Οι Φραγκεμένοι και οι Ανατολίτες

γράφει και επιμελείται η Νότα Χρυσίνα

«Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου"

Μέσα στο γενικό κακό της δυστυχίας και του απόηχου μιας στυγερής δολοφονίας της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας εμφανίζεται η διαμάχη φιλοδυτικών και αντιδυτικών. Οι ίδιοι πριν από λίγες μέρες μάλωναν λέγοντας ΝΑΙ ή ΟΧι και μετά ΟΧΙ στο ΝΑΙ και ΝΑΙ στο ΟΧΙ. Σήμερα μαζεύουν τις γνώσεις τους και τις κατάρες τους έτοιμοι για μια νέα σύρραξη μεγατόνων. Θέμα τους η σημαία της Γαλλίας και ποιος δικαιούται να φοράει την σημαία όταν η Γαλλία έδρασε ιμπεριαλιστικά και συμψηφίζουν θανάτους με μια ευκολία νεκροθάφτη που πλειοδοτεί έξω από μεγαλονοσοκομεία για να κερδίσει την κούρσα της ανάθεσης της εργολαβίας δηλαδή την ταφή. Μόνο σας παρακαλούμε μην θάψετε κατά λάθος και το ελληνικό πνεύμα γιατί το μόνο που έχουμε οι ρακένδυτοι απόγονοι της Ανατολής και της Δύσης είναι αυτό. Η Ελλάδα δεν σας γέλασε. Το ταξίδι ήταν το κέρδος ανάξιοι απόγονοι της παγκόσμιας πνευματικής φτώχειας που οδηγήσατε τον πλανήτη στο χάος των ατέρμονων δυσαρμονιών από πλεονεξία και εγωισμό. Αγγελιοφόροι του μηδενός ο πλανήτης υπήρχε πριν από εσάς και θα συνεχίσει να υπάρχει. Προσπαθήστε να μην πεθάνετε από πλήξη όταν άνθρωποι πεθαίνουν στα αλήθεια...

Πώς έγινε ακριβώς η Ναυμαχία στο Ναυαρίνο;

Με αφορμή την σημερινή επέτειο της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827), μεταξύ του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και μοιρών των στόλων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, ας δούμε ορισμένα ιστορικά στοιχεία, έτσι όπως καταγράφονται αυτά από διάφορους ιστορικούς ερευνητές!..

ΘΡΥΛΙΚΗ έμεινε πλέον στην Ελληνική Ιστορία η Ναυμαχία του Ναυαρίνου! Μια Ναυμαχία που έγινε στις 20 Οκτωβρίου 1827 μεταξύ του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και μοιρών των στόλων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, στον όρμο του Ναβαρίνου (Πύλου). Η ναυμαχία αυτή αποτελεί ορόσημο στην εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης από την άποψη ότι ήταν η αρχή της ενεργητικής παρέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων υπέρ των Ελλήνων.

Το συμμαχικό στόλο αποτελούσαν 27 πλοία (12 αγγλικά με αρχηγό τον αντιναύαρχο Έντουαρντ Κόδριγκτον, 7 γαλλικά με αρχηγό τον υποναύαρχο Δεριγνί και 8 ρωσικά με αρχηγό τον υποναύαρχο Χέιντεν) και είχε γενικό διοικητή τον Κόδριγκτον. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αποτελούνταν από 82 πλοία και διοικούνταν από τον Ιμπραήμ πασά.

Η ναυμαχία ήταν αποτέλεσμα της συνθήκης του Λονδίνου (6 Ιουλίου 1827), που είχαν υπογράψει οι τρεις «προστάτριες» Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), καθώς πρόβλεπε τη δημιουργία ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους κάτω από την επικυριαρχία της Τουρκίας, τη διακοπή των στρατιωτικών επιχειρήσεων και από τα δύο μέρη και όριζε, με μυστικό συμπληρωματικό άρθρο, ότι σε περίπτωση που η Τουρκία δε θα αποδεχόταν τους όρους αυτούς, οι τρεις Δυνάμεις θα χρησιμοποιούσαν τη βία, αφού εξαντλούσαν κάθε ειρηνικό μέσο. Όμως, η συνθήκη του Λονδίνου, παρά την παρέλευση τριών μηνών, δεν είχε αναγνωριστεί ακόμα από το σουλτάνο, ο οποίος, τις μέρες εκείνες, πιθανόν είχε δώσει διαταγή στον Ιμπραήμ να καταλάβει την Ύδρα και να καταπνίξει την επανάσταση στην Πελοπόννησο.

