Oι Ουπανισάδες είναι Ινδουιστικά ιερά κείμενα, επεξηγηματικά παραρτήματα των Βεδών. Συμπεριλαμβάνονται στην ‘’Ιερή Αποκάλυψη’’ σρούτι. Είναι ένα είδος υπομνημάτων με πορίσματα φιλοσοφικού και μυστικιστικού περιεχομένου.
Κατά λέξη Ουπανισάντ σημαίνει "κάθομαι κοντά σε κάποιον" και, κατ' επέκτασιν, ότι "μαθαίνω καθισμένος στα πόδια ενός δασκάλου" Επίσης ονομάζονται και Βεδάντα δηλαδή το τέλος των Βεδών.
Οι πιο σημαντικές έχουν γραφεί ανάμεσα στον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ. Όμως έχουν αρχίσει να γράφονται από τον 8ο αιώνα π.Χ. Είναι τα παλαιότερα ινδικά κείμενα που γράφτηκαν στον πεζό λόγο εξαιρουμένης της Γιατζούρ-Βέδα. Ο αριθμός τους συνολικά έχουμε πάνω από 200 ουπανισάδες αν και η παράδοση μιλά για 108(αριθμός ιερός) πάντως οι αρχαιότερες και πιο σπουδαίες είναι όσες γράφτηκαν πριν τον 6ο αιώνα και κυμαίνονται από 10 έως 14
Λίγα ονόματα γνωρίζουμε, κι αυτά χαμένα στην αχλή του μύθου, τα οποία εμφανίζονται ως πρωταγωνιστές των διαλόγων Μαχιντάσα, Αϊτερέγια, Τζαμπάλα, Τζαουάλη,Σβετατέκου,Ατζατασάτρου.
Δεν είναι συστηματικά κείμενα[ Περιλαμβάνουν ομιλίες, αφορισμούς, σύντομους ύμνους, γνωμικά, αποφθέγματα , κείμενα πεζά με παρέμβλητους στίχους όπου αναλύονται διάφορα θέματα είτε με ευθύ είτε με διαλογική μορφή., με μορφή ερωταποκρίσεων. Τα πρόσωπα που διαλέγονται είναι σοφοί Βραχμάνοι, βασιλιάδες, μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας, Σούντρα και γυναίκες. Είναι γραμμένα στην σανσκριτική.
Σε αυτά γίνονται απόπειρες σύνδεσης των τελετουργικών θυσιών με κοσμικές διαδικασίες μέσα από ετυμολογήσεις και σύνθετες ταυτίσεις, οι δυνάμεις οι οποίες επηρεάζουν την κοσμική πραγματικότητα. Η αναζήτηση της ενότητας του παντός και η δυσπιστία προς το μερικό και ευμετάβλητο του αισθητού κόσμου είναι οι κεντρικοί άξονες του κειμένου. Η τάση η γενική είναι μονιστική. Η αντίληψη του προσωπικού Θεού απουσιάζει . Χωρίς να αντιτίθενται στη λατρεία τους, κάτι που συγκινεί τις μάζες, τους αγνοούν παντελώς. Ο ουπανισαδικός άνθρωπος είναι ένας στοχαστής κι όχι ένας μύστης, ένας στοχαστής που θέλει να απογυμνώσει την ψυχή του για να βρει την ουσία της.
Ποικίλει η θρησκειοφιλοσοφική σκέψη των κειμένων εκτεινόμενη από τον λαϊκό πολυθεϊσμό μέχρι των μυστικιστικό πανθεϊσμό . Ερευνητική είναι η διάθεση, με αντικείμενο αναζήτησης την αλήθεια των πραγμάτων. Για πρώτη φορά στα κείμενα αυτά παρουσιάζεται η θέση πως ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι παρά μια άποψη της εσωτερικής πραγματικότητας. Οι μεταφυσικές αρχές του Μπράχμαν –ουσία του σύμπαντος, ο απόλυτος Θεός- και Άτμαν –ψυχή- ταυτίζονται και πρωτοδιατυπώνεται η ιδέα της μετενσαρκώσεως. Σύμφωνα με τον ινδολόγο Xέλμουτ φον Γκλάζεναπ, η εποχή των ουπανισάδων σηματοδοτεί την μετάβαση από τη μυθική σκέψη στην φιλοσοφική ερμηνεία του κόσμου και παραλληλίζεται με την εποχή των προσωκρατικών φιλοσόφων και τη σημασία που είχε η δεύτερη για την ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας . Γι αυτό δεν κατόρθωσε να γίνει λαϊκή θρησκεία, με ιερατείο και λατρευτικούς τύπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου