Αναδημοσίευση από:
ΑΙΓΙΣ
φεύγουνε σωρηδόν οι καραβιές με τους ανθρώπους
νεαρούς και δυνατούς.
πίσω οι μάνες με τις μαντίλες τυλιγμένες
«πού να ’σαι, γιε μου» – αναρωτιούνται
κάθε μέρα και προσεύχονται.
στο φως.
άραγε για το τέλος να μαθαίνουν;
«πού είσαι, γιε μου» – λέει η θεά Θέτις
κορμοράνος ή σουπιά
βουτώντας κατακόρυφα στης θάλασσας τα βάθη
κολυμπώντας αβίαστα σαν το πουλί στον ουρανό.
σε πότισα ροδόσταμο
σε μεγάλωσα – με το γάλα μου με τη θεϊκή φωτιά μου
σε βούτηξα μέσα της ολόκληρο
ασπίδα στο σώμα σου όταν θα είναι μακριά μου.
αλλά τα σώματα είναι σώματα τα σώματα είναι ύλη
κι έπρεπε από τους αστραγάλους
ανάποδα να σε κρατώ
από τις φτέρνες τις μικρές σου.
κι αυτή η της αθάνατης λαβής σφραγίδα
έγινε το τρωτό σημάδι σου αγαπημένε.
ο τόπος της λαβής της μάνας
σημάδι του θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου