ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ "Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ 'ΡΘΕΙ"

The Angel Of Death by Evelyn De Morgan

Ο θάνατος θά 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου –

Αυτός ο θάνατος που μας συνοδεύει

Από το πρωί μέχρι το βράδυ, άγρυπνος,

Κουφός, σαν μια παλιά τύψη

ή μια ανόητη εμμονή. Τα μάτια σου

θα είναι μια μάταιη λέξη,

μια σιωπηρή κραυγή, μια σιγή.

Όπως τα κοιτάζεις κάθε πρωί

Όταν μόνη σκύβεις

Πάνω από τον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,

Εκείνη τη μέρα θα ξέρουμε κι εμείς

Πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.

Ο θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου.

Θα είναι σαν παραίτηση από μια εμμονή,

Σαν να βλέπεις στον καθρέφτη

Να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,

Σαν να ακούς χείλη σφραγισμένα.

Θα κατεβούμε στην Άβυσσο βουβοί.

μτφρ. Νότα Χρυσίνα 

Verrà la morte e avrà i tuoi occhi

questa morte che ci accompagna

dal mattino alla sera, insonne,

sorda, come un vecchio rimorso

o un vizio assurdo. I tuoi occhi

saranno una vana parola,

un grido taciuto, un silenzio.

Cosí li vedi ogni mattina

quando su te sola ti pieghi

nello specchio. O cara speranza,

quel giorno sapremo anche noi

che sei la vita e sei il nulla.

Per tutti la morte ha uno sguardo.

Verrà la morte e avrà i tuoi occhi.

Sarà come smettere un vizio,

come vedere nello specchio

riemergere un viso morto,

come ascoltare un labbro chiuso.

Scenderemo nel gorgo muti.

 Ο θάνατος θά 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου -

αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
απ' το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα' ναι μια άδεια λέξη,
κραυγή που έσβησε, σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θά 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου.
Θα 'ναι σαν ν' αφήνεις μια συνήθεια,
σαν ν' αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν' ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατεβούμε στην άβυσσο βουβοί.

μτφρ. Σωτήρης Τριβιζάς

Θ Α Ρ Θ Ε Ι Ο Θ Α Ν Α Τ Ο Σ…

ΘΑΡΘΕΙ ο θάνατος και θάχει τα δικά σου μάτια –
τούτος ο θάνατος που μας συνοδεύει
από το πρωί ως το βράδυ, ακοίμητος,
κουφός, σα μια παλιά τύψη
ή σαν κάποιο ανόητο ελάττωμα. Τα μάτια σου
θα είναι ένας μάταιος λόγος,
μια αποσιωπημένη κραυγή, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν πάνω από τον εαυτό σου μόνη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
κείνη την ημέρα θα ξέρουμε και μεις
πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θάρθει ο θάνατος και θάχει τα δικά σου μάτια.
Θάναι σα να εγκαταλείπουμε ένα ελάττωμα,
σα να βλέπουμε στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο,
σα νʼ ακούμε ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατεβούμε στην άβυσσο άφωνοι.

μετφρ. Μιχαήλ[Λίλης] Ι. Δεσύλλας

Ο θάνατος θά ‘ρθει και θά ‘χει τα μάτια σου-
ο θάνατος που ‘ναι μαζί μας
απ’ το πρωί ως το βράδι, άγρυπνος,
άφωνος σαν παλιά τύψη
ή κάποιο ανόητο πάθος. Τα μάτια σου
θα ‘ναι μια μάταιη λέξη,
μια πνιγμένη κραυγή, μια σιωπή.
Σαν κι αυτή που κάθε πρωί
βλέπεις, όταν σκύβεις μόνη σου
πάνω απ’ τον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα που κι οι δυο θα μάθουμε
πως είσαι ζωή και τίποτα.

Ο θάνατος έχει ένα βλέμμα για όλους.
Ο θάνατος θά ‘ρθεί, και θά ‘χει τα μάτια σου.
Θα ‘ναι σα να παρατάς ένα πάθος,
σα να βλέπεις ένα πεθαμένο πρόσωπο
ν’ αναδύεται απ’ τον καθρέφτη,
σα ν’ ακούς χείλια κλειστά να μιλούν.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.

μτφρ. Αλέξης Τραϊανός

Ο θάνατος θαρθεί και θάχει τα μάτια σου-
αυτός ο θάνατος που ακοίμητος
απʼτο πρωί ως το βράδυ μας ακολουθεί,
ανελέητος σαν παλιά τύψη,
σαν ένα ακατανόητο πάθος.
Τα μάτια σου θάναι ένας λόγος ανώφελος,
μια κραυγή που χάθηκε, μια σιωπή.
Έτσι, την ώρα που μονάχη σκύβεις
κάθε πρωί στον εαυτό σου
τα βλέπεις στον καθρέφτη. Και τη μέρα αυτή,
ω προσδοκία πολύτιμη, θα ξέρουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή, πως είσαι η άβυσσο.

