"Η αράχνη" της Νότας Χρυσίνα

Ποίημα βασισμένο πάνω στον πίνακα του Νικόλαου Γύζη!

Η αράχνη

Ήμουν ξακουστή υφάντρα
με τέχνη περισσή ύφαινα τα υφαντά μου νύχτα μέρα.
Κόρη βαφέα, του Ίδμονα του Κολοφώνιου,
κι έμενα στη Λυδία.
Νύχτα μέρα ύφαινα, κι έμαθα άριστα την τέχνη της υφαντικής∙
Έγινα ξακουστή. Ακόμη και οι Νύμφες ήρθαν
την τέχνη μου, της υφαντικής να θαυμάσουν.

Σαν προκάλεσα σε αγώνα την Αθηνά Εργάνη
το έργο μου μαθεύτηκε,
και ζήλεψε εκείνη τη θνητή δική μου τέχνη,
γριά ντύθηκε, ήρθε στο πλάι μου και με συμβούλεψε
με αυτά τα λόγια:
«Είναι ασέβεια να προκαλείς σε αγώνα τους θεούς»

Μα εγώ από της νιότης την ορμή δεν άκουσα
κι έκανα το δικό μου∙ Σε αγώνα τόλμησα
να παραβγώ της Αθηνάς,
Κι ύφανα πάνω στο υφαντό τον έρωτα του Δία, κι άλλων θεών,
με θνητές, και τις μορφές που πήραν μαζί τους σαν ενώθηκαν.
Η Αθηνά ύφανε τη δική της νίκη, τον αγώνα της με τον θεό της θάλασσας
τον Ποσειδώνα για την προστασία της πόλης της Αθήνας.
Και σ’ άλλο υφαντό το μήνυμα φάνηκε καθαρά καθώς
παρίστανε θνητούς που τόλμησαν σε αγώνα να καλέσουν θεό
και τιμωρήθηκαν γι’ αυτή τους την τόλμη.

Έτσι κι εγώ έγινα αράχνη αφού η θεά με έσωσε ενώ
πρώτα με ατίμασε χτυπώντας με στο πρόσωπο
από ζήλια.
-Σαν θέλουν οι θεοί κανείς θνητός δεν γλίτωσε απ’ το θυμό τους.-
Μεταμορφώθηκα σε αράχνη και πλέκω τον ιστό, το έργο μου
με τέχνη περισσή υφαίνω έργα του αέρα. Αέρας είναι ο θνητός
μπροστά στη μοίρα του.
Τώρα πια ξέρω πως
κι ο θάνατος υφαίνει ιστό καλύτερα από τις υφάντρες.