[Απολογία] Του Βασίλη Αμανατίδη

 Πηγή: http://www.bibliotheque.gr

 

 

 

 

Με διεκδίκησες σαν παρθενογένεση.
Εσύ η παρθένος, εγώ η γένεσή σου.
Τέτοιο φορτίο δεν σηκώνεται.

 

Με αγαπάς πριν από μένα και με τρόπο που δεν με παραδέχεται.
Όσο και να προσπαθήσω, θα με αγαπώ σαν δεύτερος.
Στην αγάπη σου αυτή δεν χωράει άλλος.

 

Η αγάπη σου μου έχει κάνει έξωση από τον εαυτό μου.

 

Τόσο που με αγαπάς εξαφανίζεται ο αγαπώμενος.
Έτσι που με αγαπάς δεν χωρώ να μπω μέσα μου.
Έχω βγει, γι’ αυτό, από τον εαυτό μου έξω
και σε κοιτώ να αγαπάς και να καταλαμβάνεις.

 

 

 

 

Όμως με πιάνει κι ένας τρόμος τι θα γίνει όταν φύγεις.
Η αγάπη σου επ’ αυτού δεν έχει προνοήσει.
Θα μείνει απ’ έξω ο εαυτός μου να κοιτά τα κόκαλα
της αγάπης σου για μένα; θα γίνω εγώ τα κόκαλα;

 

ή μήπως θα τρυπώσω μέσα μου να με επανακαταλάβω,
μα σαν εκπορθητής πια του εαυτού μου;
Ο πορθητής Μωάμεθ και η πόλη: ένα και το αυτό.
Και ανάμεσά τους εσύ, που όλα τα υπερβαίνεις: χώρα.

 

Και αν χρειαστεί: ήπειρος. Και αν χρειαστεί: Γη.
Παρηγορούμαι με τη σκέψη ότι τουλάχιστον
για τα παραέξω πολύ λίγα γνωρίζουμε• και ελάχιστα μόνο
από αυτά έχει ακουμπήσει το πόδι μας ως τώρα.

 

 

 

 

[ από το «μ_otherpoem: μόνο λόγος», Νεφέλη 2014 ]