HART CRANE

Αναδημοσίευση από: https://www.bookpress.gr/stiles/poet-s-corner/hart-crane

Μετάφραση Χάρης Βλαβιανός

Θρύλος

Σιωπηλές, σαν τον καθρέφτη, πλάι μου

Βυθίζονται οι πραγματικότητες στη σιωπή…

Δεν είμαι έτοιμος για μεταμέλεια∙

Ούτε για ν’ αντιπαρατεθώ στις τύψεις μου. Γιατί η νυχτοπεταλούδα

Δεν ενδίδει περισσότερο απ’ ότι η ακίνητη

Ικέτιδα φλόγα. Και τρεμάμενα

Στις λευκές νιφάδες που πέφτουν

Είναι τα φιλιά,--

Το μόνο που αξίζει κάθε παραχώρηση.

Πρέπει να το μάθει κανείς—

Αυτό το σκίσιμο στα δύο, αυτό το κάψιμο.

Όμως μονάχα αν είναι έτοιμος

Ν’ αναλωθεί και πάλι.

Χίλιες φορές

(Ξανά το αναμνηστικό που γίνεται καπνός,

Είδωλο που αιμορραγεί!), και μια φορά ακόμα.

Ώσπου να κερδηθεί η λαμπερή η λογική

Χωρίς κανένα ψίθυρο,

Σαν τον καθρέφτη

Ύστερα, σταγόνα την καυστική σταγόνα, μια τέλεια κραυγή

Θα δέσει κάποια επίμονη αρμονία,-

Τον αδιάλλακτο χορό εκείνων που οδηγούν

Τον θρύλο της νεότητάς τους στο καταμεσήμερο.

O Αμερικανός ποιητής Hart Crane (1899-1932), ένας από τους πρώτους που επιχείρησαν να εκφράσουν το πνεύμα του εκμηχανισμένου 20ου αιώνα με ποιητικούς όρους, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερος ποιητής της γενιάς του. Ο Robert Lowell τον αποκαλούσε «ο Σέλλεϋ της εποχής μου», ενώ ο κριτικός Allan Tate έγραψε πως ο Κρέιν «μεταμόρφωσε και επανενεργοποίησε την αμερικανική γλώσσα». Γεννημένος σε μια μικρή πόλη του Οχάιο, ο Κρέιν επαναστάτησε εναντίον της αξιοπρεπούς μικροαστικής οικογένειάς του, και σπαταλήθηκες σε μια βίαιη, παράφορη και ασταθή περιπλάνηση στην Αμερική, την Ευρώπη και την Καραϊβική, διακηρύσσοντας την ομοφυλοφιλία του, σπαρασσόμενος από αμφιβολίες για την γνησιότητα της ποιητικής του φλέβας, πάσχοντας από μανιοκαταθλιπτικές κρίσεις, άρρωστος, φτωχός και αλκοολικός. Τον Απρίλιο του 1932 αυτοκτόνησε πηδώντας στη θάλασσα, την ώρα που το πλοίο που τον μετέφερε περνούσε από τον Κόλπο του Μεξικού. Κορυφαίο ανάμεσα στα έργα του παραμένει το επικό ποίημα Η γέφυρα [1930], το οποίο αποτελεί μια μεταφορική συγχώνευση των προσωπικών αισθημάτων του ποιητή με τους μύθους και την ιστορία της Αμερικής και αποτελεί την αισιόδοξη απάντηση του Νέου Κόσμου στην αρνητική άποψη για τη σύγχρονη εποχή, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην Έρημη Χώρα του Έλιοτ. Αν και βαθύτατα επηρεασμένος από τον Έλιοτ, ο Κρέιν απέρριψε το μοντερνιστικό του πρόγραμμα, και στηριζόμενος στα δικά του σύμβολα (σύγχρονες αμερικανικές πόλεις, μηχανές, μουσική τζαζ, τροπικά τοπία της Φλόριντα, ακτές της Καραϊβικής, κλπ.) έγραψε ένα ποίημα που συνθέτει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της αμερικανικής κουλτούρας σ’ ένα εκστατικό όλον. Ο ποιητής πού ύψωσε πάνω από της κερματισμένη Αμερική τη Γέφυρά του, για να της προσφέρει ένα νέο συνεκτικό όραμα, έμελλε να χαθεί, στοιχειώνοντάς την.