γράφει και επιμελείται η Διώνη Δημητριάδου
 |
| από τις εκδόσεις Μελάνι |
Όταν διαβάζοντας κάποιο ποιητικό στιχούργημα σε ξαφνιάζει μια λέξη, όταν σταματάς να αναμετρηθείς με έναν απρόσμενο συνδυασμό υλικών και άυλων μαζί, όταν εκεί που στέριωσες τη σκέψη σου στη γη νιώθεις πάλι να απογειώνεσαι πάνω σε ένα στίχο, τότε μπορείς θαρρώ να πεις: “εδώ έχουμε ποίηση αληθινή, κάτι σαν όχημα να σε πάρει μαζί του σε άγνωστη πορεία, γεμάτη ωστόσο από έντονες συγκινήσεις”.
Αυτό νιώθω κάθε φορά που διασταυρώνομαι με την ποίηση της Δήμητρας Χριστοδούλου. Εδώ και χρόνια. Και κάθε φορά επιβεβαιώνω την παραπάνω διαπίστωση.
Στην πιο πρόσφατη ποιητική της συλλογή «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης» έρχεται με την πολύτιμη αυτή προσφορά της, όσο κι αν η ίδια τη μετράει για ελάχιστη. Και φτιάχνει από τον τίτλο ακόμη το απροσδόκητο συναπάντημα των εννοιών. Πόσο ελάχιστη μπορεί να είναι η συνείδηση; Και ποιο το αληθινό της βάρος; Πώς αξιολογείται; Όταν βιώνεται ως πραγματικότητα απαιτητική από τον ίδιο τον άνθρωπο ή όταν προσφέρεται σαν τροφή στον άλλο πάσχοντα άνθρωπο δίπλα;
«…
Να ζήσουμε σαν να υπήρχε λόγος
Να πεθάνουμε σαν ν’ αξίζει τον κόπο
Να πειθαναγκαστεί η αιωνιότητα
Να ριχτεί για τα καλά στη βιοπάλη.»
(Συνεκτικό υλικό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου