[Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ] Του Νάσου Βαγενά

  Πηγή: http://www.bibliotheque.gr

(Σημειώσεις)

 

1

Αν και οι πλέον ιδιότροποι των ανθρώπων,

οι ποιητές πεθαίνουν με τον ίδιο τρόπο.

 

Εξαιρώντας την αυτοκτονία

που δηλώνει μεγαλομανία,

 

λίγοι απ’ όσους έφυγαν νέοι

είχαν ως αιτία θανάτου τα κλέη

 

(λ.χ. ο Πούσκιν, που είχε αποκάμει

καβαλώντας το καλάμι).

 

2

Στον Βιγιόν δεν άρεσε η δόξα

(όμως πήγε από άλλη λόξα).

 

Αλλά και ο Πέρσυ Μπυς

Σέλλεϋ πέθανε αλαμπής.

 

3

“Ω Θάνατε”, είπε ο Ντάντε

κουμπώνοντας τις τιράντες,

 

“για να ‘ρχεσαι μόνο εσύ,

πηγαίνω στην Κόλαση”.

 

4

Ο Θάνατος βρήκε τον Μίλτον

πανέτοιμο ν’ ανάβει ένα σπίρτο.

 

Στο κρύο ταξίδι το ύπατο

θα πήγαινε με την πίπα του.

 

5

(Αδύνατον να εικάσω

από τι πήγε ο Τάσσο).

 

6

Ο μισεμός του Γιάννη Κητς

ήταν αποτέλεσμα κακής

 

σχέσης με τον εαυτό του,

που έληξε με τη συντριβή του πρώτου.

 

7

Αν δεν ήταν εκλεκτός της μοίρας,

ο Λαφόργκ θα γνώριζε το γήρας.

 

8

Η αιτία θανάτου του Πάσκολι:

οι γιατροί ήταν πολυάσχολοι.

 

9

Για τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε:

Υποθέτω ότι τον είλκυε

 

– και τον τράβηξε έως κάτω –

η λατρεία του θανάτου.

 

10

Χάρη στον Θάνατο ο Βαλερύ

έκανε ποίηση πιο καθαρή.

 

11

Είπε ο Χάρος: “Την Αχμάτοβα

πάθαινα όταν την πασπάτευα”.

 

12

…μα όταν ο Καβάφης κατάλαβε

το τέλος του, κι αυτός μετάλαβε.

 

13

Του Μοντάλε, που πήγε από ίωση,

με συγκλόνισε η σημείωση:

 

“Ω, να τέλειωνα σαν τον Μπάυρον,

πειρατής θησαυρών άυλων!”

 

Η Συμπόρσκα, ποιητικώς σε κώμα,

ζει ακόμα.