ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

 

[Η ημέρα της Λαμπρής]

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσετης αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσετ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη· και αποκεί κινημένο αργοφυσούσετόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα. Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστείτε·μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρεςμε το φως της χαράς συμμαζωχτείτε·ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρεςομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε· φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι. Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες·γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι- σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες·λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφιαπό το φως που χύνουνε οι λαμπάδες·κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέριοπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι. ___

στ. 6

τόσο λεπτό

[22] Βγαίνει, γιατί στα σωθικά του ανάφτει,και για πρώτο απαντά τον νεκροθάφτη. [23] Κανείς δεν του μιλεί και δεν του δίνειτο φιλί το γλυκό που φέρνει ειρήνη. [24] Πάντα χτυπάει, σαν να ’λπιζε εκεί κάτων’ αγρικηθεί στης κόλασης τον πάτο.