Το άπειρο του έρωτα!

"Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς,
τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής."

Καβάφης

π'ίνακας του Μάνου Αναστασιάδη

της Νότας Χρυσίνα 

Τί χρειάζεται η ποίηση ή η φιλοσοφία στις μέρες μας; Τί μας προσφέρει ένα ποίημα του Καβάφη ή του Σολωμού; Γιατί να διαβάσουμε Σεφέρη ή Ελύτη; 

Ζώντας σε έναν κόσμο που καταναλώνει τα πάντα και τα αποβάλλει γρηγορότερα από όσο τα κατανάλωσε η ποίηση μας προσφέρει την ψευδαίσθηση πως ζήσαμε πως σκεφτήκαμε πως ανταμώσαμε με τις μεγάλες ιδέες των φιλοσόφων και πως κατανοήσαμε την ζωή.

Μέσα στο σύντομο ταξίδι μας προλαβαίνουμε να δούμε από το παράθυρο την θέα του κόσμου και να γυρίσουμε τον κύκλο που οδηγεί στο τέλος χωρίς να διακόψουμε το έργο των θεών. 

Η ποίηση λοιπόν μας δείχνει την θέα από το παράθυρο αλλά με μεθυντικό φακό και έτσι βλέπουμε κάποιες λεπτομέρειες που μάς ξέφυγαν. Δυστυχώς δεν έχουμε τον χρόνο να μπούμε μέσα στον κόσμο που μόλις αντιληφθήκαμε ότι υπάρχει. Φεύγουμε πριν προλάβουμε να έρθουμε. Αμέσως μόλις γεννιόμαστε γυρίζουμε στο άγνωστο.

Η ποίηση απευθύνεται στον νου ο οποίος ανασύρει αναμνήσεις. Η δύναμή της είναι η ενεργοποίηση της επιθυμίας να ζήσουμε.

Αλλά, ο μόνος χρόνος που μας ταυτίζει με το σύμπαν είναι αυτός τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι.

Ωστόσο κανένα ποίημα δεν μεταφέρει αυτό το άπειρο ούτε αυτή την αίσθηση διότι η ζωή είναι υπεράνω λόγων. Όσοι ζουν έναν έρωτα δεν γράφουν για τον έρωτα. Και ο έρωτας δεν καταδέχεται να μπει σε λέξεις μικρόψυχων και εκδικητικών όντων που απέφυγαν να τον συναντήσουν.