ELSE LASKER-SCHÜLER (1869-1945), επιλογή ποιημάτων

Πηγή:https://elenanoussia.wordpress.com/2015/01/10/else-lasker-schler-1869-1945-ή-ά/#more-146
Μετάφραση-επιλογή κειμένων-εισαγωγή, Έλενα Νούσια
(Διασκευή δημοσίευσης στο περιοδικό «Μανδραγόρας», τ. 28, 2002)

ELSE LASKER-SCHÜLER

Μετάφραση-επιλογή κειμένων-εισαγωγή, Έλενα Νούσια

(Διασκευή δημοσίευσης στο περιοδικό «Μανδραγόρας», τ. 28, 2002)

Εισαγωγικό σημείωμα

Η Γερμανοεβραία ποιήτρια Else Lasker-Schüler ήταν μια κορυφαία εκπρόσωπος του λογοτεχνικού μοντερνισμού και εξπρεσιονισμού. Στο λυρικό της έργο η μοντέρνα πόλη συναντιέται με εικόνες από ανατολίτικα παραμύθια και μοτίβα από την Παλαιά Διαθήκη. Ανήκε στη «Neue Gemeinschaft» των αδερφών Hart και συνδέθηκε με σημαντικότατους καλλιτέχνες της εποχής της, όπως οι Gottfried Benn, Theodor Däubler, Oskar Kokoschka, Karl Kraus, Franz Mark, Georg Trakl κ. ά.. Το 1933 απαγορεύτηκε η κυκλοφορία των έργων της. Την ίδια χρονιά μετανάστευσε στην Ελβετία, αργότερα διέμεινε κατά διαστήματα στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο και από το 1937 ως το θάνατό της έζησε πάμφτωχη στην Ιερουσαλήμ. Η Else Lasker-Schüler υπήρξε και ζωγράφος, όμως μετά το θάνατό της το ποιητικό της έργο επισκίασε το ζωγραφικό.

     Επαναστατικός και ιδιόρρυθμος υπήρξε και ο τρόπος της ζωής της, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, καθημερινής ζωής και ποίησης, σ’ ένα δικό της «βασίλειο», όπως συνήθιζε να το ονομάζει, που είχε δημιουργήσει για τον εαυτό της και τους φίλους της. Σχετικά με το «βασίλειο» αυτό, που θα μπορούσε να κατανοηθεί και ως υπόδειξη σχετικά με την κατεύθυνση στην οποία παραπέμπει η ποίησή της, η Else Lasker-Schüler γράφει: «Γεννήθηκα στη Θήβα (της Αιγύπτου), κι ας ήρθα στον κόσμο στο Elberfeld του Rheinland. Πήγα σχολείο μέχρι τα έντεκα, μετά έγινα Ροβινσώνας, έζησα πέντε χρόνια στην Ανατολή κι από τότε φυτοζωώ». Στο βασίλειο αυτό η ίδια η ποιήτρια, με τα εκκεντρικά χτενίσματα, φορέματα και κοσμήματα, αυτοαποκαλείται «πρίγκιπας Γιουσούφ», ενώ κάποιοι ρόλοι που αποδίδει σε φίλους είναι: Franz Marc=«Γαλάζιος καβαλάρης», Karl Kraus=«Δαλάι Λάμα ή καρδινάλιος», Franz Werfel=«Πρίγκιπας της Πράγας», Johannes Holzmann (εκδότης)=«Πρίγκιπας της Μόσχας ή Sena Hoy», Oskar Kokoschka=«Τροβαδούρος ή γίγαντας», Gottfried Benn=«Βάρβαρος ή στέπα», Georg Trakl=«Χρυσός ιππότης». Αντιστοίχως ο Franz Marc τής στέλνει μια κάρτα μ’ ένα ζωγραφισμένο άλογο, όπου της γράφει: «Αγαπημένη αδερφή, αν ο κόσμος σου σε κάνει να επαναστατείς, καβάλησε τούτο το άγριο άτι κι έλα…». Και η απάντηση της ποιήτριας: «Στο λέω, γαλάζιε καβαλάρη μου, είναι άγριο και πυκνόμαλλο αυτό το νεαρό μεγαλοπρεπές άτι. Το φίλησα στη μουσούδα. Τι πλούσια δώρα!».

Franz Marc

Κρίσεις σχετικά με το έργο
Gottfried Benn: «Υπήρξε η μεγαλύτερη λυρική ποιήτρια που είχε ποτέ η Γερμανία, η φαντασία της ανατολίτικη, η γλώσσα της όμως αβρά γερμανική, μια γλώσσα ώριμη και δημιουργική. Πάντοτε απαραπλάνητα ο εαυτός της, είχε τη δύναμη να εκφράζει σ’ αυτή τη γλώσσα τα παθιασμένα της αισθήματά χωρίς να παραβιάζει το μυστηριώδες».
Peter Hille: «Ο μαύρος κύκνος του Ισραήλ, μια Σαπφώ, που ο κόσμος της κομματιάστηκε».
Franz Kafka: «Τα ποιήματά της μου είναι ανυπόφορα, με κάνουν να νιώθω μόνο πλήξη για την κενότητά τους και απέχθεια για την καλλιτεχνική σπατάλη. Για τους ίδιους λόγους μού είναι φορτική και η πρόζα της, όπου  δουλεύει ο σπασμωδικός εγκέφαλος μιας εκκεντρικής κατοίκου των μεγαλουπόλεων. Μπορεί όμως να κάνω κι εντελώς λάθος, υπάρχουν πολλοί που την αγαπούν, ο Werfel, για παράδειγμα, τρέφει γι’ αυτήν μόνο απέραντο ενθουσιασμό…
Ναι, δεν είναι και καλά… για ποιον ακριβώς λόγο δε γνωρίζω, την φαντάζομαι πάντως σαν καμιά μπεκρού, που σέρνεται τις νύχτες στα καφέ.»
 Klaubund: «Η τέχνη της Lasker-Schüler παρουσιάζει μεγάλη συγγένεια μ’ εκείνη του φίλου της, του Γαλάζιου Καβαλάρη, Franz Marc. Όλες της οι σκέψεις είναι χρωματισμένες απ’ το παραμύθι και  σε πλησιάζουν κρυφά σαν πολύχρωμα ζώα. Κάποτε ξεμυτίζουν απ’ το δάσος και παν να σταθούν στο ξέφωτο σαν τρυφερά κόκκινα ζαρκάδια. Τρων ήσυχα και υψώνουν απορημένα τους λαιμούς τους, κάθε φορά που κάποιος προβάλλει απ’ το σύδεντρο. Ποτέ δεν το βάζουν στα πόδια. Είναι πέρα ως πέρα παραδομένα στη σωματικότητά τους. Η Else Lasker-Schüler έχει την καρδιά της κρεμασμένη με μια χρυσή αλυσίδα στο λαιμό της. Δεν ξέρει τι θα πει ντροπή • οι πάντες μπορούν να την δουν...».
Karl Kraus: «Η πιο ισχυρή και απροσπέλαστη λυρική μορφή της μοντέρνας Γερμανίας»/ «…Ο μοναδικός άντρας λυρικός του σήμερα».
Walter Mehring: «Αοιδός της γερμανικής Avantgarde».
Georg Trakl: Τιμητική αφιέρωση στην Else Lasker-Schüler του γνωστού ποιήματός του «Abendland».

Επιλογή έργων
Ποίηση: «Styx», 1902 (Στυγξ), «Hebräische Balladen», 1913 (Εβραϊκές μπαλάντες), «Meine Wunder», 1913 (Τα θαύματά μου), «Mein blaues Klavier»,  1943 (Το γαλάζιο πιάνο μου). Θεατρικά: «Arthur Aronymus und seine Väter», 1932 (Ο Arthur Aronymus και οι πρόγονοί του), «Ich und Ich», 1941, εκδ. 1979 (Εγώ κι εγώ). Πεζά: «Die Nächte Tino von Bagdads», 1907 (Οι νύχτες του Τίνο από τη Βαγδάτη), «Mein Herz», 1912 (Η καρδιά μου), «Der Prinz von Theben», 1914 (Ο πρίγκιπας της Θήβας),  «Das Hebräerland», 1937 (Η γη των Εβραίων).

Επιλογή ποιημάτων από τη συλλογή
«Τα θαύματά μου»

Τώρα κοιμάται η ψυχή μου −

Η θύελλα  τσάκισε τους κορμούς της,
Ω, η ψυχή μου ήταν ένα δάσος.

Να κλαίω μ’ άκουσες;
Γιατί τα μάτια σου είναι  ορθάνοιχτα απ’ το φόβο.
Άστρα πασπαλίζουν νύχτα
Στο χυμένο αίμα μου.

Τώρα κοιμάται η ψυχή μου
Διστάζοντας στις μύτες των ποδιών.

Ω, η ψυχή μου ήταν ένα δάσος•
Φοινικιές έριχναν ίσκιους,
Απ’ τα κλαδιά κρεμόταν η αγάπη.
Παρηγόρησε την ψυχή μου στον ύπνο.

Όνειρο

Ο ύπνος μ’ απήγαγε στους κήπους σου,
Στ’ όνειρο σου − η νύχτα συνεφόμαυρα φορούσε −
Σαν ζοφερές υδρόγειοι κοίταζαν οι κύκλοι των ματιών σου,
Και τα βλέμματά σου ήταν σκληρότητες.

Κι ανάμεσά μας απλωνόταν ένα πλατύ, άκαμπτο,
Άτονο επίπεδο…
Κι η νοσταλγία μου, παραδομένη,
Φιλάει το στόμα σου, των χειλιών σου τις χλομές γραμμές.

Άφιξη

Έφτασα στο στόχο της καρδιάς μου.
Μακρύτερα δεν οδηγεί καμιά αχτίδα.
Πίσω μου αφήνω τον κόσμο,
Αναπετούν τ’ άστρα: Χρυσά πουλιά.

Εγείρει  ο φεγγαρόπυργος το σκότος −
… Ω, πώς με τραγουδάει ανάλαφρα κάποιος γλυκός σκοπός…
Όμως οι ώμοι μου υψώνονται, αλαζόνες θόλοι.

Πού τάχα ο θάνατος θ’ αφήσει την καρδιά μου;

Πάντα εκμυστηρευόμαστε ο ένας στον άλλο καρδιά απ’ την
                                                                                        καρδιά μας.
Νύχτα παλλόμενη
Τα κατώφλια μας κρατάει ενωμένα.

Πού τάχα ο θάνατος θ’ αφήσει την καρδιά μου;
Σε κάποια κρήνη, που ξένη κελαρύζει −

Σε κάποιον κήπο, που πέτρινος στέκει −
Θα την γκρεμίσει σ’ ένα ορμητικό ποτάμι.

Τρέμω τη νύχτα
Που δε φοράει ούτ’  έν’ αστέρι.

Γιατί αμέτρητα αστέρια της καρδιάς μου
Επιχρυσώνουν την επιφάνεια του αίματός σου.

Αγάπη πολλαπλή άνθισε απ’ την αγάπη μας.
Πού τάχα ο θάνατος θ’ αφήσει την καρδιά μου;

Το επιθανάτιο τραγούδι μου

Η νύχτα είναι απαλή από την ηπιότητα των ρόδων`
Έλα, δώσε μου τα δυο σου χέρια.
Η καρδιά μου χτυπάει αργά
Και μέσ’ από το αίμα μου
Η τελευταία μεταναστεύει νύχτα και φεύγει
Και πλησιάζει, πλατιά κι αιώνια σαν μια θάλασσα.

Κι αν τόσο μ’ έχεις αγαπήσει
Τον πιο μεγάλο αλαλαγμό πάρε της μέρας σου,
Δώσε μου το χρυσάφι, που κανένα σύννεφο δε το θολώνει.

Ξεχειλίζουν αρμονίες απ’ τα μάκρη  του νυχτερινού τοπίου −
Μετοικώ
Και ζωή θα είμαι
Και στη ζωή πάνω, ζωή εγώ, θα σφίγγομαι,
Όταν από ψηλά αστέρια παραδείσια
Τους πρώτους τους ανθρώπους θα λικνίζουν.

Τέλος του κόσμου

Είναι ένα κλάμα μες στον κόσμο,
Σαν να ‘χει πεθάνει ο καλός θεός,
Κι ο μολυβένιος ίσκιος, που πέφτει,
Σαν τάφος βαραίνει.

Έλα, ας κρυφτούμε πιο σιμά…
Η ζωή κείτεται σ’ όλες τις καρδιές
Σαν σε φέρετρα.

Εσύ! Ας φιληθούμε βαθιά −
Τον κόσμο κρούει μια νοσταλγία,
Που απ’ αυτήν θα πεθάνουμε.

Το ερωτικό μου τραγούδι

Σαν μυστική κρήνη
Μουρμουρίζει το αίμα μου,
Πάντα για σένα, πάντα για μένα..

Κάτω από ένα κλυδωνιζόμενο φεγγάρι
Χορεύουν ψάχνοντας τα γυμνά όνειρά μου,
Παιδιά υπνοβατώντας,
Ανάλαφρα πάνω από θάμνους σκυθρωπούς.

Ω, τα χείλια σου είναι ηλιόλουστα…
Οι μεθυστικές αυτές ευωδιές των χειλιών σου…
Κι από γαλάζιους θυσάνους  ασημοκυκλωμένος
Χαμογελάς εσύ…εσύ, εσύ.

Πάντοτε ο φλοίσβος έρποντας
Στο δέρμα μου
Πέρ’ απ’ τους ώμους μου −
Αφουγκράζομαι…

Σαν μυστική κρήνη
Μουρμουρίζει το αίμα μου.

Ο τελευταίος

Ακουμπώ στο κλειστό βλέφαρο της νύχτας
Και αφουγκράζομαι την ησυχία.

Όλα τ’ αστέρια με ονειρεύονται,
Κι οι αχτίδες τους γίνονται πιο χρυσές,
Κι η μακρινότητά μου πιο αδιαπέραστη.

Πώς με κυκλώνει το φεγγάρι,
Πάντα τυφλούς ιριδισμούς ψιθυρίζοντας,
Περιστρεφόμενος δερβίσης στο χορό του.

Λευκοκίτρινα νέο κρεμόταν το φως του
Αφρανάλαφρο πάνω απ’ τη νύχτα,
Κι απόκρημνη πάνω απ’ τα σύννεφα των βρυχηθμών του
                                                                            η χιονοστιβάδα
Πάντα το γκρίζο κατηφορίζοντας,
Μ’ άγγιξε ο χρυσός του στο πλευρό.

