της Νότας Χρυσίνα
"Κοπιάστε στο τραπέζι μας"
Να παρακολουθείς την τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας 2004 είναι μια συγκινητική στιγμή, μια στιγμή υπερηφάνειας, γεμάτη ρίγη ανατριχίλας. Δεν είναι λίγο να βλέπεις να περνούν μπροστά στα μάτια σου όλες οι ταυτότητες που «ντύθηκε» το ελληνικό έθνος για να υπάρξει ως σύγχρονο ελληνικό κράτος. Από τη φουστανέλα μέχρι το αστραφτερό φόρεμα της Βίσση, από τα δημοτικά μας τραγούδια που εμψύχωναν τα παλικάρια μας που πήγαιναν στον πόλεμο μέχρι τα σύγχρονα λαϊκά που εμψυχώνουν τα σημερινά περήφανα ελληνόπουλα πάνω στις πίστες της παραλιακής με το σύνθημα «Καραπιπερίμ καραπιπερίμ άσε πια τα πλούτη και τον Ιμπραήμ». Ολυμπιακοί αγώνες, θα μου πείτε, πρέπει να περάσουν ειρηνικά μηνύματα. Δεν θέλουμε πόλεμο αλλά τραγούδια και χορούς. «Ας κρατήσουν οι χοροί» προτρέπει ο Σαββόπουλος ο εθνικός μας εμψυχωτής και τολμώ να πω τολμηρός δημιουργός του συνθήματος «Χαλαρά». Βέβαια το ανατολίτικο παρελθόν μας, της νωχελικότητας και του ρομαντισμού το οποίο ενέπνευσε έναν Μπάυρον που ήρθε να πολεμήσει για την ελληνική επανάσταση, τιμάται δεόντως με το άσμα «Μαντουβάλα» και πλήθος χορευτικών. Οι Έλληνες σε όλες τις περιστάσεις χορεύουν και τραγουδούν. Είμαστε λαός «έξω καρδιά» και μάλιστα κάθε τόπος έχει και τον χορό του. Παράδειγμα οι Κρητικοί χορεύουν πεντοζάλι με τη λύρα, οι Πόντιοι κυκλικούς χορούς με νταούλι και ζουρνά, οι Νησιώτες χορεύουν σούστες και συρτά και με περηφάνεια φορούν τις στολές τους με τις οποίες αντιμετώπισαν τον Τούρκο πασά πριν γίνουμε έθνος. Αλλά κι αργότερα που γίναμε έθνος το τραγούδι μας έβγαλε έναν νταλκά καθώς ποτέ δεν είχαμε χρήματα και ένα ρεμπέτικο τραγούδι στο λιμάνι του Πειραιά που η αοιδός «δεν βρήκε άλλο λιμάνι τρελή να την κάνει σαν τον Πειραιά» μας αναπτέρωνε το ηθικό. Με το δίκιο της διότι τα ναυτάκια από τα πλοία έδεναν στον Πειραιά και η Ελλάδα έχει παράδοση στο ναυτικό. Κι ως χώρα της φιλοξενίας που είμαστε αγαπάμε τους τουρίστες που μας αγαπούν και αυτοί όταν επισκέπτονται τη χώρα μας τα καλοκαίρια. Τι συγκίνηση όταν ο πρόεδρος των ολυμπιακών αγώνων μίλησε ελληνικά και είπε «Ευχαριστούμι Ελλάντα». Εμείς έχουμε ευχαριστήσει του πάντες. Ακόμη και μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Διότι είμαστε λαός που κάποτε λάτρευε τον ξένιο Δία προστάτη της φιλοξενίας. Ακόμη και στα ομηρικά έπη φιλοξενούσαμε τους ξένους. Από εκεί κατάγονται και οι ολυμπιακοί αγώνες που μέχρι σήμερα μεταφέρουν το πνεύμα της ευγενούς ανταγωνιστικότητας, της συνεργασίας και όλα τα υψηλά ιδανικά. Αυτά τα ιδανικά τιμήσαμε με δάφνινα στεφάνια στα κεφάλια των αθλητών και των αθλητριών. Σήμερα οι φίλοι μας ευγενικά μας παραχώρησαν τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων που φιλοξενήθηκαν ξανά στη χώρα προέλευσής τους. Για εμάς τιμή μεγάλη που αναβίωσε το αρχαιοελληνικό μας παρελθόν που κάποτε μας χάρισε την ανεξαρτησία μας. Φοβάμαι, όμως, ότι σήμερα, που μπορούμε να κάνουμε έναν απολογισμό των πεπραγμένων αυτής της τιμής, μας άφησε τον φουσκωμένο λογαριασμό που πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια. Αλλά ας κρατήσουν οι χοροί εμείς τους καλέσαμε και εμείς θα πληρώσουμε. Έτσι κάνουμε εμείς οι Έλληνες.
