Πινακοθήκη Γρηγοριάδη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ

Με άξονα το περιεχόμενο της θεματικής «Περί έρωτος Διασταυρώσεις», η ενεργοποίηση (23) είκοσι τριών Καλλιτεχνών, καταγράφετε ως δράση, από τη διάθεση τους να ανιχνεύσουν τις ορατές και αόρατες μορφές των εσωτερικών ενεργοποιήσεων ενός φαινομένου, όπως είναι ο Έρωτας. Η ανίχνευση, ο εντοπισμός και η αγωνία για να φθάσουμε ξανά στις πηγές των στοιχείων που ορίζουν τις λεπτές νοητικές και πνευματικές λειτουργίες του ανθρώπου, οριοθετούν το πεδίο για να δημιουργηθεί ένα αποτέλεσμα το οποίο μόνο πρωτότυπο και μοναδικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Ο επαναπροσδιορισμός των γεγονότων με άξονα την ουσία της εντύπωσης, η τιτλοφόρηση της ομαδικής έκθεσης «Περί Έρωτος Διασταυρώσεις» περιγράφει γεγονότα μέσα από το πρίσμα των πολλαπλών θεάσεων, έτσι όπως αυτά θα αποτυπωθούν ως ύλη στο χώρο επάνω σε ζωγραφικές, χαρακτικές και γλυπτικές συνθέσεις.

Αυτές οι προτεινόμενες εικαστικές και γλυπτικές προτάσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αρχή της ανάπτυξης ενός διαλόγου που αφορά και διαπραγματεύεται τις έννοιες του Έρωτα, από την εμφάνισή του, στη βάση ενεργοποίησης των ατομικών ή των συλλογικών συμπεριφορών.

Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, η αφύπνιση των αισθήσεων, όπως ο πόθος, η αγωνία, η προσμονή, ο πόνος, η πίστη, το πάθος, οι κρυμμένες εσωτερικές επιθυμίες του υποσυνείδητου, το ταξίδι του νου στο φανταστικό για την αναπλήρωση του κενού που αφήνει η έλλειψη, ωθούν τους δημιουργούς να παρουσιάσουν εκείνα τα σημεία τα οποία τους παιδεύουν και τους ενεργοποιούν.

Οι πηγές των εσωτερικών αφυπνίσεων, προβάλουν στα έργα των καλλιτεχνών τις οπτικές ενός φαινόμενου, που δεν είναι τίποτα άλλο, από μια συγκίνηση, από το ίδιο το καθρέφτισμα των στερητικών στοιχείων, της αναπλήρωσης ενός κενού που επιβάλει η δίψα, η απουσία και η έλλειψη του ποθητού ερεθίσματος ή του επιθυμητού αντικειμένου – υποκείμενου.

Τα διλήμματα που αναπτύσσονται μέσα από τα κείμενα και τους διάλογους των καλλιτεχνών, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά αυτό που προκύπτει από την ενεργοποίηση του Εγώ, από τον παραλογισμό της ανοησίας των ακολουθιών μιας σειράς πράξεων για την ικανοποίηση των έσω επιθυμιών για το άγγιγμα της ομορφιάς, το άδειασμα της ψυχής. Υπερβατικές ενέργειες στο Νου των καλλιτεχνών, υποταγμένες σε ένα ρεαλισμό για τη δημιουργία υπερεκτιμένων αξιών για να νιώσουμε τη μαγεία.

Μια δημιουργική διαδικασία, μια λυτρωτική ένωση, ίσως ένας μικρός θάνατος, μια ακολουθία για την ανακάλυψη της πηγής στη ζωή, που στην ουσία μας κάνει ως θνητούς μικρούς και μεγάλους, αθάνατους στο πέρασμα του χρόνου.

Συμμετέχουν : Ανδρουτσάκης Στάθης, Γκαρτσέα Έλενα, Δήμου Δημήτριος, Ζαμπούνη Έλενα, Καλαμάρας Φίλιππος, Καρβουνιάρη Γιώτα, Κόρας Γεώργιος, Λαϊνά Σύλβια, Μιντιούρη Μαρία, Μπέσσας Δημήτριος, Μπουρμά Βασιλική, Μυστίλογλου Βαρβάρα, Μώρου Ειρήνη, Νόση Ευγενεία, Ξυνέλη Χρυσούλα, Παναγιωταράς Γιώργος, Παναγιωτίδου Χριστίνα, Περδικάρη Γιώτα, Πολυχρονόπουλος Νίκος, Σαρλή Έλενα, Ταμουτσέλης Νικόλαος, Ταμουτσέλης Παντελής, Τσαμκόσογλου Άννα.

Συντονισμός – Οργάνωση : Παρέα της Φλώρινας.

Επιμέλεια –Κείμενα: Ταμουτσέλης Νικόλαος.

Εγκαίνια : Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου 2015 και 20:00 μμ.

Διάρκεια έκθεσης: 15 Οκτωβρίου έως 30 Οκτωβρίου 2015.

Χώρος : ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗ.

Διεύθυνση : Μαρίνου Αντύπα 18, 14121 Ηράκλειο Αττικής. Τηλ 2102719744. www.pinakothiki.eu

Email: info@pinakothikigrigoriadi.gr

Πάμπλο Πικάσο – Ζαν Κοκτώ. Οι καινοτόμοι του Μοντερνισμού: έκθεση στο Ίδρυμα Β. και Μ. Θεοχαράκη

Πηγή:http://www.culturenow.gr/42489/pamplo-pikaso-zan-koktw-oi-kainotomoi-toy-monternismoy-ekthesh-sto-idryma-v-kai-m-theoxarakh

Το Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη , σε συνεργασία με το Μουσείο Picassoτης Γερμανίας και τη Συλλογή Γιάννη Κονταξόπουλου , παρουσιάζουν τη θεματική έκθεση «Πάμπλο Πικάσο – Ζαν Κοκτώ: Οι καινοτόμοι του Μοντερνισμού. Kunstmuseum Pablo Picasso Münster & Συλλογή Γιάννη Kονταξόπουλου», που θα εγκαινιαστεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κύριο Προκόπιο Παυλόπουλο, την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015.

Θα παρουσιαστούν περισσότερα από 190 αντιπροσωπευτικά έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, κεραμικής, σχεδίων και καλλιτεχνικών εκδόσεων των πρωτοπόρων καλλιτεχνών, αναδεικνύοντας τη μεγάλη τους προσφορά στην εδραίωση του μοντερνισμού. Όλα τα εκτιθέμενα έργα του Picasso θα προέρχονται από τις συλλογές του Kunstmuseum Pablo Picasso Münster και τα έργα του Cocteau από τη συλλογή του Γιάννη Κονταξόπουλου (που το 2012 παρουσιάστηκε από τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργο Xavier Bettel και το 2013 παρουσιάστηκε στο Hong Kong, υπό την αιγίδα και με την παρουσία του Υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας, Laurent Fabius).

Ο επιμελητής της έκθεσης, Τάκης Μαυρωτάς, επισημαίνει: «Η ειλικρινής φιλία και η δύναμη της αντιστικτικής έμπνευσης και αφήγησης όριζε τη σχέση των δύο μεγάλων καινοτόμων του μοντερνισμού, οι οποίοι με το πολύτροπο έργο τους σημάδεψαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και κατέκτησαν περίοπτη θέση στην ιστορία της τέχνης. Η ποικιλομορφία του έργου τους, στη ζωγραφική, γλυπτική, κεραμική, σκηνογραφία αλλά και στον γραπτό λόγο, εμπεριέχει δυναμικά το έλλογο και το άλογο, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, ανατρεπτικές σχέσεις με τη ζωή και την αναζήτηση του απόλυτου. Μέσα από το αιρετικό τους πνεύμα αποκαλύπτεται η αυθεντικότητα και η ιδιοφυΐα τους. Ο Picasso γεννημένος στη Malaga της Ανδαλουσίας το 1881 και ο Cocteau στο Maisons-Laffitte, ένα χωριουδάκι έξω από το Παρίσι, οκτώ χρόνια αργότερα, το 1889, κατάφεραν να οδηγήσουν τη σκέψη και τη δράση τους πέρα από τα όρια του τόπου τους, προσδίδοντας οικουμενικότητα στην τέχνη τους. Το έργο τους, με τις βαθιές και διορατικές αλήθειες, έχει μια πολύπλοκη σχέση με την τέχνη, αφού με την ιδιοφυΐα τους διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην εδραίωση του μοντερνισμού. Κοινό δε σημείο αναφοράς τους είναι η επίδραση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος στη δουλειά τους… Ο Picasso και ο Cocteau με το έργο τους υπερασπίζονται την ελευθερία του έρωτα, την αντισυμβατική ζωή και την απελευθέρωση της σκέψης. Η αισθητική του μοντερνισμού ήταν η αισθητική της ανανέωσης και της αναζωογόνησης, δηλαδή της επιστροφής στους αρχαίους μύθους και στην ιστορία του πολιτισμού. Πολύτροποι και αισθαντικοί, αγάπησαν την απόλυτη αλήθεια, το αναλλοίωτο και το αιώνιο. Έτσι, το έργο τους ανήκει στο αύριο, καθώς θα συνεχίζει να γοητεύει και να διδάσκει τις μελλοντικές γενιές.»