Η θάλασσα της πατρίδας μου αφουγκράζεται γαλήνια
                                                                     στην αγκαλιά μου,
Φωτεινός ύπνος − σκοτεινό ξύπνημα…
Στη χούφτα μου βαραίνει θαμμένος ο λαός μου,
Και δειλά καταιγίδες με διασχίζουν.

Ακουμπώ στο κλειστό βλέφαρο της νύχτας
Και αφουγκράζομαι την ησυχία.

Από μακριά

Η καρδιά σου όπως η νύχτα τόσο φωτεινή,
Μπορώ και την βλέπω
− Με συλλογίζεσαι − όλα τ’ αστέρια σταματάν.

Και σαν το φεγγάρι από χρυσάφι το κορμί σου
Τόσο γοργά φθίνοντας
Λάμπει μακριά.

Πανσέληνος

Στην πόλη μου, τη Θήβα

Ανάλαφρα κολυμπάει το φεγγάρι στο αίμα μου…
Αποκοιμισμένοι τόνοι τα μάτια είναι της μέρας
Προς τη μεταμόρφωση − απ’ τον κλυδωνισμό −

Δεν μπορώ τα χείλη σου να βρω…
Πού είσαι μακρινή πόλη
Με τις ευλογητικές ευωδιές;

Πάντα χαμηλώνουν τα βλέφαρά μου
Πάνω απ’ τον κόσμο − όλα κοιμούνται.

Το σιωπηλό μου τραγούδιΣτην αγαπημένη μου ζωγράφο Alice Trühner

Η καρδιά μου είναι μια θλιμμένη εποχή,
Που χτυπάει άτονα.

Η μητέρα μου είχε χρυσά φτερά,
Που δεν έβρισκαν κόσμο.

Αφουγκραστείτε, με ψάχνει η μητέρα μου,
Φωτεινά είναι τα δάχτυλά της και τα πόδια της περιπλανώμενα
                                                                                                       όνειρα..

Και γλυκοί καιροί με γαλάζιες οδύνες
Θερμαίνουν τον ύπνο μου

Πάντα τις νύχτες,
Που οι μέρες τους φοράν το στέμμα της μητέρας μου.

Και πίνω απ’ το φεγγάρι σιωπηλό κρασί,
Όταν μοναχική έρχεται η νύχτα.

Τα τραγούδια μου φορούσαν το γαλάζιο του καλοκαιριού
Κι επέστρεψαν στο σπίτι σκυθρωπά.

− Περιγελάσατε τα χείλη μου
και μιλάτε μαζί τους. −

Όμως εγώ άπλωσα προς τα χέρια σας,
Επειδή η αγάπη μου είναι παιδί κι ήθελε να παίξει.

Και διαμορφώθηκα σε συμφωνία μ’ εσάς,
Επειδή νοσταλγούσα τον άνθρωπο.

Φτώχυνα
Εξαιτίας της επαιτούσας αγαθοεργίας σας.

Κι η θάλασσα θα το θρηνήσει αυτό,
Θεέ.

Είμαι το ιερογλυφικό,
Που βρίσκεται μες στη δημιουργία,

Και το μάτι μου
Είναι η κορφή του χρόνου•

Το φέγγος του φιλάει του θεού τις παρυφές.

Ω, ο οδυνηρός μου πόθος

Τ’ όνειρό μου είναι ένα χλωρό άγριο λιβάδι
Και λαχταράει μες στην ξηρασία.
Πώς φλέγονται τα φορέματα της μέρας…
Όλοι οι τόποι ορθώνονται.

Να σε σαγηνέψω με το τραγούδι του κορυδαλλού
Ή σαν πουλί των αγρών να σε φωνάξω;
Τούου! Τούου!

Πώς τ’ ασημένια στάχυα
Γύρω απ’ τα πόδια μου κοχλάζουν −
Ω, ο οδυνηρός μου πόθος
Κλαίει σαν παιδί.

Ένα παλιό χαλί από το Θιβέτ

Η ψυχή σου, που τη δική μου αγαπάει,
Είναι μαζί της υφασμένη μες στο παλιό χαλί απ’ το Θιβέτ.

Νήμα στο νήμα, ερωτευμένα χρώματα,
Άστρα, που ερωτοτρόπησαν στα μήκη τ’ ουρανού.

Τα πόδια μας αναπαύονται πάνω στο πολύτιμο αντικείμενο,
Χιλιάδες χιλιάδων θηλιές μακριά.

Γλυκέ γιε των Λάμα  σε θρόνο από μόσχους,
Πόσον καιρό το στόμα σου φιλάει το δικό μου,
Πόσες μάγουλο με μάγουλο με χρώματα υφασμένες εποχές;

Το οδοιπορικό μου τραγούδι

Δώδεκα πρωινά φέγγη μακριά
Σβήνει το πνεύμα του μεσονυκτίου,
Και τα χείλη μου έχουν επινοήσει
Σε υπερήφανη γραμμή με την αιωνιότητα.

Προς την πύλη κατηφορίζει το παρωχημένο,
Ενώ η ψυχή μου διαθλάται στη λάμψη της λύτρωσης,
Το χιλιόθερμο, λευκό της φως
Μού φέγγει το δρόμο προς το άχυτο.

Και ψηλώνω πάνω απ’ όλες τις αναμνήσεις-
Τόσο μακρινή μουσική − και μεταξύ αγώνα και ειρήνης
Υψώνονται τα βλέμματά μου πυραμίδες,
Και είναι οι στόχοι πίσω απ’ ολόκληρο το χρόνο.

Σιγαλά ειπωμένο

Πήρες όλα τ’ αστέρια
Πάνω απ’ την καρδιά μου.

Οι σκέψεις μου ρυτιδώνονται,
Πρέπει να  χορέψω.

Πάντα πράττεις ό,τι να κοιτώ ψηλά με κάνει,
Τη ζωή μου ό,τι κουράζει.

Δεν μπορώ άλλο πια το βράδυ
Πάνω απ’ τους θάμνους να βαστάζω.

Στων λιμνών τον καθρέφτη
Την εικόνα μου άλλο πια δε βρίσκω.

Απ’ τον αρχάγγελο έχεις
κλεμμένα τα μετέωρα μάτια`

Όμως εγώ το απόσταγμα γεύομαι
Του γαλάζιου τους.

Η καρδιά μου βουλιάζει αργά
Άγνωστο πού −

Ίσως στην παλάμη σου.
Από παντού αδράχνει τους ιστούς μου.

Το γαλάζιο μου πιάνο

(Ποίημα από τη σειρά “Το γαλάζιο μου πιάνο”)

Έχω στο σπίτι μου ένα γαλάζιο πιάνο
Κι ας μη γνωρίζω ούτε μια νότα.

Στέκεται στο σκοτάδι της πόρτας του κελαριού
Από τότε που έγινε βάναυσος ο κόσμος.

Έπαιζαν αστέρινα χέρια τέσσερα
− Η γυναίκα του φεγγαριού τραγουδούσε στη βάρκα −
Τώρα χορεύουν τα ποντίκια μέσα σε κλαγγές.

Σπασμένα είναι τα πλήκτρα…
Θρηνώ τη γαλάζια νεκρή.

Αχ, καλοί μου άγγελοι, ανοίξτε μου
− Έχω φάει πικρό ψωμί −
Εν ζωή ακόμα στ’ ουρανού τη θύρα
Και παρά την απαγόρευση.

