της Νότας Χρυσίνα
Η ελληνική κοινωνία και ο καθένας μας ατομικά είναι η κοινωνία του Φαίνεσθαι. Στο πρόσφατο παρελθόν αυτό το Φαίνεσθαι συντηρήθηκε με πολιτικές και μάλιστα με αριστερίζουσες κοινωνικοπολιτικές πλειοψηφικές κυβερνήσεις.
Ο Έλληνας αυτοπροσδιορίστηκε μέσα από το image που του παρείχαν τα πρωινάδικα, τα ξενυχτάδικα αλλά και διαφημιστικά σλόγκαν που του προμήθευαν ταυτότητα σε ένα φαντασιακό επίπεδο με ναρκισσιστικές υποδηλώσεις.
Έτσι, η εικόνα του έφτασε να τον ικανοπεί περισσότερο από την ύπαρξή του. Η ύπαρξή του πέρασε σε δεύτερο πλάνο και έγινε μη βιώσιμη καθώς το Είναι απείχε παρασάγγας από το ναρκισσιστικό Φαίνεσθαι.
Φυσικά το Φαίνεσθαι δεν μπορεί να συντηρηθεί καθώς τροφοδοτείται με ψευδο-αναφορικότητα και πολύ σύντομα καταρρέει. Η κατάρρευση του "χάρτινου" εαυτού είναι μια φυσική συνέπεια καθώς το υλικό είναι φθαρτό. Με τον ίδιο τρόπο καταρρέει και η ναρκισστική εικόνα που δημιουργείται με την βοήθεια των ΜΜΕ, κυρίως του facebook και παρόμοιων εφαρμογών.
Το άτομο αποκτά μια ψευδοπροβολή και αποκτά μια φαντασιακή ταυτότητα που προβάλλεται στον καθρέφτη -οθόνη και που τροφοδοτείται από άλλες φαντασιακές ταυτότητες που προβάλλονται στον ίδιο καθρέφτη -οθόνη και μέσα από την αυτοαναπαραγωγική τάση του ναρκισσευόμενου αποκτά μια ψευδή συνείδηση του εαυτού.
Όλα αυτά συμβαίνουν όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο μιας μικροκοινωνίας που αναπαράγεται μαζοχιστικά σε πείσμα των καιρών που ζητούν ανασύνταξη και δημιουργία.
Πώς να ανασυνταχθείς και να βρεις τον ουσιαστικό σου εαυτό, το Είναι, και να ενωθείς με τους άλλους ώστε να δημιουργήσεις εάν η εικόνα σου είναι ένας ψεύτικος αντικατοπτρισμός;
Η δημιουργία είναι συνείδηση της πραγματικότητας. Είναι διάλογος με το παρελθόν και αποδοχή του παρόντος ή αντίδραση. Επομένως, η φυγή σε έναν ναρκισσιστικό εαυτό είναι η αναπαραγωγή της κρίσης που εξυπηρετεί μόνο όσους δεν θέλουν να βγει η χώρα από την κρίση.
Οδηγούμαστε σε μια συμβολική αυτοκτονία όπως ο μυθολογικός Νάρκισσος και μάλιστα με απύθμενη ηδονή για την αυτοκαταστροφική μας πράξη.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Νάρκισσος ήταν ένας νεαρός, γιος της νύμφης Λειριώπης και του ποταμού Κηφισού, ο οποίος ήταν τόσο όμορφος ώστε όλες οι νύμφες τον ήθελαν για σύντροφό τους. Ο ίδιος όμως ήταν τόσο υπερόπτης που τις απέρριπτε όλες μία προς μία.
Λέγεται δε πως μεταξύ άλλων απέρριψε και την νύμφη Ηχώ η οποία, απελπισμένη καθώς ήταν με τον έρωτά της, τον καλούσε συνεχώς έως ότου η φωνή της έσβησε και ακούγονταν πλέον μόνο οι τελευταίες συλλαβές του ονόματός του.
Το τραγικό τέλος του Νάρκισσου όμως είναι αυτό που κάνει την ιστορία του πολύ ενδιαφέρουσα και εξαιρετικά αλληγορική. Μια μέρα, καθώς περιφερόταν στον ποταμό ο Νάρκισσος πρόσεξε το είδωλό του στο νερό. Ήταν το πιο όμορφο πρόσωπο που είχε δει. Θεωρώντας πως αυτό που έβλεπε ήταν άλλη μία από τις νύμφες που τον κυνηγούσαν, ερωτεύτηκε σφόδρα το είδωλό του και καθόταν με τις ώρες και το θαύμαζε, ενώ ταυτόχρονα παραπονιόταν που το πρόσωπο μέσα στο νερό δεν του έλεγε τίποτα, αλλά μόνο τον κοιτούσε.
Ο Νάρκισσος περνούσε ώρες ή και μέρες ολόκληρες κάνοντας τίποτα άλλο πέρα από το να θαυμάζει την ομορφιά του στο ποτάμι. Αλλά δυστυχώς αυτό του το πάθος του κόστισε την ίδια του τη ζωή, καθώς μια μέρα στην προσπάθειά του να φιλήσει αυτό που θεωρούσε πως ήταν νύμφη έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε.
Αυτός λοιπόν ήταν ο Νάρκισσος της μυθολογίας ο οποίος έδωσε -και όχι άδικα- το όνομά του σε μια σύγχρονη ψυχολογική διαταραχή προσωπικότητας. Η ιστορία του μας λέει πολλά για τα χαρακτηριστικά της διαταραχής αυτής.