Για τον καθένα ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θαρθεί και θάχει τα μάτια σου.
Θάναι σα νʼαπαρνιόμαστε ένα πάθος,
σα να κοιτάζουμε στο βάθος του καθρέφτη
το ανέβασμα καποιου προσώπου πεθαμένου,
ή σα νʼακούμε ψιθυρους από χείλη κλειστά.

Σιωπηλοί, κατεβαίνουμε μέσα στην άβυσσο

μτφρ. Τάκης Σινόπουλος

Ο θάνατος θά’ ρθει και θά’ χει τα μάτια σου-
αυτός ο θάνατος που απ’ το ξημέρωμα
ως το βράδυ μας συνοδεύει, άγρυπνος
κι αμείλικτος, σαν μια πανάρχαιη τύψη
ή ένα ελάττωμα παράλογο. Τα μάτια σου
θά ‘ναι μια ανώφελη λέξη,
μια κραυγή θρυμματισμένη, μια σιωπή.
Έτσι, τα βλέπεις κάθε πρωί
Όταν λυγίζεις μόνη σου
μπρος στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και η ανυπαρξία.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θά ‘ρθει και θά ‘χει τα μάτια σου.
Και τότε θα ‘ναι σα ν’ αφήνουμε ένα ελάττωμα,
σαν ν’ αντικρύζουμε μες στον καθρέφτη
ν’ αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
ή σαν ν’ ακούμε ένα κλειδωμένο χείλι.
Αμίλητοι θα πάρουμε τον δρόμο για την άβυσσο.

μτφρ. Διομήδης Βλάχος

Θα έρθει ο θάνατος και τα μάτια σου θα έχει (Τσέζαρε Παβέζε)

Θα έρθει ο θάνατος και τα μάτια σου θα έχει
Αυτός ο θάνατος που μας συνοδεύει από το πρωί ως το βράδυ,
άγρυπνος, αμίλητος, σαν μια παλιά τύψη, ή ένα άλογο βίτσιο.
Τα μάτια σου θα είναι μια άσκοπη λέξη
Μια πνιγμένη κραυγή, μια αποσιώπηση.
Έτσι θα τα βλέπεις κάθε πρωί, καθώς ολομόναχη
θα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Ω, λατρευτή ελπίδα,
ποια μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και πως είσαι το τίποτα;

Για τον καθένα ο θάνατος έχει ένα βλέμμα
Θα έρθει ο θάνατος και τα μάτια σου θα έχει
Θα ʼναι σαν να εγκαταλείπεις ένα βίτσιο
σαν να βλέπεις να επανεμφανίζεται στον καθρέφτη
ένα νεκρό προσωπείο
σαν νʼ αφουγκράζεσαι σφραγισμένα χείλη.
Άφωνοι, θα βυθιστούμε στην άβυσσο.

μτφρ. Σπύρος Δόικας

ΘΑ ΄ΡΘΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΘΑ ΄ΧΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ

Θά ΄ρθει ο θάνατος και θά ΄χει τα δικά σου μάτια-
εκείνος πλάι εκεί ο συνοδίτης
ο από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός ακοίμητος
και απηνής και αδιάφορος, σαν γριαφαφούτα Ερινύα
ή σαν τ΄άραχνα κρίματα τα παράλογα. Τα μάτια σου
θα είναι μάταιο ρήμα,
κραυγή πνιγμένη θα είναι, θά ΄ναι σιωπή.
Και έτσι δα, έτσι θαν τα βλέπεις κάθε που ξυπνάς το πρωί
και σκύβεις και κοιτιέσαι στον καθρέφτη
μονάχη. Ω γλυκιά ελπίδα,
την ημέρα εκείνη θα δούμε και θα μάθουμε όλοι
ότι του βίου είσαι το πλήρωμα και το κενό της αβύσσου.

Για όλους έχει ο θάνατος μια ματιά φυλαγμένη.
Θά ΄ρθει ο θάνατος και θά ΄χει τα δικά σου μάτια.
Θά ΄ναι σαν να ξεπλένεις κρίμα παλιό,
σαν να κοιτάς μές στον καθρέφτη και να βλέπεις
όψη νεκρή που αναδύεται,
και σαν ν΄ακούς να σου μιλάνε χείλη σφαλιστά.
Άλαλοι θα καταδυθούμε στα τάρταρα.

