Velimir Khlebnikov, Μικρή επιλογή (μτφ. από τα ρωσικά: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης)

Πηγή:http://www.poiein.gr/archives/13747/index.html

επιμέλεια άρθρου: Νότα Χρυσίνα

Ποίηση

Δεν ξέρω αν η γη γυρίζει …

Δεν ξέρω αν η γη γυρίζει,
Εξαρτάται από το αν χωρά η λέξη στην γραμμή.
Δεν ξέρω να υπήρξαν η γιαγιά με τον παππού μου
Πίθηκοι, αφού δεν ξέρω αν θέλω γλυκό ή αλμυρό.
Ξέρω όμως ότι θέλω να βράσω και θέλω ο ήλιος
Και η φλέβα του χεριού μου να ενωθούν από το ίδιο τρέμουλο.
Θέλω όμως η αχτίδα τ’ αστεριού να φιλήσει την αχτίδα του ματιού μου,
Όπως το ελάφι την ελαφίνα (ω, πόσο όμορφα είναι τα μάτια τους!».
Θέλω όμως όταν τρέμω εγώ, το γενικό τρέμουλο να ενωθεί με την οικουμένη.
Και θέλω να πιστέψω ότι υπάρχει κάτι που θα απομείνει
Όταν την πλεξούδα της αγαπημένης θα την αντικαταστήσει, για παράδειγμα, ο χρόνος.
Θέλω να βγάλω τις παρενθέσεις του κοινού πολλαπλασιαστή, που ενώνει εμένα, τον Ήλιο, τον ουρανό, και την σκόνη των διαμαντιών.

1909

Σαν πεθαίνουν τ’ άλογα – αναπνέουν

Σαν πεθαίνουν τ’ άλογα – αναπνέουν,
Σαν πεθαίνουν τα χορτάρια - ξεραίνονται,
Σαν πεθαίνουν οι ήλιοι – σβήνουν
Σαν πεθαίνουν οι άνθρωποι – τραγούδια τραγουδούν.

1912

Των γαλάζιων αρκούδων την μέρα

Των γαλάζιων αρκούδων την μέρα ,
Που στα ήρεμα ματοτσίνορα τρέχουν,
Θα προβλέψω μέσα το γαλανό νερό
Στην κούπα των ματιών την εντολή για να ξυπνήσω.

Στο ασημένιο κουτάλι των τεντωμένων ματιών
Με τράβηξε η θάλασσα και το πουλί της καταιγίδας •
Και στο ανταριασμένο πέλαγος, βλέπω, την ιπτάμενη Ρους
Ανάμεσα σε βλεφαρίδες άγνωστες να πετάει.

Θαλασσινός ο άνεμος έσκισε τα πανιά
Στ’ ανταριασμένο τα ‘ριξε νερό,
Και μέσα στην απελπισιά μιαν αστραπή αστράφτει
Μα ο καιρός της άνοιξης ο δρόμος μας πια ήταν.

1919

Τα κορίτσια που περπατούν …

Τα κορίτσια που περπατούν
Με τις μπότες των μαύρων ματιών
Στα λουλούδια της καρδιάς μου.
Τα κορίτσια, που άφησαν το δόρυ
Στη λίμνη των βλεφαρίδων τους.
Τα κορίτσια που πλένουν τα πόδια
Στη λίμνη των λέξεων μου.

1921

Εγώ και η Ρωσία

Η Ρωσία έδωσε σε χιλιάδες χιλιάδων την ελευθερία.
Έργο καλό! Θα το θυμούνται για πολύ.
Έβγαλα την πουκαμίσα,
Και κάθε ουρανοξύστης καθρέφτης των μαλλιών μου,
Κάθε σχισμή
Της πόλης του κορμιού
Έχει στρωθεί με χαλιά και κόκκινα τσίτια.
Πολίτισσες και πολίτες
Σ’ εμένα – στο κράτος
Βόστρυχοι με χιλιάδες μάτια συγκεντρώθηκαν στα παράθυρα.
Όλγες και Ίγκορ,
Δίχως εντολή,
Χαίρονταν τον ήλιο και κοιτούσαν μέσα από το δέρμα.
Έπεσε η φυλακή της πουκαμίσας!
Εγώ απλά έβγαλα την πουκαμίσα –
Πρόσφερα στον ήλιο των λαών Εμένα!
Γυμνός στάθηκα δίπλα στην θάλασσα.
Έτσι χάρισα στους λαούς την ελευθερία,
Στις μάζες το λιόκαμα.

