ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ "ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ"

Arthur Wesley Dow (April 6, 1857 – December 13, 1922)

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ[1]

Τον έζησες μια

Ίσως ακόμη μία

Αν και σπάνιο

Μα με τα σκάγια του στον κόρφο

Παραζαλισμένος

Τι  να  προφτάσει  να συλλέξει ο τουφεκισμένος

Από τα μυστήρια  που πατά  στη σκανδάλη του;

Γεμίζει  αργά  έμφλογες θάλασσες η Σελήνη

Και την αιχμή στέλνει ν’ αναιρέσει

Κείνο που μόλις το φιλάς σκορπίζει

Μόλις τού δίνεσαι πετά

Μόλις δακρύζεις  σε προσαρτά  στην εγκατάλειψη

Την πόλη χτίζοντας που θα σε βρει το μέλλον

Ένα  λαχάνιασμα ο κόσμος

Κατάμεστο

Ήχους

Που παίχτηκαν

Κι απομακρύνονται 

Τοποθετημένοι στο δεύτερο μισό τής καρδιάς

Το σκοτεινό κι άγραφο

Τώρα με τα σκάγια να ’χουν κατακαθίσει 

Κερδίζεις βλέμμα στο ηλιοβασίλεμα

Καθαρά βλέπεις το στόμα τού ουρανού

Κι ο Αύγουστος  ξεντύνει πια το πρώτο απ’ τα μυστήρια:

Δοχεία άπατα οι ώρες μου

Χωρούν τα πάντα

Κι απ’ τα τοιχώματά τους πάντα ξεπετάγονται

Αιμοβόρα θηρία

Ιερείς

Με λάσο στο χέρι

Αγκίστρια

Δίχτυα

Καλαμοπαγίδες

Κι έτοιμα στα χέρια τα ολοκαυτώματα των νυχτών

Ό,τι  κι  αν ρίξεις πιάνει σάρκα

Κι αγρεύοντας αγρεύεσαι μες στα δοχεία μου

Που τα ’χω έτσι πλασμένα

Η αμνησία να σε κυριεύει

Κι απ’ ένα ΟΥΤΙΣ στις 8 τού μήνα

Μες στο θάμπος

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ πια να λέγεσαι

Στο χρόνο

Μ’ όλα τα διάσημα χαριστική στον δεξί κρόταφο βολή

Μα και κατάστηθα

Δάκρυ

Ιδρώτας

Οιμωγή

Αίμα

Σπέρμα

Όρκος

Τόλμη

Πανί

Όνειρα  

Άνεμος χτυπά τα παραθυρόφυλλα στον τοίχο

© ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

---

[1] Ο μήνας αυτός, εν τέλει, προκύπτει εντελώς συγκυριακά. Ας μη του δοθεί, λοιπόν, ως είθισται, κάποια μαγεία που εκ φύσεως δεν του ανήκει. Μάλιστα, τα λογής «θαύματά» του οφείλονται εν πολλοίς σε μιαν εντελώς παράφρονα κοινωνική σύμβαση που λαμβάνει χώρα στον τόπο μας ή συμβαίνει, κάποτε, να συνηθίζεται και σε χώρες της νότιας Ευρώπης. Έτσι, τα όσα τελούνται στο ποίημα, μέσα στο μήνα αυτόν, δύνανται, κάλλιστα, να τελεσθούν ή να έχουν τελεσθεί και στους προηγούμενους (καλοκαιρινούς και όχι μόνον …) μήνες, Ιούλιο και Ιούνιο. Σ’ ολόκληρο το ποιητικό μου έργο είναι η πρώτη φορά εδώ που προβαίνω στο απονενοημένο να κάνω μιαν υποσημείωση σε ποίημα. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη αυτής της ασχήμιας εν όψει της ακατάσχετης πλέον μανίας μου για ρεαλισμό. Ρεαλισμό που, άλλωστε, θεωρώ πως είναι και η μοναδική αποστολή της Ποίησης να προσφέρει στον κόσμο. Ας μη βιαστεί, λοιπόν, ο αναγνώστης να δυσανασχετήσει για την ύπαρξη αυτής της υποσημείωσης, όπως έχει κάθε δικαίωμα. Γίνεται για λόγους απόδοσης δικαιοσύνης στη λογική και τη μαγεία, υπό τον ορίζοντα της ελεύθερης δυνατότητας… Έτσι ο ρεαλισμός ενισχύεται ενισχύοντας τη δυνατότητα του θαύματος, έστω και θανασίμου…