μτφρ. Γιώργος Κεντρωτής

ΘΑΡΘΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑΧΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Θα ʽρθει ο θάνατος, και θα ʽχει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος που μας ακολουθεί
πρωί και βράδυ
άγρυπνος και αφανής
όπως η παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια.
Τα μάτια σου άδεια λέξη
κραυγή πνιγμένη
σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν κοιτιέσαι στον καθρέφτη.
Γλυκιά ελπίδα, κείνη τη μέρα
που θα μάθουμε
πως είσαι η ζωή
κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος
έχει ένα βλέμμα.
Θα έρθει ο θάνατος
και θα ʽχει
τα μάτια σου.
Όπως αφήνεις μια συνήθεια
όπως βλέπεις στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο
όπως ακούς δυο κλειστά χείλη.
Θα βυθιστούμε σιωπηλοί στην άβυσσο.

μτφρ. Ευριπίδης Κλεόπας

ΘΑ ʽΡΘΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ʽΧΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Θα ʽ ρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου-
¬αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ, ακούραστος,
σιωπηλός, σαν μια παλιά τύψη
ή ένα παράλογο ελάττωμα. Τα μάτια σου
θα είναι μια κενή λέξη
μια σιωπηλή κραυγή, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν εσύ μόνη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα ʽρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου.
Θα είναι σαν να σταματάς μια κακή συνήθεια,
σαν να βλέπεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται εκ νέου ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν νʼ ακούς ένα κλειστό χείλι.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο σιωπηλοί

μτφρ. Γιάννης Η. Παππάς

Θα έρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου

Θα έρθει ο θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου
αυτός ό θάνατος πού μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κουφός, σαν μια πανάρχαιη οφειλή,
μια διαστροφή δίχως άκρη. Τα μάτια σου
θα είναι μια μάταιη λέξη, μια πνιγμένη
κραυγή, σιωπητήριο σάλπισμα.
Κάπως έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί,
όταν σκύβεις επάνω τους, μόνη σου,
μες στον καθρέφτη. Αχ, καημένη μου ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πώς σαν την ίδια τη ζωή, είσαι κι εσύ, ένα τίποτα.

Ο θάνατος διαθέτει ένα βλέμμα για τον καθένα μας.
Θα έρθει ό θάνατος και θα ʽχει τα μάτια σου.
Θα ʽναι σαν περίοδος αποτοξινώσεως,
σαν να βλέπεις να αναδύεται ένα νεκρό
πρόσωπο μεςʼ από τον καθρέφτη,
και να μιλάει με σφραγισμένο στόμα.
Αμίλητους θα μας καταπιεί ό Άδης.

μτφρ. Σωτήρης Παστάκας

Θα έρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα μάτια σου

Θα έρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ
άγρυπνος και κουφός
σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια.

Τα μάτια σου θα είναι μια άδεια λέξη
ένα πνιχτό ουρλιαχτό, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν μονάχη κοιτάζεσαι στον καθρέφτη.

Ω ελπίδα αγαπημένη, εκείνη τη μέρα
θα ξέρουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.

Θα έρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα μάτια σου.
Θα είναι σα ν’ αφήνεις μια συνήθεια
σα να βλέπεις στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο,
σα ν’ ακούς δυο σφαλιστά χείλη.

Θα καταλήξουμε στη δίνη άφωνοι.

μτφρ. Μαριάννα Τζανάκη

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ ‘ΡΘΕΙ, ΘΑ ‘ΧΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Ο θάνατος θα ‘ρθει, θα ‘χει τα μάτια σου –

ο θάνατος που αυτός μας συνοδεύει …απ’ το πρωί ώς το βράδυ ξαγρυπνώντας,

ανάκουστος σαν κάποια παλιά τύψη

ή ένα πάθος παράλογο. Τα μάτια σου

όμοια θα είναι με μια κούφια λέξη,

μια πνιγμένη φωνή, κλειστό ένα στόμα.

Κάθε ξημέρωμα έτσι τα αντικρίζω

όταν προς τον εαυτό σου μόνο γέρνεις

μες στον καθρέφτη. Ω ελπίδα αγαπημένη,

θα ξέρουμε κι εμείς τη μέρα εκείνη

ότι εσύ είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.

Ο θάνατος θα ‘ρθει, θα ‘χει τα μάτια σου,

θα ‘ναι σαν να τελειώνεις μ’ ένα πάθος,

σαν να αντικρίζεις πάλι στον καθρέφτη

πρόσωπο να αναδύεται νεκρό,

σαν να ακούς ένα χείλι σφαλισμένο.

Αμίλητοι στην άβυσσο θα πάμε.

μτφρ. Κάρολος Τσίζεκ – Μαρία Καραγιάννη