειτουργεί ως μια μικρή ανασύνταξη δυνάμεων, σηματοδοτώντας την ολοκλήρωση ενός κύκλου και την έναρξη ενός νέου στην εικαστική του πορεία.

Ο Παπασάικας αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1985, μια εποχή όπου κυριαρχεί ο μοντερνισμός και το αφηρημένο στην ελληνική γλυπτική. Ο αιτωλοακαρνάνας Χρήστος Καπράλος, μέντορας του Παπασάικα και φίλος έως το τέλος της ζωή του, είναι αυτός που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της εικαστικής του ταυτότητας. Τις βάσεις είχε θέσει νωρίτερα ο ζωγράφος Βρασίδας Βλαχόπουλος, τον οποίο ο καλλιτέχνης αναγνωρίζει και ως δάσκαλο του.  

Τα κείμενα της γραφής συνοδεύουν αντικριστά στην έκδοση είκοσι οχτώ ζωγραφικά σχέδια του καλλιτέχνη χρονολογημένα από την αρχή των εικαστικών σπουδών του έως σήμερα. Από τις πρώτες γραμμές του βιβλίου αναφέρεται στη σχέση του με τη ζωγραφική και το σχέδιο, η οποία δεν τον είλκυσε ποτέ όσο η πλαστική, την οποία επέλεξε εξ αρχής ως την κύρια εικαστική του έκφραση.

Αναμφίβολα, το εικαστικό έργο αποπνέει και δηλώνει τη φιλοσοφία του δημιουργού. Ο Παπασάικας χρησιμοποιεί την αμεσότητα του γραπτού λόγου για να παραθέσει τις ιδέες του και να τοποθετήσει την καλλιτεχνική του υπόσταση στις σύγχρονες συνθήκες.

Αφετηρία συλλογισμών για την Τέχνη αποτελούν οι περίοδοι που έφτασε σε μεγάλα ύψη, όπως η Αρχαιότητα και η Αναγέννηση. Η εξημέρωση των ηθών μέσω αυτής ανοίγει τον δρόμο για την κατανόηση της φιλοσοφίας που οδηγεί στην αρετή. Η λειτουργία της Τέχνης είναι να διηγηθεί τα ανθρώπινα, να συγκινήσει ώστε να λυτρώσει, να εξυψώσει τον άνθρωπο, να ποιήσει ήθος. Όταν η Τέχνη χάσει τον παραμυθητικό και εξυψωτικό της ρόλο, χάνει την αξία της, και δεν πρέπει να συνδέεται με την υλική και τεχνολογική πρόοδο, καθώς ορίζεται από αρχετυπικούς άξονες και σταθερές. Ο εικαστικός που υπηρετεί τους εν λόγω άξονες δύναται να θεωρηθεί «πνευματικός ταγός» της κοινωνίας. Στην εικαστική απεικόνιση οφείλει να αναζητά το «ον και όχι το φαινόμενο», σύμφωνα με τον Λύσσιπο.

Στην ουσία, ο Παπασάικας στα κείμενά του ορίζει την ελληνική σκέψη και εν γένει την ελληνική αρχαιότητα και την επίδρασή της ως διαμορφωτή της δικής του σκέψης και ταυτότητας. Ευθέως καταδικάζει την μοντέρνα τέχνη ως υπονομευτή της ελεύθερης και κριτικής σκέψης, αναγνωρίζοντας την ισχύ της τέχνης στη διαμόρφωση και καλλιέργεια των πολιτών. Επικρίνει την αποδόμηση, τον συμβολισμό, την απόδοση όρων όπως «πρωτοπορία» στην Τέχνη, ως άκρως επιθετικά στην ανθρώπινη ψυχή, η οποία εκ φύσεως επιζητεί την αρμονία και την ομορφιά, ανεξαρτήτως ιστορικών συνθηκών και φιλοσοφικών θεωριών. Επισημαίνει την τάση του σύγχρονου δυτικού κόσμου να επιβάλλει την αισθητική της ασχήμιας και τη δυσκολία του καλλιτέχνη που αντίκειται στην τάση αυτή.    

Σαν άλλος Χατζιδάκις, έχοντας ολοκληρώσει έναν μεγάλο κύκλο έργου κι έχοντας αποκομίσει την εμπειρία των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, δεν διστάζει να κατονομάσει τα πολιτικά κακώς κείμενα, που δεν υπηρετούν τις δημοκρατικές λειτουργίες.

Εδώ, θα ήθελα να αναφερθώ στη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Επιλέγει ένα λόγιο, αρχαΐζον ύφος, σε συνδυασμό με λαϊκά στοιχεία που παραπέμπουν στη γλώσσα των ηρώων της Επανάστασης, καθόλου σύγχρονο, το οποίο όχι μόνο σπανίζει σε σύγχρονες εκδόσεις, αλλά έχει σχεδόν εξαλειφθεί και ενοχοποιηθεί ως αναχρονιστική. Η επιλογή αυτή είναι δηλωτική όχι αναχρονισμού, αλλά τοποθέτησης ως προς τη γλώσσα και αναγνώρισης της διαχρονικής της αξίας. Μέσω της γλώσσας ο Παπασάικας υποδεικνύει τη σύνδεσή του με την αρχαιότητα όχι εμμένοντας στο παρελθόν, αλλά προσδιοριζόμενος από αυτήν, εντάσσεται στη φιλοσοφία και το σύστημα αξιών που η γλώσσα αυτή εξέφρασε.

Έργα μνημειακά και προσωπικά του Παπασάικα βρίσκονται σήμερα σε πολλούς δημόσιους χώρους και ιδιωτικές συλλογές. Θα ήθελα όμως να αναφέρω ενδεικτικά κάποια όπως: μνημείο των πέντε πρωθυπουργών στο Μεσολόγγι,  ανδριάντας του Χαριλάου Τρικούπη στο Μεσολόγγι ανδριάντας και προτομή του ήρωα Κατσαντώνη στο Καρπενήσι και στον Μάραθο Αγράφων αντίστοιχα, κολοσσιαία προτομή του Γεωργίου Καραϊσκάκη στον Ελληνόπυργο Αγράφων, προτομή του ήρωα Ραζή-Κότζικα στο Μεσολόγγι, ανδριάντας του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στο Καινούργιο Τριχωνίδος και στο Αντίρριο, τάφος του Μάνου Χατζηδάκι στην Παιανία, τάφος του Γιάννη Ρίτσου στην Μονεμβασία, προτομή του Γιάννη Ρίτσου στο Καρλόβασι Σάμου, ανδριάντας του Παύλου Μπακογιάννη και του Χρυσοστόμου Καραπιπέρη στο Καρπενήσι, προτομή του Βασιλείου Τατάκη στην Άνδρο, προτομή του διευθυντού του ΜΙΤ Μιχάλη Δερτούζου στην Άνδρο, προτομή του ποιητή Κώστα Χατζόπουλου στο Αγρίνιο, άγαλμα της σκεπτόμενης γυναίκας στο Αγρίνιο, προτομή του Χριστοφόρου Κατσάμπα στον Προυσό.

Σε πρόσφατη εκδήλωση, όπου παρουσιάστηκε το βιβλίο από τον Δήμο Αγρινίου, σε ερώτηση  ο Β. Παπασάικας δήλωσε: «Υπάρχει σπουδαία Τέχνη, αλλά δεν μπορεί να φτάσει στον κόσμο από το θόρυβο και την ακρισία που δημιουργούν οι θεράποντες και οι υποστηρικτές της μοντέρνας τέχνης. Αποτέλεσμα αυτού είναι η χαμηλής ποιότητας αισθητική που εμποδίζει τους ανθρώπους να απαιτήσουν πολιτικούς αντίστοιχου επιπέδου με τη σπουδαία τέχνη που παράγεται σήμερα στον τόπο μας.

Η πραγματική Τέχνη υπάρχει και λειτουργεί εν αντιθέσει με την πολιτική της οποίας οι εκπρόσωποι προκαλούν σε κάθε συνειδητό Έλληνα οργή και θλίψη».

Η σημερινή όχι μόνο κρίση, αλλά οδύνη η οποία μαστίζει τη χώρα, είναι απότοκο των τελευταίων σαράντα ετών ακολουθώντας την ευρωπαϊκή και παγκοσμιοποιημένη πορεία της. Σήμερα, εκ νέου αναζητείται η ελληνικότητα, αμφισβητείται η αναγκαιότητά της, κλονίζεται η σημασία της. Ως πνευματικός άνθρωπος, ο Παπασάικας, δίνει καθαρή τη θέση του σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, θυμίζοντας τα λόγια του Καζαντζάκη από την Ασκητική:

«Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δεν μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι    πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ˙ πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου….. Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και την καρδιά σου. Το πρώτο σου χρέος πλαταίνοντας το εγώ σου είναι, στην αστραπόχρονη τούτη στιγμή που περπατάς στη γης, να μπορέσεις να ζήσεις την απέραντη πορεία, την ορατή και την αόρατη, του εαυτού σου….»    

Σχέδιο από το βιβλίο  του γλύπτη Βασίλη  Παπασάικα, "Μικρές συντάξεις και σχέδια"

Σχέδιο από το βιβλίο  του γλύπτη Βασίλη  Παπασάικα, "Μικρές συντάξεις και σχέδια"

Σχέδιο από το βιβλίο  του γλύπτη Βασίλη  Παπασάικα, "Μικρές συντάξεις και σχέδια"

Διαβάστε την συνέντευξη του Βασίλη Παπασάικα στο cantus fimus:

"Η προοπτική στο χαρτί γίνεται πλασματικά, δεν είναι αληθινή.

Με ενοχλεί ότι πρέπει να εργαστώ για να σκηνοθετήσω το βάθος διότι το βάθος είναι σκηνοθετημένο στη ζωγραφική.

Από τη φύση μου είμαι άνθρωπος στατικός, άνθρωπος που αγαπά τη μηχανική και τις κατασκευές. Αγαπώ γενικά την στάση και οχι τόσο την κίνηση, γι’ αυτό και είμαι γλύπτης".

Βασίλης Παπασάικας

http://cantfus.blogspot.gr/2016/03/blog-post_69.html

Ακούστε ΕΔΩ τη ραδιοφωνική εκπομπή στο:

www. dailytvradio.gr

που ήταν αφιερωμένη στον Βασίλη Παπασάικα και το βιβλίο του "Μικρές συντάξεις και σχέδια"

https://www.mixcloud.com/nota-chryssina/tetradio-politismou-by-nota-chryssina-μικρεσ-συνταξεισ-και-σχεδια/

Η Λεωνή Θανασούλα είναι δημιουργός του The Precious Tree Biography. Έχει σπουδάσει Ιστορία με μεταπτυχιακές σπουδές στην Κλασσική Φιλολογία και τον Πολιτισμό και έχει εργαστεί ως εκπαιδευτικός και μεταφράστρια. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, ενώ αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο. Μέσω της ιστορικής έρευνας ασχολείται με την αξιοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Για την πιο πρόσφατη εργασία της ερευνά δημόσια και ιδιωτικά αρχεία στο Λονδίνο με υποτροφία της Αρχαιολογικής Βρετανικής Σχολής Αθηνών. Συνεργάτης της συγγραφικής ομάδας ΥΦΕΓΝΗ*   

Η Μάχη του Μαραθώνα, η Ανατροπή.Των Κωνσταντίνου Λαγού και Φώτη Καρυανού

«Μάχη του Μαραθώνα, η Ανατροπή»

Η Μάχη του Μαραθώνα σηματοδοτεί μια από τις πλέον σημαντικές στιγμές της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, αφού υπήρξε καταλυτικός παράγοντας στη δημιουργία του Δυτικού Πολιτισμού. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι και σήμερα, οι πλέον βασικές της παράμετροι παρέμεναν άγνωστες.
Στο παρόν βιβλίο, αποτέλεσμα της πολυετούς έρευνας των δύο συγγραφέων, Κωνσταντίνου Λαγού και Φώτη Καρυανού, αποκαλύπτονται για πρώτη φορά κρίσιμα συμβάντα της περίφημης Μάχης.
Ταυτόχρονα, δημοσιεύεται η πλέον πρωτότυπη αναπαράστασή της και παρουσιάζεται ο ακριβής τρόπος με τον οποίο  επετεύχθη η ελληνική νίκη. Οι συγγραφείς καταδεικνύουν ότι η εποποιία του Μαραθώνα υπήρξε όχι μόνο μεγαλειώδης, αλλά και συγκλονιστική.
Το βιβλίο διαφοροποιείται σημαντικά με ό,τι έχει δημοσιευθεί μέχρι σήμερα για τη Μάχη του Μαραθώνα, διευρύνοντας όχι μόνο τις γενικές, αλλά και τις ειδικές γνώσεις μας γι’ αυτή, με την παρουσίαση και τεκμηρίωση πολλών νέων και άγνωστων στοιχείων. Το κείμενό του επικεντρώνεται αποκλειστικά στις παραμέτρους της περίφημης Μάχης, με αναλυτικό κείμενο, πλούσια εικονογράφηση, πρωτότυπα σχέδια και χάρτες, καθώς και μοναδικές και αδημοσίευτες φωτογραφίες. Ανάμεσα στο φωτογραφικό υλικό του βιβλίου υπάρχει και η παλαιότερη λήψη (1870) του Τύμβου των Αθηναίων, καθώς και η φωτογραφία των σκελετών δύο Σπαρτιατών πολέμαρχων και ενός Σπαρτιάτη Ολυμπιονίκη. Οι συγγραφείς αποκαλύπτουν την έμμεση σχέση αυτών των Σπαρτιατών με μια βασική παράμετρο της Μάχης του Μαραθώνα.
Στα 15 κεφάλαια του βιβλίου φωτίζονται τα μυστήρια της Μάχης που απασχολούν τον σύγχρονο μελετητή, αλλά και τον μέσο αναγνώστη. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της εξαντλητικής έρευνας και εξέτασης τόσο των αρχαίων φιλολογικών και αρχαιολογικών πηγών, όσο και της εκτενέστατης σύγχρονης διεθνούς βιβλιογραφίας, που περιλαμβάνει σχεδόν 800 βιβλία, άρθρα, ανακοινώσεις συνεδρίων και άλλες δημοσιεύσεις. Σημαντικό ρόλο στην τεκμηρίωση των απόψεων των συγγραφέων παίζουν και οι περισσότερες  από 2.000 υποσημειώσεις του βιβλίου.
Μέσα από τα επιμέρους κεφάλαια ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει τη διαδοχή των γεγονότων, από την προετοιμασία της περσικής εκστρατείας μέχρι και την επαύριον της Μάχης του Μαραθώνα. Οι συγγραφείς καταγράφουν λεπτομέρειες για την επιστράτευση των Αθηναίων το 490 π.Χ., τη διοίκηση, τον εφοδιασμό τους, τη σύνθεση και συγκρότηση του στρατεύματός τους, την πορεία του από την Αθήνα στον Μαραθώνα, τον ρόλο των οπλιτών, αλλά και των ελαφρά οπλισμένων στρατιωτών στη Μάχη του Μαραθώνα. Επίσης, παρουσιάζουν τα αρχαιολογικά κατάλοιπα της περιοχής, έχοντας συμπεριλάβει στοιχεία ακόμη και από τις πιο πρόσφατες αρχαιολογικές, γεωλογικές και άλλες έρευνες Ελλήνων και ξένων επιστημόνων στον Μαραθώνα.
Τέλος, οι δύο συγγραφείς καταγράφουν αναλυτικά όλες τις δημοσιευμένες ομάδες αναπαραστάσεων της Μάχης, και παράλληλα παρουσιάζουν και τεκμηριώνουν την πλέον πρωτότυπη αναπαράστασή της.

23η Απριλίου ως την Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου.

Ημέρα Βιβλίου 2016 – Δράσεις και Εκδηλώσεις  

Στις 23 Απριλίου 1616 έφυγαν από τη ζωή δύο μεγάλα ονόματα των γραμμάτων: ο Ισπανός συγγραφέας του «Δον Κιχώτη» Μιγκέλ Ντε Θερβάντες και ο Άγγλος δραματουργός Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Με αφορμή το διπλό αυτό γεγονός, η UNESCO έχει καθιερώσει την 23η Απριλίου ως την Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου.

Η Ένωση Ελληνικού Βιβλίου, με τη συνεργασία της Εταιρείας Συγγραφέων και του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, καθιερώνει από φέτος και στην Ελλάδα την 23η Απριλίου ως Ημέρα Βιβλίου. Πρόκειται για μια πολυσύνθετη προσπάθεια με κεντρικό μήνυμα «διαβάζω & αλλάζω», με σκοπό όχι μόνο να δημιουργηθούν νέοι, αλλά και να κινητοποιηθούν οι παλιοί αναγνώστες και όλοι μαζί να οδηγηθούν στα βιβλιοπωλεία και στις βιβλιοθήκες όπου ζει και αναπνέει το βιβλίο.

Το πρόγραμμα για το 2016 περιλαμβάνει:

·        Υποστήριξη και αιγίδα Υπουργείων Πολιτισμού και Παιδείας, συμπαράταξη ΟΠΑΝΔΑ Δήμου Αθηναίων, Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, Ελληνικού Τμήματος UNESCO.

·        Εγκύκλιο του Υπ. Παιδείας στα δημόσια σχολεία για αναφορά και συζήτηση στην τάξη. Το διδακτικό προσωπικό θα ενθαρρύνει τους μαθητές να επισκεφθούν βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες και να παρακολουθήσει τις εκδηλώσεις της ΗΒ 2016.

·        Επικοινωνία με τα ιδιωτικά σχολεία. Ενημέρωση μαθητών, συζητήσεις στην τάξη, διοργάνωση παρουσιάσεων και ομιλιών σε τάξεις.

·        Υποστήριξη από τις δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες, ενημέρωση του κοινού τους και διοργάνωση εκδηλώσεων.

·        Διανομή αφίσας σε βιβλιοπωλεία, δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες, ΚΕΠ, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, δημοτικά καταστήματα.

·        Διανομή αυτοκόλλητων σημάτων και σελιδοδεικτών.

·        Προβολή τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού σποτ στον Alpha, σε ιδιωτικά κανάλια και σε ραδιοφωνικούς σταθμούς.

·        Παρουσία των διοργανωτών σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές ενημερωτικές εκπομπές.

·        Διοργάνωση Λογοτεχνικού Περιπάτου σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις.

·        Δημιουργία ιστοσελίδας www.greekbookday.gr

·        Δημιουργία hashtag  #greekbookday ή #diavazo_allazo για επικοινωνία μέσω των social media.

·        Το λογότυπο «διαβάζω & αλλάζω» έχει σχεδιαστεί ώστε να αφήνει περιθώριο στη δημιουργική φαντασία του κάθε αναγνώστη που μπορεί να το παραλλάξει, εκφράζοντας ο καθένας τον δικό του μοναδικό χαρακτήρα. Στόχος είναι να κατακλυστούν τα κοινωνικά δίκτυα από τέτοιο πρωτότυπο υλικό.

Φιλοδοξία μας είναι η Ημέρα Βιβλίου να προωθήσει την έννοια του βιβλίου ως πολιτιστικού αγαθού και την ιδέα της βιβλιοφιλίας σε όλες τις ηλικίες. Φέτος γίνεται μόνο η αναγκαία αρχή, ώστε τις επόμενες χρονιές να προκύψουν ιδέες για δράσεις πρωτότυπες, διασκεδαστικές και επιδραστικές, που θα κάνουν το διάβασμα καθημερινή συνήθεια για όλους.

Πολλές ιδέες μπορούμε να αντλήσουμε από άλλες χώρες. Στην Καταλονία, για παράδειγμα, την ημέρα αυτή εορτάζεται η «Μέρα των Βιβλίων και των Ρόδων», που συνδυάζεται με την εορτή του προστάτη της περιοχής, Αγίου Γεωργίου. Με το σύνθημα «Ένα τριαντάφυλλο για την αγάπη, ένα βιβλίο για πάντα», ο άνδρας χαρίζει στην αγαπημένη του ένα τριαντάφυλλο κι αυτή του το ανταποδίδει με ένα βιβλίο. Εκτιμάται ότι μόνο την ημέρα αυτή διακινούνται στην Βαρκελώνη 500.000 βιβλία και 4 εκατομμύρια τριαντάφυλλα. Στην Αγγλία μοιράζονται στα σχολεία κουπόνια με τα οποία οι μαθητές μπορούν να αποκτήσουν ένα από προτεινόμενα βιβλία με μία λίρα.

Πολλά μπορούν να συμβούν και πολλά μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Τέτοιες πρωτοβουλίες όμως πετυχαίνουν όταν εμπνέουν και ενώνουν όσο γίνεται περισσότερους φορείς και πρόσωπα σε μία φωνή. Ελπίζουμε ότι θα ενώσετε κι εσείς τη φωνή σας με τη δική μας.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ "ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ ΕΛΕΟΥ"

Το Λύκειο των Ελληνίδων (Δημοκρίτου 14) και οι εκδόσεις της Εστίας σας προσκαλούν την Τρίτη 12 Απριλίου στις 7 το απόγευμα σε μια εκδήλωση αφιερωμένη

στον Θανάση Βαλτινό.

Η συγγραφέας και μεταφράστρια Κατερίνα Δασκαλάκη παρουσιάσει τον Θανάση Βαλτινό και συνομιλεί μαζί του για το έργο του και τη ζωή του.

Μαρία Αγγελοπούλου "η απουσιολόγος"

Οι εκδόσεις ΘΡΑΚΑ σας προσκαλούν, τη Δευτέρα 11/04 στις 20:00, στην παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής της Μαρίας Αγγελοπούλου «Η απουσιολόγος», που θα λάβει χώρα στη Βιβλιοθήκη Βολανάκη, (Στουρνάρη 11, στα Εξάρχεια)

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Ζαφείρης Νικήτας

Ποιήματα θα διαβάσουν τα παιδιά της ποιήτριας

Τις αναγνώσεις θα συνοδεύει με το νέι του ο Εμμανουήλ Παλιάκης

Μια ματιά στη συλλογή διηγημάτων «Άντρας που πέφτει» του Νικόλα Σεβαστάκη

γράφει η Νότα Χρυσίνα*

ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ

«Άντρας που πέφτει»

εκδόσεις Πόλις

Η συλλογή διηγημάτων του Νικόλα Σεβαστάκη με τίτλο «Άντρας που πέφτει» ξετυλίγει τις ιστορίες δέκα διαφορετικών ηρώων, παραπέμποντας και στο «Δεκαήμερο» του Βοκκάκιου. Οι ήρωες, άνδρες ή γυναίκες, εμφανίζονται μπροστά μας όπως οι ηθοποιοί στον φακό σε κοντινά πλάνα και αρχίζουν να εξομολογούνται τη ζωή τους  με τη βοήθεια του σκηνοθέτη- αφηγητή.

Ο Σεβαστάκης φτιάχνει μία «Ανθρώπινη Κωμωδία» όπως ο Μπαλζάκ σκιαγραφώντας την κοινωνία της εποχής του, την ελληνική κοινωνία. Καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια την εποχή τους όπως ένας καλός σκηνοθέτης ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ. Οι ιστορίες του τοποθετούνται στο άστυ ή στην επαρχία μεταφέροντας το χρώμα και τους ήχους της καθεμίας. Η γλώσσα του σχεδόν ποιητική μεταφέρει αισθήσεις: εικόνες, ήχους αλλά και σιωπές, με μεγάλη ευκρίνεια.

(«Πέφτει…νιώθει πως ανοιγοκλείνει σαν  ακορντεόν που παίζει ναπολιτάνικες καντσονέτες…») «Άντρας που πέφτει»

(«Τρεις βδομάδες βροχής…μας τύλιξε όλους η μυρωδιά των σάπιων φύλλων… Αυτή η οσμή έσκαβε μέσα μας δυσοίωνα προαισθήματα…») «Ο Αυτόχειρας της βροχής»

(«Όποιος έστρεφε το βλέμμα προς τους λόφους μπορούσε να διακρίνει συχνά το σουλούπι του ανάμεσα στα κυπαρίσσια και στις πεζούλες των αμπελιών») «Ο Αυτόχειρας της βροχής»

(«…αποφεύγει να πει κουβέντα, παίζοντας απλώς με εύσχημες σιωπές και αδύναμα σήματα δυσαρέσκειας. Μ’ ένα υπόκωφο χμ…») «Τέλος Εποχής»

Συνεκτικός κρίκος όλων των ιστοριών η μνήμη ή τα θραύσματά της με την μορφή αναμνήσεων. Όλοι οι ήρωες και ηρωίδες θυμούνται ή αγωνίζονται να θυμηθούν ή να λησμονήσουν κάτι από το παρελθόν τους ή ακόμη και το ίδιο το παρόν. Η μνήμη τούς ελευθερώνει ή τούς παγιδεύει στο παρόν, ακόμη τους συντροφεύει και νοηματοδοτεί τη ζωή τους. Η μνήμη γίνεται μήτρα που γεννάει τη ζωή τους στο παρόν το οποίο αδυνατεί να πάρει τη σκυτάλη από το παρελθόν.

(«…κομμάτια από το παρελθόν μπερδεύονται στα πόδια του αλλά εκείνος πρέπει να προχωρήσει, πρέπει να προχωρήσει κόβοντας δρόμο.») «Άντρας που πέφτει»

(«Μια τέτοια λήθη μπορεί να είναι και ευεργετική για ανθρώπους που επιδιώκουν να σβήσουν κομμάτια ολόκληρα του παλιού τους εαυτού») «Άντρας που πέφτει»

(«Η απάντησή του με πρόφτασε με ένα γέλιο από αυτά που επικάθονται στη μνήμη χρωματίζοντας δια παντός ένα συγκεκριμένο πρόσωπο») «Τέλος Εποχής»

 («…μέχρι την παρουσία της πιο επίμονης μνήμης, αυτό το είδος μνήμης που κλωτσάει το στήθος μας όπως ένα μωρό το τοίχωμα μήτρας. Αν κάτι ξέρουμε όλοι είναι ότι ο Βλάσης πάσχει από πόνους μνήμης…είναι πόνοι «αμβλείς και βύθιοι», πόνοι που ξεκινούν και καταλήγουν στο μύχιο κέντρο της ύπαρξης») «Τέλος εποχής»

(«…σπάζουνε τα νερά της – τα νερά της μνήμης, εννοώ») « Η μέρα της Πολυξένης»

(«…όπως συμβαίνει όταν δεχόμαστε επίθεση από εικόνες μισοθαμμένες σε μικρές λόχμες και πατάρια της ψυχής μας») « Η μέρα της Πολυξένης»

Το παρελθόν της Ελλάδας περνάει σαν σε εικόνες ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ μέσα από τις σελίδες των διηγημάτων του Νικόλα Σεβαστάκη. Αντίσταση, Γενικές Απεργίες, Πορείες, Βαρκελώνη, Ιταλικό Φθινόπωρο, Εμφύλιος, Επταετία, παρακολούθηση κουμουνιστών από το καθεστώς, Κύπρος, Ρίμινι. Οι Έλληνες μετανάστες, οι εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις, το κλίμα απογοήτευσης της μεταπολίτευσης, οικονομική κρίση, αυτοκτονίες, κοινωνική απάθεια, σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, ουρές στο δημόσιο, στασιμότητα, εχθρότητα και υπόκωφη οργή.

Το δεύτερο βασικό θέμα που συνέχει τα διηγήματα είναι ο έρωτας. Ο έρωτας αλλά και η αισθησιακότητα του κορμιού  που σχεδόν πάντοτε δίνει λόγο ύπαρξης αλλά και ταλαιπωρεί την ψυχή των ηρώων με την απουσία του. Ο έρωτας που όσοι ήρωες τον βίωσαν τον κρύβουν σαν αμαρτία ή από το φθόνο των άλλων και όσοι δεν τον βίωσαν τον αναζητούν μέσα σε όνειρα και «αμαρτωλές» αναμνήσεις. Το όνειρο είναι η έξοδος από την πραγματικότητα και ο ύπνος αποτελεί νάρκη ώστε να μην νιώθεται το άλγος της ψυχής.

(«Το κορμί της Αμαλίας του, με τα λευκά και ρόδινα  περάσματα, σκιάσεις και μυστηριώδεις χώρους αναψυχής, στάθηκε γι’ αυτόν μεθυστικό και απέραντο…αυτή η μοναδική γυναικεία επιφάνεια είχε όλο το βάθος που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να φυλαχτεί από τα πολεμικά μέτωπα της υπόλοιπης πραγματικότητας») «Άντρας που πέφτει»

(«…αισθανόταν τη θαλάσσια αύρα επίμονο χάδι ανάμεσα στο ρούχο και στα στήθη…»)«Ο Αυτόχειρας της βροχής»

(«Ποιος θα ανεχόταν να ακούσει από τα χείλη μιας γυναίκας της ηλικίας της πως αυτό το δεύτερο σώμα έχει ρίγη και καύλες…») «Η μέρα της Πολυξένης»

(«Πριν ναρκωθεί στον ύπνο δίχως όνειρα, στον ύπνο της κουρασμένης ανθρωπότητας») «Η μέρα της Πολυξένης»

Ο Σεβαστάκης κάνει αναφορές σε συγγραφείς, ποιητές αλλά και φιλοσόφους με τους οποίους αφήνει έναν διάλογο ανοιχτό ή υπαινίσσεται μέσα από την γραφή του την παρουσία τους. Αναφέρεται στον Παπαδιαμάντη, τον Κάφκα, τον Σαραντάρη, τον Ντίκενς, τον Μπουτζάτι, τον Καβάφη, τον Αμπατζόγλου, τον Λειβαδίτη, τον Καρούζο, τον Έγκελς, τον Χέγκελ και υπαινίσσεται τον Καρυωτάκη, τον Σολωμό καθώς η μνήμη «επιμένει»:

(« Το σώμα του άρχισε να παίρνει ύψος και να απομακρύνεται από το λασπωμένο χόρτο» «Ο Αυτόχειρας της βροχής»

(«Την ίδια στιγμή…ο ουρανός ξεκίνησε να ανοίγει στο βάθος …Ποιο ήταν αυτό το περίγραμμα στο βάθος που ήταν σαν να το θαύμαζε για πρώτη φορά; Λίγο πριν τελειώσουν  όλα, η συνείδηση έψαχνε ακόμα απαντήσεις στο ευχάριστο, ψυχρό αεράκι από το πέλαγος») «Ο Αυτόχειρας της βροχής»

Στις «στροφές της γλώσσας» ο Σεβαστάκης μπλέκει επίσης μουσικές: την «Εκδρομή» του Νίκου Μαμαγκάκη, το «Μπολερό» του Ραβέλ, αλλά και πίνακες ζωγραφικής όπως του Μαλέα.

Όλοι οι ήρωες βρίσκονται σε ένα υπαρξιακό άγχος ή αδιέξοδο. Έχουν «ροπή προς την κατήφεια» όπως γράφει ο Σεβαστάκης για τον ήρωα του πρώτου διηγήματος «Άντρας που πέφτει» που έδωσε  και τον ομώνυμο τίτλο στη συλλογή.  Άνθρωποι που συναντάμε καθημερινά στο δρόμο, στο λεωφορείο, σε έναν περίπατο αλλά που δεν φανταζόμαστε πως ζουν το δικό τους δράμα με έναν πρωταγωνιστή. Η ζωή τους γυρίζει γύρω από τον μικρόκοσμό τους. Ο χρόνος τους περιορίζεται σε ένα παρελθόν που διαμελισμένο επιστρέφει, συνήθως εχθρικό, και ζητάει μερίδιο από το παρόν.

Το παρόν θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης με τους ήρωες να φέρουν τα σημάδια της υπαρξιακής κρίσης και το νωπό πάντοτε εμφυλιοπολεμικό παρελθόν μας. Ένα άλυτο και ασυμφιλίωτο παρελθόν να μπαίνει στις ζωές μας όπως το κύμα στις ρωγμές των βράχων και να διαβρώνει ζωές σιγά και αθόρυβα. Άνθρωποι παγιδευμένοι σε όνειρα με υλικά κλεμμένα από ταινίες. Άνθρωποι που ζουν τις ιστορίες τους χωρίς να μπορούν να τις γευτούν. Άνθρωποι που δεν τους ωριμάζουν οι δυσκολίες παρά τους κάνουν να  κουβαλούν μία πίκρα για μια αδικία. Κανένας ήρωας δεν φαίνεται να μπορεί να δώσει λύσεις. Όλοι βουλιαγμένοι ευλαβικά σε μια δυστυχία που κάποιες φορές φαίνεται ακατανόητη και κάποιες άλλες σχεδόν αστεία. Μονότονα εμμονικοί χαρακτήρες αυτοπαγιδεύονται στη θλίψη ή στη μοίρα.

Οι ήρωες του Σεβαστάκη «μετατρέπονται στο σύνολο των αναμνήσεών τους» ή σε «όντα χωρίς ιδιότητες» παραπέμποντας στον Μούζιλ . Όμως, οι ήρωες που διεκδικούν την ύπαρξή τους μέσα στα διηγήματα του Σεβαστάκη θα ήταν χαρούμενοι να γνωρίζουν πως η ζωή τους έχει νόημα και πως εάν θα μπορούσαν να κοιτάξουν με ενδιαφέρον την δική τους ζωή θα την έβλεπαν ως μία νουβέλα.

(«Και θα ήταν, όπως όλοι οι ζηλωτές της ανάγνωσης, πολύ ευχαριστημένος που η ζωή του πήρε επιτέλους την τροπή μιας νουβέλας») «Τέλος εποχής»

Το πρώτο διήγημα «Άντρας που πέφτει» αλλά και το τελευταίο διήγημα με τίτλο «Τα αγαθά κώποις κτώνται» δίνουν, θα έλεγα, έναν διδακτικό τόνο ακολουθώντας το “Dulce e utile” της Ποιητικής Τέχνης του Οράτιου. «Το βασικό είναι να σηκώνεσαι» καταλήγει το «Άντρας που πέφτει»  και στο «Τα αγαθά κώποις κτώνται» θριαμβεύουν οι «καθημερινές νίκες» καθιστώντας τη ζωή ένα σύνολο από μικρές και σημαντικές μάχες όπου μια μικρή εκδρομή ή ένας περίπατος με έναν φαινομενικά ασήμαντο στόχο μπορεί να δώσει νόημα και να φωτίσει όλες τις «κατήφειες» του βίου μας.

Ο Νικόλας Σεβαστάκης γεννήθηκε στο Καρλόβασι της Σάμου το 1964. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο και πολιτική θεωρία στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Lyon II της Γαλλίας. Η διδακτορική του διατριβή αναφέρεται στη χαϊντεγγεριανή κριτική της τεχνικής και της νεωτερικότητας. Ασχολήθηκε με την ποίηση, το δοκίμιο, την κριτική και περιστασιακά με τη μετάφραση. Από το 1999 διδάσκει πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία, αρχικά στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, και από το 2006 ως αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ. Μέσα από μια σειρά βιβλίων και άρθρων του, έχει ασχοληθεί με ζητήματα κριτικής της ιδεολογίας και της νεωτερικότητας. Ζει στη Θεσσαλονίκη.

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ (2015) Άντρας που πέφτει, Πόλις (2014) Γυναίκα με ποδήλατο, Πόλις (2012) Η τυραννία του αυτονόητου, Ενθέματα της Αυγής (2011) Δοκιμές και αναγνώσεις, Opportuna (2010) Οι χειμώνες της μνήμης, Πανοπτικόν (2008) Αυτό το πνεύμα που παραδίδει το πνεύμα, Ίνδικτος (2008) Φιλόξενος μηδενισμός, Βιβλιοπωλείον της Εστίας (2004) Κοινότοπη χώρα, Σαββάλας (2000) Η αλχημεία της ευτυχίας, Πόλις (1998) Προς τη ρομαντική κρίση, Έρασμος (1997) Η ψυχή και τα είδωλα, Κριτική (1993) Βέβηλες σκέψεις, Αλεξάνδρεια (1993) Λάφυρο αγαπημένων ημερών, Νεφέλη (1987) Οικείο φεγγάρι, Ηριδανός Συμμετοχή σε συλλογικά έργα (2014) Η λάμψη του χρήματος στη νεοελληνική λογοτεχνία, Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη (2014) Προς έναν νέο τύπο κοινωνικού ανθρώπου;, Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας (2013) Θεωρία, λογοτεχνία, Αριστερά, Ταξιδευτής (2013) Τέρρυ Ήγκλετον: Κείμενα για τη ζωή, την ποίηση, την πολιτική, Ταξιδευτής (2012) Λαϊκισμός, αντιλαϊκισμός και κρίση, Νεφέλη (2012) Το διαρκές 1917, ΚΨΜ (2009) Κείμενα για τη ζωή, την ποίηση, την πολιτική, Το Πέρασμα (2008) Θεωρία, αξίες και κριτική, Πόλις (2008) Θεωρία, λογοτεχνία, Αριστερά, Το Πέρασμα (2008) Όψεις λογοκρισίας στην Ελλάδα, Νεφέλη (2007) Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα 2005-06, Σαββάλας (2006) Ευρωπαϊκή διακυβέρνηση και Ευρωπαϊκή περιφέρεια, Σάκκουλας Αντ. Ν. (2006) Παράδοση και εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, Ταξιδευτής Μεταφράσεις (2005) Heidegger, Martin, 1889-1976, Επιστήμη και διαλογισμός, Έρασμος (1999) Ruby, Christian, Ο ενθουσιασμός, Scripta [μετάφραση, επιμέλεια σειράς] (1998) Dadoun, Roger, Η βία, Scripta [μετάφραση, επιμέλεια σειράς] Scholem, Gershom, Ο ιουδαϊκός μεσσιανισμός, Έρασμος Λοιποί τίτλοι (2000) Engel, Pascal, Η αλήθεια, Scripta [επιμέλεια σειράς] (2000) Canivez, Patrice, Ποια αγωγή για τον πολίτη;, Scripta [επιμέλεια σειράς] (1999) Misrahi, Robert, Η ευτυχία, Scripta [επιμέλεια σειράς] (1999) Dastur, Françoise, Ο θάνατος, Scripta [επιμέλεια σειράς] (1998) Badiou, Alain, Η ηθική, Scripta [επιμέλεια σειράς] (1998) Paquot, Thierry, Η ουτοπία ή το παγιδευμένο ιδεώδες, Scripta [επιμέλεια σειράς] (1998) Haar, Michel, Το έργο τέχνης, Scripta [επιμέλεια σειράς]

*Η Νότα Χρυσίνα είναι μεταφράστρια, πολιτισμολόγος