1921

Άνθρωποι! Πάνω απ’ το παράθυρο μας …

Άνθρωποι! Πάνω απ’ το παράθυρο μας
Αύριο
Θα κρεμάσουμε ένα κόκκινο χαλί,
Όπου θα είναι τα ονόματα του Πλάτωνα και του Πουγκατσόφ.
Προφήτες, τραγουδιστές και μάντισσες!
Με τα μάτια των μεγάλων λιμών,
Θα κοιτάζουμε το χαλί
Για να μην κάνει λάθος η πλειοψηφία!

1921

Ρους, είσαι ένα φιλί στην παγωνιά!

Ρους, είσαι ένα φιλί στην παγωνιά!
Της νύχτας λαμπιρίζουν τα δρομάκια.
Τα χείλη λάμψη μπλε έχουν της αστραπής,
Λαμποκοπούν εκείνος και εκείνη.
Την νύχτα πετά η αστραπή
Από το χάδι των χειλιών του ζευγαριού.
Και πέφτει στα παλτό αστράφτοντας
Μιαν αστραπή δίχως αισθήματα.
Κι η νύχτα φέγγει έξυπνα και σκοτεινά.

Φθινόπωρο 1921

Ακόμη μια φορά, ακόμη μια φορά,

Ακόμη μια φορά, ακόμη μια φορά,
Εγώ για σας
Αστέρι είμαι.
Μεγάλη είναι του ναύτη η συμφορά
Που λάθος χάραξε πορεία
Μετρώντας λάθος των αστεριών την γωνία:
Στα βράχια θα γκρεμοτσακιστεί,
Και τους υφάλους.
Μεγάλη θα ‘ναι και η δική σας συμφορά
Αν λάθος χαράξατε προς την δική μου την καρδιά πορεία:
Στα βράχια θα συντριβείτε
Και θα γελούν μ’ εσάς
Έτσι όπως εσείς
Γελούσατε με μένα.

Μάιος 1922

Διήγημα

Ο Κόλια* ήταν ένα όμορφο αγοράκι

Ο Κόλια ήταν ένα όμορφο αγοράκι. Λεπτά μαύρα φρύδια, τα οποία ορισμένες φορές έδειχναν τεράστια, άλλες πάλι σα συνηθισμένες φλέβες, γαλαζοπράσινα μάτια, πονηρό χαμόγελο σχηματισμένο στο στόμα και ένα χαρωπό εύθραυστο προσωπάκι, το οποίο άγγιζε η αναπνοή της υγείας.

Μεγάλωσε σε μονιασμένη οικογένεια • δεν ήξερε τι θα πει να φωνάζουν οι άλλοι ως απάντηση στις αταξίες ή τις σκανδαλιές του, όπως «παιδί μου, γιατί είσαι ανήσυχο;».

Στα μεγάλα του μάτια ταυτόχρονα πάλευαν ένα χλομό γαλανό χρώμα και ένα πράσινο, σαν να έπλεε ένα φύλλο κρίνου στη λίμνη.

Είχε επτά βιολιά κι ένα βιολί Σταντιβάριους. Το αγοράκι, όμως έδειχνε λίγο μελαγχολικό από την αφθονία αυτών των βιολιών. «Μόνο που είσαι λίγο αδύναμος», - του έλεγαν, χαμογελώντας, οι μεγαλύτεροι. Ήταν κοντό, αδύνατο και τρυφερό. Οι οικείοι του τον αποκαλούσαν σφίγγα, υποσχόμενοι ότι θα αλλάξει η διάθεσή του.

Μια φορά, όταν περπατούσε σ’ εκείνη την ακτή, η οποία δεν υπάρχει πια, μουσκεμένος από τα κύματα μιας θαλασσοταραχής, κάποιος παρατηρητικός ναυτικός είπε σκεπτικός: «Μέρμηγκας και τζίτζικας» (ο δεύτερος ήμουν εγώ) • στην πραγματικότητα ήταν πολύ εργατικός σαν μυρμήγκι.

Στην Οδησσό, αυτό το περιστατικό συνέβη στην Οδησσό, πολλοί μετακόμισαν στην ακτή σε προχειροφτιαγμένα κουμάσια, τα οποία έφτιαχναν κατά μήκος των μονοπατιών, κερνώντας στην γιορτή το πλήθος με ακριβό τσάι και φτηνά κουλουράκια.

Σ’ αυτή τη μισοψαράδικη ζωή έβρισκαν κάτι το θαυμάσιο. Τα παιδιά με τα αδέξια πρησμένα χέρια τους σηκώνουν το μπερδεμένα στα φυτά της θάλασσας καλάμι. Άλλοι, έχοντας κουραστεί από τα μαθήματα, βλέπουν τον άξονα της ζωής στο πιάσιμο μικρών καβουριών, τα οποία κατά ομάδες περιφέρονταν στο νερό. Τα κύματα απομακρύνονται σαν ένα μελίσσι αισθημάτων από τους λουόμενους, στον καταπράσινο κήπο εβραίες κυκλοφορούν και ρίχνουν τα φλογερά και μελαγχολικά τους βλέμματα της φυλής τους. Οι μαύρες κόρες των ματιών και τα κατάλευκα μάτια τους είναι έκπληκτα, και δικαίως είναι υπερήφανες γι’ αυτά.

Η τέχνη είναι άγριο θηρίο: διαλύει οικογένειες, τσακίζει την ζωή και την ψυχή. Μια ρωγμή σχίσματος χωρίζει την μια ψυχή από την άλλη και το πτώμα πηγαίνει προς τον πύργο, όπου οι κίρκοι της δόξας τσιμπολογούν το κάποτε ζωντανό άνθρωπο.

Η θύελλα, όταν από την κορυφή του ανεμόμυλου ρίχνει την σκεπή και με τριγμούς σπάζουν τα φτερά, τα δέντρα λυγίζουν προς μια πλευρά, και τα κλαδιά σφυρίζουν από την ένταση, τρέμουν τα γαϊδούρια όρθια, και γκαρίζοντας παραπονιάρικα, καλούν να τους ανοίξουν την πόρτα.

Φυσικά, ωστόσο, αυτή είναι μόνο μια επιτηδευμένη στην κατήφεια της μορφή.

1912 - 1913

* Ο Κόλια ήταν ο Νικολάι Νικολάγιεβιτς Ριαμπτσέφσκι (1896 – 1920), εξάδελφος του Χλέμπνικοφ, ταλαντούχος βιολιστής και εκκολαπτόμενος συνθέτης. Το διάστημα 1910 – 1910 ο Χλέμπνικοφ έζησε μαζί του στο Καζάν, το Κίεβο και την Οδησσό, ήταν καλός του φίλος και έχουν σωθεί αρκετές επιστολές του Χλέμπνικοφ προς αυτόν. (σ.τ.μ.)

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Βελιμίρ Χλέμπνικοφ (1885 – 1922) – το πρωτεϊκό πρόσωπο της Ρωσίας στην αυγή του 20ου αιώνα. Ο τραγικός ποιητής, ο τροβαδούρος των αστεριών, ο κοσμοναύτης του νέου γαλαξία της μνήμης. Ο Βελιμίρ Χλέμπνικοφ, περιπλανήθηκε σε σχολές φυσικών επιστημών και ορνιθολογίας, μα τον κέρδισε η ποίηση. Και έτσι, κέρδισε η ίδια η ποίηση. Στη σύντομη μα πλούσια σε έργο ζωή του, κατάφερε να αναδειχθεί πλοηγός του ατμόπλοιου του μοντερνισμού, να αλλάξει την ρωσική γλώσσα, να οδηγήσει την ρωσική ποίηση σε νέους ατραπούς.

Πηγή:https://el.wikipedia.org/wiki/Βελιμίρ_Χλέμπνικωφ

Βελιμίρ Χλέμπνικωφ

Ο Βίκτωρ Βλαντιμίροβιτς Χλέμπνικωφ (Виктор Владимирович Хлебников, 9 Νοεμβρίου 1885 - 28 Ιουνίου 1922), γνωστός με το ψευδώνυμο Βελιμίρ Χλέμπνικωφ, ήταν Ρώσος συγγραφέας, κεντρική μορφή του ρωσικού φουτουρισμού.

Ο Βίκτωρ Βλαντιμίροβιτς Χλέμπνικωφ (Viktor Vladimirovich Khlebnikov) γεννήθηκε το 1885 στο Malye Derbety, Περιφέρεια Αστραχαν, Ρωσική Αυτοκρατορία, όπου ο πατέρας του ήταν Περιφερειάρχης,^]κοντά στο σημείο όπου ο ποταμός Βόλγας χύνεται στην Κασπία. Ο πατέρας του, Βλαντιμίρ Χλέμπνικωφ, ήταν βιολόγος , ειδικός στην ορνιθολογία. Η μητέρα του, Αικατερίνη Νικολάγιεβνα , ήταν εκπαιδευτικός και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση των παιδιών της. Ο Victor ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας, μετά την Εκατερίνα (1883) και τον Μπόρις (1884). Έπειτα ήρθε ο Aleksandr (1887) και η Βέρα (1891). Η γενέτειρα του Χλέμπνικωφ ήταν ένας χειμερινός οικισμός των νομάδων Kalmiks, και αυτό καθόρισε από νωρίς την μελλοντική του σχέση με τους ανθρώπους αυτούς και την κουλτούρα τους. Ένιωθε πάντα σεβασμό για τον τρόπο ζωής των Kalmyks και σεβασμό για τη φύση. Όταν ο Χλέμπνικωφ ήταν έξι χρονών, το 1891, η οικογένεια μετακόμισε στην περιοχή Volhynia, στη σημερινή Ουκρανία (τότε μια επαρχία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ). Εκεί ο νεαρός Χλέμπνικωφ πέρασε τα παιδικά του χρόνια ασχολούμενος με το κυνήγι, το ψάρεμα και τη συλλογή πεταλούδων. Από εκείνη την περίοδο έχουμε και το παλαιότερο γνωστό του ποίημα , που χρονολογείται το 1897, και είναι η περιγραφή ενός πουλιού σε ένα κλουβί . Την ίδια χρονιά, η οικογένεια εγκαθίσταται στο Σιμπίρσκ (τώρα Ουλιάνοφσκ). Έμειναν εκεί μόνο ένα χρόνο, αφού το 1898 μετακόμισαν στο Καζάν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της ζωής του, ο Χλέμπνικωφ συνέχισε να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη επιστήμη, και το καλοκαίρι του 1903 συμμετείχε σε μια γεωλογική αποστολή στο Νταγκεστάν. Όταν πήγε στο κολέγιο επέλεξε να σπουδάσει μαθηματικά. Αλλά η Ρωσία ζούσε, ήδη, μια εποχή αναταραχής που θα κορυφωθεί με την Επανάσταση του 1905. Ο Χλέμπνικωφ δεν παρέμεινε μακριά από όλα αυτά και μόλις τον πρώτο χρόνο των σπουδών του, το 1903, συμμετέχει σε μια φοιτιτική διαμαρτυρία στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, συλλαμβάνεται και περνάει ένα μήνα στη φυλακή, μεταξύ Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου του 1903. Τον Μάιο του 1905, μαζί με τον αδελφό του Aleksandr, πραγματοποιεί μια αποστολή στα Ουράλια, ενώ το 1907 και το 1911 δημοσιεύει τις πρώτες του ορνιθολογικές παρατηρήσεις.

Το ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία υπήρχε από παλιά: ήδη το 1904, σε ένα διερευνητικό ταξίδι στην Μόσχα , έγραψε στο διάσημο συγγραφέα Γκόρκι ζητώντας τις απόψεις τους σχετικά με ορισμένα από τα πρώιμα έργα του, χωρίς να λάβει θετική ανταπόκριση. Μέχρι τότε , Χλέμπνικωφ ενδιαφερόταν κυρίως για τον συμβολισμό. Το 1908 , στο Σουντάκ στην (Κριμαία) συναντήθηκε με έναν από τους πιο σημαντικούς εκπρόσωπους του Συμβολισμού, τον Ιβάνωφ (Vyacheslav Ivanovich Ivanov.

Το 1908 ο Χλέμπνικωφ φεύγει από το Καζάν, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του, και μετακομίζει στην Αγία Πετρούπολη. Αρχικά σκέφτηκε να συνεχίσει την ακαδημαϊκή του καριέρα. Ωστόσο, σύντομα, άρχισε να τον απορροφά η ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία. Αρχίζει να παρακολουθεί τις "Ποιητικές Τετάρτες» που διοργανώνει το περιοδικό «Απόλλων», το οποίο συνδέεται με την ομάδα ακμεϊστές, τους μετά-συμβολιστές. Ο Χλέμπνικωφ συμμερίζεται το ενδιαφέρον των Συμβολιστών για τη φιλοσοφία, τη μυθολογία, τη ρωσική ιστορία και τη σλαβική λαογραφία. Εκτός από τον Ivanov, ο οποίος ζούσε στην Αγία Πετρούπολη, συνάντησε ποιητές, όπως ο Fiodor Sologub , o Sergey Gorodetski, o Nikolaj Gumilev , Alexej Tolstoy και o Mikhail Kuzmin. Συχνάζει μαζί τους στο λογοτεχνικό σαλόνι του Ιβάνωφ. Η επιθυμία τους ήταν να δημοσιεύουν στο περιοδικό Απόλλων αλλά απογοητεύτηκαν από την εχθρική στάση του επιμελητή της έκδοσης , Σεργκέι Makovsky . Αυτό ήταν και μια από τις αιτίες της διακοπής των σχέσεών τους με το Συμβολισμό.

Ο Vasilij Kamensky, ο οποίος θα εξελιχθεί από συμβολιστής σε έναν από τους κορυφαίους ποιητές του φουτουρισμού και είναι ο εκδότης του περιοδικού Βέσνα ("Άνοιξη"), φέρνει σε επαφή τον Χλέμπνικωφ, το 1909, με τον συνθέτη Mikail Matyushin και την συγγραφέα Elena Guro, και αυτοί, με τη σειρά τους, με τον καλλιτέχνη και ποιητή David Burliuk. Κι ήταν αυτοί, μαζί με τους Aleksej Kručenych (Αλεξέι Κρουτσόνιχ) και τον Βενεδίκτο Λιφσιτς που θα αποτελέσουν αργότερα την ομάδα "Υλαία», όνομα που είχε δοθεί στην περιοχή των Σκυθών απ' το ελληνικό “ύλη-ξυλεία”. Είναι αυτήν την περίοδο που ο Χλέμπνικωφ θα αλλάξει το λατινογενές όνομά του Βίκτωρ στο σλαβικό Βελιμίρ και χρησιμοποιεί τον τίτλο "Πρόεδρος της Υδρογείου". Αυτή του η ενέργεια συνδυάζεται από τη μια με τις εθνολογικές και γλωσσολογικές μελέτες που έχει ήδη αρχίσει και την μελέτη της λαϊκής γλώσσας των λαών και των νομάδων της Ασίας και από την άλλη με την αντίθεση του ρωσικού στον ιταλικό φουτουρισμό. Ο ρωσικός φουτουρισμός αναπτύσσεται μέσα στο επαναστατικό κλίμα της Ρωσίας και, παρά τα κοινά σημεία με τον ιταλικό, διαφοροποιείται έντονα. Ο Χλέμπνικωφ όπως και ο Λίβσιτς αντιδρούν έντονα στους Ιταλούς φουτουριστές για την αδιαφορία που δείχνουν οι Ιταλοί προς την ύλη ως οργανική υπόσταση της τέχνης. Από την άλλη, αντιμετωπίζουν διαφορετικά την παράδοση, και ιδιαίτερα την ρώσικη και την ασιατική νομαδική παράδοση. Γενικά, αντιτάσσουν στη δυτική σκέψη ολόκληρη την Ανατολή. Με την ευκαιρία της έκθεσης που διοργάνωσε η ομάδα αυτή των καλλιτεχνών, τον Μάρτιο του 1910, δημοσιεύονται δύο ποιήματα του Χλέμπνικωφ, που είχε απορρίψει το περιοδικό των συμβολιστών Απόλλων. Ένα από τα ποιήματα ήταν το περίφημο «Χρησμός με το γέλιο» (заклинание смехом). Είναι η εποχή που η ομάδα αρχίζει να ονομάζεται Φουτουριστές. Ωστόσο, ο Χλέμπνικωφ, ο οποίος αποδοκίμαζε την ενσωμάτωση στα ρωσικά δάνειων από άλλες γλώσσες, ποτέ δεν χρησιμοποίησε τον όρο φουτουριστές, αλλά έναν νεολογισμό σλαβικής προέλευσης, τη λέξη ' ' budetlyanin' ', “οι άνθρωποι του Μέλλοντος”, από τον μέλλοντα του βοηθητικού ρήματος ‘είμαι’ {budet‐}/{будет}), οι Μελλόντιοι . Ο όρος ήταν ήδη σε χρήση από το 1911 από μια άλλη λογοτεχνική ομάδα της Πετρούπολης, τους λεγόμενους «εγώ-φουτουριστές» .

Μετά το 1912 οι «Υλαίοι» θα προχωρήσουν σε πιο συνειδητές μορφικές αναζητήσεις συνδέοντας τον φουτουρισμό με τον κυβισμό. Θα λάβουν μια νέα ονομασία «Κυβοφουτουριστές» και θα συγκεντρωθούν γύρω από τον εικαστικό καλλιτέχνη Δαβίδ Μπουρλιούκ. Μέσα από αυτό το περιβάλλον θα γεννηθεί μια μπροσούρα, που θα γίνει το ρώσικο Μανιφέστο του Φουτουρισμού, το «Χαστούκι στο κοινωνικό γούστο». Μια από τις φράσεις του μανιφέστου αυτού που θα γίνει διάσημη είναι : «Πούσκιν, Ντοστογιέφσκι. Τολστόι κλπ. έξω από το Ατμόπλοιο της εποχής μας». Με αυτό το μανιφέστο θα ξεκαθαρίσουν τη θέση τους απέναντι στον ιταλικό φουτουρισμό, μια αντίθεση που θα κορυφωθεί, κατά την επίσκεψη του Μαρινέττι στη Ρωσία στα 1914, με το μοίρασμα από τον ίδιο τον Χλέμπνικωφ φυλλαδίων εναντίον του, έξω από την αίθουσα όπου μιλάει ο Μαρινέττι.

Στις αρχές του 1900 είχε εμφανιστεί στη Ρωσία το βιβλίο του Καναδού ψυχιάτρου Richard Maurice Bucke «Cosmic Consciousness» (Κοσμική Συνείδηση). Σε αυτό, ο Καναδός ψυχίατρος ανέπτυσσε την άποψή του ότι είναι απαραίτητο να περάσει η ανθρωπότητα από την τρισδιάστατη συνείδηση σε μια πολυδιάστατη-κοσμική. Αυτό το πέρασμα το εμπιστευόταν στους καλλιτέχνες, που τους θεωρούσε ως την πρωτοπορία της ψυχικής εξέλιξης του ανθρώπου και το συνδύαζε με αλλαγές στην ίδια τη γλώσσα. To 1915 ιδρύεται στη Μόσχα ο «Γλωσσολογικός Κύκλος» με κυρίαρχη μορφή τον γλωσσολόγο Ρόμαν Γιάκομπσον και το 1916 η «Εταιρεία για τη Μελέτη της Ποιητικής Γλώσσας» με ηγετική μορφή τον επίσης γλωσσολόγο Βίκτορ Σλόφσκι. Στις συζητήσεις που γίνονται συμμετέχουν και οι Κυβοφουτουριστές, οι οποίοι προσανατολίζονται στη δημιουργία ενός αυτοδύναμου ποιητικού λόγου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της αναζήτησης θα δημιουργηθεί από τον Αλεξέι Κρουτσόνιχ η ποιητική γλώσσα Zaum (Ζαούμ) (σύνθεση των λέξεων "Ζα", πέραν, και "Ούμ", Νούς ή Λόγος, το Υπερλογικό, το πέρα από την κατανόηση. Ο ίδιος ο Κρουτσόνιχ θα συνοψίσει τις αναζητήσεις σχετικά με τη νέα γλώσσα στην φράση: «Οι λέξεις πεθαίνουν, ο κόσμος παραμένει αιώνια νέος. Ο καλλιτέχνης βλέπει τον κόσμο με ένα καινούργιο βλέμμα και, όπως ο Αδάμ, ονοματίζει από την αρχή τα πράγματα. Ο κρίνος είναι ωραίος, αλλά η λέξη "κρίνος" είναι άσχημη, φθαρμένη, εκχυδαϊσμένη. Γι' αυτό ονομάζω τον κρίνο "euy", αποδίδοντάς του την πρωταρχική του αγνότητα». Ο Χλέμπνικωφ , που είχε ήδη ασχοληθεί με την Γλωσσολογία, θα διασταυρωθεί με το Ζάουμ μέσα από τις δικές του αναζητήσεις για την ανάδειξη της ρώσικης ταυτότητας, την κάθαρση της από τις δυτικές επιρροές και την ανάδειξη του σαμανικού στοιχείου που η ρωσική γλώσσα εμπεριέχει . Αναζήτηση που διατρέχει όλη του την καλλιτεχνική πορεία, πριν ακόμα τη δημιουργία του Ζάουμ. Ήδη στα 1908, αναζητώντας μια νέα γλώσσα, είχε γράψει το ποίημα "Μπομπέομπι", ενώ στο τέλος της ζωής του, κλεισμένος στο άσυλο ψυχοπαθών στο Χάρκοβο, όπου κρυβόταν από την Λευκή Τρομοκρατία, θα γράψει το ποίημα "Λαντομίρ" (σύνθεση των λέξεων "Λαντ", αρμονία και "Μιρ", κόσμος) οραματιζόμενος έναν μελλοντικό κόσμο οικουμενικής αρμονίας. Και για τον Κρουτσόνιχ και για τον Χλέμνικοφ η ποιητική λέξη δεν αποτελεί ένα όχημα ορθολογικής σκέψης αλλά ούτε έχει ένα κρυφό ή κοινωνικό μήνυμα. Αποζητούν την απελευθέρωση της εκφραστικότητας. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η "Αυθύπαρκτη Λέξη", η λέξη ως ένα πρωταρχικό γεγονός, η οποία παραπέμπει μόνο στον εαυτό της και συνεπικουρείται από μια σειρά οπτικών και ηχητικών συνειρμών στην προσπάθεια να αναζητήσει το ίδιο της το νόημα. Κι αυτό απαιτεί την συμμετοχή και την εγρήγορσή του αναγνώστη.

Ο Χλέμπνικωφ είχε σπουδάσει Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, όπου ο Lobachevsky δίδαξε τη "μη ευκλείδεια γεωμετρία" και συνέχισε τις σπουδές του στη Αγία Πετρούπολη.Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ολοκληρώνει το έργο του "Πίνακες του Πεπρωμένου" όπου αποδομεί ιστορικές περιόδους και χρονολογίες σε σχέσεις του 3 και του 2.

Στα 1919 βρίσκεται στο Χάρκοβο, κλεισμένος σε μια ψυχιατρική κλινική, για να αποφύγει τις επιθέσεις των Λευκών που κατέχουν εναλλάξ την πόλη με τον Κόκκινο Στρατό. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στην Περσία γυρίζει στη Ρωσία και αποφασίζει να πάει στο Άστραχαν, για να επισκεφτεί τους συγγενείς του. Στο δρόμο σταματάει στο σπίτι του φίλου του Pyotr Miturlich στο Santalovo, κοντά στο Novgorod. Εκεί τον βρίσκει ο θάνατος στις 28 Ιουνίου 1922 χτυπημένο από παράλυση και γάγγραινα. Πάνω στον τάφο του γράφεται η φράση "Ο Πρόεδρος της Υδρογείου".