Ο Χορν σε πρώτο πρόσωπο

Υπήρξε ένας ονειρικός ηθοποιός, μια εκπληκτική προσωπικότητα. Καλλιτέχνης διαφορετικός, αριστοκρατικός, μπονβιβέρ, αυτοσαρκαστικός, ερωτικός, βελούδινος, χιουμορίστας, αισθησιακός, διανοούμενος, μερικές φορές σνομπ και συναρπαστικός… - 
Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στην Αθήνα στις 9 Μαρτίου του 1921, κυριολεκτικά μέσα στο θέατρο, αφού ήταν γιος του πολύ γνωστού θεατρικού συγγραφέα Παντελή Χορν, ενώ νονά του υπήρξε η μεγάλη μας ηθοποιός Κυβέλη Ανδριανού. Η συμμετοχή του σε θεατρικές παραστάσεις ξεκίνησε από την ηλικία των έξι μηνών. - 

See more at: http://parathiro.net/politismos/san-simera-epese-i-avlea-gia-ton-dimitri-chorn#sthash.rUiQu8ev.dpuf

Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1940. Πρωταγωνίστησε σε δεκάδες θεατρικά έργα. Έκανε το ντεμπούτο του το 1940  στην οπερέτα του Στράους «Η Νυχτερίδα». Αμέσως μετά εμφανίστηκε στο Θέατρο Ρεξ της Μαρίκας Κοτοπούλη  σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Την περίοδο  1943 –44  συμμετείχε στο θίασο Κατερίνας. Το 1944  συγκρότησε δικό του θίασο με τη Μαίρη Αρώνη και αργότερα με τη Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάστηκε με τον θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου και το 1946 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο όπου και παρέμεινε μέχρι το 1950. Το 1951 μετέβη σε  Αμερική και Αγγλία, για να παρακολουθήσει την εξέλιξη του θεάτρου.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 1953, συγκρότησε θίασο με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά έως το 1959 ανεβάζοντας έργα όπως το «Νυφικό κρεβάτι», «Ο βροχοποιός», «Η κυρία με τις καμέλιες», επιχειρώντας περιοδεία σε Κωνσταντινούπολη και Αίγυπτο.

Το 1959 η συνεργασία τους σταματά και ο Χορν συνέχισε με δικό του θίασο την θεατρική του δραστηριότητα.

Έπαιξε μεταξύ άλλων στα έργα: «Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές» του Ανούιγ, «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, όπου ερμήνευσε την περιβόητη παρλάτα «Ηθοποιός σημαίνει φως» μένοντας στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου, «Το ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ. Το 1964 συνεργάστηκε με το Εθνικό και το 1968 ανασυγκρότησε τον θίασό του. Ακολούθησαν κι άλλες παραστάσεις ώσπου το 1984 ανέβηκε για τελευταία φορά στο σανίδι με τον «Αρχιμάστορα Σόλνες».

Το κύκνειο άσμα του ήταν το 1993 με το παραμύθι «Ο Πέτρος και ο λύκος» του Προκόφιεφ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Τον κινηματογράφο δεν τον είχε καθόλου σε εκτίμηση. Παρόλα αυτά πρωταγωνίστησε για βιοποριστικούς λόγους σε δέκα ταινίες, όπως «Χειροκροτήματα» (1944), «Κυριακάτικο ξύπνημα» (1954), «Η κάλπικη λίρα» (1955), «Μια ζωή την έχουμε» (1958), ενώ βραβεύτηκε δύο φορές στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου πρώτα για την ερμηνεία του στην ταινία «Μια του κλέφτη» (1960) και μετά για το φιλμ «Αλίμονο στους νέους» (1961). Αν και δεν του άρεσε η μεγάλη οθόνη, οι ταινίες που έπαιξε είναι από τα διαμαντάκια του ελληνικού κινηματογράφου.

Έκανε επίσης τεράστια επιτυχία και στο τραγούδι, καθώς διέθετε μια πολύ ωραία βελούδινη φωνή. Ποιος δεν θυμάται άλλωστε το «Ποιος το ξέρει», το «Πες μου μια λέξη» ή το τσιφτετέλι που τραγούδησε για τον κινηματογράφο, «Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές, οι χάντρες» των Μίμη Πλέσσα και Κώστα Πρετεντέρη ; Για τις «Χάντρες» μάλιστα έλεγε με παράπονο: «Η ζωή μου είναι γεμάτη αμαρτίες. Όπως αυτές οι «Θαλασσιές οι χάντρες». Τι εφιάλτης! Φανταστείτε έχω παίξει τους Ριχάρδους και τους Αμλέτους και μου λένε «Αχ κύριε Χορν, αυτές οι Χάντρες». Ε, άι σιχτίρ με τις Χάντρες!»