Ο Διευθυντής του Μουσείου Pablo Picasso Münster, Markus Müller, αναφέρει στον ομότιτλο κατάλογο της έκθεσης: «Ο Jean Cocteau συνδέθηκε με τον Pablo Picasso με πολυετή δεσμό φιλίας. Η πρώτη τους συνάντηση το 1915 συνοδεύτηκε από φάσεις εντατικών πνευματικών ανταλλαγών, κοινών ταξιδιών και δημιουργικής συνεργασίας. Το μπαλέτο Parade (Παρέλαση), το οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι τον Μάιο του 1917 και για το οποίο ο Cocteau έγραψε το λιμπρέτο, ενώ ο Picasso φιλοτέχνησε τα σκηνικά και τα κοστούμια, ήταν τόσο ανοίκεια καινοφανές που προκάλεσε σκάνδαλο. Σε συνδυασμό με τη μουσική του Εrik Satie, ο οποίος είχε ενσωματώσει στην παρτιτούρα θορύβους του δρόμου και ήχους γραφομηχανής, η πρεμιέρα προκάλεσε στο κοινό σύγχυση, την οποία περιγράφει ο Cocteau γλαφυρά τo 1925 στη διάλεξή του υπό τον τίτλο La jeunesse et le scandale (Η νεολαία και το σκάνδαλο): «Το σκάνδαλο που προκάλεσε το Parade στο θέατρο Châtelet ήταν φοβερό… Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία: ο Cocteau προσέβλεπε στη φιλία του Picasso και στον τελευταίο ασκούσε προφανώς μεγάλη γοητεία η συναναστροφή με τον συγγραφέα.»

Την έκθεση «Πάμπλο Πικάσο – Ζαν Κοκτώ: Οι καινοτόμοι του Μοντερνισμού. Kunstmuseum Pablo Picasso Münster & Συλλογή Γιάννη Kονταξόπουλου» συνοδεύει δίγλωσσος κατάλογος με κείμενα που θα τεκμηριώνουν επιστημονικά την έκθεση των Prof. Dr. Markus Müller, Διευθυντή του Μουσείου Kunstmuseum Pablo Picasso Münster, του συλλέκτη Γιάννη Κονταξόπουλου, της Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου της Ευρώπης, Ελένης Αρβελέρ, των Πικάσο, Κοκτώ, Τεριάντ, Ελύτη, Τσαρούχη, Φασιανού και του Διευθυντή Εικαστικού Προγράμματος του Ιδρύματος Β. & Μ. Θεοχαράκη και επιμελητή της έκθεσης, Τάκη Μαυρωτά.

«ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΔΥΣΤΟΠΙΕΣ»

                                                                                        Εγκαίνια: Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου 2015, 

Διάρκεια: 15 Οκτωβρίου έως και 7 Νοεμβρίου 2015

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος υποδέχεται τις εικαστικούς, Αμήλια Παπαγεωργίου και Βίβιαν Χαλκίδη, στην δεύτερη έκθεση της καλλιτεχνικής σεζόν 2015- 2016, με τίτλο «Σύγχρονες Δυστοπίες», η οποία εγκαινιάζεται την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015 στις 20:00. Τα έργα που παρουσιάζονται, πραγματεύονται τις έννοιες της αδράνειας, της αναμονής, της αόριστης προσμονής και στατικότητας, της παθητικότητας  και απραξίας ως κεντρικά στοιχεία της καθημερινής ζωής και ως αίτια των συναισθημάτων ντροπής, απομόνωσης, εγκατάλειψης και απόγνωσης που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος.  Η αποδόμηση της προσωπικότητας του ατόμου, αποτελεί και το σημείο εκκίνησης, την αφορμή για εσωτερική αναζήτηση και επαναπροσδιορισμό της ύπαρξης, μέσα από μία εκ νέου αναζήτηση της ουτοπίας και ως μία ατέρμονη προσπάθεια διαφυγής από την «δυστοπία», από τον τόπο αλλοίωσης και δυστυχίας, από την κοινωνία της αποξένωσης και της μοναξιάς.  

Η ιστορικός τέχνης Λήδα Καζαντζάκη γράφει σχετικά με τα έργα της Βίβιαν Χαλκίδη: «Στο επίκεντρο του έργου της τοποθετεί τον άνθρωπο ως ένα σύμβολο διττό και αμφίσημο, κινούμενο ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα, ως ένα  μέτρο αυστηρό και παρ’ όλα αυτά  κάθε στιγμή ευάλωτο στη σχετικοποιημένη πλάστιγγα των αξιών. Τα φωτορεαλιστικά, «σιαμαία» πρόσωπά της κραυγάζουν το φόβο ή την οργή τους κι ενώνονται σχηματικά  μέσα από τις ρυτίδες τους με τους νευρώνες που σαν επικίνδυνες αράχνες τα περιβάλλουν. Τα ανάγλυφα κορίτσια- δρομείς, δείχνουν τις αμφίδρομες δυνάμεις που τα κινούν. …Η Βίβιαν Χαλκίδη παρακάμπτει έντεχνα τους υφάλους του μεταμοντέρνου, μας οδηγεί μέσα από τα θραυσματικά, ταραγμένα και τραυματικά, γήινα και ονειρικά μονοπάτια της καλλιτεχνικής δημιουργίας στη διέξοδο από τις «σύγχρονες δυστοπίες» των ημερών μας.» 

Η εικαστικός Βίβιαν Χαλκίδη γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Είναι απόφοιτος, αριστούχος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών (ΑΣΚΤ) (2009-2014), όπου σπούδασε ζωγραφική στα εργαστήρια των καθηγητών Γιάννη Ψυχοπαίδη, Μάριου Σπηλιώπουλου και χαρακτική με την καθηγήτρια Βασιλική Τσαλαματά. Παράλληλα, έχει σπουδάσει στην ΑΣΚΤ γλυπτική και σκηνογραφία. Είναι επίσης κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου Διεθνούς Μάρκετινγκ από το Πανεπιστήμιο Strathclyde της Γλασκόβης, καθώς και κάτοχος πτυχίου Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο Πειραιά.  Έχει πραγματοποιήσει ατομική έκθεση στην αίθουσα Étage littéraire του Booze Cooperativa στην Αθήνα (2012), στα πλαίσια της παρουσίασης της ποιητικής συλλογής «Κοχλίας» της Ναταλίας Κατσού, εκδόσεις Κέδρος, της οποίας ανέλαβε την εικονογράφηση, ενώ παράλληλα, έχει λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις. 

Την βραδιά των εγκαινίων θα συνοδέψουν τα εξαιρετικά κρασιά του κτήματος Παναγιωτόπουλου από τη Μεσσηνία. Χορηγοί επικοινωνίας είναι: culture now , global view και το art22.

Εγκαίνια Έκθεσης: Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015, 20:00

Διάρκεια Έκθεσης: 15 Οκτωβρίου έως 7 Νοεμβρίου 2015

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30  & 17:30 – 20:30

Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00

Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού

Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος

Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα | metro Ακρόπολη

Τηλέφωνο 211 182 38 18

Η μνήμη ως εικαστική παρουσία

Πώς αποτυπώνεται η μνήμη; Πώς πραγματώνονται στην τέχνη οι εικόνες της, που ο καθένας από μας κουβαλά μέσα στο φαντασιακό «ημερολόγιο της ζωής του»; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι τόσο πολλές όσο και οι τεχνοτροπίες που αναπτύχτηκαν για την καταγραφή του σε όλες ανεξαιρέτως τις μορφές της έκφρασης. Το γεγονός αυτό φανερώνει από μόνο του την αναγνωρισμένη, και επιστημονικά, σημασία της διαδικασίας αποθήκευσης και επιλογής των πληροφοριών που συλλέγουν τα αισθητήρια όργανά μας για τη συγκρότηση της σκέψης μας. Πληροφορίες που αποτελούν το οπλοστάσιο της ζωής μας και κάποιοι, μεγάλοι και μικροί δικτατορίσκοι προσπαθούν επιμόνως να στρεβλώσουν, να λειάνουν, να καταστρέψουν, για να μας καταστήσουν άβουλα πιόνια στη σκακιέρα των μηχανορραφιών τους.    

Η εικαστικός Βίβιαν Χαλκίδη φτιάχνει ενάντια στην επιβαλλόμενη λήθη έναν κόσμο που δείχνει το παρελθόν μέσα από το παρόν του. Μυεί το θεατή του στα μυστικά της τέχνης και της ιστορίας της, απαλλάσσοντάς τον από κάθε ίχνος νοσταλγικής αρχαιοπληξίας ή μεταμοντέρνας εκζήτησης. Διευρύνει τον αισθητηριακό του ορίζοντα χρησιμοποιώντας μια γλώσσα πλαστική που συνδέει τη χαρακτική με τη ζωγραφική και τη γλυπτική, ζωγραφίζοντας τα τυπώματά της με ακρυλικά, ξυλομπογιές και μαρκαδόρους, σμιλεύοντας στη ζωγραφική της επιφάνεια φιγούρες απτές και γήινες, αρχαϊκές και σύγχρονες, μεταλλάσσοντας την καλλιτεχνική σε καθολική εμπειρία.                                         

Στο επίκεντρο του έργου της τοποθετεί τον άνθρωπο ως ένα σύμβολο διττό και αμφίσημο, κινούμενο ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα, ως ένα  μέτρο αυστηρό και παρ’ όλα αυτά  κάθε στιγμή ευάλωτο στη σχετικοποιημένη πλάστιγγα των αξιών.                                                        

Τα φωτορεαλιστικά, «σιαμαία» πρόσωπά της κραυγάζουν το φόβο ή την οργή τους κι ενώνονται σχηματικά  μέσα από τις ρυτίδες τους με τους νευρώνες που σαν επικίνδυνες αράχνες τα περιβάλλουν. Τα ανάγλυφα κορίτσια- δρομείς, δείχνουν τις αμφίδρομες δυνάμεις που τα κινούν.                                                                                             

Γυναικεία, ακέφαλα σώματα, ανατρέπουν με την ανάποδη στάση τους και τα ίχνη του χρόνου πάνω στο δέρμα τους το   νεοκλασικισμό των καμπύλων γραμμών τους. 

                                                                                                                                                       

Κορμιά στητά και αφαιρετικά αντιπαραβάλλονται με το περίγραμμά τους σε μια αντίστιξη της μορφής με το σχέδιο.

Η Βίβιαν Χαλκίδη παρακάμπτει έντεχνα τους υφάλους του μεταμοντέρνου, μας οδηγεί μέσα από τα θραυσματικά, ταραγμένα και τραυματικά, γήινα και ονειρικά μονοπάτια της καλλιτεχνικής δημιουργίας στη διέξοδο από τις «σύγχρονες δυστοπίες» των ημερών μας.

Λήδα Καζαντζάκη                                                                                                   

 ιστορικός τέχνης                

        

Η Μπία Παπαδοπούλου, ιστορικός τέχνης σημειώνει για την Αμήλια Παπαγεωργίου: «Διαπεραστικά ψυχογραφήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, τα έργα της Αμήλιας Παπαγεωργίου λειτουργούν ως σπαρακτικές κραυγές. Εισάγουν τον θεατή σε έναν κόσμο ταραγμένο και φοβικό. Τον περιπλανούν σε εικαστικές ιστορίες τρόμου, αγωνίας και πόνου.

…Οι πίνακες γίνονται τα απτά πεδία όπου συσσωρεύονται θραύσματα του υποσυνείδητου, ανάμικτα με τις υπαρξιακές φοβίες του παρόντος για το μέλλον. Οι αγχωτικές και εφιαλτικές εικόνες που προκύπτουν είναι οικείες σε όλους. Απηχούν σκηνές από το σημερινό θέατρο του παραλόγου και καταδεικνύουν το μίσος της ανθρωπότητας για τον άνθρωπο. Μας τρομοκρατούν, μας παραλύουν, μας παγώνουν. Φέρνουν, όμως, στην επιφάνεια και αφυπνίζουν την επιθυμία για ειρήνη και γαλήνη.»

                                               

Η Αμήλια Παπαγεωργίου, Ελβετίδα ζωγράφος Άγγλο-Ελληνικής καταγωγής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Ξεκίνησε την επαφή της με την τέχνη στα έντεκα, όταν μετακόμισε στην Αγγλία για να φοιτήσει στο Arts Educational School, Tring Park (1968-73).  Πήρε το πτυχίο της από την Ecole des Beaux-Arts του Neuchâtel στην Ελβετία (1980), και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα ιστορίας της τέχνης και τέχνης της Άπω Ανατολής στο Πανεπιστήμιο της Λοζάνης, καθώς και μαθήματα μουσειολογίας και τέχνης & μέσων μαζικής ενημέρωσης με τον Réné Berger στο Musée Cantonal des Beaux-Arts de Lausanne (1980-85). Ακολουθώντας το πάθος της για την τέχνη και τον πολιτισμό της Κίνας και της Ιαπωνίας έκανε μια σειρά από ταξίδια στην Άπω Ανατολή. Σπούδασε Κινέζικα στο Ινστιτούτο Ανατολικών σπουδών της Γενεύης και πήρε μαθήματα Κινέζικης καλλιγραφίας στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λοζάνης.  Η καλλιγραφία και ο χορός επηρέασαν το έργο της και συνέβαλαν στην εξέλιξη του εικαστικού της ύφους. Δουλεύει κυρίως με λάδια, χρησιμοποιώντας μια χορογραφική και ανατομική προσέγγιση στο ανθρώπινο σώμα.   Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του συλλόγου Artists in Motion (AIM, 1997-2002). Η δουλειά της έχει εκτεθεί σε γκαλερί και σε χώρους σύγχρονης τέχνης στην Ελβετία, τη Γαλλία και την Ελλάδα, και βρίσκεται σε πολλές ιδιωτικές και εταιρικές συλλογές.

