Πέρασε κι αυτή η θλιβερή γιορτή της ποίησης!

της Νότας Χρυσίνα

Η 21η Μαρτίου ως ημέρα ποίησης γιορτάστηκε με λαμπρότητα από όλους τους ποιητές και τις ποιήτριες. Ωστόσο, η ημέρα γιορτής για εμένα προσωπικά είναι ημέρα θλίψης. Θλίψη που

"τα λόγια δεν καρφώθηκαν σαν πρόκες"

και οργή που οι στίχοι ξεχάστηκαν όπως

"Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια".

Επίσης, τα όνειρα που έκανα παιδί και δεν ευοδώθηκαν με άφησαν να αναρωτιέμαι

 "Σ’ αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά"

όμως σηκώθηκα λίγο ψηλότερα ως ελληνίδα  όταν κοιτώντας το τοποίο ένιωσα τον άνεμο να σφυρίζει  

"Άνεμος φύσαγε γλυκός, από μακρά φτασμένος,με τη γαλήνια ευωδιά των κάμπων φορτωμένος."

Θυμήθηκα το ηρωικό μας παρελθόν και με συγκίνηση φώναξα

"«Σάλπιγγα, κοψ’ του τραγουδιού τα μάγια με <τή> βία,
γυναικός, γέροντος, παιδιού, μήν κόψουν την αντρεία».

γύρισα πίσω για να δω την ρίζα των Ελλήνων και είδα με τα μάτια μου το επίγραμμα που φτιάχτηκε για να'βρουμε πατρίδα

"Περίφημοι ψυχαὶ
 τριακοσίων λακώνων,"

Μα η μοίρα μας είναι στυγνή και την κουβαλούμε χρόνια. Έτσι, εμείς είμαστε που λίγο αργότερα λέμε

"Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!"

Δεν θα συνεχίσω να σας γράφω τα δικά μου άλλωστε τα λόγια μου είναι φτωχικά κι όπως ο πιστός έτσι κι εγώ αγωνίστηκα ίσως και μάταια

"Καὶ τ᾿ ἄγαλμα ἀγωνίστηκα γιὰ τὸ ναὸ νὰ πλάσω"

Ωστόσο, θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους παππούδες μου που είναι και δικοί σας παππούδες: τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον, Αναγνωστάκη, τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Καβάφη,τον Παλαμά, τον Καρυωτάκη και τόσους άλλους που σήμερα και κάθε μέρα γιορτάζουν την γλώσσα μας και την ιεροποιούν μέσα από κάθε ήχο κάθε σύμφωνο γίνεται τρομπέτα και κάθε φωνήεν βάφει χρώματα τον νου. Αιωνία σας η μνήμη αγαπημένοι μας κι ας μην "

διασκέδασουμε όλοι στην κηδεία" της ποίησης που φρόντισε με συνοπτικές διαδικασίες η πολιτεία των σύγχρονων πολυδιαβασμένων αξιωματούχων μας.