Στου κόσμου τούτου το σχολειό, πιότερα για τον βίο θα μάθεις, και πιο ευχάριστα, απ’ ό,τι στο βιβλίο!!! *Μολιέρος*
Ο σπουδαιότερος Γάλλος δραματουργός. Ο Ζαν-Μπατίστ Ποκελέν γεννήθηκε το 1622 στο Παρίσι.. Ο νεαρός Ποκελέν σπούδασε νομική στην Ορλεάνη, αλλά δεν άργησε ν’ασχοληθεί με τη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο. Αψηφώντας την αντίθετη γνώμη του πατέρα του οργάνωσε με τις τρείς αδερφές Μπεζάρ ένα θίασο από ηθοποιούς. Τον ονομάζει «Διάσημο Θέατρο» και λαμβάνει και ο ίδιος μέρος σ’αυτόν με το ψευδώνυμο «Μολιέρος».
Το 1645 ο Μολιέρος φυλακίζεται για χρέη. Οι εισπράξεις από το Διάσημο Θέατρο δεν πήγαν καλά.
Στη συνέχεια αφήνει το Παρίσι και κάνει τουρνέ στην επαρχία. Οι εμπειρίες που θα αποκτήσει σαν θιασάρχης, ηθοποιός και συγγραφέας θα είναι πολλές και πολύτιμες για την μετέπειτα ζωή του.
Οι επιτυχίες και τα χρήματα θα έρθουν μετά το 1650. Ο Δον Ζουάν, ο Φιλάργυρος, ο Ταρτούφος, ο Αρχοντοχωριάτης, ο Φανταστικά άρρωστος είναι μερικά από τα αριστουργήματα που έχει γράψει.
Ο Μολιέρος έπαιξε στο Λούβρο, μπροστά στο βασιλιά, πήρε το προνόμιο να ονομάσει το θίασό του «Θίασος του Βασιλέως» και ανέλαβε όλες τις διασκεδάσεις της Αυλής μια και ο Λουδοβίκος ο 14ος τον πήρε κάτω από την προστασία του.
Ο Κατά Φαντασία Ασθενής, ήταν το τελευταίο έργο που έγραψε ο Μολιέρος. Γραμμένο το 1672, για να ευχαριστήσει το βασιλιά και την Αυλή του που γύρισαν νικητές από μια εκστρατεία στην Ολλανδία, παίχτηκε το 1673 με μεγάλη επιτυχία.
Στην τέταρτη και τελευταία παράσταση του έργου, αψηφώντας τη φλεγμονή στο στήθος του και μη θέλοντας να στερήσει το θίασό του από μια είσπραξη σημαντική, παράστησε το πρόσωπο του Αργκάν. Μα την ώρα που πρόφερε τη λέξη Juro (ορκίζομαι) στο τρίτο Ιντερμέτζο, τον έπιασε σπασμός. Υπέφερε πολύ και με μεγάλη δυσκολία τελείωσε το ρόλο του. Γυρίζοντας στο σπίτι ένας ακατάσχετος βήχας του φερε αιμόπτυση και λίγο μετά τον θάνατο. Κηδεύτηκε νύχτα αφού ο κλήρος είχε αρνηθεί την ταφή του συγγραφέα σε ιερό χώρο. Ο Μολιέρος υπήρξε κορυφαία μορφή του θεάτρου και ειδικότερα της κωμωδίας.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που είπαν πως με το θάνατο του πλήρωσε όλες τις προσβολές του ενάντια στην ιατρική.
Είναι γεγονός ότι το έργο του Μολιέρου φέρει τη σφραγίδα της εθνικής του παράδοσης. Οι καταβολές και η κατάρτισή του θυμίζουν εκείνες των περισσότερων Γάλλων θεατρικών συγγραφέων της εποχής. Γεννημένος στο Παρίσι, γόνος των Poquelin, ευκατάστατης οικογένειας ταπητουργών, είναι όπως σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί του, αστικής καταγωγής. Φοιτά σε εκπαιδευτικά ιδρύματα των ιησουιτών, και κατόπιν σπουδάζει νομικά: η ρητορική τέχνη αποτελεί εκείνη την εποχή στη Γαλλία κατάλληλη προετοιμασία για μια θεατρική γραφή εξ ολοκλήρου κοσμική, που οι οπαδοί της, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στην Ισπανία, έχουν διακόψει κάθε δεσμό με την Εκκλησία.
Υπό την επίδραση των λιμπερτίνων, ο Μολιέρος έρχεται σε οριστική ρήξη με τη θρησκεία, γεγονός που θα επιφέρει βίαιες εναντίον του επιθέσεις εκ μέρους των «ορθώς σκεπτόμενων» κύκλων, κατά τις πολεμικές που ξέσπασαν με αφορμή τα έργα του l’ Ecole des femmes ( Η σχολή των γυναικών, 1662), Tartuffe (Ταρτούφος, 1664-1669) και Don Juan (Δον Ζουάν, 1665).
Από τα νεανικά του κιόλας χρόνια νιώθει την ακαταμάχητη έλξη του θεάτρου. Συχνάζει στις παρισινές αίθουσες που λειτουργούν στο Hotel de Bourgogne και στο Marais όπου εξοικειώνεται με το γαλλικό ρεπερτόριο.
Ενδιαφέρεται επίσης για τις παραστάσεις των ταχυδακτυλουργών και κωμικών, όπου επιβιώνει η παράδοση της μεσαιωνικής φάρσας. Μαθητεύει στο επάγγελμα του ηθοποιού, ερμηνεύει ποικίλους ρόλους, τόσο κωμικούς, όσο και κωμικοτραγικούς ή τραγικούς, παρατηρεί τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν ή που συναντά στις περιπλανήσεις του, συσσωρεύει εμπειρίες και αποθηκεύει μέσα του τις χίλιες λεπτομέρειες που θα τον βοηθήσουν αργότερα να δημιουργήσει τους τυπικούς για τη Γαλλία του 17ου αιώνα χαρακτήρες του γιατρού, του φιλάργυρου, της λογιοτάτης, του υποχονδριακού.
Αρχίζοντας να γράφει ο ίδιος, αντλεί κατά πρώτο λόγο την έμπνευσή του από τη γαλλική φάρσα: έργα όπως la Jalousie du Barbouille (Η ζηλοτυπία του Μουντζούρη) ή le Medecin volant (Ο ιπτάμενος ιατρός, μεταξύ 1645 και 1658) στηρίζονται στο κωμικό των χειρονομιών και των λέξεων. Ο Μολιέρος θα μείνει άλλωστε πιστός στην υφολογική αυτή κλίμακα που χρησιμοποιεί ακόμη και στις «σοβαρές» του κωμωδίες (π.χ. στον Δον Ζουάν) και την φέρνει στην τελειότητα στις les Fourberies de Scapin (Κατεργαριές του Σκαπίνου, 1671)
ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
ΑΜΦΙΤΡΥΩΝΑΣ
ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ
ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ
ΖΩΡΖ ΝΤΑΝΕΝ
Η ΖΗΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΤΖΟΥΡΗ
Η ΚΟΜΗΣΣΑ ΤΟΥ ΣΚΑΡΜΠΑΝΙΑ
ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΑΣΘΕΝΗΣ
ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ο ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΗΣ
Ο ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ
Ο ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ
ΟΙ ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΕΣ LES FEMMES SAVANTES
ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΕΙΣΜΑΤΑ
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
Ο ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ
Ο Ταρτούφος είναι ένας υποκριτής-ευσεβής κληρικός που καταχθόνια και επικαλούμενος την «αρετή» του, καταφέρνει να κυριαρχήσει στη ζωή του ευεργέτη του κ. Οργκόν. Με απατεωνιές προσπαθεί να κατακτήσει όχι μόνο την περιουσία του Οργκόν, αλλά και την ίδια τη σύζυγό του, την οποία έχει βαθιά ερωτευτεί. Η απάτη όμως ξεσκεπάζεται. Ακριβώς στο σημείο όπου φαίνεται να κορυφώνεται η νίκη της υποκρισίας, σαν από μηχανής θεός έρχεται το χέρι της Δικαιοσύνης μέσω του βασιλιά (Λουδοβίκος 14ος την εποχή του έργου), για να καθαρίσει τη βρομιά και να βάλει τα πράγματα σε τάξη.
«Όλο το κείμενο ρέει σε γλώσσα θεατρική, ζωηρή και συνάμα ποιητική, με ομοιοκαταληξία σε στίχο δεκαπεντασύλλαβο. Η παράσταση του Ταρτούφου ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που γνώρισε το γαλλικό θέατρο. Παίχτηκε 77 φορές όσο ζούσε ο Μολιέρος και, από το θάνατό του έως το 1960, 2.654 φορές στην Κομεντί-Φρανσέζ εκτός από τα άλλα θέατρα σημειώνοντας το μεγαλύτερο αριθμό παραστάσεων από όλα τα κλασικά έργα. Και στην Ελλάδα όμως γνώρισε ανάλογη επιτυχία. Έχει παιχτεί δέκα φορές ξεκινώντας το 1938. Έχει ανέβει δύο φορές από το Εθνικό Θέατρο και δύο από το ΚΘΒΕ. Παραστάσεις του, επίσης, φιλοξενήθηκαν στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, στο Θέατρο του Νότου και αλλού.»
ΟΙ ΣΟΦΟΛΟΓΙΟΤΑΤΕΣ
Το έργο «Οι Σοφολογιότατες» ή, διαφορετικά, «Οι Σοφές Γυναίκες» γράφτηκε λίγο πριν από το θάνατο του συγγραφέα και πρωτοπαίχτηκε στο Palais Royal στις 11 Μαρτίου 1672. Με το χαρακτηριστικό χιούμορ του, ο Μολιέρος στις «Σοφολογιότατες» περιγράφει καταστάσεις των καιρών του, οπότε οι πλούσιες κυρίες, σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν γνώσεις και κύρος, εμπιστεύονταν τον πρώτο απατεώνα «σοφό» που τους πουλούσε ποίηση και φιλοσοφίες για να χαϊδέψει τα αυτιά τους και να κερδίσει την εύνοια και τα πλούτη τους. Έτσι, ο «σοφός» Τρισοτέν έχει κατακτήσει όλα τα θηλυκά -εκτός από ένα- στην οικογένεια. Αποβλέπει δε σε γάμο με τη μικρή αλλά λογική και προσγειωμένη κόρη Ενριέτα.
Η Ενριέτα όμως αγαπά τον Κλείτανδρο, επίσης προσγειωμένο και ερωτευμένο νέο. Με αυτούς συμμαχεί ο πατέρας της οικογένειας, ο οποίος στο τέλος καταφέρνει να ξεσκεπάσει την ιδιοτέλεια και την υποκρισία του Τρισοτέν, στέφοντας τον έρωτα νικητή! Και σε αυτό το έργο γίνεται φανερή η αδυναμία του Μολιέρου ως προς τα κοινωνικά θέματα. Συγκεκριμένα, δεν δίσταζε να σατιρίζει και να καυτηριάζει μέσα από τις κωμωδίες του οτιδήποτε γελοίο ή ποταπό, ακόμη και τη βασιλική Αυλή, μολονότι είχε την εύνοιά της.
Ο ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΗΣ
Ο Μολιέρος, ο προικισμένος αυτός δημιουργός, γράφει τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» δημιουργώντας τέτοιες αντιθέσεις στους χαρακτήρες και τις καταστάσεις του έργου, που συνθέτουν μια πολύχρωμη αρμονική ψηφίδα τέτοιας τελειότητας, η οποία σε κάνει να κοιτάς εκστατικός το αποτέλεσμα.Προικισμένος με την πνοή της διάρκειας, έχει το χάρισμα να μη γίνεται ποτέ πικρός.Με όπλο το γέλιο και το πηγαίο χιούμορ του,ξεσκεπάζει τη γελοιότητα και αναδεικνύει την ύπαρξη του ανθρώπου και το πέρασμα του απο τη Γή.
Όσο πιο πολύ αγαπάμε τους φίλους μας, τόσο πιο λίγο τους κολακεύουμε. Η αληθινή αγάπη φαίνεται από το ότι δεν συγχωρεί τίποτε.!!! *Μολιέρος*