Ψυχογραφήματα της ανθρώπινης ύπαρξης

Διαπεραστικά ψυχογραφήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, τα έργα της Αμήλιας Παπαγεωργίου λειτουργούν ως σπαρακτικές κραυγές. Εισάγουν τον θεατή σε έναν κόσμο ταραγμένο και φοβικό. Τον περιπλανούν σε εικαστικές ιστορίες τρόμου, αγωνίας και πόνου.

            Οι φιγούρες, ακρωτηριασμένες και βίαια παραμορφωμένες, ανακαλούν ανοιχτές πληγές, ανθρώπινα σφαχτάρια, αποτρόπαια ανθρωπόμορφα κατάλοιπα με ξεσκισμένες σάρκες ή αέρινα στοιχειά. Τα εσωτερικά όργανα προσφέρονται στον θεατή για εξέταση σαν ιδιότυπα ανατομικά διαγράμματα.

Μερικώς τυλιγμένες με επιδέσμους, ματωμένες γάζες, λερωμένα πανιά-σάβανα, οι κατακερματισμένες μορφές συστρέφονται και στροβιλίζονται με ένταση. Είναι οι παράδοξοι πρωταγωνιστές ενός μακάβριου χορού που μοιάζει να πραγματεύεται θεματικά την πορεία προς τον θάνατο.

Η αφήγηση συχνά ξετυλίγεται σε δίπτυχα ή τρίπτυχα τελάρα που λειτουργούν ως ενιαίο όλον. Οι σκηνές διαδραματίζονται σε απροσδιόριστο τόπο, επίπεδο και ερεβώδη. Το μαύρο φόντο διακόπτεται από διάφορα μονοχρωματικά πεδία, γραμμές και καμπύλες, στοιχεία που ωστόσο λειτουργούν ως συνδετικοί κρίκοι της διήγησης. Οι νόμοι της αναγεννησιακής προοπτικής αγνοούνται εσκεμμένα καθώς η Αμήλια ζωγραφίζει αφηρημένες γεωμετρικές οθόνες, αντί για τρισδιάστατους χώρους, προκειμένου να φιλοξενήσει εκεί τα άχρονα όντα.

            Εμπνευσμένη από την κινέζικη καλλιγραφία, αντιμετωπίζει τις εικαστικές φόρμες σαν λέξεις που φορτίζονται με την ψυχική ενέργεια και το συναίσθημα της δημιουργού κατά τη διαδικασία παραγωγής τους. Αυτές οι καλλιγραφικές πινελιές μεταμορφώνονται σε αναγνωρίσιμα σχήματα τα οποία ανασύρουν την τεμαχισμένη ύπαρξη του σημερινού ανθρώπου. Η ταυτόχρονη απεικόνιση του μέσα και του έξω, της εσωτερικής και εξωτερικής όψης των τραυματισμένων πλασμάτων, δεν είναι παρά μια υπόμνηση για το οδυνηρό ταξίδι στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Το ταξίδι που οδηγεί στην αυτογνωσία και τη λύτρωση.

Οι πίνακες γίνονται τα απτά πεδία όπου συσσωρεύονται θραύσματα του υποσυνείδητου, ανάμικτα με τις υπαρξιακές φοβίες του παρόντος για το μέλλον. Οι αγχωτικές και εφιαλτικές εικόνες που προκύπτουν είναι οικείες σε όλους. Απηχούν σκηνές από το σημερινό θέατρο του παραλόγου και καταδεικνύουν το μίσος της ανθρωπότητας για τον άνθρωπο. Μας τρομοκρατούν, μας παραλύουν, μας παγώνουν. Φέρνουν, όμως, στην επιφάνεια και αφυπνίζουν την επιθυμία για ειρήνη και γαλήνη.

Μπία Παπαδοπούλου

Ιστορικός Τέχνης

Από τα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης της Χρύσας Βέργη "Η ψυχή του τοπίου"

την γκαλερί Ευριπίδη

                                                         Η Χρύσα Βέργη

                   Ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος και ο ζωγράφος Μηνάς Καμπιτάκης

Διάρκεια έκθεσης 24 Σεπτεμβρίου ως 17 Οκτωβρίου 2015

Γκαλερί Ευριπίδη: Ηρακλείτου 10 και Σκουφά Κολωνάκι , 106 73, τηλ: 210 3615909, fax: 210 3600620

www.evripides-art.gr  info@evripides-art.gr

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:Τρίτη – Παρασκευή: 11.00 -15.00 & 17.00 – 20.30, Σαββάτο: 11.00 -15.00. Κυριακή και Δευτέρα: Κλειστά