Ο Δεριγνί επισκέφτηκε τότε τον Ιμπραήμ και του δήλωσε ότι ο στόλος του έπρεπε να γυρίσει στην Αλεξάνδρεια. Αυτός ζήτησε προθεσμία, ώσπου να γυρίσουν οι αγγελιοφόροι που είχε στείλει στο σουλτάνο και τον πατέρα του για να του φέρουν οδηγίες. Τα στρατεύματά του όμως συνέχιζαν τις λεηλασίες και τις σφαγές στη Μεσσηνία και την Ηλεία. Η συμπεριφορά του αυτή έγινε αφορμή να συνέλθουν οι τρεις ναύαρχοι και να αποφασίσουν να πλεύσουν μέσα στον όρμο του Ναβαρίνου, όπου βρισκόταν ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος.

Πρώτα ο αγγλικός, ύστερα ο γαλλικός και τελευταίος ο ρωσικός στόλος.

Έτσι, στις 20 Οκτωβρίου μπήκαν μέσα στον όρμο πρώτα ο αγγλικός, ύστερα ο γαλλικός και τελευταίος ο ρωσικός στόλος. Τα συμμαχικά πλοία παρατάχτηκαν απέναντι από τα τουρκοαιγυπτιακά, τα οποία είχαν ημικυκλική διάταξη κατά μήκος της ακτής. Μέσα στο μικρό όρμο, που χώρεσε τόσα πολλά πλοία, δημιουργήθηκε αναταραχή και ένταση. Ο Άγγλος υποπλοίαρχος του πολεμικού πλοίου «Ντάρτμουθ» μπήκε τότε σε μια βάρκα, κατευθύνθηκε σ' ένα αιγυπτιακό πυρπολικό και ζήτησε την απομάκρυνσή του, για να μπορέσει το πλοίο του να αγκυροβολήσει. Οι Αιγύπτιοι τον δέχτηκαν με πυροβολισμούς προκαλώντας με την ενέργειά τους αυτή γενίκευση του πυρός και αναμέτρηση των δύο στόλων. Η ναυμαχία κράτησε ως το απόγευμα και κατέληξε στη συντριβή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, τα τρία τέταρτα του οποίου καταβυθίστηκαν.

Το ελληνικό ζήτημα

Η ναυμαχία του Ναβαρίνου έδειξε ότι η λύση του ελληνικού ζητήματος βρισκόταν πια προς το τέλος της και προκάλεσε διάφορες αντιδράσεις στα ευρωπαϊκά κράτη. Η Γαλλία και η Ρωσία τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό, η Αγγλία τη χαρακτήρισε ως «άτυχο επεισόδιο», ενώ στην Αυστρία δεν έκρυψαν τη μεγάλη δυσαρέσκειά τους. Παρ’ όλα αυτά το ελληνικό ζήτημα είχε μπει στην τελευταία φάση της επίλυσής του.

Λίγα λόγια για τους πρωταγωνιστές

Είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε και λίγο για τους πρωταγωνιστές αυτής της Ναυμαχίας, όπως ήσαν οι Δεριγνύ, Κόδριγκτον και Χέϋδεν:

Οι πρωταγωνιστές της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου (από αριστερά): Δεριγνύ, Κόδριγκτον και Χέϋδεν

1. Δεριγνύ (De Rigny) (1782-1835). Γάλλος ναύαρχος και πολιτικός. Ο Ανρί Γκοτιέ Δεριγνί, κόμης του Ρινί γεννήθηκε στο Τουλ και πέθανε στο Παρίσι. Το 1822 έγινε διοικητής της μοίρας του γαλλικού στόλου της Ανατολής. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης πρόσφερε αρκετές φορές τη βοήθειά του στους Έλληνες. Πήρε μέρος στη ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827) ως διοικητής της γαλλικής μοίρας. Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, έγινε βουλευτής, υπουργός των Ναυτικών και τέλος υπουργός των Εξωτερικών.

2. Εδουάρδος Κόδριγκτον Edward Codrington (1770 – 1851). Άγγλος ναύαρχος. Εκπαιδεύτηκε στο κολέγιο του Χάρι και κατατάχτηκε στο ναυτικό το 1783. Διακρίθηκε στον βομβαρδισμό του Φλίσινγκεν και στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, ως κυβερνήτης του πολεμικού Ωρίων, ενώ συμμετείχε και στις επιχειρήσεις των Άγγλων στη Μεσόγειο, συνεργαζόμενος με τους Ισπανούς εναντίον των Γάλλων. Το 1814 προβιβάστηκε στον βαθμό του υποναύαρχου, το 1821 προήχθη σε αντιναύαρχο και τον Δεκέμβριο του 1826 διορίστηκε αρχηγός της αγγλικής μοίρας στη Μεσόγειο. Μετά την υπογραφή της συνθήκης (6 Ιουλίου 1827) μεταξύ Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας, που όριζε τη βίαιη κατάπαυση των ελληνοτουρκικών εχθροπραξιών, ο Κόδριγκτον, ως αρχηγός του συμμαχικού στόλου, στον οποίο μετείχαν ο Δεριγνί (ναύαρχος της γαλλικής μοίρας) και ο Χέϊδεν (ναύαρχος της ρωσικής), διατάχτηκε να καταπλεύσει στην Πύλο, όπου βρισκόταν αγκυροβολημένος ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος του Ιμπραήμ πασά και να επιβάλει ανακωχή. Ο Ιμπραήμ, μολονότι δέχτηκε αρχικά να σταματήσει τις εχθροπραξίες, στη συνέχεια παραβίασε τη συμφωνία με αποτέλεσμα να ναυμαχήσουν οι δύο αντίπαλοι στόλοι και να προκληθεί η συντριβή των τουρκοαιγυπτιακών δυνάμεων. Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο προκάλεσε την έντονη δυσφορία της αγγλικής κυβέρνησης, η οποία, καθώς είχε αιφνιδιαστεί από την απροσδόκητη τροπή των εξελίξεων (το αγγλικό ναυαρχείο δεν επιθυμούσε την ολοκληρωτική σύρραξη των δύο πλευρών), ανακάλεσε τον Κόδριγκτον στη χώρα του (4 Ιουνίου 1828) μολονότι εκείνος προσπάθησε με αλλεπάλληλες επιστολές να αποδείξει πως δεν παραβίασε κάποια εντολή. Δύο μέρες προτού αντικατασταθεί, πέτυχε την υπογραφή συνθήκης στην Αλεξάνδρεια με τον Μοχάμετ Άλι, σύμφωνα με την οποία ο Ιμπραήμ και τα αιγυπτιακά στρατεύματα υποχρεώνονταν σε άμεση αποχώρηση από την Πελοπόννησο. Τελικά, η πατρίδα του, αναγνωρίζοντας τις υπηρεσίες του, του απένειμε τον μεγαλόσταυρο του Λουτρού και το 1839 προήχθη σε ναύαρχο.

3. Λογγίνος Χέϋδεν (ή Χέϊδεν) (1772 – 1850). Ρώσος ναύαρχος, ολλανδικής καταγωγής. Ως αξιωματικός του ολλανδικού ναυτικού, οΧέϋδεν διακρίθηκε καταδιώκοντας τους πειρατές στη Μεσόγειο. Το 1810, κατατάχθηκε στο ρωσικό ναυτικό και το 1817 έγινε ναύαρχος. Το 1817, οι Ρώσοι τον έστειλαν στη Μεσόγειο. Εκεί, κατόρθωσε να πείσει τους ναυάρχους Δεριγνί (Γάλλο) και Κόδριγκτον (Άγγλο) να εφαρμόσουν το πρωτόκολλο του Λονδίνου (1827). Μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, στην οποία πήρε και αυτός μέρος, έμεινε στις ελληνικές θάλασσες και συνεργάστηκε με τον κυβερνήτη Καποδίστρια, αργότερα όμως διαφώνησε μαζί του ως προς το ζήτημα της Kρητικής επανάστασης και γύρισε στη Ρωσία, όπου έγινε υπασπιστής του τσάρου.

ΠΗΓΕΣ:

α. Ιστορικό και Δημοσιογραφικό Αρχείο γράφοντος
β. Εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία»
γ. Εγκυκλοπαίδεια «Δομή»
δ. Βικιπαίδεια
πηγή;http://www.sakketosaggelos.gr/Article/3262/