ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ανδρέα Εμπειρίκο

Οι κλεψύδρες του αγνώστου

Les temps est si clair que

je tremble qu'il ne finisse...

ANDRE BRETON

Στον Ανδρέα Εμπειρίκο

α΄

Θυμώνει ο ήλιος, ο ίσκιος του αλυσοδεμένος κυνηγάει τη θάλασσα

Ένα σπιτάκι, δυο σπιτάκια, η φούχτα που άνοιξε από τη δροσιά και

μυρώνει τα πάντα

Φλόγες και φλόγες τριγυρνούν ξυπνώντας τις κλειστές πόρτες

των γέλιων

Είναι καιρός να γνωριστούνε οι θάλασσες με τους κινδύνους

Τι θέλετε ρωτά η αχτίδα, και τι θέλετε ρωτά η ελπίδα κατεβάζοντας

τ' άσπρο της ποκάμισο

Μα ο άνεμος στέρεψε τη ζέστη, δυο μάτια σκέπτονται

Και δεν ξέρουν πού να καταλήξουν είναι τόσο πυκνό το μέλλον τους

Μια μέρα θα 'ρθει που ο φελλός θα μιμηθεί την άγκυρα και

θα κλέψει τη γεύση του βυθού

Μια μέρα θα 'ρθει που ο διπλός εαυτός τους θα ενωθεί

Πιο πάνω ή πιο κάτω από τις κορυφές που εράγισε το αποψινό

τραγούδι

Του Έσπερου, δεν έχει σημασία, η σημασία είναι αλλού

Ένα κορίτσι, δυο κορίτσια, γέρνουν στα γιασεμιά τους κι αφανίζονται

Μένει ένα ρυάκι να τα εξιστορήσει μα έσκυψαν να πιουν εκεί

ακριβώς οι νύχτες

Μεγάλα περιστέρια και μεγάλα αισθήματα καλύπτουν τη σιγή τους

Φαίνεται πως το τέτοιο πάθος τους είναι ανεπανόρθωτο

Και κανείς δεν ξέρει αν έρθει ο πόνος να γδυθεί μαζί τους

Σπανίζουνε οι παγίδες, άστρα γνέφουνε στους εραστές τα μάγια τους

Όλα σκιρτούνε, συσπειρώνονται - ήρθε φαίνεται πια η αθανασία

Που ζητάνε τα χέρια σφίγγοντας τη μοίρα τους που άλλαξε σώμα

κι έγινε άνεμος

Δυνατός - η αθανασία φαίνεται ήρθε.

[...β', γ', δ', ε', ς'...]

ζ'

[....]

Έμπιστο φως ξαναγεμίζεις το άλσος μου, έτοιμος είμαι

στο προσκάλεσμά σου

Είμαστε δυο, και παρακάτω η ακροθαλασσιά πάλι με τις πιο

γνώριμες κραξιές των γλάρων

Όπου κι αν βάλω πλώρη εδώ αράζω, το σκοτάδι με χρωστάει στο φως

Η γη στη θάλασσα, η φουρτούνα στη γαλήνη

Κρεμασμένος απ' τα κρόσσια μιας αυγής που εξάγνισε τα νύχτια

παρελθόντα

Γεύομαι τους καινούριους ήχους, άθλους της δροσιάς που επίστεψαν

στα δέντρα

Μια χλωρή παρουσία προχωράει στις ρίζες της κι αποκτάει τη μέρα

Σαν καρδιά που μπαίνει πια στη θέση της

Σαν γυναίκα που νιώθει πια τα νιάτα της

Και χαρίζει ανοίγοντας τους κόσμους των ματιών της ηδονή

ανεξάντλητη

Μέρα ξανθή, του ήλιου ανταμοιβή και του Έρωτα.

Προσανατολισμοί, Οδυσσέα Ελύτη

Εκδόσεις Ίκαρος, 1966