Η εποχή μας υποφέρει από ένδεια συναισθημάτων

της Νότας Χρυσίνα


Είμαστε σε εποχή λιτότητας ή ακόμη χειρότερα φτώχειας, το χειρότερο όμως που μάς συμβαίνει είναι ότι  είμαστε στερημένοι, σχεδόν ακρωτηριασμένοι,από συναισθήματα. 

Οι άνθρωποι δεν νιώθουν. Δεν μπορούν να απαριθμήσουν πέρα από δυό τρία συναισθήματα. Ακόμη και η λογοτεχνία δεν πάσχει. Η χριστιανική λογοτεχνία μετέφερε πάθη ενώ σήμερα δεν έχουμε πάθη αλλά μόνο στιγμές που στοιβάζονται πάνω σε άλλες στιγμές. Ο χρόνος είναι μια μάζα από στιγμές. 

Τίποτα δεν εγγράφεται στην ψυχή δεν έχει χώρο να γραφτεί. Η ψυχή αρνείται να βιώσει τα πάθη γίνεται στεγνή και συρρικνώνεται. 

Ο χρόνος είναι η σύνθεση των καθ'υπαγόρευση χαρούμενων στιγμών, των ελπίδων για ένα απαξιωμένο μέλλον που γεννιέται χωρίς κανένας να το επιθυμεί σαν ένα εξώγαμο παιδί που κανένας δεν θέλει να υπάρχει.

Τα όνειρά μας πορεύονται στον αυτόματο πιλότο. Εμείς παρατηρητές της ζωής μας που φεύγει με ταχύτητα. Όλα σου ζητούν να τα υπερβείς να κάνεις έναν άθλο μα δεν γνωρίζεις πως είσαι ήρωας μέχρι να σε κάνει μία τυχαία στιγμή όπου το σύμπαν θα σε αναγκάσει να αποκτήσεις την βούληση του ήρωα.

Κάποιος μάς υποσχέθηκε πως η ζωή είναι ωραία. Δεν θυμόμαστε πότε και που όμως το υποσχέθηκε.

Η πραγματικότητα ζητάει τα λύτρα της από την φαντασία κι εκείνη ανήμπορη να τα παραδώσει καταφεύγει στην λήθη του ονείρου.

Η ουτοπία δεν μπορεί να βρει χώρο ούτε στην λογοτεχνία. Οι ήρωες δεν παίρνουν ανάσα, παλεύουν να βγουν μα μένουν καθηλωμένοι στην ύλη τους, την λέξη.

Η μόνη ελπίδα έρχεται με το προσωπείο του θανάτου. Αυτός είναι η μόνη ελπίδα να βιώσουμε την πραγματικότητα. Φεύγουν γύρω μας μαζί του φίλοι μας και γνωστοί γνέφοντάς μας με εκείνη τη κίνηση της ηρωίδας που ανεβαίνει πάνω στο τραίνο που θα την πάει μακριά, κι εμείς ανυπομονούμε να φύγει για να μείνουμε δίχως την παρουσία της απειλής του θανάτου, αυτού που είναι και δικός μας μέχρι να διαλέξει έναν από εμάς.

Το να είσαι θνητός δεν είναι κάτι που πρέπει να θρηνείς. Το να μη ξέρεις να πεθαίνεις είναι για θρήνο.