Ζωή Καρέλλη, Της σελήνης (I)

[Από την ενότητα Της σελήνης]

I

Με ξύπνησαν τα δάχτυλα από το σεληνόφως.
Άυλο χάδι, ψυχρό.
[...]
επίμονη, άγνωστη ομιλία.
Ω, η αδυσώπητη αφή, αίσθηση δεινή,
όπως ν' αγγίξει μπορεί
ήχος μακρινός, εξαίσια λυπητερός.


Από τη συλλογή Το πλοίο (1955)


Εδώ η συνέχεια του ποιήματος: