(καθώς κατέβαιναν με δύναμη τα σιδερένια τα ρολά)
και σπάραζε ο ήλιος και μάτωναν τα σύννεφα
κι όλο και μαύριζε ο δρυμός –η πολιτεία–
και τότε βρέθηκα τυχαία
μπροστά σε μια μεγάλη εκκλησιά,
η πόρτα χάσκοντας ακόμη ανοιγμένη,
το στόμιο το σκοτεινό
που λες και με καλούσε.
Ανέβηκα τα μαρμαρένια τα σκαλιά
και χώθηκα στην τρύπα
–ίδια σπηλιά σκαμμένη μες στο βράχο–
ένα πελώριο κενό, μια σφαιρική μαυρίλα
όπου τρεμίζανε βαθιά των καντηλιών οι σπίθες
και στον ορίζοντα πολλά μαζί φεγγάρια
μέσα σε ομίχλη ν’ ανατέλλουνε, οι φεγγίτες·
κι άπειροι άγιοι ζωγραφιστοί
κι απέναντι ψηλά μια άβυσσος – η Πλατυτέρα.
Κι όπως προχώρησα καρφώνοντας ένα κερί στο μανουάλι
άκουσα πίσω μου να ψιθυρίζουν δυο φωνές,
η εκκλησάρισσα και μια γριά,
που δεν τις είχα καθώς έμπαινα παρατηρήσει·
όμως το ένιωθα πως ετοιμάζονταν κι αυτές να κλείσουν
Βιαζόντουσαν κι αδημονούσαν να τελεστεί
Μηχανικά το φίλημα, η τυπική γονυκλισία
κι η τελευταία προς τη μεριά του ιερού,
που δεν διέκρινα, ματιά
(σαν τι περίμενα θριαμβικό ν’ αναδυθεί
από τα μαύρα βάθη;)
βγήκα και στάθηκα να ιδώ
–κάτι με κράταγε– το κλείσιμο του Μαγαζιού
από τις δυο γυναίκες.
Επάνω στο πεζούλι αφήσανε τους μπόγους
και τις κυρτές σβηστές λαμπάδες.
Κι ύστερα σύραν κι έσπρωξαν τη θύρα τη βαριά·
μα καθώς πήγαινε το ξύλινο θυρόφυλλο τ’ άλλο να βρει
έσκυψε η μια (η εκκλησάρισσα θαρρώ)
κι απ’ τ’ άνοιγμα που έμενε
γέρνοντας κι άλλο έσκουξε με τσιριχτή φωνή:
«Είναι κανείς εδώ;»
και πιο πνιχτά, πιο χαμηλά: «Θα κλείσω!».
Ακούστηκε να σπάζει σ’ αμέτρητες κραυγές
Μες στο απέραντο σκοτάδι να κομματιάζεται η φωνή
και να σωριάζεται φρικτά θρυψαλιασμένη·
«Είναι κανείς εδώ;» – λες κι ότι κάποιος έμελλε
σίγουρα εκεί θαμμένος να κλειστεί
λες και το άδειο, το απόλυτο κενό,
ήταν εκείνο ακριβώς που έπειθε
πως κάποιος μέσα εκεί σίγουρα θα υπήρχε.
Στρατής Πασχάλης Βυσσινιές στο σκοτάδι, 1991
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου