«ΜΝΗΜΕΣ ΑΣΘΜΑΙΝΟΥΣΕΣ» Ελωίζος Θεμιστοκλέους

 

                                                      

Εγκαίνια: Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου 2015, Ώρα 20:00-23:00

Διάρκεια: 13 Νοεμβρίου έως και 5 Δεκεμβρίου 2015

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος φιλοξενεί τον εικαστικό Ελωίζο Θεμιστοκλέους με τη νέα γλυπτική του δουλειά με τίτλο «Μνήμες ασθμαίνουσες», στην πέμπτη ατομική του έκθεση, η οποία εγκαινιάζεται την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015, στις 20:00. Την έκθεση προλογίζει ο εικαστικός Χάρης Κοντοσφύρης. Τα έργα που παρουσιάζονται, πραγματεύονται τις έννοιες της μνήμης και της ανάμνησης, «της μνήμης της Μνήμης», αλλά και της ρευστότητας κάθε συμβάντος και περίστασης του παρόντος που προκαλούν την ανάκληση, μεταμορφώνοντας τη λήθη σε μνήμη και την απουσία σε παρουσία. Η έκθεση εξετάζει την ίδια τη Ζωή, η οποία αποτελείται από ένα σύνολο αναμνήσεων σε χρονική παράταξη από το παρελθόν στο παρόν, ιδωμένες εξ ίσου από την πλευρά του Μακρόκοσμου, αλλά και του Μικρόκοσμου κάθε ατόμου ξεχωριστά.

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο καλλιτέχνης: «Κάθε “αρνητικό” στοιχείο (ανάμνηση) της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας “επιβιώνει” από την, πολλές φορές, εποικοδομητική λειτουργία της λήθης και έτσι μπορεί να επηρεάζει το παρόν όπως το παράσιτο που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος άλλου οργανισμού, που χαρακτηρίζεται ξενιστής- μόνο που ξενιστής σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται η ίδια μας η ανάμνηση. Η “υπέρβαση” του παρελθόντος αποτελεί τον βασικό τόνο της ανθρώπινης ευθύνης ως προς της εξέλιξη. Παιδικές φοβίες, σεξουαλικές παρορμήσεις, οικογενειακές δυσλειτουργίες, έρωτας, απόρριψη, οργή, ανείπωτες χαρές και προσδοκίες και άλλα πολλά “ανθρώπινα” συσσωρεύονται στη μνήμη και περιμένουν τη λύτρωση.... σα να περιμένουν αιώνια μοιάζουν με πέτρες στο βυθό του εαυτού που όσο πας να τις ξεχάσεις τόσο νιώθεις το βάρος τους να μεγαλώνει. Κάποιος πρέπει να τις βρει να τις αγαπήσει να τις σηκώσει στο φως του νου. Μα αν όχι ο Άνθρωπος τότε ποιος;».

Ο Ελωίζος Θεμιστοκλέους γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1980 στην Πάτρα. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής τα έλαβε από τον πατέρα του, Χαράλαμπο Θεμιστοκλέους, γλύπτη και ζωγράφο με σημαντική συμβολή στα ελληνικά εικαστικά δρώμενα, ο οποίος επηρέασε καθοριστικά την καλλιτεχνική του ματιά. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης κοντά στον Γιώργο Τσακίρη από όπου αποφοίτησε το 2007. Όντας φοιτητής, ανέπτυξε διδακτικό έργο στα εργαστήρια ζωγραφικής «Θεμιστοκλέους» σε Πάτρα και Αίγιο, το οποίο συνεχίζει να ασκεί μέχρι σήμερα. Ο Ελωίζος Θεμιστοκλέους έχει πραγματοποιήσει 4 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Την βραδιά των εγκαινίων θα συνοδέψουν τα κρασιά του εξαιρετικού κτήματος Παλυβού από την Νεμέα καθώς και η γνωστή πατρινή Τεντούρα Κάστρο της ποτοποιίας Χάχαλης.

Χορηγοί επικοινωνίας είναι: culture now , global view, art22 και Φλώροι εικαστικοί.

Εγκαίνια Έκθεσης: Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015, 20:00

Διάρκεια Έκθεσης: 13 Νοεμβρίου έως 5 Δεκεμβρίου 2015

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30

Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00

Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού

Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος

Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα | metro Ακρόπολη

Τηλέφωνο 211 182 38 18

www.technohoros.org | info@technohoros.org

 

«Μνήμες που χάνονται»

Η διαδικασία της ανάμνησης είναι αναδόμηση περιεχομένων, αποτελεί ουσιαστικά τη μνήμη της Μνήμης. Δεν ανακαλούμε ποτέ αυτούσια κομμάτια παρελθόντος, αποθηκευμένα σε «δωμάτια» μνήμης, αλλά η ανάκληση είναι ήδη μια ανακατασκευή (μεταμόρφωση), μια δυναμική διαδικασία, που εξαρτάται από τις περιστάσεις του παρόντος. Δεν υπάρχει τόπος που να μπορεί να δέχεται τη μνήμη ως διάρκεια, ως σταθερό γεγονός. Γι’ αυτό η μνήμη δεν μπορεί να εμφανίζεται στην πόλη με μνημειακή μορφή. Ο εφήμερος χαρακτήρας του συμβάντος προσδίδει ξανά στο μνημονεύσιμο τη ρευστότητα και το παιχνίδι εναλλαγής μνήμης και λήθης, παρουσίας και απουσίας, προσωπικού και συλλογικού.

Η ίδια η Ζωή αποτελεί ένα σύνολο αναμνήσεων σε χρονική παράταξη από  το παρελθόν έως και το παρόν είτε  την εξετάσουμε από  την πλευρά του Μακρόκοσμου (Κοσμική Ιστορία) είτε την δούμε μέσα από τον Μικρόκοσμο δηλαδή μέσα από την προσωπική εμπειρική ιστορία του κάθε ανθρώπου ατομικά.

Κάθε «αρνητικό» στοιχείο (ανάμνηση) της  παιδικής και εφηβικής  ηλικίας που «επιβιώνει» από την πολλές φορές εποικοδομητική λειτουργία της λήθης  και έτσι μπορεί να επηρεάζει το παρόν όπως το παράσιτο που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος άλλου οργανισμού, που χαρακτηρίζεται ξενιστής-μόνο που ξενιστής σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται η ίδια μας η ανάμνηση. Η «υπέρβαση» του παρελθόντος αποτελεί τον βασικό τόνο της ανθρώπινης ευθύνης ως προς της εξέλιξη. Παιδικές φοβίες,σεξουαλικές παρορμήσεις,οικογενειακές δυσλειτουργίες,έρωτας,απόρριψη,οργή,ανείπωτες χαρές και προσδοκίες και άλλα πολλά «ανθρώπινα» συσσωρεύονται στη μνήμη και περιμένουν τη λύτρωση....σα να περιμένουν αιώνια μοιάζουν με πέτρες στο βυθό του εαυτού που όσο πας να της ξεχάσεις τόσο νιώθεις το βάρος τους να μεγαλώνει.Κάποιος πρέπει να τις βρει να τις αγαπήσει να της σηκώσει στο φως του νου. Μα αν όχι ο Άνθρωπος τότε ποιος;