"Τόξα της ζωής" του Έκτορα Πανταζή

Πήρα στα χέρια ένα πρωί το πρόσωπό σου

Τόξα της ζωής είναι τα κορμιά
Στο μισοφέγγαρό τους σμίγει δοξάρι το άπειρο
τα σπλάχνα μας δρομολογεί και φέγγουν

Σε ακόνιζα στο πράσινο ακόνι της σελήνης
σε ακόνιζα στο φλόγινο τροχό του ήλιου ω μνήμη
να μάθω τον καιρό με χρώμα με χώμα λαμπερό και μαύρο
έμπηγε ο αιώνας ατσάλινο φτερό
με έμαθες με έπλαθες ν αντέχω στύγας νερό
βάρκα να ρίξω να στερνοκολυμπώ
άγριες νύχτες στο πολύ της θάλασσας
απο τη στεριά σου καθώς με αλαργεύει
με το κουπί σε πίνω σε λιγοστεύω
όταν με στρέφεις σε λιμάνι μιά καρδιά

Μέσα στο μαύρο ολκάδα η ζωή και δεν λυγίζουν οι ανάσες
όταν της φωνής σου ακτίνες όταν χτυπά στο μαύρο ο ήλιος
κι η θάλασσα την πλάτη τού γυρίζει

τρέχουν τα κύματα χωρίς να βρίσκουν το σκοπό
στ αυτιά μου μουσικές ωκεανίδες και μοιάζουν στα τραγούδια σου
έφηβοι των Αντικυθήρων το αίνιγμα σας χαμόγελο κόβει δρόμο για τον ήλιο

Φωνή από νύχτα μυστική μες στα βασίλεια της σιωπής με σιγοφέγγεις
υπόγεια ρεύματα μας ενώνουν κάτω από χίλια βουνά:είσαι νερό μου.

Τα μαλλιά σου νύχτα λύνεις βρόγχοι πλέκονται σαγήνης
(Ξέρετε Κυρία η ευαισθησία είναι θάρρος
"Δεν σπάζει με την πέτρα η καρδιά ")
αγάπη λένε τα μάτια σου

Για τα πουλιά είναι ελαφρύς ο ουρανός
στα μεσημέρια μου γκρεμοτσακίζεται ο χρόνος
σκοτάδι μέσα μου και πόνος είμαι με γόνατα λυμένα
Ερημική βασίλισσα με γαλανό και άλικο είσαι εσύ το ζεστό που ζώ.

Εκεί ήταν δέντρο μοναχό κόκκινο η φύση φόρεσε χαμόγελο
μετείκασμα ήλιο στόχευες τι σόι θεοί σε πλαστουργούν;
Τα μεσημέρια της θλίψης τι θα γίνουν τα μεσάνυχτα στης μνήμης τα σκαλιά;

Πήρα στα χέρια ένα πρωί το πρόσωπό σου

https://ector.wordpress.com