Bertrand Russell

Πηγή: http://spithes.wordpress.com

Bertrand Russell (Μπέρτραντ Ράσελ)

Ο χριστιανισμός και το σεξ

Το χειρότερο χαρακτηριστικό της χριστιανικής θρησκείας είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το σεξ – ένας τρόπος τόσο μακάβριος και αφύσικος που μπορεί να κατανοηθεί μόνο όταν μελετηθεί σε σχέση με την αρρώστια του πολιτισμένου κόσμου την εποχή της παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Πολλές φορές λέγεται ότι ο χριστιανισμός βελτίωσε τη θέση της γυναίκας. Αυτή είναι μία απ’ τις πιο χοντροκομμένες διαστροφές της ιστορίας. Είναι αδύνατο να απολαμβάνουν καλής μεταχείρισης οι γυναίκες σε μια κοινωνία όπου θεωρείται μεγίστης σημασίας η συμμόρφωσή τους με έναν πολύ αυστηρό κώδικα. Οι μοναχοί πάντα έβλεπαν την γυναίκα ως πειρασμό και την θεωρούσαν εμπνευστή ακάθαρτων επιθυμιών. Η διδασκαλία της εκκλησίας ήταν, και ακόμα είναι, ότι η παρθενία είναι καλύτερη, αλλά για όσους την βρίσκουν αδύνατη, ο γάμος είναι επιτρεπτός. “Είναι καλύτερα να παντρευτείς απ’ το να καείς” όπως το θέτει στυγνά ο Απόστολος Παύλος. Κάνοντας το γάμο αιώνιο (…) η εκκλησία έκανε ότι μπορούσε για να διασφαλίσει ότι η μόνη μορφή σεξ που θα επιτρεπόταν θα περιλάμβανε λίγη ευχαρίστηση αλλά πολύ πόνο. Η επίκριση της αντισύλληψης [του ελέγχου των γεννήσεων] έχει στην πραγματικότητα το ίδιο κίνητρο: εάν μια γυναίκα κάνει ένα παιδί το χρόνο μέχρι να πεθάνει εξουθενωμένη, δε θα πάρει πολλή ευχαρίστηση απ’ την έγγαμη ζωή της, επομένως ο έλεγχος των γεννήσεων πρέπει [κατά τον χριστιανισμό] να αποφεύγεται.

Η σύλληψη [της ιδέας] της Αμαρτίας η οποία είναι συνυφασμένη με τη χριστιανική ηθική κάνει υπερβολικά μεγάλο κακό αφού δίνει στους ανθρώπους ένα τρόπο έκφρασης για το σαδισμό τους τον οποίο μάλιστα θεωρούν νόμιμο και ακόμα και ευγενή. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα της πρόληψης της σύφιλης. Είναι γνωστό ότι εάν ληφθούν κατάλληλα μέτρα εκ των προτέρων, ο κίνδυνος μετάδοσης της ασθένειας μπορεί να γίνει μηδαμινός. Οι χριστιανοί όμως ενίστανται στη διάδοση αυτής της γνώσης διότι θεωρούν καλό οι αμαρτωλοί να τιμωρούνται. Το πιστεύουν αυτό τόσο ακράδαντα που επιθυμούν να δουν την τιμωρία των αμαρτωλών να επεκτείνεται στις γυναίκες και τα παιδιά τους. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν στον κόσμο πολλές χιλιάδες παιδιά που υποφέρουν από εγγενή κληρονομική σύφιλη που δε θα είχαν γεννηθεί αν δεν υπήρχε η επιθυμία των χριστιανών να τιμωρηθούν οι αμαρτωλοί. Δε μπορώ να καταλάβω πώς δόγματα που οδηγούν σε τέτοια διαβολική σκληρότητα μπορεί να θεωρηθεί ότι έχουν καλή επίπτωση στην ηθική.

Δεν είναι μόνο η αντιμετώπιση των χριστιανών απέναντι στην σεξουαλική συμπεριφορά που είναι επικίνδυνη για τους ανθρώπους αλλά και η αντιμετώπιση της γνώσης των σεξουαλικών θεμάτων. Καθένας που έχει κάνει τον κόπο να μελετήσει το θέμα αμερόληπτα ξέρει ότι η τεχνητή άγνοια που προσπαθούν να επιβάλλουν στα παιδιά οι χριστιανοί είναι υπερβολικά επικίνδυνη για τη σωματική και την ψυχική υγεία, και δημιουργεί –σε αυτούς που αντλούν τη γνώση τους από «κακές» συζητήσεις όπως τα περισσότερα παιδιά- μία αντίληψη που θεωρεί το σεξ βρώμικο και γελοίο. Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να αμυνθεί της θέσης ότι η γνώση είναι ανεπιθύμητη. Δε θα έβαζα όρια στον τρόπο αύξησης της γνώσης σε κανέναν και σε καμία ηλικία. Αλλά ειδικά στην περίπτωση της σεξουαλικής γνώσης υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά επιχειρήματα υπέρ της, παρά για οποιαδήποτε άλλη γνώση. Ένα άτομο είναι πολύ πιο απίθανο να συμπεριφερθεί σοφά όταν έχει άγνοια για ένα θέμα παρά όταν το έχει μελετήσει, και είναι γελοίο να αποδίδουμε στους νέους μια αίσθηση αμαρτίας επειδή έχουν μια φυσική περιέργεια για ένα σημαντικό ζήτημα.

Κάθε αγόρι δείχνει ενδιαφέρον για τα τρένα. Ας πούμε ότι του λέγαμε ότι το ενδιαφέρον για τα τρένα είναι κακό, ότι κρατούσαμε δεμένα τα μάτια του οποτεδήποτε βρισκόταν μέσα σε τρένο ή σιδηροδρομικό σταθμό, ότι δεν επιτρέπαμε ποτέ να αναφερθεί η λέξη «τρένο» όταν ήταν μπροστά και διατηρούσαμε ένα αδιαπέραστο μυστήριο σχετικά με το πώς μεταφέρεται απ’ το ένα μέρος στο άλλο. Το αποτέλεσμα δε θα ήταν ότι θα έπαυε να ενδιαφέρεται για τα τρένα, αντιθέτως, θα ενδιαφερόταν πιο πολύ από ποτέ αλλά θα είχε μια μακάβρια αίσθηση αμαρτίας, επειδή το ενδιαφέρον του θα τού είχε παρουσιαστεί ως κάτι κακό. Κάθε αγόρι θα μπορούσε με αυτόν τον τρόπο να γίνει σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό νευρασθενικό. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το σεξ, αλλά δεδομένου ότι το σεξ είναι πιο ενδιαφέρον απ’ τα τρένα, τα αποτελέσματα είναι χειρότερα. Σχεδόν κάθε ενήλικας στις χριστιανικές κοινότητες είναι λίγο η πολύ νευρικά άρρωστος ως αποτέλεσμα του ταμπού στην σεξουαλική γνώση κατά τα παιδικά του χρόνια. Και η αίσθηση της αμαρτίας που εμφυτεύεται με αυτό τον τρόπο προκαλεί κακία, νευρικότητα και ηλιθιότητα στην συνέχεια της ζωής του. Δεν υπάρχει καμιά λογική βάση για να κρατούμε ένα παιδί στην άγνοια για οτιδήποτε επιθυμεί να γνωρίζει, είτε για το σεξ είτε για οποιοδήποτε άλλο θέμα. Και ποτέ δε θα έχουμε ένα πνευματική υγιή πληθυσμό μέχρι να αναγνωριστεί αυτό το γεγονός κι εφαρμοστεί στην εκπαίδευση των παιδιών, πράγμα το οποίο είναι αδύνατο όσο οι Εκκλησίες έχουν τον έλεγχο της εκπαιδευτικής πολιτικής.

Αφήνοντας αυτές τις -σχετικά λεπτομερείς- ενστάσεις κατά μέρος, είναι φανερό ότι οι τα βασικά δόγματα του χριστιανισμού απαιτούν μια μεγάλου βαθμού ηθική διαστροφή προκειμένου να τα δεχτεί κάποιος. Ο κόσμος –μας λένε- δημιουργήθηκε από έναν Θεό που είναι και καλός και παντοδύναμος. Προτού δημιουργήσει τον κόσμο προείδε όλο τον πόνο και τη δυστυχία που θα περιείχε, επομένως είναι υπεύθυνος για όλα. Είναι ανώφελο να λέει κανείς ότι ο πόνος σε αυτό τον κόσμο υπάρχει εξαιτίας της αμαρτίας. Καταρχήν αυτό δεν είναι αληθές. Δεν είναι η αμαρτία που προκαλεί την υπερχείλιση των ποταμών ή τις εκρήξεις των ηφαιστείων. Αλλά ακόμα και εάν ήταν αληθές, δε θα έκανε διαφορά. Εάν θα έκανα ένα παιδί γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι το παιδί θα γινόταν ένας μανιακός ανθρωποκτόνος, τότε θα ήμουν υπόλογος για τα εγκλήματά του. Εάν ο Θεός γνώριζε από πριν τις αμαρτίες για τις οποίες θα ήταν ένοχος ο άνθρωπος, τότε ήταν υπεύθυνος για όλες τις επιπτώσεις αυτών των αμαρτιών τη στιγμή που αποφάσισε ότι θα δημιουργήσει τον άνθρωπο. Το συνηθισμένο χριστιανικό επιχείρημα είναι ότι ο πόνος στον κόσμο εξαγνίζει την αμαρτία κι επομένως είναι καλό πράγμα. Αυτό φυσικά είναι απλά μία εκλογίκευση του σαδισμού, αλλά ούτως ή άλλως είναι ένα πολύ φτωχό επιχείρημα. Θα προσκαλούσα οποιοδήποτε χριστιανό να με συνοδεύσει στις πτέρυγες παίδων οποιουδήποτε νοσοκομείου για να δει τον πόνο που υπάρχει εκεί και τότε να συνεχίσει στηρίζει τη θέση του ότι αυτά τα παιδιά είναι τόσο ηθικά εγκαταλειμμένα που αξίζουν αυτά που υποφέρουν. Για να πει ένας άνθρωπος κάτι τέτοιο θα πρέπει να έχει καταστρέψει μέσα του κάθε συναίσθημα ελέους και συμπόνιας. Πρέπει, εν συντομία, να γίνει τόσο κακός όσο ο Θεός στον οποίο πιστεύει. Κανένας που πιστεύει ότι αξίζει να υπάρχει αυτή η οδύνη στον κόσμο δεν μπορεί να κρατήσει τις ηθικές του αξίες αλώβητες αφού πάντα θα πρέπει να βρίσκει δικαιολογίες για τον πόνο και την δυστυχία.