- See more at: http://parathiro.net/politismos/san-simera-epese-i-avlea-gia-ton-dimitri-chorn#sthash.rUiQu8ev.dpuf



Δεν μπορείς να υποστηρίζεις ένα πράγμα στο οποίο δεν έχεις εμβαθύνει - 

Προσωπικός φίλος του Μάνου Χατζιδάκι άλλα και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διετέλεσε ως πρώτος πρόεδρος της ΕΡΤ αμέσως μετά την Μεταπολίτευση το 1974, μια θέση που εγκατέλειψε λίγους μήνες αργότερα αφού αποστρεφόταν τις καρέκλες και την δουλειά με ωράριο.

Μεγάλη απήχηση είχε η ραδιοφωνική εκπομπή του με τίτλο «Ο Ταχυδρόμος Έφτασε». Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη. Ο Δημήτρης Χορν «άφησε» και δεκάδες μαγνητοφωνήσεις θεατρικών έργων.

Το 1980  ίδρυσαν μαζί με τη σύζυγο του, Άννα Γουλανδρή, το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού.

Ο Δημήτρης Χορν αγάπησε κι αγαπήθηκε. Στα χρόνια της Κατοχής γνώρισε την Ρίτα Φιλίππου, που ήταν η πρώτη του αγάπη και αργότερα παντρεύτηκαν.

Φλογερό ήταν το ειδύλλιο με την αξέχαστη ηθοποιό μας Έλλη Λαμπέτη την περίοδο 1952-59. Στην Αθήνα εκείνης της εποχής, δύο πρωταγωνιστές, με μοναδική χημεία πάνω στο θεατρικό σανίδι, αλλά με τεράστιες διαφορές τόσο στον χαρακτήρα όσο και στην ταξική προέλευση. Ένας γοητευτικός ζεν-πρεμιέ με αριστοκρατικό αέρα και μια λαμπερή, φιλόδοξη ηθοποιός με πολλές ευαισθησίες βέβαια, από την επαρχία. Πάντα υπήρχε μεταξύ τους η ίντριγκα και η κόντρα για το ποιος είναι πιο γνωστός στο κοινό. Όταν ερωτεύτηκαν, βρέθηκαν παγιδευμένοι σε ένα μοιραίο παιχνίδι έρωτα και ανικανοποίητου. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ και επιπλέον η Λαμπέτη αναγκάστηκε να κάνει έκτρωση, στο παιδί που κυοφορούσε από εκείνον, διότι ο Χορν δεν ήθελε παιδιά. Η ίδια έλεγε: «Τι κρίμα να μην έχω ένα παιδί από αυτόν τον άνθρωπο…». Εκείνος αργότερα παραδέχτηκε πως η Λαμπέτη δεν ήταν η γυναίκα της ζωής του.

Μετά από την Λαμπέτη ξαναγύρισε στην Ρίτα, ωστόσο η επανασύνδεσή τους δεν κράτησε πολύ. Είχαν βέβαια στη συνέχεια άριστες σχέσεις μέχρι τον θάνατό της.

Έπειτα παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή (χήρα Παπάγου), η οποία είχε ήδη δύο παιδιά και ο ίδιος τα θεωρούσε σαν δικά του. Την αγάπησε πολύ και του κόστισε ο θάνατός της.

Είναι γνωστό επίσης, πως η θρυλική Εντίθ Πιάφ ερωτεύτηκε τον Χορν. Η γνωριμία τους έγινε κατά τη σύντομη επίσκεψή της στην Αθήνα για να δώσει ρεσιτάλ στο Θέατρο Κοτοπούλη, στις 18 Σεπτεμβρίου 1946. Του έστειλε μια ερωτική επιστολή, αλλά εκείνος δεν ενέδωσε.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, περιορίστηκε στο σπίτι του κάνοντας σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις. Η κατάσταση της υγείας του όλο και χειροτέρευε. «Έφυγε» από κοντά μας την Παρασκευή 16 Ιανουαρίου του 1998 στην μονάδα εντατικής παρακολούθησης του «Κυανού Σταυρού» από καρκίνο. Η Ελλάδα τον πένθησε με σεβασμό όπως εκείνος ήθελε. Κηδεύτηκε την Δευτέρα 19 Ιανουαρίου του 1998 στο Α” Νεκροταφείο Αθηνών σε κλίμα έντονης συγκίνησης.

Μετά τον θάνατό του, καθιερώθηκε στη μνήμη του βραβείο (Βραβείο Χορν), το οποίο απονέμεται σε νέους ηθοποιούς του θεάτρου.

Του άρεσε η μεγάλη ζωή και με το χρήμα είχε κάκιστες σχέσεις. Δεν ήταν φανατικός της αποταμίευσης. Σκορπούσε απλόχερα τα λεφτά και βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη, αλλά πάντα αθόρυβα. Για παράδειγμα πλήρωνε το νοίκι της αείμνηστης ηθοποιού Νίτσας Τσαγανέα. Απίστευτα γενναιόδωρος και χαριτωμένος άνθρωπος, εξαιρετικός μίμος, μοναδικός στην αφήγηση ξεκαρδιστικών ιστοριών του θεάτρου και ενίοτε χαριτωμένα αθυρόστομος.

Ο Δημήτρης Χορν υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός και δεν το συνειδητοποίησε ποτέ. Αμφέβαλλε για το ταλέντο του, νόμιζε ότι κάθε βράδυ πριν την παράσταση έκλεινε η φωνή του και δεν θα μπορούσε να αποδώσει.

Τυχεροί υπήρξαν όσοι θαύμασαν το υποκριτικό του ταλέντο επί σκηνής, αλλά και οι νεότερες γενιές που αν και δεν τον πρόλαβαν στο θέατρο, είδαν δείγμα της δουλειάς του στις σχετικά λίγες κινηματογραφικές ταινίες που έλαβε μέρος.

Ήταν πολύ πιο σημαντικός από ότι μπορούμε να φανταστούμε από κάθε άποψη, στη δουλειά του, στην τέχνη του και στη ζωή.

 Ο Χορν σε πρώτο πρόσωπο:

 «Πολιτισμός είναι να σέβεσαι την ελευθερία του άλλου. Και οι Έλληνες δεν την σέβονται. Να πάω όμως πιο πέρα: Ανθρώπους που μας έχουν σώσει κατά καιρούς, τους καταδιώκουμε».

 «Το ταλέντο το έχεις από τότε που γεννιέσαι. Μπορεί οι δύσκολες εποχές να βοηθούν, να αναδεικνύουν πρόσωπα, αλλά δεν νομίζω ότι αυτές κάνουν τον ηθοποιό. Αντίθετα, ο ηθοποιός την ώρα της παράστασης μπορεί να κάνει καλή την εποχή του».

 «Μα ο ηθοποιός είναι πολύ μοναχικό πρόσωπο. Εξομολογείται τον εαυτό διά του ρόλου».

 «To θέατρο. Αυτό είναι το μεγάλο θέμα της δικής μου ζωής. Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ανακαλύπτω πως δεν το ξέρω!».

 «Δεν μου αρέσει ο κινηματογράφος. Τον σιχαίνομαι! Αυτό το αδιάκοπο πήγαινε-έλα από το τέλος στην αρχή. Ήμουν φρικτός σε αυτές τις ταινίες. Όταν τις βλέπω τώρα, μελαγχολώ. ″Ποιος είναι αυτός με τα μαύρα μαλλιά; «, λέω».

 «Καμιά γυναίκα δεν κατακτάται με συμβουλές, γιατί απλούστατα καμία γυναίκα δεν κατακτάται αν δεν θέλει να κατακτηθεί».

 «Τα χρόνια που πέρασαν; Δεν μου έμαθαν τίποτα. Ότι η ζωή είναι ένα τίποτα. Αυτό μονάχα… Ούτε με δίδαξαν τίποτα. Όσα σφάλματα έκανα μικρός, τα ίδια έκανα και μεγαλύτερος, τα ίδια κάνω και τώρα. Είμαι μόνος και νιώθω μόνος. Όσο για την επιτυχία… ποτέ μα ποτέ δεν αισθάνθηκα καμία ασφάλεια».

- See more at: http://parathiro.net/politismos/san-simera-epese-i-avlea-gia-ton-dimitri-chorn#sthash.rUiQu8ev.dpuf