Τα βιβλία της χρονιάς μας

PΟP 14: Τα βιβλία της χρονιάς μας

Τέσσερις από τους σημαντικότερους ανθρώπους στο χώρο του βιβλίου γράφουν για τα αναγνώσματα που έκαναν τη χρονιά τους καλύτερη.

ΠΗΓΗ:http://popaganda.gr/

Είναι οι κατεξοχήν άνθρωποι του βιβλίου. Κριτικοί και ειδικοί δημοσιογράφοι διαβάζουν κάθε χρόνο, επί δεκαετίες οι περισσότεροι, όλη την ελληνική αλλά και ξένη βιβλιοπαραγωγή. Ζητήσαμε σε τέσσερις από τους πιο καταξιωμένους κριτικούς λογοτεχνίας και δημοσιογράφους που ασχολούνται με την εκδοτική κίνηση να μας γράψουν για τα 5 ελληνικά και 5 μεταφρασμένα βιβλία που ξεχώρισαν μέσα στο 2014. 

Οι επιλογές του Γιάννη Μπασκόζου:

(Ο Γιάννης Μπασκόζος υπήρξε Διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβαζω.   Το 2013 δημιούργησε και έκτοτε διευθύνει το ηλεκτρονικό περιοδικό για το βιβλίο “Ο Αναγνώστης”)

Μεταφρασμένα

 André Gide  Οι Κιβδηλοποιοί, μετάφραση: Ανδρέας Παππάς, Πόλις. Γιατί οι κλασικοί είναι πάντα κλασικοί.

Georges Simenon, Ο άνθρωπος από το Λονδίνο, μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ, εκδόσεις Άγρα. Όταν η αστυνομική λογοτεχνία είναι κυρίως λογοτεχνία.

Nuccio Ordine, Η χρησιμότητα του άχρηστου, μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης, Άγρα. Για την αξία της τέχνης και της παιδείας που δεν στοχεύει στο κέρδος.

Johann Peter Eckermann, Συνομιλίες με τον Γκαίτε, μετάφραση: Δημήτρης Δημοκίδης, Printa. Χωρίς περικοπές το «καλύτερο γερμανικό βιβλίο» κατά τον Νίτσε. 

Nathaniel Hawthorn, Ο μαρμάρινος φαύνος, μετάφραση: Σάντυ Παπαιωάννου, Gutenberg. Για την αθωότητα και την αμαρτία.

 

Ελληνικά

 Νίκος Μπακόλας, Η μεγάλη πλατεία, Κέδρος. Για να μη ξεχάσουμε κάποιους μοντέρνους δικούς μας.

Μαρία Πολυδούρη, Τα ποιήματα, Φιλολογική επιμέλεια- επίμετρο: Χριστίνα Ντουνιά, Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Φόρος τιμής στη μεσοπολεμική λογοτεχνική γενιά.

Δημοσθένης Βουτυράς, Ο Φαρφουλάς κι άλλα διηγήματα, εκδόσεις Φαρφουλάς. Γιατί πρέπει κάποτε να αποκατασταθεί το μέγεθός του στην ελληνική λογοτεχνία.

Β.Βαμβακάς- Π.Παναγιωτόπουλος (επιμέλεια), Η Ελλάδα στη δεκαετία του ΄80 , Επίκεντρο. Μια χρήσιμη κοινωνιολογική-πολιτιστική ματιά στην πιο αμφιλεγόμενη δεκαετία. Εν είδει Λεξικού μπορείς να διαβάσεις μόνον τα λήμματα που σε ενδιαφέρουν. 

Μένης Κουμανταρέας, Ο θησαυρός του χρόνου, Πατάκης. Η ζωή του όλη.

Τι άρεσε στο Γρηγόρη Μπέκο:

(Ο Γρηγόρης Μπέκος είναι δημοσιογράφος, εργάζεται στο ένθετο για το βιβλίο της εφημερίδας Το Βήμα της Κυριακής)

Ξένη λογοτεχνία

Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει; Αναφέρομαι, βέβαια, στο πάντοτε πλούσιο πεδίο της ξένης, της μεταφρασμένης πεζογραφίας. Σκέφτομαι, πρώτα πρώτα, τα βιβλία που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2014 και που θα ήταν καλό να υπάρχουν στις βιβλιοθήκες όσων αγαπούν την καλή (εννοώ εδώ τη μεγάλη) λογοτεχνία. Καλή (και μεγάλη) λογοτεχνία είναι η λογοτεχνία που διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε και δεν υπάρχει, θαρρώ, πιο μετρημένος ορισμός για την τέχνη του λόγου, την ανθρώπινη καταφυγή μας. Η σειρά, ωστόσο, με την οποία θα παραθέσω τα βιβλία, προειδοποιώ, δεν είναι αξιολογική. Άλλωστε οι πάσης φύσεως «λίστες» με τα «καλύτερα» ή «τα χειρότερα» είναι μια αγχωτική υπόθεση για τον γράφοντα. 

Ξεκινώ πάντως με το μυθιστόρημα «Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης» (εκδόσεις Γράμματα) του Αμερικανού Τζ. Ντ. Σάλιντζερ που πριν, ως γνωστόν, ήταν «Ο φύλακας στη σίκαλη» (εκδόσεις Επίκουρος). Τον τίτλο άλλαξε η καθ’ ύλην αρμόδια, η ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη που μετέφρασε πάλι, εκ του μηδενός δηλαδή, ύστερα από 37 χρόνια, το εμβληματικό αυτό μυθιστόρημα με ήρωα τον Χόλντεν Κώλφηλντ. Ακούστηκαν διάφορα για την αλλαγή του τίτλου (κατανοώ ότι μπορεί να ξένισε, ξένισε όμως και στην εποχή που κυκλοφόρησε η πρώτη μετάφραση) αλλά προτείνω να μη διυλίζουμε ασκόπως τον κώνωπα. Τα παραμέσα έχουν σημασία και εκεί η (ίδια) μεταφράστρια κατάφερε να φτιάξει ένα κείμενο όλο χυμούς στη σύγχρονη, ομιλούμενη ελληνική γλώσσα με τρόπο που να μπορούν να το προσεγγίσουν και οι νεότεροι αναγνώστες (υπάρχει λ.χ. το ρήμα «φασώνω») και να το χαρούν εκ νέου οι παλαιότεροι. Η επιτυχία εδώ έγκειται, νομίζω, σ’ αυτή την ισορροπία, στο εξασκημένο «αυτί» και τη δημιουργικότητα της Τζένης Μαστοράκη.

Έρχομαι τώρα σε δύο κατά γενική ομολογία σημαντικά βιβλία που – ασφαλώς έχουν κυκλοφορήσει παλαιότερα στην ελληνική γλώσσα – μετέφρασε εξαιρετικά ο Ανδρέας Παππάς και κυκλοφόρησαν πρόσφατα: «Οι Κιβδηλοποιοί & το Ημερολόγιο των Κιβδηλοποιών» (εκδόσεις Πόλις) του Αντρέ Ζιντ και «Το Μηδέν και το άπειρο» (εκδόσεις Πατάκη) του Άρθρουρ Καίσλερ. Πρόκειται για δύο βιβλία που αξίζει κανείς να κάνει δώρο στον εαυτό του. Το πρώτο είναι ένα μεγάλο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα που καταπιάνεται (σχεδόν) με τα πάντα, ένα επίτευγμα του γαλλικού μοντερνισμού στον εικοστό αιώνα. Στο δεύτερο, ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την πολιτική και την ελευθερία, όπου πρωταγωνιστεί ο Ρουμπάσοφ που συλλαμβάνεται ως «εχθρός του λαού» (ο συγγραφέας ασχολείται με τις Δίκες της Μόσχας στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 – ο Στάλιν «εκκαθάρισε» τότε τους μπολσεβίκους της παλιάς φρουράς ). 

Κλείνω, στο σημείο αυτό, προτείνοντας τα βιβλία δύο συγγραφέων που δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστοί στην Ελλάδα για διαφορετικούς, προφανώς, λόγους. Του πρώτου εκδόθηκε εδώ πριν από μερικά χρόνια ένα μυθιστόρημα αλλά πέρασε απαρατήρητο ενώ ο δεύτερος μεταφράζεται (για καλή του τύχη από τον Αχιλλέα Κυριακίδη) για πρώτη φορά. Αντιστοίχως, λοιπόν, έχω την αίσθηση ότι το μυθιστόρημα «Αυτό ειν’ όλο» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) του 89χρονου Αμερικανού Τζέιμς Σόλτερ (προτάσεις κρυστάλλινες, η απλότητα του λυρισμού) και το «Κατά μόνας» (εκδόσεις Opera) του 37χρονου Αργεντινού Αντρές Νέουμαν (μονόλογοι για την απώλεια, μονόλογοι υψηλής λογοτεχνικής ποιότητας) ανήκουν στα πλέον ενδιαφέροντα πράγματα που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2014 και έχει ένα ενδιαφέρον να τα εξετάσει όποιος αγαπά – για να επανέλθω – την καλή λογοτεχνία. Καλή λογοτεχνία γράφεται συνεχώς. Η μεγάλη λογοτεχνία, όμως, κληροδοτείται από τον χρόνο. 

​

Ελληνική λογοτεχνία 

Η Μάρω Δούκα συμπλήρωσε φέτος σαράντα χρόνια (γόνιμης και απολύτως διακριτής) παρουσίας στη λογοτεχνία μας. Δεν έχει, θαρρώ, να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Με την έκδοση πάντως του «Έλα να πούμε ψέματα» (εκδόσεις Πατάκη) ολοκλήρωσε το φιλόδοξο (και, εκ του αποτελέσματος, επιτυχημένο) σχέδιο της να μας παραδώσει μια μυθιστορηματική τριλογία «στις γραμμές του μύθου και της Ιστορίας». Το παρελθόν (ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Κρήτη, εν προκειμένω) είναι η μαγιά της λογοτεχνίας της, ό,τι όμως γράφει η ίδια απολήγει με θαυμαστή δεινότητα στις αγωνίες του παρόντος (Ελλάδα, φθινόπωρο 2012 – άνοιξη 2013) και εξάπτει τον προβληματισμό για το μέλλον. Στέκομαι, για να μην επεκταθώ, σε τούτο μονάχα: πώς και γιατί, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ο δημόσιος διάλογος άρχισε λ.χ. από τα ελλείμματα και έφθασε στην περίοδο της Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού; Πού οφείλεται αυτό το εκρηκτικό, πλην όμως πολύσημο, πισωγύρισμα; Και γιατί, εν τέλει, η Ιστορία λειτουργεί αποτελεσματικά μόνο στο βαθμό που λειτουργεί ως δύναμη καθήλωσης στην Ελλάδα; Στο βιβλίο της Μάρως Δούκα οι απαντήσεις υπάρχουν, είναι όμως αμείλικτες και σύνθετες. Με θλίψη διαπιστώνω, για να μιλήσω λίγο επί του προσωπικού, όλα αυτά τα χρόνια, όποτε δηλαδή το τραυματικό παρελθόν επισκέπτεται το αβέβαιο παρόν μας, ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας (οι νεότεροι δεν αποτελούν εξαίρεση, πράγμα ενίοτε εξωφρενικό) δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την Ιστορία (ως μνήμη, ως συνείδηση, ως διδαχή, ως συμφιλίωση), ενδιαφέρεται μονάχα να βιώσει, ει δυνατόν, τον φανατισμό που καθόρισε την Ιστορία. Η Μάρω Δούκα στέκει, με αυτοπεποίθηση και κριτική ματιά, στον αντίποδα αυτής της παθογένειας. Το «Έλα να πούμε ψέματα», για να συνοψίσω, ήταν το ελληνικό βιβλίο που μ’ έκανε να σκεφτώ όσο κανένα άλλο μέσα στο 2014, με έκανε να απελπιστώ και με παρηγόρησε επίσης, ίσως γιατί δεν γινόταν κι αλλιώς τώρα που το (ξανα)σκέφτομαι.

Από εκεί και πέρα ανακαλώ με αναγνωστικό ενθουσιασμό «Το σώμα του Τιρθανκάρα – Οι συναντήσεις ενός ταξιδιού στην Ινδία» (εκδόσεις Νεφέλη) του Χρήστου Χρυσόπουλου, θεωρώντας ότι είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχει εκδώσει ως σήμερα ο συγγραφέας – ένα εξαίσιο αφήγημα για το ταξίδι (ως συνθήκη της ανθρώπινης εμπειρίας) που ανοίγει ένα προνομιακό μονοπάτι προς την αυτογνωσία.

Με παρέσυρε επίσης η υπόγεια, κλιμακούμενη δύναμη αλλά κυρίως το ανεπιτήδευτο ύφος του πρώτου μυθιστορήματος «Ακόμα φεύγει» (Εκδόσεις Πόλις) της Ευγενίας Μπογιάνου – η συγγραφέας (που θήτευσε επιτυχημένα στην μικρή φόρμα) παρακολουθεί την κατάρρευση μιας οικογένειας από τη στιγμή που ο εικοσάχρονος γιος, φοιτητής του Πολυτεχνείου, κατηγορείται για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.

Η συλλογή διηγημάτων «Γκιακ» (εκδόσεις Αντίποδες) του Δημοσθένη Παπαμάρκου, στην οποία πρωταγωνιστούν στρατιώτες που έλαβαν μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία, έρχεται να επιβεβαιώσει, νομίζω, ότι έχουμε να κάνουμε μ’ έναν πεζογράφο που ήλθε για να μείνει και να δώσει (ευελπιστώ) πιο μεγάλα και σύνθετα έργα στο (άμεσο) μέλλον.

Θα ήθελα, τέλος, να προτρέψω όσους αναγνώστες δεν έχουν ακόμη συναντηθεί με το μυθοπλαστικό σύμπαν της Ιωάννας Μπουραζοπούλου να το κάνουν και δεν θα χάσουν – η λογοτεχνία του φανταστικού συναντά την πολιτική αλληγορία με αξιοζήλευτα αποτελέσματα. «Η κοιλάδα της λάσπης» (εκδόσεις Καστανιώτη) είναι  το πρώτο (πολυσέλιδο) μέρος μιας μυθιστορηματικής τριλογίας υπό τον τίτλο «Ο δράκος της Πρέσπας» – περιμένω ήδη το επόμενο, σκεπτόμενος το τέρας (της λίμνης) που αναστατώνει τρεις χώρες και τα τέρατα (και τα σημεία) που συμβαίνουν!​

"Ο Φιλαράκος",Γκυ Ντε Μωπασάν

ΠΗΓΗ:http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.gr/2014/12/blog-post_27.html

Στις εικόνες βλέπουμε μια ξενόγλωσση έκδοση και τρεις από τις ως τώρα ελληνικές(από τις εκδόσεις Καλέντη σε μετάφραση Φώντα Κονδύλη,τις εκδόσεις Γκοβόστη σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου και τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλου σε μετάφραση Χάρη Μικόγλου). Επιτρέψτε μου να μην κάνω κανένα σχόλιο για τις ελληνικές.Βέβαια αν και προτιμώ μια απ΄αυτές δεν έχει σημασία να πω ποια και γιατί,επειδή το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Μωπασσάν,είτε ταλαιπωρείται από τους μεταφραστές είτε όχι, παραμένει δραματικά και πολύ ενοχλητικά επίκαιρος(την χαριστική βολή την δίνει το Χόλυγουντ που τον κάνει σαχλαμάρα φιλμ και τον τσακίζει απογυμνώνοντάς τον από την όποια πολιτική πινελιά θέλησε να δώσει , συνειδητά πιστεύω,στην χειμαρρώδη ιστορία του ).

Το μυθιστόρημα αυτό του άτακτου Γάλλου γραμμένο το 1885,που θεωρείται το καλύτερό του είναι ενδιαφέρον,νοηματικά ξεκάθαρο,ωραία και στρωτά γραμμένο, ευκολοδιάβαστο, διανθισμένο με λεπτεπίλεπτο χιούμορ και δομημένο με φιλοσοφημένη ειρωνεία που δεν παρασύρει σε διατύπωση μανιφέστων της στιγμής.

Το πιο εντυπωσιακό του χαρακτηριστικό;Η διαχρονικότητά του.Αν ας πούμε σε ένα απόσπασμα-από τα πολλά που προσφέρονται-δεν διαβάσει ο αναγνώστης τα ονόματα που αναφέρονται κάνοντας σε έναν άλλον ανάγνωση χωρίς αυτός να ξέρει τι και ποιου συγγραφέα το απόσπασμα ακούει,τότε θα θεωρήσει ότι του διαβάζουν ένα τσουχτερό κείμενο της εποχής μας για την διαφθορά της πολιτικής και του τύπου και όχι μόνο και στην θέση των ονομάτων-εφημερίδων, πολιτικών κτλ- ειλικρινά δεν θα ξέρει ποιο από την σκαιότατη δική του επικαιρότητα να πρωτοδιαλέξει να βάλει!

« Bel-Ami », illustration de Ferdinand Bac,
Librairie Paul Ollendorff, 1894 

Στα οπισθόφυλλα  των ελληνικών εκδόσεων διαβάζουμε:

• Ο Ζορζ Ντυρουά είναι σιδηροδρομικός υπάλληλος στο Παρίσι. Μια μέρα συναντά τυχαία έναν παλιό του φίλο από τον στρατό και αυτό είναι η αρχή της κοινωνικής του ανέλιξης. Γίνεται συντάκτης σε εφημερίδα και αναρριχάται με εφόδια την τέχνη της σαγήνης και την αμείλικτη εκμετάλλευση των γνωριμιών. Φιλαράκος είναι το παρωνύμιο που του προσδίδει η κόρη μιας από τις ερωμένες του και τον ακολουθεί στα σαλόνια των κοσμικών κυριών, όπου γράφεται η ιστορία της Γαλλίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο γιος φτωχών ταβερνιάρηδων από τη Νορμανδία θα αποκτήσει δόξα και χρήματα χάρη στην έλλειψη κάθε ηθικού φραγμού.

• Απεικόνιση της κοινωνικοπολιτικής ζωής και των ηθών στη Γαλλία, στις τελευταίες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα. Αποτελεί μια τοιχογραφία εκπληκτικής τέχνης στην αποτύπωση σκηνών και χαρακτήρων, αλλά και τέτοιας πυκνότητας, ώστε να προκαλεί το θαυμασμό του αναγνώστη η δεξιοτεχνία του συγγραφέα στο ανάγλυφο ξεχώρισμα νοοτροπιών και συμπεριφορών μέσα στο συνωστισμό πλήθους ανθρώπων και των πεπραγμένων τους. Επικεφαλής όλων φυσικά βρίσκεται ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος Ζορζ Ντιρουά, ο Φιλαράκος δηλαδή, όπως τον επονόμασε μία από τις ερωμένες του, αυτός ο αδίσταχτος αριβίστας, που χρησιμοποιεί τα ταλέντα του, με πρώτο το ταλέντο του στον έρωτα, για να αποκτήσει χρήματα, φήμη και δύναμη στην παρισινή πραγματικότητα της Belle Epoque. Είναι μια προσωπικότητα που δεν γνωρίζει ηθικούς φραγμούς στην επιδίωξη των σκοπών της - μια προσωπικότητα-προφήτισσα του αριβισμού της δικής μας εποχής, που πάει να μονοπωλήσει τη μέχρι λατρείας αφοσίωσή μας...

• Ο "Φιλαράκος" γράφτηκε όταν ο Γκυ ντε Μωπασσάν βρισκόταν στο απόγειο της συγγραφικής του τέχνης. Είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα αποπλάνησης, ίντριγκας και αθέμιτης κοινωνικής αναρρίχησης την περίοδο της belle epoque του Παρισιού.Ο Ζωρζ Ντυρουά, ο ήρωας του βιβλίου, είναι ένας ξοφλημένος δημοσιογράφος και πρώην υπαξιωματικός των Ουσσάρων με ταπεινή καταγωγή, ο οποίος με δόλια μέσα και συνάπτοντας σχέσεις με ισχυρές και ευκατάστατες γυναίκες καταφέρνει να αναρριχηθεί στην κορυφή της παριζιάνικης κοινωνίας. Mε τη γοητεία και τους αβρούς τρόπους του εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των άλλων προς ίδιον όφελος - προδίδοντας ακόμη και τη γυναίκα που στάθηκε δίπλα του με αυταπάρνηση. Δημοσιευμένο το 1885, "Ο φιλαράκος" δεν είναι μόνο ένα γλαφυρό πορτραίτο τής τότε φαντεζί, αλλά διεφθαρμένης και παρηκμασμένης, παριζιάνικης κοινωνίας, είναι επιπλέον μια συγκλονιστική σύγχρονη έκθεση για την καταστροφική δύναμη των αχαλίνωτων φιλοδοξιών, της εξουσίας και του σεξ.Σε σχέση με τους Γάλλους νατουραλιστές, οι χαρακτήρες του Μωπασσάν είναι πολύ πιο αληθοφανείς και πολύπλοκοι. Ο "Φιλαράκος", το πρώτο μεγάλο μυθιστόρημά του, είναι άκρως απολαυστικό. Οι αναλογίες του σήμερα με τα όσα περιγράφονται στο βιβλίο είναι αδιαμφισβήτητες. Σκάνδαλα, πολιτικές ραδιουργίες και σεξ παρουσιάζονται με κυνικό πεσιμισμό, που ωστόσο ισορροπεί ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ και την περιγραφή των μικρών απολαύσεων της ζωής.

Έτσι ακριβώς.Ο Ζωρζ Ντυρουά,όμορφος νεαρός,γιοςφτωχών ταβερνιάρηδων της Νορμανδίας του 19ου αιώνα, στο πρώτο αφειδώλευτο γυρισματάκι της μοίρας προς την μεριά του διακρίνει αμέσως την μισάνοιχτη πόρτα που θα τον οδηγήσει στο χρήμα και δεν κάθεται να το πολυσκεφτεί.

Τα γουργουρητά του άδειου στομαχιού του τον αποτρέπουν-κι ας έκανε αλλιώς αν του βάσταγε, όσους έκαναν τους ήρωες τους έφαγε η μαρμάγκα και το ξέρει πολύ καλά-να έχει οποιοδήποτε ηθικό δίλημμα περί ανταλλαγμάτων.Αν δεν τα δώσει εγκαίρως, υπηρεσίες πες τα σε τελική βρε αδερφέ,θα παραμείνει φτωχός και πεινάλας και τι θα καταλάβει,θα βρεθούν άλλοι να τον υπερσκελίσουν,από όμορφους και ατσίδες άλλο τίποτα η πολύβουη πόλη του Παρισιού στην οποία  ήρθε κι αυτός να βρει την τύχη του. Έτσι την κατάλληλη στιγμή χώνεται κι εκείνος,χωρίς πολλά πολλά,στο σύστημα. Ποιο ακριβώς; Ποιων συγκυριών και εποχών;Δεν βαριέστε! Όποιο καταλαβαίνει ο αναγνώστης του Μωπασσάν ο παλιός και ο τωρινός ως τέτοιο,κι ο καθένας μας κι ας το πει επιτέλους όπως θέλει, μέσα του είμαστε όλοι βαθιά χωμένοι ό,τι και να λέμε γι αυτό.

Δεν έκλεισε δα ποτέ και σε κανέναν η Ειμαρμένη το μάτι παιχνιδιάρικα δείχνοντάς του τις φωτεινές σπηλιές ασκητικής και εγκράτειας των σοφών πατέρων αλλά  τα σαλόνια των ξεσκολισμένων κι έμπειρων κοσμικών κυρίων και κυριών που δεν λένε ποτέ όχι σε μια καλή διασκέδαση και μια συναλλαγή με αμφίδρομα οικονομικά οφέλη (κι όσο για τον έρωτα,ποιος τον χέζει ,υπάρχουν τόσες διαθέσιμες αρσενικές και θηλυκές πόρνες) και τα γραφεία των εξωνημένων εφημερίδων-καναλιών σήμερα-που δεν λένε ποτέ όχι στα μπικικίνια βαφτίζοντας τις πράξεις εκείνων που τους τα φέρνουν ανάπτυξη, ελεύθερη αγορά και φυσικά δημοκρατία κι όλα τα γνωστά και μεγαλόστομα,αυτά που λένε το ίδιο ανερυθρίαστα και οι σημερινοί ισχυροί δια των πολιτικών τους υπαλλήλων στην ήθελές τα και παθές τα πολιτισμένη κοινωνία της εποχής μας.

Η κοινωνία.Οι πολίτες.Ο λαός.Οι ζωρζντυρουάδες.Εμείς δηλαδή,εμείς.Πότε δούλοι πότε αφεντικά, ανθρωπάκια ταγμένα σε λυσσαλέο ανταγωνισμό που δεν είμαστε καλύτεροι από τους ηγέτες που εκλέγουμε και τάχα βρίζουμε καθώς το μόνο που μας καίει-ε,μα τι,εμείς και τα "μορφωμένα" παιδιά μας θα βάλουμε την κεφάλα μας στον πάγκο του χασάπη για ν΄ αλλάξουμε έναν σάπιο κόσμο που πρωτύτερα δεν τον άλλαξαν άλλοι κι άλλοι;-είναι να γίνουμε βεζίρηδες στην θέση των βεζίρηδων και γι αυτό κοιτάμε την δουλίτσα μας και στέλνουμε χωρίς δισταγμό τούς κατ΄ εικόνα και ομοίωσιν-δική μας και  δική τους,ένα και το αυτό- στην εξουσία να κάνουν την κεντρική σκατοδουλειά και εκείνοι χωρίς αναστολές αρχίζουν το αλισβερίσι και αναλόγως ψηφίζουν και καταψηφίζουν τροπολογίες και νόμους και προϋπολογισμούς και προέδρους και ό,τι άλλο χρειαστεί για το γενικότερο καλό.

Και του λόγου μας,ο λαός,είμαστε διαχρονικά-το καταλαβαίνουμε άλλη μια φορά διαβάζοντας το βιβλίο του Μωπασσάν-ένα μάτσο από ανεπιβεβαίωτους κι ανασφαλείς βλάκες που παριστάνουμε τους έξυπνους ενώ ψοφάμε και από ζωρζντυρουάδες που επιβιώνουν όταν η ελίτ της μασαμπούκας πέσει στην δίαιτα με τα ξένα κόλλυβα φυσικά (ανάρρωση πληρωμένη από τον ανώνυμο λαό για να συνεχίσει αυτή καλύτερα όταν έρθει πάλι η ώρα έχοντας μοιράσει στο μεταξύ τα ψίχουλα και τα κοκαλάκια,που περίσσευαν από το φαγοπότι της στους ζωρζντυρουάδες),αναλώσιμα, ετερόφωτα και μιμητικά ανθρωπάκια όλοι,τίποτα μεμπτόν-αλίμονο-που θέλουμε κι εμείς να φάμε,να πιούμε και να πηδήξουμε ο ένας τον άλλον κυριολεκτικά και μεταφορικά,τίποτα το περίεργο ,ίσα ίσα ζηλευτό και κατακυρωμένο σαν κοινωνική προκοπή, αυτήν που βλέπουμε τους ταγούς μας και τους πιο ξύπνιους από τους υπηρέτες τους να πετυχαίνουν μια χαρά από καταβολής πολιτισμένου κόσμου.

Κυρίες και κύριοι,(οι) μάγκες δεν υπάρχουν πια.Έφταιγαν δεν έφταιγαν,ήταν δεν ήταν κάλπικοι (κι αυτοί) ξέροντας μόνο να τάζουν,ό,τι και να ήταν,πάει,τέλος,τους πάτησε το τραίνο,αυτό που επιδέξια οδηγούν οι απανταχού ζωρζντυρουάδες,αφεντικότεροι (!) των αφεντικών τους.

Υπερωκεάνειος πλους ή Πλους υπερωκεανείου

Εις μνήμην του Κ.Π. Καβάφη που πήγε πέρσι για πάντα στην Ιθάκη

Από σταβέντο φάνηκε τ' ωραίο νησί

Μα το βαπόρι μας δεν πόντισε. Θα πάμε

πολύ μακρύτερα. Γι'αυτό μια νάρκη

χαρακτηρίζει την ώρα αυτή.

Κι όταν εξαντληθούνε τα βιβλία

Και μάθουμε τους χάρτες της πορείας

Οταν εξαντληθούν οι ψίθυροι και το φεγγάρι

Και φτάσουμε στον τόπο της προσέγγισης

Θα κατεβούμε να χαρούμε το λιμάνι

Θα κατεβούμε ν' αγοράσουμε gold flakes

«Και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής»

Διά την συνέχεια του πηγαιμού μας.

Κι ελπίζω να 'ναι το ταξίδι μακρινό

«Γεμάτο περιπέτειες, γεμάτο γνώσεις»

«Τώρα που μάθαμε  και μεις οι Νέες Υόρκες τι σημαίνουν».

Αθήνα, 14.8.1934

2ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Συγγραφής Σεναρίου για Ταινία Μικρού και Μεγάλου Μήκους

Η Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος προκηρύσσει:

τον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Συγγραφής Σεναρίου για Ταινία Μικρού και Μεγάλου Μήκους
1. Πρωτότυπου Έργου
2. Διασκευασμένου Ελληνικού Λογοτεχνικού Έργου



Για πλήρη ενημέρωση, επισκεφθείτε τον δικτυακό τόπο μας www.senariografoi.gr


Αναλυτική Ανακοίνωση 2ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Συγγραφής Σεναρίου για Ταινία Μεγάλου Μήκους​
http://senariografoi.gr/gr/news/stories/i816

Αναλυτική Ανακοίνωση 2ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Συγγραφής Σεναρίου για Ταινία Μικρού Μήκους 
http://senariografoi.gr/gr/news/stories/i817

Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΧΡΗΣΤΟΥ

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ, ΜΕ ΕΝΑ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΟΥ ABRAHAM FLEXNER

ORDINE NUCCIO

Δεν αληθεύει, ούτε και σε περίοδο κρίσης, πως μόνο ό,τι είναι πηγή κέρδους είναι και χρήσιμο. Στις εμπορευματικές δημοκρατίες μας υπάρχουν κάποιες γνώσεις που έχουν τη φήμη των "άχρηστων", οι οποίες στην πραγματικότητα αποκαλύπτουν μια εκπληκτική χρησιμότητα. Σε αυτό το φλογερό κείμενο, ο Νούτσιο Όρντινε εφιστά την προσοχή μας στη χρησιμότητα του άχρηστου και στην αχρηστία του χρήσιμου. Μέσα από τους στοχασμούς μεγάλων φιλοσόφων (Πλάτων, Αριστοτέλης, Ζουάνγκ-ζι, Πίκο ντέλλα Μιράντολα, Μονταίνιος, Μπρούνο, Καμπανέλλα, Μπέηκον, Καντ, Τοκβίλ, Νιούμαν, Πουανκαρέ, Χάιντεγκερ, Μπατάιγ) και σπουδαίων συγγραφέων (Οβίδιος, Δάντης, Πετράρχης, Βοκκάκιος, Αλμπέρτι, Αριόστο, Μορ, Σαίξπηρ, Θερβάντες, Μίλτον, Λέσσινγκ, Λεοπάρντι, Ουγκό, Γκωτιέ, Ντίκενς, Χέρτσεν, Μπωντλαίρ, Στήβενσον, Οκακούρα Κακούζο, Γκαρθία Λόρκα, Μάρκες, Ιονέσκο, Καλβίνο, Φόστερ Ουώλλας), ο Νούτσιο Όρντινε δείχνει πως η εμμονή της κατοχής και η λατρεία της χρησιμότητας καταλήγουν να στραγγίζουν το ανθρώπινο πνεύμα, αποσταθεροποιώντας και βάζοντας σε κίνδυνο τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, την τέχνη και τη δημιουργικότητα, καθώς και θεμελιώδεις αξίες όπως η dignitas hominis, η αγάπη και η αλήθεια. Ο Άμπρααμ Φλέξνερ, στο συναρπαστικό κείμενό του, που μεταφράζεται πρώτη φορά εδώ, μας θυμίζει ότι μόνο οι επιστήμες μας διδάσκουν τη χρησιμότητα του άχρηστου. Χωρίς το δωρεάν και το άχρηστο, πνίγοντας εκείνες τις πολυτέλειες που θεωρούνται περιττές, πολύ δύσκολα ο homo sapiens θα καταφέρει να κάνει πιο ανθρώπινη την ανθρωπότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

" Τίποτα δεν είναι πιο χρήσιμο από αυτή την τέχνη που δεν έχει χρησιμότητα". (ΟΒΙΔΙΟΣ)
"Για να γνωρίζουμε τι είναι χρήσιμο πρέπει να ξέρουμε τι είναι άχρηστο". (ΖΟΥΑΝΓΚ-ΖΙ)
"Πολλές φορές ο ζήλος που βάζουν οι άνθρωποι σε δραστηριότητες που φαίνονται άνευ σημασίας, χωρίς άλλο σκοπό πέρα από την ψυχαγωγία ή την ικανοποίηση να λύσουν ένα δύσκολο πρόβλημα, αποδεικνύεται ουσιαστικός σε ένα πλαίσιο που κανείς δεν είχε προβλέψει, με συνέπειες που οδηγούν μακριά. Αυτό ισχύει για την ποίηση και την τέχνη, όπως ισχύει για την επιστήμη και την τεχνολογία". (ΙΤΑΛΟ ΚΑΛΒΙΝΟ)

"Ο Νούτσιο Όρντινε έγραψε το τέλειο βιβλίο για να πάει καλά η χρονιά: Σας ευχόμαστε ολίγη αχρηστία!" (J. BIRNBAUM, διευθυντής του Le Monde des Livres, 4.1.2013)
"Είμαστε ευγνώμονες στον Ν. Όρντινε (άριστο επιμελητή, ανάμεσα στις πολλές αξίες εγκωμίων εργασίες του και η έκδοση των έργων του Τζορντάνο Μπρούνο) για το μανιφέστο του, τη Χρησιμότητα του άχρηστου". (F. SAVATER, El Pais)
"Ένα βιβλίο χρήσιμο... οδηγός σε αυτή τη ζωή τη ρημαγμένη από την κρίση, από τα άγχη της αποδοτικότητας και της αποτυχίας". (ROBERTO SAVIANO)

Περιεχόμενα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ του Νούτσιο Όρντινε
Σημείωση
Η ΧΡΗΣΙΜΗ ΑΧΡΗΣΤΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
Όποιος δεν έχει δεν είναι
Οι γνώσεις χωρίς κέρδος είναι άχρηστες!
Τι είναι το νερό; Ένα ανέκδοτο του Φόστερ Ουώλλας
Τα χρυσά ψαράκια του συνταγματάρχη Μπουενδία
Δάντης και Πετράρχης: Η λογοτεχνία δεν πρέπει να υπηρετεί το κέρδος
Η λογοτεχνία της ουτοπίας και τα χρυσά ουροδοχεία
Τζιμ Χώκινς: Κυνηγός θησαυρών ή συλλέκτης νομισμάτων;
Ο έμπορος της Βενετίας: Οι λίβρες σάρκας, το βασίλειο του Μπελμόντε και η ερμηνευτική του Σειληνού
Αριστοτέλης: Η γνώση δεν έχει πρακτική χρησιμότητα
Πούρος θεωρητικός η φιλόσοφος-βασιλιάς; Οι αντιφάσεις του Πλάτωνα
Καντ: Η απόλαυση του ωραίου είναι ανιδιοτελής
Οβίδιος: Τίποτα δεν είναι πιο χρήσιμο από τις άχρηστες τέχνες
Μονταίνιος: "Δεν υπάρχει τίποτα άχρηστο", "ούτε η ίδια η αχρηστία"
Λεοπάρντι flaneur: Η επιλογή του άχρηστου εναντίον του ωφελιμισμού ενός "αιώνα υπεροπτικού και ανόητου"
Θεόφιλος Γκωτιέ: "Ό,τι είναι χρήσιμο είναι άσχημο" όπως "το αφοδευτήριο"
Μπωντλαίρ: Ο χρήσιμος άνθρωπος είναι χυδαίος
Ο κατά της ποίησης Τζων Λοκ
Βοκκάκιος: "Ψωμί" και ποίηση
Γκαρθία Λόρκα: Είναι αλόγιστο να ζεις χωρίς την τρέλα της ποίησης
Η τρέλα του Δον Κιχώτη, ήρωα του άχρηστου και του αδικαιολόγητου
Η πραγματικότητα του Κόκταουν: Η κριτική του Ντίκενς στον ωφελιμισμό Χάιντεγκερ: Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το άχρηστο
Η μη χρησιμότητα και η ουσία της ζωής: Ο Ζουάνγκ-ζι και ο Κακούζο Οκακούρα
Ευγένιος Ιονέσκο: Το χρήσιμο είναι ένα άχρηστο βάρος
Ίταλο Καλβίνο: Το άνευ σημασίας αποδεικνύεται ουσιαστικό
Εμίλ Σιοράν και ο πλαγίαυλος του Σωκράτη
ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ-ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ-ΠΕΛΑΤΕΣ
Η αποδέσμευση του κράτους
Οι φοιτητές - πελάτες
Τα πανεπιστήμια - επιχειρήσεις και οι καθηγητές - γραφειοκράτες
Ουγκό: Η κρίση ξεπερνιέται όχι κόβοντας τα κονδύλια για την κουλτούρα αλλά διπλασιάζοντάς τα
Τοκβίλ: Οι "εύκολες ομορφιές" και οι κίνδυνοι των εμπορικών δημοκρατιών
Χέρτσεν: Οι αιώνιοι έμποροι
Μπατάιγ: Τα όρια του χρήσιμου και η ζωτικότητα του περιττού
Κατά της επαγγελματοποίησης του πανεπιστημίου: Τζων Χένρυ Νιούμαν
Σε τι χρησιμεύουν οι γλώσσες του παρελθόντος; Τζων Λοκ και Αντόνιο Γκράμσι
Η προγραμματισμένη εξαφάνιση των κλασικών
Η συνάντηση με έναν κλασικό μπορεί να αλλάξει τη ζωή
Οι απειλούμενες βιβλιοθήκες: Η πολύκροτη υπόθεση του Warburg Institute
Η εξαφάνιση των ιστορικών βιβλιοπωλείων
Η αναπάντεχη χρησιμότητα των άχρηστων επιστημών
Τι αποκομίζουμε από ένα θεώρημα; Από τον Ευκλείδη στον Αρχιμήδη
Πουανκαρέ: "Η επιστήμη δεν μελετά τη φύση" για να δημιουργήσει το "χρήσιμο"
"Η γνώση είναι ένας πλούτος που μπορεί να περάσει σε άλλους χωρίς εσύ να φτωχύνεις"
Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ: DIGNITAS HOMINIS, ΑΓΑΠΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ
Η φωνή των κλασικών
Dignitas hominis: Η ψευδαίσθηση του πλούτου και η εκπόρνευση της Γνώσης
Η αγάπη για την κτήση σκοτώνει τον έρωτα
Η κατάκτηση της αλήθειας σκοτώνει την αλήθεια
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Παράρτημα
ABRAHAM FLEXNER
Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΧΡΗΣΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
Βιογραφικό σημείωμα του A. Flexner

H αυτόχειρας συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ

Η ζωή και το έργο της ιδιαίτερης κυρίας των βρετανικών γραμμάτων

Η βρετανή μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, βιογράφος και φεμινίστρια ήταν πράγματι μια γόνιμη πένα, το μοντερνιστικό στιλ γραφής της οποίας άλλαζε μάλιστα με κάθε νέο πόνημα. 

Η εκτεταμένη επιστολογραφία της φανερώνει ότι η Γουλφ ήταν στο κέντρο της βρετανικής λογοτεχνικής κουλτούρας, αντιπροσωπεύοντας την ιστορική εκείνη στιγμή που η τέχνη ήταν συνυφασμένη με την κοινωνία.

Κι όπως παρατηρούσε ο κορυφαίος ποιητής Τ.Σ. Έλιοτ στη νεκρολογία του για τη Βιρτζίνια Γουλφ, «με τον θάνατό της, ένα ολόκληρο πρότυπο κουλτούρας χάθηκε για πάντα».

Ας δούμε λοιπόν τις σημαντικότερες στιγμές της ιδιαίτερης αυτής περσόνας της αγγλικής λογοτεχνίας, της γυναίκας που ευθύνεται για αφηγήματα όπως «Η Κυρία Ντάλογουεϊ», «Ο Φάρος», «Τα Κύματα», «Τα Χρόνια», «Ορλάντο» και πολλά ακόμα...

Πρώτα χρόνια

Η Βιρτζίνια Γουλφ γεννιέται σε ένα αξιοσημείωτο νοικοκυριό. Ο πατέρας της, σερ Λέσλι Στίβεν, ήταν ιστορικός και συγγραφέας, καθώς και μια από τις πλέον διακεκριμένες φιγούρες της χρυσής εποχής της ορειβασίας. Η μητέρα της, Τζούλια Πρίνσεπ Στίβεν, είχε γεννηθεί στην Ινδία και είχε ποζάρει ως μοντέλο σε πολλούς βρετανούς προραφαηλίτες ζωγράφους, την ίδια στιγμή που ήταν επιφανής νοσοκόμα και συγγραφέας βιβλίων στον τομέα της. 

Αμφότεροι οι γονείς της ήταν ξαναπαντρεμένοι και είχαν παιδιά από προηγούμενους γάμους, με τη Γουλφ να μετρά 3 αδέλφια και 4 ακόμα ετεροθαλή, με την πολυμελή φαμίλια να ζει αρμονικά στο σπίτι της στο Κένσιγκτον του Λονδίνου. 

Στο σπιτικό λοιπόν επικρατούσε κλίμα πνευματικό, με την άρτια εκπαίδευση των παιδιών να είναι το πρώτο μέλημα των γονέων. Η αχανής βικτοριανή βιβλιοθήκη της οικίας λειτουργούσε άλλωστε συμπληρωματικά με τις σπουδές, την ίδια ώρα που το σπίτι κατακλυζόταν από τους διακεκριμένους φίλους των γονιών, όλοι τους άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Η νεαρή Γουλφ έρχεται λοιπόν από νωρίς σε επαφή με τον κόσμο του πνεύματος και της λογοτεχνίας, μεγαλώνοντας σε ένα ιδανικό οικογενειακό σκηνικό για να αναπτύξει το συγγραφικό της ταλέντο. 

Από τη στιγμή που ήρθε στο φως, στις 25 Ιανουαρίου 1882, η Βιρτζίνια μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον αγάπης και στοργής. Μοναδική μελανή στιγμή, το τραυματικό περιστατικό με τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια της που την κακοποίησαν σεξουαλικά, με τη Βιρτζίνια να είναι μόλις 6 ετών. Το αποτρόπαιο γεγονός έμελλε να αφήσει ανεξίτηλο το χνάρι του στον ψυχισμό του μικρού κοριτσιού, με τα πράγματα να γίνονται ακόμα χειρότερα όταν η μητέρα της θα πέθαινε ξαφνικά, σε ηλικία 49 ετών. 

Εκπαίδευση

Η μάχη των ορμονών της πρώιμης εφηβικής ηλικίας, σε συνδυασμό με την αναντίρρητη πραγματικότητα της τεράστιας αυτής απώλειας, θα βυθίσουν τη νεαρή Βιρτζίνια στην απελπισία, με τον νευρικό κλονισμό να ακολουθεί αμέσως μετά. Η κατάσταση έμελλε ωστόσο να χειροτερεύσει όταν δύο χρόνια αργότερα χάνει και τη λατρεμένη ετεροθαλή αδερφή της Στέλλα. 

Παρά τη βαθύτατη μελαγχολία της, η Βιρτζίνια εντρυφεί στη μελέτη των γερμανικών, των ελληνικών και των λατινικών στο Γυναικείο Τμήμα του περίφημου King’s College του Λονδίνου. Στη διάρκεια των τεσσάρων ετών που πέρασε στο ακαδημαϊκό περιβάλλον θα έρθει σε επαφή με τον ριζοσπαστικό φεμινισμό, οι εκπρόσωποι του οποίου επιζητούσαν την πολυπόθητη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Το 1904, χάνει και τον πατέρα της, με το γεγονός του θανάτου του να μένει ορόσημο στη ζωή της. Τέτοιο ορόσημο που θα χρειαστεί να νοσηλευτεί για να συμβιβαστεί με τον χαμό του. Το μοτίβο της παλινδρόμησης μεταξύ λογοτεχνικής έκφρασης και προσωπικής απόγνωσης θα εγκαθιδρυόταν την εποχή αυτή και θα συνέχιζε να υφίσταται για το υπόλοιπο της ζωής της. 

Έρωτας

Τον ίδιο καιρό, τα αδέλφια της Βανέσα και Μπράιαν θα πουλούσαν το πατρικό σπίτι του Κένσιγκτον και θα αγόραζαν ένα καινούριο στην περιοχή του Μπλούμσμπερι. Μέσω των διασυνδέσεων των αδελφών της, η Βιρτζίνια θα ερχόταν σε επαφή με το περίφημο Bloomsbury Group, έναν κύκλο διανοουμένων και καλλιτεχνών που θα γινόταν διαβόητα γνωστός το 1910 για μια φάρσα που σκάρωσε. 

Μέλη του κύκλου μασκαρεύτηκαν ως αντιπροσωπεία της βασιλικής οικογένειας της Αιθιοπίας και κατάφεραν να πείσουν τους αξιωματούχους του Βασιλικού Ναυτικού της Αγγλίας να τους ξεναγήσουν στο καμάρι του στόλου, το πολεμικό πλοίο HMS Dreadnought! 

Η Γουλφ συμμετείχε στη φάρσα μασκαρεμένη σε γενειοφόρο άντρα! Μετά την εξωφρενική για τα ήθη της εποχής πλάκα, ο Λέοναρντ Γουλφ, συγγραφέας και μέλος της ομάδας του Μπλούμσμπερι, άρχισε να τη βλέπει με άλλο μάτι. Ένα φλογερό ειδύλλιο ξέσπασε μεταξύ τους, το οποίο θα κατέληγε στον γάμο τους το 1912. Ο άσβεστος έρωτάς τους θα κρατούσε για το υπόλοιπο της ζωής τους...

Γραπτά 

Μπόλικα χρόνια πριν παντρευτεί τον εκλεκτό της καρδιάς της, η Βιρτζίνια είχε ξεκινήσει να δουλεύει το πρώτο της μυθιστόρημα. Εννέα χρόνια και αναρίθμητες εκδοχές και προσχέδια μετά, το βιβλίο εκδίδεται το 1915 με τίτλο «The Voyage Out». Ήταν ένα πειραματικό έργο, με τη Γουλφ να εξερευνά διαφορετικά λογοτεχνικά στιλ και να αποπειράται μια ασυνήθιστη αφηγηματική προοπτική, ενσωματώνοντας ελεύθερους συνειρμούς και ονειρικές καταστάσεις. 

Το 1925 κυκλοφορεί «Η Κυρία Ντάλογουεϊ» (Mrs. Dalloway), το τέταρτο μυθιστόρημά της, το οποίο γίνεται δεκτό με διθυραμβικές κριτικές! Η συναρπαστική μυθιστορία, συνυφασμένη με εσωτερικούς μονολόγους, διανθίζεται με φεμινιστικές πινελιές, ομοφυλοφιλικές νότες και θέματα που άπτονται της ψυχικής ασθένειας στη μεταπολεμική Βρετανία. 

Κατά τη διάρκεια της διακεκριμένης λογοτεχνικής της καριέρας, η Γουλφ θα προσκαλούνταν ως ομιλήτρια από κολέγια και πανεπιστήμια, θα συνέτασσε συναρπαστική -αν και ιδιαιτέρως δραματική- επιστολογραφία, σπουδαία δοκίμια και μια μακρά λίστα από διηγήματα. 

Μέχρι τα 45 της, ήταν ήδη επιφανής διανοούμενος, έχοντας εγκαθιδρυθεί και ως συγγραφέας αλλά και ως καινοτόμος στοχαστής. Η ικανότητά της να ακροβατεί ανάμεσα στις ονειρικές σκηνές και τη «σφιχτή» λογοτεχνική πλοκή θα της εξασφάλιζε σεβασμό στους λογοτεχνικούς κύκλους αλλά και την αγάπη φυσικά του παγκόσμιου κοινού. 

Παρά την εξαίσια φήμη της ωστόσο, η Γουλφ θα συνέχιζε να υποφέρει σε όλη της τη ζωή από ξεσπάσματα της κλινικής της κατάθλιψης, συνοδευόμενα από δραματικές κυκλοθυμικές αλλαγές...

Θάνατος

Ο σύζυγός της Λέοναρντ, πάντα στο πλευρό της, έδινε ιδιαίτερη προσοχή σε κάθε σημάδι που αποκάλυπτε ενδεχόμενη επιδείνωση της ψυχολογίας της, φοβούμενος την κατάρρευση του ευαίσθητου ψυχισμού της. 

Γεγονός που διέκρινε την εποχή που η Γουλφ δούλευε αυτό που θα ήταν το τελευταίο της χειρόγραφο: παρά τις προσπάθειές του, η σύζυγός του βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο σε αυτό που φάνταζε ένας απύθμενος λάκκος. 

Ήταν άλλωστε και τα χρόνια που ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, με το σπίτι τους στο Λονδίνο να καταστρέφεται από τους βομβαρδισμούς και τη Βιρτζίνια να ανησυχεί για τον κίνδυνο που διέτρεχε ο εβραίος σύζυγός της να πιαστεί από τους Ναζί.

Μέσα στο ζοφερό αυτό κλίμα, το πρωινό της 28ης Μαρτίου 1941 η Βιρτζίνια φόρεσε το παλτό της, βγήκε από το σπίτι και γέμισε τις τσέπες της με πέτρες που βρήκε στον δρόμο για τον ποταμό, πριν πηδήξει τελικά μέσα και παρασυρθεί από το ρεύμα. Οι Αρχές θα έβρισκαν τη σορό της τρεις εβδομάδες μετά. 

Παρά το γεγονός ότι η φήμη της μειώθηκε στη μεταπολεμική περίοδο, οι ιστορίες και τα δοκίμιά της θα ζούσαν μια δεύτερη ακμή την εποχή του φεμινιστικού κινήματος της δεκαετίας του '70. Η Βιρτζίνια Γουλφ παραμένει μια από τις γνωστότερες συγγραφείς του 20ού αιώνα...

ΠΗΓΗ:http://www.newsbeast.gr