Μπλας ντε Οτέρο, 6 Ποιήματα: διαβάζει ο Βασίλης Λαλιώτης

Πηγή:http://www.poiein.gr/archives/3929

Ο Βασίλης Λαλιώτης διαβάζει σε δική του μετάφραση 6 ποιήματα του Blas de Otero.
Στο χαλί ο Ντιέγο ελ Θιγάλα τραγουδάει το Suspiros de España

Θα με φωνάξουν, θα μας φωνάξουν όλους

Θα με φωνάξουν, θα μας φωνάξουν όλους.
Εσύ, κι εσύ, κι εγώ, θα κάνουμε σειρά
σε τόρνους από κρύσταλλο, μπροστά στο θάνατο.
Και θα σε εκθέσουνε, θα εκτεθούμε όλοι
να γίνουμε κομμάτια, τσακ! από μια σφαίρα.

Καλά το ξέρετε. Θα έρθουν
για σένα, για σένα, για μένα, για όλους.
Και επίσης
για σένα.
(Εδώ
δε σώζεται ούτε ο θεός. Τον δολοφόνησαν.)

Είναι γραμμένο. Τ’ όνομά σου είναι ήδη στη λίστα,
τρέμοντας σ’ ένα χαρτί. Αυτό που λέει:
άβελ, άβελ, αδελφός… ή εγώ, εσύ, αυτός…

Σε μια Λιμνούλα από δάκρυα

Μην έλθεις τώρα. ( Μην έλθεις τώρα,
ας και είναι νύχτα).
Φεύγα.
Είναι μέρες κακές, μέρες που μεγαλώνουν
σε μια λιμνούλα από δάκρυα.

Κρύψου μες στο δωμάτιό σου και κλείσε την πόρτα
και κάνε έναν κόμπο στο κλειδί,
και κοιτάξου γυμνή στον καθρέφτη, όπως
σε μια λιμνούλα από δάκρυα.

Θυμάμαι μια φορά μου δάγκωσες τα μάτια.
Σου γέμισε το στόμα πύον και χολή, πατούσες
σε μια λιμνούλα από δάκρυα.

Υποτίμησέ με. Φαντάσου με να έχω γίνει μια διαδρομή γκρίζα,
βρώμικος, σαλιάρης, με τα έντερα χυμένα
σε μια λιμνούλα από δάκρυα.

Εγώ για σένα εσύ για μένα…

Πολαπλασιάζουν τα κοριτσάκια δυνατά
εγώ για σένα εσύ για μένα, οι δυο
γι αυτούς που δεν αντέχουν πια ούτε την ψυχή
τραγουδούν τα κοριτσάκια δυνατά
να δουν αν καταφέρουν μια φορά να τις ακούσει ο Θεός.

Εγώ για σένα, εσύ για μένα, όλοι
για μια γη ειρηνική και μια καλύτερη πατρίδα.
Τα κοριτσάκια των δημόσιων σχολείων βγάζουν κραυγή στον ουρανό,
μα φαίνεται πως ο ουρανός δεν αγαπάει καθόλου τους φτωχούς,
δεν μπορώ να το πιστέψω. Πρέπει να υπάρχει κάποιο λάθος
στον πολλαπλασιασμό ή στον πολλαπλασιαστή.

Αυτά που έχουνε κοτσίδες, να τις σηκώσουν
αυτά που φοράνε βρακάκια, γρήγορα να τα κατεβάσουν
κι όσα δεν έχουν τίποτε άλλο από ένα μικρό σαλιγκάρι
να το βγάλουν στον ήλιο,
κι όλα μαζί να φωνάξουν δυνατά
εγώ για σένα, εσύ για μένα, οι δυο
για όλους που στη γη υποφέρουν
μπας και τους προσέξει ο Θεός.

Ειδήσεις από όλο τον κόσμο

Στα σαράντα εφτά χρόνια της ζωής μου
φοβάμαι να το πω είμαι μονάχα ένας Ισπανός ποιητής
(φοβίζουνε τα χρόνια, αυτό το ποιητής, και το Ισπανία)
στη μέση του εικοστού αιώνα. Αυτό ειν΄όλο.
Λεφτά; Αγάπη είναι αυτό που θέλω
λέει το στιχάκι. Χειροκροτήματα; Ναι, αλλά δεν το παίρνω χαμπάρι.
Υγεία; Αρκετή. Φήμη;
Κακή. Αλλά πολύ μαλλί.
Φοβάμαι να το σκέφτομαι, αλλά μόλις που με διαβάζουν
οι αναλφάβητοι, οι εργάτες, τα παιδιά.
Αλλά θα με διαβάσουν. Τώρα ακριβώς μαθαίνω
να γράφω, άλλαξα τάξη,
θα χρειαζόμουν μια μηχανή να κάνει στίχους,
συγνώμη, μερικούς στίχους για τη μηχανή
κι ένα καλό μεροκάματο για τον δακτυλογράφο,
και, πάνω απ’ όλα, ειρήνη,
χρειάζομαι ειρήνη για να συνεχίσω μαχόμενος
εναντίον του φόβου,
για να τσουγκρίσω το ποτήρι στη μέση της πλατείας
και ν’ ανοίξω το μέλλον απ’ άκρη σ’ άκρη,
για να φυτέψω ένα δέντρο
στη μέση του φόβου,
για να πω “καλημέρα' χωρίς κανένα να πληγώνω,
“καλημέρα ταχυδρόμε' και να μου δίνει ένα γράμμα
λευκό, από όπου έρχεται ένα περιστέρι.

Τα μάτια θα μιλούσαν αν τα χείλη μου…

Θα σωπάσουμε τώρα για να κλαίμε μετά
Ρ. Νταρίο
Τα μάτια θα μιλούσαν αν τα χείλη μου
βουβαίνονταν. Τυφλός θ’ απόμενα
και το δεξί μου χέρι θα συνέχιζε
μιλώντας, μιλώντας, μιλώντας.
Πρέπει να πω “Το είδα'. Και σωπαίνω
σφίγγοντας τα μάτια. Θα ορκιζόμουνα
πως όχι, δεν το έχω δει. Και θα ψευδόμουνα
μιλώντας, μιλώντας, μιλώντας.
Μα πρέπει να σωπαίνω να σωπαίνω,
έχω τόσα να πω, που θα έκλεινα
τα μάτια, και θ’ απόμενα όλη μέρα
μιλώντας, μιλώντας, μιλώντας.
Ο Θεός ας με λυτρώσει τα ολοφάνερα να βλέπω.
Αχ, τι θλίψη. Θα μου κόβονταν
τα χέρια. Και θα επέμενε το αίμα μου
μιλώντας, μιλώντας, μιλώντας.

Καταρχήν

Aν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ ‘αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.

Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.