«Η ζωγραφική στη φύση ενέχει δέος, ελευθερία, αίσθηση εσωτερικής απεραντοσύνης, ένωση με τη μήτρα, την παγκόσμια μητέρα, …αίσθηση ότι ανήκω και μου ανήκει, ένωση, σύνδεση με την Αρχή, την κατανόηση της ζωής, της ύπαρξης, αποδοχή του φόβου …του θανάτου», σημειώνει η Χρύσα Βέργη στον κατάλογο της έκθεσης.  «Μου υπενθυμίζεται διαρκώς το υπερβατικό, το θεϊκό, το αρχέγονο, το προϋπάρχον, αλλά και η άρρηκτη σχέση φύσης και ανθρώπου, το μέτρο, η αρμονία, η ισορροπία, η συνέχεια, το θαύμα του κύκλου της ζωής».

http://artic.gr/xrusa-vergi-psixi-topiou/

Χρύσα Βέργη

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Σπούδασε Ζωγραφική στηνΑνωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δασκάλους τους Λ. Κανακάκη, Δ. Μυταρά, Ν. Κεσσανλή,  Β.Κυριάκη, Ρ. Παπασπύρου, Mαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.

Από το 1980 έως το 1983 σπούδασε Interior Design στο Fine Arts School of California State University of Long Beach,  USA.

Από το 1990 έως το 1992 και με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ζωγραφική στην Εcole Nationale Superieure des Beaux-Arts de Paris  με τον Pierre Carron.

Θεματικοί  κύκλοι της  δουλειάς της έχουν παρουσιαστεί σε πολλέςατομικές  εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες σημαντικέςομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Έχει φιλοτεχνήσει πολλά ημερολόγια ιδιωτικών εταιρειών.

Επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει με το έργο της τη  Σύγχρονη Ελληνική Τέχνη κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2008, στο πλαίσιο του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας και του Ραδιοσταθμού ΣΚΑ’Ι’, δώρισε έργο της  με θέμα την Ελιά,  το οποίο δημοπρατήθηκε και τα έσοδα προσφέρθηκαν στο Ταμείο των Δασών.  Το έργο κατακυρώθηκε στη Βουλή των Ελλήνων.

Έργα της βρίσκονται στη Βουλή των Ελλήνων,  στην Εθνική Πινακοθήκη,  στο Μέγαρο Μαξίμου,  στο Μουσείο Μπενάκη,  στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας,  στο Μουσείο Φρυσίρα, στη συλλογή του Ομίλου Εταιρειών της ΑΓΕΤ Ηρακλής,  στην Πινακοθήκη Κουβουτσάκη,   στην Πινακοθήκη Μοσχανδρέου, στη συλλογή της Αγροτικής Τράπεζας,  στη συλλογή Παπαστράτος και σε άλλες δημόσιες και  ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

«….Η  Χρύσα Βέργη είναι ζωγράφος της φύσης. Είναι παθιασμένη με τη φύση…  Για να μεταδώσει την αίσθηση που την πλημμυρίζει, επινοεί τρόπους και τεχνικές που θα τη βοηθήσουν να συλλάβει  και να μεταδώσει αργότερα στο θεατή του έργου της αυτή τη μυστική αίσθηση, τη μυστική ζωή.  Στη μάχη που δίνει με το άδειο τελάρο συγκαλεί  και συναγείρει όλες της τις αισθήσεις σε μια πλατωνική συγγυμνασία, που της είναι απαραίτητη για να δημιουργήσει μια εικαστική συστοιχία, με το ζωντανό κομμάτι της φύσης που θέλει να αιχμαλωτίσει….

Η  Χρύσα δημιουργεί εικόνες που άλλοτε παραπέμπουν στην παραδοσιακή τοπιογραφία,  άλλοτε  θυμίζουν την σεληνιακή τοπιογραφία ενός Τάπιες  κι άλλοτε πάλι συνδέονται με την χειρονομιακή γραφή ενός Πόλλοκ…» 

Μαρίνα  Λαμπράκη-Πλάκα ,  Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης,  Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης.

Λέξεις:Θάλασσα, Απεικονίσεις:Ατομική έκθεση φωτογραφίας του Βασίλη Ρούβαλη στη Κορώνη

Με αυτόν τον τίτλο ανοίγει η φωτογραφική έκθεση του Βασίλη Ρούβαλη στην Κορώνη,
στον όμορφο χώρο του Αρχοντικού Ταρσούλη, που θα διαρκέσει από τις 13 έως τις 20 Ιουλίου.

Η φύση είναι εμπειρία κι ο θαλάσσιος χώρος μια αναμέτρηση: απ’ εδώ ξεκινάει ένας διαρκής διαλογισμός μεταξύ χώρου και τέχνης. Τι λιγότερο είναι οι λέξεις από μιαν ενσάρκωση –κατά τον Μάρτιν Χάιντεγγερ– της πραγματικότητας; Και τι άλλο μπορεί να εξυπηρετήσει το φωτογραφικό κλικ παρά αυτό το αινιγματικό παιχνίδισμα, μια μελοποίηση; Ο ποιητής δοκιμάζεται σε μερικές αναστοχαστικές αναζητήσεις με τον φακό και με σύντομες ποιητικές φράσεις από τέσσερα βιβλία-συλλογές του.

Στις 12 φωτογραφίες αποτυπώνεται η «φυσική γραμμή» του Κάβο Γκάλλο, του ακρωτηρίου της Κορώνης, αποκτώντας μια διάσταση λογοτεχνικής δημιουργίας.

* Λίγα λόγια από τον δημιουργό για την έκθεση *

Το βλέμμα του δημιουργού αναζητεί τη διάρκεια της σημασίας σ’ ένα ερέθισμα...

Η φαινομενολογία της εικόνας εξυπηρετεί το έκδηλον της ποιητικής έκφρασης: η λέξη αποκτά σχήμα. Κι επιπλέον, το μυστήριο του λόγου αντιστοιχεί την ουσία του στο κάδρο, στο φωτογραφικό πλαίσιο, αποκτώντας την επιτακτική υπόστασή του.

Σ’ ετούτη την περίσταση, ο φωτογραφικός φακός έχει εξυπηρετήσει τη γραφίδα. Συμβάλλει στην κατανόηση των συμφραζομένων της ποίησης κι εξάγει τις ποιητικές εικόνες μέσα από την καταγωγική βάση τους. Μα κι αναλόγως, ο λόγος πλαισιώνει (από αχανές σε συμπαγές) το συναίσθημα του βλέμματος. Είναι, εν ολίγοις, μια ειλικρινής σχέση μέθεξης.

Το γεγονός της ποιητικής πράξης –η εμπνευσμένη στιγμή αποτυπωμένη ευθαρσώς και με ακρίβεια– ξεπερνάει τη συνειδητή διάθεση και την πράξη: ο ποιητής βρίσκεται στο ακρώριο του είναι και του φαίνεσθαι. Το εφήμερο μεταπλάθεται σε σταθερό σημείο, το απλό ενδύεται την πολυπλοκότητα στην ερμηνεία του κόσμου, η ύπαρξη διαχωρίζεται από την ύλη και την αντιύλη.

Κατ’ αντιστοιχίαν, στο βασίλειο της εικόνας μεθοδεύεται η σύλληψη της πραγματικότητας όσο και της αντιστροφής της: της μη-πραγματικότητας. Σ’ αυτήν την προσπάθεια πραγμάτωσης της ανθρώπινης αντίληψης η κάθε «κουκκίδα» εικόνας, η ελάχιστη μονάδα περιγεγραμμένου νοήματος ή, αλλιώς, η πεφωτισμένη σύνθεση της αλήθειας υπό το πρίσμα του οπτικού νεύρου, απαιτεί τη δημιουργική εγρήγορση.

Στην εργογραφία του Βασίλη Ρούβαλη περιλαμβάνονται 18 τίτλοι (ποίηση, διήγημα, μετάφραση). Ασχολείται με την κριτική, αρθρογραφεί και δίνει λογοτεχνικές διαλέξεις. Διευθύνει το περιοδικό & τις εκδόσεις (.poema..). Ασκεί τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο-τηλεόραση (ΕΡΤ). Το έργο του έχει τύχει μετάφρασης σε οχτώ γλώσσες. Συνεργάστηκε στη βίντεο εγκατάσταση Ανάμεσα (ποιητικοί αφορισμοί πάνω σε εικόνες του εικαστικού Παναγιώτη Τεμπελόπουλου, 2013) και στο θέατρο (δραματοποίηση της ποιητικής σύνθεσης Λεύγες, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2014 - σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός, μουσική: Νικήτας Κίσσονας). Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.

ΕΓΚΑΙΝΙΑ
Δευτέρα 13 Ιουλίου: 8.30 μ.μ. – Παρουσίαση της έκθεσης από τη δημοσιογράφο Μαρία Τομαρά και ομιλία του Θανάση Πετράκου, βουλευτή Μεσσηνίας

ΕΚΔΗΛΩΣΗ
Παρασκευή 17 Ιουλίου: 9.00 μ.μ. – Ζωντανή μουσική αφήγηση από τον συνθέτη Νικήτα Κίσσονα

Διάρκεια έκθεσης: 13 – 20 Ιουλίου

Ώρες λειτουργίας: (6.30-10.30 μ.μ.) 

πλατεία Μώλου, Κορώνη Μεσσηνίας  

Χορηγός επικοινωνίας: 

  

ΕΡΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 107,2 FM