Βαμβακάρης Mάρκος

Πηγή Tράβηξε η καρδιά μου να γράψω την ιστορία μου. Θέλω να την ιδώ γραμμένη και να τη διαβάσω απ’ την αρχή ώς το τέλος σα να ήταν κάποιου άλλου. Πιστεύω πως έτσι θα ξεθυμάνει το φούσκωμα της καρδιάς που μου σταλάξανε τόσα πολλά και διάφορα, τέτοια που ο καθένας δεν θα ήθελε να τα ’χει στη δική του την ιστορία. Έχω σκοπό να δημοσιέψω κιόλας την ιστορία μου.       H χριστιανή που μου κάνει το γραμματικό λέει πως οι πρώτοι χριστιανοί ξεμολογιόντουσαν δυνατά, μπρος σε όλο τον κόσμο, κι όλος ο λαός τούς συγχωρούσε και ξαλάφρωναν για καλά. Όμως τώρα ο κόσμος είναι χαλασμένος και ξέρω πως σήμερα θα βρεθούνε πολλοί που θα σκεφτούνε πως έπρεπε να ντραπώ να ομολογήσω πολλά πράγματα. Eγώ θα πάρω το θάρρος τούς τέτοιους να μην τους λογαριάσω. O άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να μπορεί νά ’ρθει και στη θέση του άλλου, του ομοίου του. Γιατί απ’ όσα θα σας πω και τα παθήματα και τα φταιξίματα ίδια είναι. Kαι τα φταιξίματα είναι κι αυτά παθήματα.      Δεν εγεννήθηκα κακός ούτε σκέφτηκα ποτές μου να φχαριστηθώ άμα λυπηθεί ο άλλος. Δεν εγεννήθηκα κακός, ούτε για να ζήσω τη ζωή μου όπως την έζησα. Kαι γι’ αυτό παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματά μου στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που εγώ πρώτος τού τραγούδησα τις χαρές και τις λύπες του, τα πλούτη και τη φτώχεια του, την ορφάνια του και την ξενιτιά του.      Aυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου και πιστεύω ότι όλοι αυτοί για τους οποίους έχω γράψει και γράφω μα και θα γράφω εκατοντάδες τραγούδια, θα με συγχωρέσουν, μια και αυτός είναι ο σκοπός της περιγραφής και εξιστορήσεως της ζωής μου, δηλαδή η συγγνώμη και η συγχώρεση. Γι’ αυτό όσοι θα διαβάσετε την ιστορία μου, φίλοι ή ξένοι, γνωστοί ή άγνωστοι, και μάλιστα οι γνωστοί μου, να ’ρθείτε και να μου σφίξτε το χέρι και να μου πείτε ένα ανοιχτόκαρδο γεια σου. Nα μου πείτε πως όλα περάσανε, ότι όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Nα μου πείτε πως αν ζούσατε την ίδια ζωή με μένα, τα ίδια θα παθαίνατε και τα ίδια θα κάνατε.      Tώρα όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν, και την παλιά μου ζωή τη θυμάμαι σαν ένα κακό όνειρο που όταν θα το ιδείς τινάζεσαι από το κρεβάτι σου. Έτσι περίπου τινάζομαι όταν αναπολώ την περασμένη μου ζωή και θυμηθώ τις κακές στιγμές της. Tώρα πια η ζωή μου είναι στρωμένη. Zω ήσυχος, οικογενειάρχης, με καλή και αγαπημένη γυναίκα και τα τρία μου αγόρια. O θεός να μας τα χαρίζει. Tα παιδιά μου τα λατρεύω κυριολεκτικά και τα σπουδάζω και τα τρία για να ζήσουν μεθαύριο άνθρωποι ηθικοί και χρήσιμοι στην κοινωνία, για να τα βλέπω και να τα καμαρώνω και να χαίρομαι.      Θέλω να είμαι περήφανος για τα παιδιά μου, έστω και αν εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου περήφανους για μένα. Aφού λοιπόν δεν μπόρεσα να κάνω τους γονείς μου να υπερηφανεύονται για μένα, ας κάνω το καθήκον μου σαν πατέρας.

(από το βιβλίο: Mάρκος Bαμβακάρης, Aυτοβιογραφία, Eκδόσεις Παπαζήση, 1978)  Μάρκος Βαμβακάρης «Όλος ο κόσμος της Σύρου μ' αγαπούσε πολύ, διότι κι εγώ ήμουν Συριανός και το είχαν καμάρι οι Συριανοί. Κάθε καλοκαιράκι με περίμεναν να πάω στη Σύρα να παίξω και να γλεντήσει όλη η Σύρα μαζί μου. Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφ' ότου έφυγα από το νησί. Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ' ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες. Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν... Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα: Μία φούντωση, μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά Λες και μάγια μου 'χεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκιά... Ούτε και ξέρω πώς την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι ' αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή.»

"Πικασό" Εγγονόπουλος Nίκος

Πηγή: http://www.snhell.gr/lections/writer.asp?id=7 διαβάζει: Εγγονόπουλος Nίκος, Aνέκδοτη ηχογράφηση, Woodberry Poetry Room, 1950   εις Παύλον Πικασσό ο ταυρομάχος τώρα πλέον ζει στην Ελασσόνα εις τη λιθόστρωτη πλατεία κάτω απ’ τα πλατάνια κι ο καφφετζής αέναα πηγαινοέρχεται κι ανανεώνει τον καφφέ στο φλυτζάνι και τον καπνό στον αργελέ του ταυρομάχου ώς ότου να περάσουνε νοσταλγικά της μέρας οι ώρες και συναχτούν πουλιών μυριάδες μέσ’ στις πυκνές τις φυλλωσιές των πλατανιώνε όπου σημαίνει πως ο ήλιος δύει τότε οι συνωμότες ένας ένας γλυστράνε στο σοκάκι σιωπηλά ως πέφτει η νύχτα και βοηθά τους απαρατήρητοι να συναχτούν κι αυτοί σαν τα πουλιά εκεί που θέλουν και δακρυά βαρειά κυλούν από τα δόλια τους τα μάτια και η μητέρα όπου ζητεί ν’ αναχαιτίση τους φασίστες μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο κει που σιγομιλούν οι συνωμότες και κρέμονται απ’ το ταβάνι πιπεριές για να στεγνώνουν με τα ροζιάρικα τα χέρια που τα κοσμούν ροδάρια βγάζει της λάμπας το γυαλί και την ανάφτει και τα ροζιάρικα πάλιτα χέρια που τα λερώσαν τα πετρέλαια ήσυχα ήσυχα τα σφουγγίζει στην ποδιά της και καθώς είπαμε ότι ποθεί ν’ αναχαιτίση τους φονιάδες παίρν’ η γριά τη λάμπα απ’ το τραπέζι κι ανοίγει το παράθυρο με βιάση κι όξω τεντώνει ―μέσ’ στη νύχτα― τη χερούκλα που κρατά τη λάμπα γριά μάνα! της φωνάζουν πού την πας τη λάμπα; όμως μέσ’ στα χωράφια της Αβίλας δες σαλέψαν ύποπτες σκιές μ’ αυτόματα στην αμασκάλη κι ως από μακρυά εφάνταζε σαν άστρο το φως που είχε βγαλθή στο παραθύρι άρχισαν λίγο λίγο ν’ αντηχούν κιθάρες κι οι γύφτισσες επιάσαν να χορεύουν με τις ωραίες λαγόνες και τα πολύχρωμα ανεμιζούμενα πλατειά φουστάνια ενώ απ’ τα θερμά βαμμένα στόματά τους ίδια κραυγές πόνου εξέφευγαν του τραγουδιού τα λόγια: «θα σου πω τη μοναξιά μου με το Soleares» κι οι majos λυσσάγαν πάνω στις κιθάρες και τα φασιστικά καθάρματα πολυβολούσανε τα πλήθη κι αυτές με τα μεταξωτά γοβάκια τους ―με τα ψηλά τακούνια― χάμω ―πάνω στο καρντερίμι― τσαλαπατούσαν την καρδιά μου τότες εγίνηκε «που να σου φύγη το καφάσι» σαν ένας ταύρος κοκκινότριχος πετάχτηκε στη μέση φλόγες καθώς του βγαίνανε απ’ τα ρουθούνια κι οι μπαντερίλλιες τού βελόνιαζαν οδυνηρά το σβέρκο και την πλάτη κι άρχισε δω και κει να κουτουλάη να ξεκοιλιάζη να λιανίζη σάρκες με τα κέρατά του ψηλά στον αέρα να τινάζη όσους χτυπούσε και να σωριάζωνται βουνό κουφάρια ένα γύρο αλόγων άνθρωπων μέσ’ σε ποτάμια αίμα (το σβέρκο και τη ράχη του οδυνηρά ΚΟΣΜΟΥΣΑΝ μπαντερίλλιες) κι οι κόρες με τους ωραίους μαστούς ανάσκελα εξαπλωθήκαν χάμω και μέσ’ στα ωραία μάτια τους δύανε κι ανατέλλαν ήλιοι Πηγή:http://www.oanagnostis.gr/nikos-engonopoulos-an-me-vriskane-tha-me-pirovolousan/ Νίκος Εγγονόπουλος : «Αν με βρίσκανε θα με πυροβολούσαν»

Αποσπάσματα από μια μεγάλη σε έκταση ανέκδοτη συνέντευξη, μια κατάθεση ψυχής για καταστάσεις και πρόσωπα που πονέσανε τον ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο. Για τον Μπρετόν που του έκλεβε πίνακες, για τη σχέση του με τον Εμπειρίκο, για τους άλλους ποιητές που κυνηγάγανε το Νόμπελ, τον κομμουνισμό, την ορθοδοξία, την ομοφυλοφιλία κ.ά.  Ο Νίκος Σύριγγας πήρε τηλεφωνικά τη συνέντευξη αυτή από τον Νίκο Εγγονόπουλου τον Αύγουστο του 1979, την οποία και απομαγνητοφώνησε κατά λέξη.  Μετά τον θάνατό του, ο  αδελφός του,  Δημήτρης Σύριγγας, εμπιστεύτηκε τη συνέντευξη στον ποιητή Τίτο Πατρίκιο για να δημοσιευτεί όπου είναι δυνατόν, ο οποίος και μου την παρέδωσε. Τώρα θα δημοσιευτεί  για πρώτη φορά στο ετήσιο έντυπο «Ανθολόγιο» του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ο Αναγνώστης», το οποίο θα κυκλοφορήσει μέσα στο Νοέμβριο από τις εκδόσεις Gutenberg. Το κείμενο είναι χωρίς αλλαγές, απλώς το μετέγραψα μένοντας πιστός στον ιδιότυπο προφορικό λόγο και τις ατέλειες μιας τηλεφωνικής συνομιλίας, όπως τον διέσωσε ο Ν.Σ.  (Τα αποσπάσματα δημοσιεύονται πρώτη φορά στη νέα εφημερίδα ΕΠΕΝΔΥΣΗ, Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014)

Επιμέλεια: Γιάννης Ν. Μπασκόζος

Ποια ήταν η υποδοχή του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα στη διάρκεια του μεσοπολέμου;

Ήταν φοβερή η υποδοχή του υπερρεαλισμού που του επιφυλάχθηκε. Άλλοι έκαναν πως καταλάβαιναν, άλλοι όχι, αλλά στο βάθος ήταν πολύ εχθρικοί. Ο Εμπειρίκος, όπως παρατηρεί και ο Αργυρίου, είχε μια κοινωνική κάλυψη, εξ αιτίας της περιουσίας του, ενώ εγώ αντιθέτως δεν είχα. Κι ενώ δεν του φέρθηκαν τόσο άγρια, σε μένα που δεν είχα καμία κάλυψη μου επιτέθηκαν. Ήταν βέβαια μια φοβερή επίθεση. Ένας αγαθός άνθρωπος, ο οποίος δεν καταλάβαινε τίποτα, ο Μάρκος Αυγέρης, μου επιτέθηκε αγρίως. Δεν με βρίσκανε, αν με βρίσκανε θα με πυροβολούσαν. Με τα χρόνια βέβαια είχαν καταρρεύσει εκ των έσωθεν.

Ήταν  ο Εμπειρίκος ένας χριστιανομάχος αλλά αισθησιακά ένθεος;

Ο Εμπειρίκος είναι ένας πραγματικός ποιητής.  Δεν μπορείτε να φανταστείτε μέσα σ’ αυτό το σκυλολόι με τον Μυριβήλη και τον Σεφεριάδη και τους άλλους , με τα μίση τους, με τη διάθεσή τους να επιβληθούν, να πάρουν τα Νόμπελ, να πάρουν τα βραβεία, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι αγνός άνθρωπος ήταν. Ήταν μια ψυχή φωτεινή, η οποία ήθελε να καταλάβει, να ’λθει σε επαφή με τους άλλους.

Μα φυσικά ήταν αισθησιακά ένθεος. Αλλοίμονο. Αφού αγαπάει πολύ τις γυναίκες, και τις οποίες αγαπώ κι εγώ πάρα πολύ. Δεν είναι αυτό ένα δείγμα της αγάπης του θεού; Είναι όμως κι ένα δείγμα της ιδιομορφίας του ελληνικού υπερρεαλισμού σε σύγκριση με τους γάλλους που κατά βάση οι πιο πολλοί ήταν άθεοι ουμανιστές; Πάρτε τον κύριο Μπένζαμιν Περέ , τον αείμνηστο, ασχολείτο με σαρδέλες, με φαγητά ή με τον Ντεσνό, τον επιπολαιότατο. (……)  Έλληνες είμαστε τέλος πάντων θαρρώ, δεν θα κάναμε υπερρεαλισμό όπως ο Περέ. Θα σας παρακαλέσω να μου φερθείτε δίκαια. Αυτά όλα με τα οποία ασχολούμαστε θέλουν έτσι μια επιμέλεια, η οποία μας βοηθά και καλλίτερα να καταλάβουμε τα πράγματα και να βελτιωθούμε κι εμείς. Αυτά τα οποία συμβαίνουν γύρω μας, αυτά τα βιαστικά, οι βιαστικές προσχωρήσεις στο ένα ή το άλλο κίνημα, πρέπει να τ’ αποφεύγετε. Γι αυτό και τον Εμπειρίκο πρέπει να  τον παρακολουθήσει κανείς. Είμαστε εύκολοι, και ο Εμπειρίκος κι εγώ, είμαστε εύκολα διακωμωδούμενοι. Αλλά όχι, για προσέξτε καλά. Στο βάθος υπάρχει μια ανθρώπινη ψυχή. Ανιμούλα, όπως έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος. Μια ψυχούλα είμαστε. Μια ημέρα, κάποτε, μου έλεγε ο Φιλήντας, ο μεγάλος γλωσσολόγος Φιλήντας, διάφορες ρωμέικες , μικρασιάτικες απαιτήσεις του: «πρέπει να κάνουμε εκείνο, πρέπει, έλληνες είμαστε, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε τα’  άλλο…» και του λέω: «Μα γιατί τόσες υποχρεώσεις;» και με κοίταζε, κατάπληκτος. «Γιατί είμαστε ωραίες ψυχούλες παιδί μου!». Καταλάβατε; Ο Εμπειρίκος ήταν μια ωραία ψυχούλα. Ένας ποιητής πρέπει να είναι μια ωραία ψυχούλα. Εγώ, τι να σας πω; Πιστεύω , χωρίς να είμαι υπερβολικά εγωπαθής, ότι κι εγώ είμαι μια ωραία ψυχούλα, και θα σας ευχηθώ και σεις να γίνεται μια ωραία ψυχούλα.

Σε παλιότερη συζήτηση μας μου είχατε πει ότι θαυμάζετε τους ομοφυλόφιλους. Φυσικά είναι περιττό να σας πω τις γνωστές απόψεις στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας των γνωστών υπερρεαλιστών αλλά και σε άλλα παρεμφερή ζητήματα.

Όχι, όχι. Να σας πω. Θέλω να ξεκαθαρίζουμε. Δεν θαυμάζω ιδιαίτερα τους ομοφυλόφιλους, είμαι λάτρης των γυναικών. Μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι γυναίκες, τρελαίνομαι. Αλλά δεν τους έχω κανένα μίσος, δεν τους περιφρονώ. Σημειώσατε δε , ότι το ίδιο και οι περισσότεροι υπερρεαλιστές. Έφτασαν δε στο σημείο , όπως ο Μπρετόν, που ανάγκασε ένα ή δύο ομοφυλόφιλους να αυτοκτονήσουν.

Για τον κομμουνισμό, την ορθοδοξία, τον ελληνισμό.

Να σας πω, όσο κι υπερρεαλιστής να είμαι, είμαι Έλλην. Και φυσικά δεν μπορώ να αρνηθώ τη γλώσσα μου , ούτε τις συνήθειες μου, ούτε τον τρόπο του σκέπτεσθαι που έχω, τον τόπο που ανήκω. Δεν παραδέχομαι τις εμπορικές κι άλλες οικονομικές βάσεις που κάνουν τις πατρίδες. Παραδέχομαι τις άλλες πατρίδες, τις πατρίδες της καρδιάς, της σκέψης, της διανόησης. Δεν διδάχτηκα μόνο απ’ τους βυζαντινούς. Αυτή η ορθή αντίληψη του ελληνισμού για κάθε το ανθρώπινο με κράτησε στη ζωή (…). Ο χριστιανισμός κράτησε 20 αιώνες. Ο κομμουνισμός δεν κράτησε πάνω από 10 χρόνια. Αν είναι ειλικρινείς όλοι αυτοί οι άνθρωποι- δεν μιλώ βέβαια για τον Marcuse – αν τους ρωτήσετε δεν πιστεύουν σ’ αυτά τα πράγματα. Υπάρχει ένας κομμουνιστής και να το βάλει το χέρι στην καρδιά να πιστεύει ακόμα στα κηρύγματα αυτά; Όλα αυτά που πέρασαν βαραίνουν στη ζωή μας, ξέρετε. Αυτά που συνέβησαν πριν από αιώνες για μας. Και ενώ για μας τους έλληνες είναι πολύ πιο βαριά η ζωή παρότι στους άλλους εκεί πέρα, της Ευρώπης, πρέπει να πούμε ότι ο κομμουνισμός φανερώθηκε, πριν μάλιστα, σαν μια σωτηρία. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν γοητεύτηκε. Κι εμένα με γοήτεψε πολύ ο κομμουνισμός. Ο Λένιν μου φάνηκε σαν μία φωτεινή μορφή, την οποία και εξακολουθώ να την θεωρώ και σήμερα , αλλά ένας αποτυχών. …..

Για τον Μπρετόν και τον Ντε Κίρικο

Θα διαβάσετε μέσα στο «“Ο Σουρρεαλισμός στην υπηρεσία της Επανάστασης”(Σ.Σ περιοδικό που εκδόθηκε το 1929), ένα γράμμα που είχε γράψει ο Ντε Κίρικο  στον Μπρετόν μετά το 1920, αξιοδάκρυτο. Ήθελε να τον πείσει , αυτόν τον πεισματάρη, αναλόγως  μ’ αυτόν, ότι δεν είναι καλός ο υπερρεαλισμός κι αρκεί η επιστροφή στην κλασικότητα.  Επίσης, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό, αλλά κάτι θα τρέχει και με τον Ντε Κίρικο , γιατί και τον Μπρετόν ήξερα και τον αείμνηστο Ελυάρ  ήξερα αρκετά, που ήταν άλλωστε και φίλος μου, ήταν αρκετά .. έτσι… πώς να το πω, πρόθυμοι να σας αφαιρέσουν και κανένα πίνακα. Ο Ελυάρ  μου είχε αφαιρέσει πολλούς πίνακες, με την κουβέντα, αλλά μετά ξέρετε δεν τους εσύμφαιρε. Αυτό που είχε κάνει και ο Κριστιάν Ζερβός  κι ο Τεριάντ ακόμη. Θέλησαν να λανσάρουν τον Θεόφιλο στο Παρίσι, αλλά εκεί που το έκαναν σταμάτησαν, γιατί έβλαπταν το στοκ τους, Πικάσο και Ματίς. Σκέφτηκαν ότι τους έκαναν ζημιά. Μάλιστα υπάρχει μία μικρή πληροφορία που μου την έδωσε  ο ίδιος ο Ντε Κίρικο, ότι όταν εξαναγκάστηκε το 1915 να εγκαταλείψει το Παρίσι, για να πάει στην Ιταλία να καταταχτεί υπό τα όπλα, αυτά τα φημισμένα πάντοτε όπλα της Ιταλίας, όλοι του οι πίνακες που άφησε εκεί που έμενε χάθηκαν. Δεν τους ξαναβρήκε. Ίσως τους πήρε η γυναίκα για τα ενοίκια, ή πιθανόν να τους πήρε και ο Μπρετόν. Ο Μπρετόν δε, είχε ένα μαγαζί εκεί, σε μια πάροδο της Μπουλβάρ Σεν Μισέλ και τα πουλούσε μαζί με τον Ελυάρ. Ακριβά μάλιστα. Ακριβότερα τότε από ότι σήμερα., και ήταν πειστικότατος ο μακαρίτης. Όταν δε ο Ντε Κίρικο είχε έλθει εδώ προ ολίγων ετών , πήγε ένας δημοσιογράφος και τον ρώτησε εάν γνωρίζει, μήπως, τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Εγγονόπουλο – «Όχι. Δεν τον γνωρίζω διόλου. Αλλά συλλυπούμαι τους μαθητάς του».

INFO: Ολόκληρη η συνέντευξη στο Ανθολόγιο του Αναγνώστη (εκδόσεις Gutenberg), που θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο 2014.

Οι τρεις νέες ηλεκτρονικές εκδόσεις του ΕΚΤ: «Σύγκριση», «Μουσείο Μπενάκη» και «Διάλογοι! Θεωρία και Πράξη στις Επιστήμες της Αγωγής και Εκπαίδευσης»

Τρία νέα περιοδικά έρχονται να προστεθούν από τις αρχές του 2015 στην ηλεκτρονική εκδοτική δραστηριότητα του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης. Πρόκειται για τα περιοδικά: «Σύγκριση», «Μουσείο Μπενάκη», και «Διάλογοι!»

Το περιοδικό Σύγκριση / Comparaison / Comparison εκδίδεται από την Ελληνική Εταιρεία Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας και δημοσιεύει μελέτες με θέμα τη σύγκριση της ελληνικής λογοτεχνίας με ξένες λογοτεχνίες και με τις καλές τέχνες. Το περιοδικό είναι ετήσιο και εκδίδεται στην αρχή κάθε χρονιάς.

Το περιοδικό δέχεται για δημοσίευση ανέκδοτα κείμενα (μελέτες και βιβλιοκρισίες), συναφή με το αντικείμενό του, στην ελληνική, αγγλική ή γαλλική γλώσσα, αλλά εξετάζει κατά περίπτωση και υποβολές σε άλλες γλώσσες. Τα κείμενα υποβάλλονται μόνο ηλεκτρονικά, μέσω της σελίδας του περιοδικού. Περισσότερα από 50 άρθρα διατίθενται προς το παρόν με Ανοικτή Πρόσβαση στο διαδίκτυο ενώ το περιεχόμενο θα εμπλουτίζεται σταδιακά και μέσω της ψηφιοποίησης των παλαιότερων έντυπων τευχών.

Η δεύτερη συνεργασία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης είναι με το Μουσείο Μπενάκη για την έκδοση σε ηλεκτρονική μορφή του ετήσιου επιστημονικού περιοδικού του. Το περιοδικό εκδίδεται από το 2001 και στόχο έχει την προβολή των συλλογών του Μουσείου και την προώθηση της επιστημονικής έρευνας που συντελείται με επίκεντρο τις συλλογές του Μουσείου. Στο περιοδικό περιλαμβάνονται πρωτότυπες επιστημονικές μελέτες με θέμα ή σημείο αφετηρίας αντικείμενα ή αρχεία των συλλογών του, καθώς και τα ετήσια πεπραγμένα των ερευνητικών του τμημάτων.

Στις σελίδες του φιλοξενούνται ελληνικά και ξενόγλωσσα κείμενα, τα οποία συνοδεύονται από αγγλική ή ελληνική περίληψη, αντίστοιχα. Δεδομένου ότι το υλικό του Μουσείου είναι ποικίλο, διαχρονικό και διαπολιτισμικό, το περιοδικό κατά συνέπεια ενισχύει τον διάλογο ανάμεσα στα γνωστικά πεδία της Αρχαιολογίας, της Λαογραφίας, της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, της Μουσειολογίας, της Ιστορίας, της Ιστορίας της Τέχνης, της Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής. Σήμερα πια το περιοδικό “Μουσείο Μπενάκη” έχει καθιερωθεί ως ένα διεθνούς επιπέδου επιστημονικό βήμα για επιστήμονες όλων των παραπάνω κλάδων.

Σε τακτική βάση, ως παραρτήματα του περιοδικού, δημοσιεύονται μονογραφίες, επιστημονικοί κατάλογοι συλλογών και τα πρακτικά επιστημονικών συναντήσεων (ημερίδες, συνέδρια) που διοργανώνει το Μουσείο.

Η συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ), σηματοδοτεί μία νέα εποχή για το περιοδικό: τα παλαιότερα αλλά και τα επόμενα τεύχη του περιοδικού Μουσείο Μπενάκη, όπως και τα παραρτήματά του θα κυκλοφορούν, παράλληλα με την έντυπη έκδοσή τους, και ηλεκτρονικά, προσφέροντας έτσι εύκολη πρόσβαση τόσο στην επιστημονική κοινότητα, όσο και στο ευρύτερο κοινό.

Το τρίτο από τα νέα περιοδικά της ηλεκτρονικής υπηρεσίας εκδόσεων του ΕΚΤ είναι το «Διάλογοι! Θεωρία και Πράξη στις Επιστήμες της Αγωγής και Εκπαίδευσης» το οποίο εκδίδεται από το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (Τ.Ε.Π.Α.Ε) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Το «Διάλογοι!» είναι ένα νέο περιοδικό που  ξεκινά τώρα την εκδοτική του πορεία με σκοπό τη δημιουργία ενός φόρουμ επιστημονικού διαλόγου για τη διάδοση της επιστημονικής γνώσης που παράγεται στον ελληνικό και διεθνή χώρο της προσχολικής και σχολικής αγωγής και εκπαίδευσης. Το περιοδικό στοχεύει στη δημοσίευση πρωτότυπων ερευνών, οι οποίες κυρίως προωθούν τη σύνδεση της έρευνας με την εκπαιδευτική πράξη καθώς και εργασιών επισκόπησης σημαντικών θεμάτων της εκπαίδευσης. Εκτός της επιστημονικής αρθρογραφίας, το περιοδικό θα φιλοξενεί παρουσιάσεις και εργασίες νέων ερευνητών, καινοτόμων προγραμμάτων, καθώς και συνεντεύξεις και ανταποκρίσεις από συνέδρια και ημερίδες που άπτονται της θεμάτων της προσχολικής και σχολικής εκπαίδευσης.

Και τα τρία περιοδικά βασίζονται στην ομότιμη αξιολόγηση και είναι ανοικτής πρόσβασης. Τα προηγούμενα τεύχη των εκδόσεων στην έντυπη μορφή τους θα μεταφορτώνονται σταδιακά στο επόμενο διάστημα.

Η ηλεκτρονική έκδοση των περιοδικών «Σύγκριση», «Μουσείο Μπενάκη», και «Διάλογοι!» πραγματοποιείται από το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ). Η ανάπτυξη του ηλεκτρονικού περιβάλλοντος έκδοσης, που αφορά τις τεχνικές, λειτουργικές και εικαστικές παραμετροποιήσεις του λογισμικού OJS, καθώς και οι απαραίτητες υποστηρικτικές υπηρεσίες για την ηλεκτρονική διάθεση του περιοδικού στο σύνολό του (οργάνωση και προτυποποιημένη διάθεση μεταδεδομένων, ψηφιοποιήσεις παλαιών τευχών, εκπαίδευση, προτυποποίηση εκδοτικών διαδικασιών, παραμετροποίηση ηλεκτρονικού περιβάλλοντος περιοδικού κ.λπ.) πραγματοποιήθηκαν από την ομάδα ηλεκτρονικών εκδόσεων του ΕΚΤ.

Το ΕΚΤ παρέχει το ολοκληρωμένο ηλεκτρονικό εκδοτικό περιβάλλον ΕΚΤ ePublishing στη δικτυακή του υποδομή και υποστηρίζει τους συνεργαζόμενους εκδότες για τη συνέχιση της ηλεκτρονικής έκδοσης των εκδόσεών τους. Κοινοί στόχοι του ΕΚΤ και των συνεργαζόμενων φορέων είναι η ανάδειξη και διατήρηση του επιστημονικού περιεχομένου των περιοδικών, η ενίσχυση της πρόσβασης σε αυτά και η ανοικτή διάθεσή τους για ερευνητικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς.

Σύνδεσμοι:

Η υπηρεσία ηλεκτρονικών εκδόσεων του ΕΚΤ

http://epublishing.ekt.gr/

Το περιοδικό Σύγκριση / Comparaison / Comparison

http://www.comparison-gcla.org

Το Περιοδικό Μουσείο Μπενάκη

http://benakijournal.org/index.php/benaki/index

Το Περιοδικό Διάλογοι!

http://www.dialogoi-journal.org/index.php/dialogoi/about/publishingPartners#publisher

"Το Βυζάντιο και η ανατολική Κεντρική Ευρώπη: Νέα κέντρα στην περιφέρεια του βυζαντινού κόσμου" στις Μορφωτικές Εκδηλώσεις του ΕΙΕ

26/02/2015 Τον Δ' κύκλο Μορφωτικών Εκδηλώσεων του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ) "Επιστήμης Κοινωνία", με θέμα "Το Βυζάντιο και η ανατολική Κεντρική Ευρώπη: Νέα κέντρα στην περιφέρεια του βυζαντινού κόσμου" διοργανώνει το Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών (ΙΙΕ)/Τομέας Βυζαντινών Ερευνών του ΕΙΕ. Επιστημονικός υπεύθυνος του κύκλου είναι ο Γιώργος Καρδαράς, Κύριος Ερευνητής ΙΙΕ/ΕΙΕ. Ο κύκλος περιλαμβάνει πέντε εκδηλώσεις, οι οποίες θα πραγματοποιούνται κάθε Τρίτη του Μαρτίου 2015 (3, 10, 17, 24 & 31/03/2015), στο Αμφιθέατρο "Λεωνίδας Ζέρβας" (ΕΙΕ), στις 19:00.Μετά τις σημαντικές δημογραφικές και πολιτισμικές μεταβολές κατά τη μετανάστευση των λαών, η ανατολική Κεντρική Ευρώπη αναδείχθηκε στους Μέσους Χρόνους ως χώρος ανάπτυξης νέων περιφερειακών κέντρων. Η ηγεμονία της Μεγάλης Μοραβίας, το ουγγρικό βασίλειο των Αρπαδιδών, το τσεχικό των Πρεμυσλιδών και το πολωνικό των Πιάστ αποτέλεσαν τα σημαντικότερα από αυτά με τα οποία η Κωνσταντινούπολη ανέπτυξε πολιτικές και πολιτισμικές επαφές. Το πρόγραμμα των Ειδικών Μορφωτικών Εκδηλώσεων ''Επιστήμης Κοινωνία'', επί σειρά ετών, διοργανώνεται με στόχο τη διάχυση της επιστημονικής γνώσης και πληροφορίας στην επιστημονική κοινότητα και το ευρύ κοινό. Σημειώνεται ότι το ΕΙΕ καλύπτει ένα ευρύ φάσμα γνωστικών πεδίων, τόσο των ανθρωπιστικών όσο και των θετικών και τεχνολογικών επιστημών. Το ΕΙΕ είναι ένα διεπιστημονικό κέντρο ερευνών, το οποίο απαρτίζεται σήμερα από τρία ερευνητικά Ινστιτούτα, ένα στην περιοχή των Ανθρωπιστικών Επιστημών και δύο στην περιοχή των Θετικών Επιστημών, και το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ). Επισημαίνεται ότι η είσοδος είναι ελεύθερη, και θα χορηγείται πιστοποιητικό παρακολούθησης για το σύνολο των εκδηλώσεων του κύκλου σε κάθε ενδιαφερόμενο. Oι ομιλίες θα μεταδίδονται απευθείας στη διεύθυνση http://media.ekt.gr/live. Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στην κ. Μαίρη Κοντογιάννη, τηλ. 210.7273.516 & 700, e-mail: mkont @eie.gr, καθώς και στον δικτυακό τόπο http://www.eie.gr/epistimiskoinonia/openscience-gr.html. www.ekt.gr, με πληροφορίες από Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών

Γιούλα Ανδρέου Ζωγράφου- Bahareh Komai έργα για δύο πιάνα

Δύο πιανίστες προερχόμενες απο δύο διαφορετικούς πολιτισμούς, τον Δυτικό και της Ανατολής, προσπαθούν να γεφυρώσουν αυτές τις πολτισμικές διαφορές , παίζοντας έργα για δύο πιάνα  κυρίως των πατρίδων τους.

Η Γιούλα Ανδρέου Ζωγράφου*, Ελληνίδα και η Bahareh Komai*, Ιρανή, από τις ελαχιστότατες που παίζουν κλασσική μουσική στην χώρα της και που για πρώτη φορά βγαίνει έξω απ αυτήν να δώσει ρεσιτάλ.

*Γιούλα Ανδρέου Ζωγράφου

Γεννήθηκε και μένει στον Πειραιά

Σπούδασε πιάνο στην Ελλάδα  (Εθνικό Ωδείο Αθηνών) και στην Γερμανία (Staetisches Konservatorium Koln)

Την δίδαξαν η Alena Ciancova και o H.Goldmund.

Ελαβε ενεργό μέρος σε Meisterclass ερμηνειας και τεχνικής από τους D.Kraus, U.Junge, A.Solymon, A.Brendel, B.Skoda, Vl.Eskenanzy στις Μουσικές Ακαδημίες Stuttgard,Weimar , Koeln, Salzburg, Bruno.

Ελαβε διάκριση για την ερμηνεία της στον Chopin.

Εκτός της σόλο καριερας , συνεργάστηκε με τον Cηris Jarrett (Suite Greque) Reiner & Ludimilla Witzel(Orfeus Trio) Σπύρο Μουρικη, Νίνα Πατρικίδου κ.α

Έδωσε συναυλίες στην Ελλάδα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης , αλλά και στη Άιγυπτο, Ρωσία, Συρία, Τουρκία, Ιράν ...

Με τα παραπάνω σχήματα (Τρίο & Κουαρτέτο) παίζουν αυτοσχεδιάζοντας  κυρίως πάνω σε ελληνική παραδοσιακή μουσική)

Έπαιξε έργα Ελλήνων συνθετών σε επίσημη πρώτη του Ν.Νικολαίδη, Σ.Μπερδελή, Νικόλα Σωτήρη Κάσσου

* Bahareh Komai

Ιρανή πιανίστα από την Τεχεράνη. Διδάσκει στο Παν/μιο και ιδιωτικά.

Απο 6 χρονών παίρνει μαθήματα πιάνου κοντά στον Δρ Ruhani και κατόπιν στη Βιέννη καντά στον Καθηγητή Geretschlaege, Konservatorium Wienn.

Έχει δώσει ρεσιτάλ στη χώρα της σόλο και για 2 πιάνα με τον συνθέτη Safa K.Shahidi

Έιναι από τις ελάχιστες γυναίκες πιανίστες στο Ιράν.

Δίνει για πρώτη φορά ρεσιτάλ στο εξωτερικό και επιλέγει να παίξει στην Ελλάδα  έργα ελληνικής και πέρσικης μουσικής σόλο για δυο πιανα!

Έχει δέ σπουδάσει ιατρική ( μικροβιολογος)